Ο σεβασμός προς τους νεκρούς, αποτελεί, εκτός από δείγμα πολιτισμού και ανθρωπιάς, καθήκον επιβεβλημένον για κάθε άνθρωπο που θέλει να πιστεύει στον Θεό! Ότι καταγράψει η πένα μου παρακάτω, θα αποτελέσει σκέψεις υπό το βάρος της θλίψεως, των γεγενημένων ερωτηματικών που απορρέουν από το ερώτημα: Σε τι Θεό πιστεύουμε; Η Μητρόπολις μας, πενθεί, για την κοίμηση ευλαβούς Ιερέως που επί δεκαπενταετία σχεδόν, διακόνησε με αυταπάρνηση μιαν από τις πλέον ιδιότυπες ενορίες όχι μόνον της Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως, αλλά ολοκλήρου της Ελλαδικής Εκκλησίας! Ένα χωριό, που κατά το ήμισυ αποτελείτε από νεοημερολογίτες και κατά το ήμισυ από παλαιοημερολογίτες. Δύο Ιερείς, δύο Εκκλησίες με ξεχωριστό ποίμνιο.
Μέχρι και σήμερα, πίστευα πως παρά τις όποιες διαφορές μεταξύ των ακολουθούντων τα δύο ημερολόγια, διαφορές που το μόνον που έχουν καταφέρει είναι να έχει χωρισθεί ο άρραφος χιτών του Χριστού, πίστευα λοιπόν πως στην συγκεκριμένη ενορία, υπάρχει αρμονική συνύπαρξη μιας και οσάκις επισκέφθηκα την Ενορία διαπίστωνα κάθε φορά πως, τελικά δεν μπορεί ο Χριστός να διαιρεί παρά μόνον να ενώνει. Ο μακαριστός Ιερεύς, που τον τελευταίο καιρό δοκιμάστηκε από τον σταυρό της ασθενείας του, κατάφερε δεκαπέντε χρόνια τώρα, να διατηρεί ισορροπίες, με χαρακτηριστική μετριοπάθεια που στην περίπτωση αυτή λειτούργησε ευεργετικά! Θα μπορούσε να φανατίσει, θα μπορούσε να καταφερθεί, εναντίων προσώπων και καταστάσεων, στην προσπάθεια του να προασπιστεί τα κανονικά του δικαιώματα, ως κανονικός και νόμιμος Εφημέριος της Ενορίας!
Αντ' αυτού προτίμησε να διατηρήσει τις σχέσεις ισορροπίας μεταξύ των κατοίκων, καθήκον που επιτάσσει το Ευαγγέλιο της Αγάπης του Χριστού που υποτίθεται ότι πρεσβεύουμε... Τις απόψεις μου σχετικά με το παλαιό ημερολόγιο τις έχω δημοσίως καταθέσει, παραπέμπω δε τους αγαπητούς αναγνώστες να αναζητήσουν το σχετικό άρθρο με τίτλο:'' Το ζήτημα του παλαιού ημερολογίου στην Ελλάδα'' και το οποίον αναρτήθηκε στους '' Ιερατικούς στοχασμούς'' την 12ην Ιανουαρίου 2014. Σήμερα, θέλω να καταγράψω τις πένθιμες σκέψεις που αβίαστα βγαίνουν όταν συναντάς την εμπάθεια, τον θρησκευτικό φανατισμό, την αδιαφορία, να ξεκινά να να καταλήγει στην πίστη στον Χριστό!
Πριν λίγα χρόνια, βρέθηκα στην Ξάνθη στην οποία ως είναι γνωστόν κατοικούν και Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Επισκέφθηκα φιλικό σπίτι που θρηνούσε την απώλεια του νοικοκύρη του. Στην εκτέλεση του Ιερού καθήκοντος , μετέβειν εκεί ώστε να αναγνώσω τρισάγιο. Εισερχόμενος στο σπίτι, είδα κόσμο που είχε προσέλθει ώστε να συλλυπηθεί τους οικείους του νεκρού. Μεταξύ αυτών βρίσκονταν μουσουλμάνοι γείτονες, από τα διπλανά σπίτια που στέκονταν και εκείνοι περίλυποι. Βλέποντας τον Χριστιανό Ιερέα να εισέρχεται στο σπίτι, σηκώθηκαν όρθιοι, σεβόμενοι την ιερότητα της στιγμής, της αποδόσεως του Χριστιανικού καθήκοντος προς τον Χριστιανό νεκρό! Μπροστά στον θάνατο, δεν υπάρχουν θρησκείες! Υπάρχουν μόνον άνθρωποι!
