Πολλές φορές, διερωτηθήκαμε γιατί θα πρέπει να υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες. Γιατί θα πρέπει να υπάρχουν πλούσιοι και πτωχοί, γιατί θα πρέπει ο ένας να ευημερεί και ο άλλος να υποφέρει. Αυτό, στο τέλος το χρεώνουμε στο Θεό, σαν να είναι υπαίτιος Εκείνος, αυτής της λογικής που οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει. Είδες ποτέ στην υπόλοιπη δημιουργία να ξεχωρίζει κάποιο πλάσμα για τον πλούτο του; Για την δύναμη του, ναι! Για την ομορφιά του, επίσης, αλλά για τον πλούτο του ποτέ! Ο πλούτος, η προσμετρούμενη δηλαδή αξία, αποτελεί εφεύρημα του ανθρώπου. Το διαμάντι, επί παραδείγματι, είναι καθαρός άνθρακας, που δημιουργεί και παράγει η γη. Είναι μέρος της δημιουργίας του Θεού. Ο άνθρωπος θεώρησε πως μπορεί να αποτελέσει μιαν αξία, το εξόρυξε το επεξεργάστηκε και το χρησιμοποιεί. Ομοίως δε, χρησιμοποίησε την θάλασσα ώστε να πλουτίσει ,να δημιουργήσει , μέσα από τα δημιουργήματα της Θείας Δημιουργίας! Όμως, το τίμημα του πλούτου, πολλές φορές είναι βαρύ! Γιατί, εάν δώσεις ένα διαμάντι στον λέοντα, πάλι λέων θα παραμείνει. Αν το προσφέρεις όμως σε έναν άνθρωπο, δεν θα αργήσει η ώρα να μεταμορφωθεί σε λιοντάρι....
Αυτό θέλησε να καταδείξει ο Χριστός μας, μέσα από την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου. Βάζει δύο ανθρώπους να εκπροσωπήσουν τα δύο άκρα, της ανθρώπινης λογικής: του πλουσίου και του πτωχού! Υπάρχει όμως, μια ειδοποιός διαφορά: ο μεν πλούσιος, είναι ανώνυμος, ο δε πτωχός, έχει όνομα και όνομα αγαπημένο στον Χριστό μας: ΛΑΖΑΡΟΣ.... Ο μεν πλούσιος, απολαμβάνει όλα τα αγαθά, γιατί η λογική των ανθρώπων επιτάσσει πως η ευτυχία και η ευημερία πωλούνται και αγοράζονται, ενώ η δυστυχία είναι επιλογή η συγκυρία, ο δε Λάζαρος, βιώνει την απόλυτη δυστυχία, μπροστά στην οποία, η λογική σταματά!
Ο μεν ανώνυμος πλούσιος, ζει μια ζωή γεμάτη από ευτυχία, ο δε επώνυμος Λάζαρος ζει μέσα στην πενία, στην δυστυχία που οι άνθρωποι έχουν επιβάλει μεταξύ τους. Τον πλούσιο, μπορεί να τον γνωρίζουν πολλοί! Τον πτωχό, ελάχιστοι , ίσως κανείς! Όσους δεν αναγνωρίζουν οι άνθρωποι όμως, τους αναγνωρίζει ο Θεός! Γιαυτό, στα μάτια του Θεού, ο πτωχός γίνεται επώνυμος, ενώ ο πλούσιος, δηλαδή ο διαχειριστής μιας πρόσκαιρης κατάστασης, ανώνυμος και άγνωστος στα μάτια του Θεού, κρυμμένος μέσα στον δικό του κόσμο, στον οποίο δεν χωρά κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο. Όμως, κοινό το χρέος των ανθρώπων: Πλούσιοι και πένητες, δυνατοί και αδύνατοι, έχουν το ίδιο χρέος: να περάσουν την πύλη του θανάτου...
Πέθανε ο Λάζαρος και την ψυχή του συνοδεύουν άγγελοι στον ουρανό... Πέθανε και ο πλούσιος και ετάφη. Απλά ετάφη, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο... Όμως, το αληθινό χάσμα, δεν έχει να κάνει με τον ανθρώπινο χρόνο αλλά με την αιωνιότητα. Γιατί, εδώ, υπάρχουν πλούσιοι και πτωχοί, στην αιωνιότητα όμως όχι! Ο μεν, πλούσιος, θερίζει μετά θάνατον ότι έσπειρε εν ζωή. Ο δε Λάζαρος απολαμβάνει τους καρπούς ενός σπόρου που φύτρωσε ο ίδιος με τα δικά του χέρια τον σπόρο της υπομονής στις θλίψεις, της αντοχής στις δοκιμασίες, σπόρο που πότισε με τα δάκρυα του στην γη, σπόρο που μπόλιασε με τους αναστεναγμούς της καρδιάς του! Ο αγώνας του στην γη πρόσκαιρος, οι καρποί της υπομονής του αιώνιοι....
Η γήινη ανισότητα, εξισορροπεί στον ουρανό. Οι ρόλοι αντιστρέφονται! Ο διαχειριστής της ανθρώπινης ματαιότητας, ο απόκοσμος και απάνθρωπος πλούσιος, που δεν θέλησε να διαχειριστεί τα πρόσκαιρα κατακτώντας τα αιώνια, βιώνει την αιώνια οδύνη, αντίθετα με τον πάμπτωχο Λάζαρο που απολαμβάνει τα ουράνια και αιώνια αγαθά στην αγκαλιά του Θεού! Μέσα από την δική του δυστυχία ο πλούσιος, αποζητά να βρει τρόπο να ενημερώσει τα αδέλφια του, τους όμοιους με εκείνον ανθρώπους που νομίζουν πως η αθανασία της ψυχής, είναι εξαγοράσιμη. Όμως, εύστοχα θα σκεφθεί κάποιος, δεν γύρισε κανείς να μας πει το είδε....
Την απάντηση την δίνει ο Λόγος του Θεού: Όποιος πει πως δεν γνώριζε , ψεύδεται! Υπάρχει το Ευαγγέλιο που διασαλπίζει αιώνες τώρα, πως η λογική του Θεού, ουδεμία σχέση έχει με αυτήν των ανθρώπων. Πως, εάν ο σπόρος της αγάπης δεν ριχθεί στην γη, δεν μπορεί να φυτρώσει στον Ουρανό! Πως, η ζωή έχει ανατροπές, πως πάνω από τους ανθρώπους υπάρχει Θεός! Αλίμονο στον άνθρωπο εκείνο που πιστεύει μόνον στον εαυτό του! Θα απογοητευθεί πικρά! Αλίμονο σε όσους νομίζουν πως η ζωή, καταλήγει στον τάφο. Ο τάφος, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πύλη που οδηγεί στην Κρίση του Θεού. Ακόμα και νεκρός να επέστρεφε από την πύλη του θανάτου, οι άνθρωποι θα έβρισκαν τρόπο να στρέψουν τον εαυτό τους στην λογική του '' φάγωμεν πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκομεν...''
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ηχεί σαν σειρήνα στα αφτιά μας. Μας υπενθυμίζει την δικαιοσύνη του Θεού που καθιστά την πρόσκαιρη δυστυχία αιώνια ευτυχία και αντίθετα. Σε αυτούς τους ρυθμούς κινείται η λογική του Θεού, που χάρισε τον παράδεισο στον άνθρωπο, ο οποίος μέσα από την ευθύνη της επιλογής κατάφερε να τον μετατρέψει σε κόλαση! Πριν ρωτήσουμε ξανά τον εαυτό μας, πόσο άδικος είναι ο Θεός, ας σκεφθούμε την αδικία που καθημερινά κάνει πράξη ο άνθρωπος στην ζωή του και ας θελήσουμε να σπείρουμε στην γη, με τον τρόπο που το Ευαγγέλιο μας προτρέπει, ώστε να θερίσουμε τελικά στον ουρανό. Αμήν!
π. Θωμάς Ανδρέου
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου