Η πλεονεξία, είναι ίδιον του ανθρώπου. Η έννοια της, είναι σχετική και οριακή. Τι μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη πλεονεξία; Μόνον ο θάνατος! Και αυτό περιγράφει με γλαφυρότητα στην ευαγγελική περικοπή ο Χριστός μας. Χρησιμοποιεί, έναν πλούσιο, αγαπημένο θέμα ενδελεχούς αναλύσεως , του πάμφτωχου Χριστού! Έναν άνθρωπο που το μόνο οι αναζητήσεις του ξεκινούν και καταλήγουν μόνον στο κέρδος! Στην αναζήτηση αυτή, πολλές φορές συνηγορούν και οι συγκυρίες.

Στον Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς, υπάρχει ένα μικρό Παρεκκλήσιο. Στον χώρο αυτό, φιλοξενήθηκε για λίγες ώρες έως ότου μεταβεί στην Αίγινα για να ταφεί, το πολύπαθο σώμα ενός από τους πλέον αγαπημένους Αγίους του λαού μας,του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως, του Θαυματουργού... Εκατοντάδες άνθρωποι περνούν από εκεί καθημερινά, να ανάψουν ένα κερί και να προσευχηθούν στον άγιο με το γλυκύτατο πρόσωπο, την σεβάσμια φυσιογνωμία που όταν διαβάσει κάποιος τον βίο του, αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να κερδίζεις τον παράδεισο , ζώντας στην γη... Ο Άγιος, γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης την 1η Οκτωβρίου του 1846 από ευσεβείς γονείς που δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ότι το πέμπτο από τα έξι παιδιά τους, έμελλε να γίνει ο Άγιος του 20ου αιώνα...

Ο σεβασμός προς τους νεκρούς, αποτελεί, εκτός από δείγμα πολιτισμού και ανθρωπιάς, καθήκον επιβεβλημένον για κάθε άνθρωπο που θέλει να πιστεύει στον Θεό! Ότι καταγράψει η πένα μου παρακάτω, θα αποτελέσει σκέψεις υπό το βάρος της θλίψεως, των γεγενημένων ερωτηματικών που απορρέουν από το ερώτημα: Σε τι Θεό πιστεύουμε; Η Μητρόπολις μας, πενθεί, για την κοίμηση ευλαβούς Ιερέως που επί δεκαπενταετία σχεδόν, διακόνησε με αυταπάρνηση μιαν από τις πλέον ιδιότυπες ενορίες όχι μόνον της Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως, αλλά ολοκλήρου της Ελλαδικής Εκκλησίας! Ένα χωριό, που κατά το ήμισυ αποτελείτε από νεοημερολογίτες και κατά το ήμισυ από παλαιοημερολογίτες. Δύο Ιερείς, δύο Εκκλησίες με ξεχωριστό ποίμνιο.