Σήμερα, στο χριστιανικό χωριό απογοητεύτηκα οικτρά, βλέποντας κλειδαμπαρωμένα τα σπίτια των Ορθοδόξων παλαιοημερολογιτών αδελφών μας, των ανθρώπων που ήξεραν πως ο σεπτός Νεκρός, διακόνησε για 15 χρόνια στο χωριό τους, χάρηκε στις χαρές τους, έκλαψε στις θλίψεις τους, χωρίς να αφήσει τα ανθρώπινα ημερολόγια να καταλύσουν την ανθρωπιά, την συμπόνια στο πρόσωπο του άλλου... Τα μάτια μου, αναζήτησαν τον Ιερέα του παλαιού ημερολογίου που πίστευα πως θα βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία εκείνη την ώρα , την ώρα του θανάτου! Μάταια όμως! Δεν ήταν εκεί! Ούτε αργότερα όταν η νεκρική πομπή περνούσε μπροστά από τον κλειδαμπαρωμένο Ναό του παλαιού ημερολογίου, ήταν εκεί κανείς, να κτυπήσει την καμπάνα νεκρικά, να συμμετάσχει στο πένθος... Ντράπηκα.... Στην σκέψη μου ζωντάνεψε ο ''αιρετικός'' Καζαντζάκης ο ανατρεπτικός και ''αφορισμένος''. Σήμερα, εκεί ο Καζαντζάκης δικαιώθηκε, στην επανάληψη του δικού του έργου με τίτλο:'' ο Χριστός ξανασταυρώνεται...'' Εκείνη την στιγμή, άθελα μου σκέφτηκα: ''σε τι Θεό πιστεύουμε;'' Όχι ! Αρνούμαι να δεχθώ τον Θεό που δημιούργησαν τα ημερολόγια των ανθρώπων, που κατάφεραν τον άχρονο να τον θέσουν μέσα στα ανθρώπινα όρια ! Αρνούμαι να πιστέψω πως ο Χριστός της Αγάπης και του ελέους μπορεί να δεχθεί την ανθρώπινη απαξία μπροστά στον θάνατο! Αρνούμαι να δεχθώ πως μπορώ να σταθώ ασυγκίνητος μπροστά στο μυστήριο του Θανάτου! Ο θάνατος και ο πόνος που τον ακολουθεί, είναι δανικά συναισθήματα. Αφορούν τον καθένα από εμάς.
Ο μακαριστός Ιερεύς πορεύθηκε στην αιωνιότητα συνοδευόμενος από τον Επίσκοπο πατέρα του, τους κληρικούς αδελφούς του που στο σύνολο τους προσήλθαν, τα αγαπημένα του πρόσωπα , την σύζυγο και τα παιδιά του και το ποίμνιο του που με δάκρυα στα μάτια τον αποχαιρέτισε. Θα ήμουν άδικος αν δεν έλεγα πως υπήρξαν και δυο τρεις παλαιοημερολογίτες αδελφοί μας, που αψήφισαν ίσως τα ''κρατούντα΄΄ και θέλησαν να ανάψουν ένα κερί στην μνήμη του αγαθού Ιερέως! Φωτεινό παράδειγμα των λίγων προς τους πολλούς! Σταματώ εδώ! Δεν συνεχίζω τις σκέψεις! Διότι ο μεν κεκοιμημένος παραδίδεται στα χέρια του Θεού του Τρισαγίου , εμείς δε στην κρίση Του...
Ο μακαριστός Ιερεύς πορεύθηκε στην αιωνιότητα συνοδευόμενος από τον Επίσκοπο πατέρα του, τους κληρικούς αδελφούς του που στο σύνολο τους προσήλθαν, τα αγαπημένα του πρόσωπα , την σύζυγο και τα παιδιά του και το ποίμνιο του που με δάκρυα στα μάτια τον αποχαιρέτισε. Θα ήμουν άδικος αν δεν έλεγα πως υπήρξαν και δυο τρεις παλαιοημερολογίτες αδελφοί μας, που αψήφισαν ίσως τα ''κρατούντα΄΄ και θέλησαν να ανάψουν ένα κερί στην μνήμη του αγαθού Ιερέως! Φωτεινό παράδειγμα των λίγων προς τους πολλούς! Σταματώ εδώ! Δεν συνεχίζω τις σκέψεις! Διότι ο μεν κεκοιμημένος παραδίδεται στα χέρια του Θεού του Τρισαγίου , εμείς δε στην κρίση Του...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου