Μία από τις
επιβλητικότερες , Ιερές μορφές της Πίστεως μας, εορτάζει σήμερον η Εκκλησία του
Χριστού, Σεπτέ Ποιμενάρχα , αδελφοί συμπρεσβύτεροι και διάκονοι και
Αγιοφρούρητε λαέ του Παγγαίου, μια μορφή οικία και αγαπημένη, του Αγίου των Θαλασσών,
Νικολάου Επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού. Σε μια ευλογημένη χώρα, όπως η Ελλάδα
μας, που απ’ άκρου, εις άκρον , περιβρέχεται από την θάλασσα της, κοσμείται από
τα ευλογημένα νησάκια της, πως θα μπορούσε να μην εορτάζει με τον πλέον
πανηγυρικό τρόπο τον θαλασσινό Άγιο , εκείνον εις τον οποίον οι μητέρες αναθέτουν
την προστασία των ναυτιλλομένων παιδιών τους,
όταν τα παιδιά, αποφασίζουν να διαπλεύσουν την θάλασσα, στην προσπάθεια
αναζήτησης μιας καλύτερης ζωής…
Ο πράος στην μορφή λαοφιλής Άγιος,
έζησε σε δύσκολα χρόνια , χρόνια διωγμών , μαρτυρίου και μαρτυρίας. Μπορεί να
μην μαρτύρησε στο μαρτύριον του αίματος, αλλά ομολογώντας τον Χριστό, μαρτύρησε
δια του μαρτυρίου της συνειδήσεως. Αγωνίσθηκε έως τέλους κηρύσσοντας Χριστόν,
Εσταυρωμένον και Αναστάντα. Αγαπήθηκε όσο λίγοι, από το ποίμνιον που η Εκκλησία
του εμπιστεύθηκε να ποιμάνει. Πατέρας για τα ορφανά, προστάτης και αρωγός για
τους αδικουμένους, φίλος και αδελφός για τους πενομένους , στήριγμα και συμπαραστάτης
για τους απελπισμένους, όρμος γαλήνιος για όσους παλεύουν στο πέλαγος της ζωής!
Όμως, θέλοντας σήμερα επ’ ολίγον να
αναφερθώ στην μορφή ενός μεγάλου, δεν θα επιμείνω σε συναξαριστικά στοιχεία της
ζωής του, που λίγο- πολύ είναι στους περισσότερους γνωστά. Θα ήθελα
Σεβασμιώτατε , να αναφερθώ στα διαχρονικά μηνύματα τα απορρέοντα εκ της Ιεράς
μορφής του. Διότι ο Άγιος ομιλεί και μετά θάνατον εις όλους μας, γενόμενος
Κανών Πίστεως , εις μιαν εποχήν αμφισβητήσεως των πάντων, εις μίαν εποχήν όπου
τα κύματα της απιστίας χτυπούν αδυσώπητα τις κλονισμένες ψυχές όλων όσων οι
θλίψεις , έρχονται να τους περικυκλώσουν και τελικώς να τους καταποντίσουν .
Ομιλεί γενόμενος Εικών πραότητος σε
έναν κόσμο που αδυνατεί είκοσι και πλέον αιώνες μετά την ενσάρκωση της Θεϊκής Αγάπης,
να αντιληφθεί ποιο τελικώς είναι το βίωμα αυτής της μεγάλης αρετής που αποτελεί
χάρισμα και δωρεά του Αγίου Πνεύματος στους ανθρώπους, σε έναν κόσμο που η
μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός γίνονται αξίες ζωής , απαξιώνοντας παντελώς την
ίδια την ανθρώπινη ζωή .
Ομιλεί τέλος, γενόμενος εγκρατείας
διδάσκαλος , σε έναν υπερκαταναλωτικό κόσμο, που κάποτε δεν είχε που να συνάξει
τα αγαθά του , και σήμερα στενάζει και βοά ,από το βάρος μιας παγκοσμίου
οικονομικής υφέσεως που διετάραξε την
κοινωνική συνοχή καθιστώντας απαξιωτικά τους ανθρώπους τις εικόνες του Θεού , απλούς αριθμούς στον βωμό του κέρδους!
Για τον λόγο αυτόν, ο Άγιος Νικόλαος,
γίνεται φάρος τηλαυγής που μας δείχνει τον δρόμο μιας ανοδικής πορείας , ενός
διαφορετικού τρόπου πλεύσεως στην δική μας πορεία ζωής! Πόσο πραγματικά τον
τιμά ο ευλογημένος λαός μας! Σε ποιο νησάκι δεν θα δεις να υψώνονται
μεγαλοπρεπείς Ναοί αλλά και ταπεινά ξωκλήσια που ευλογούν τους ναυτιλομένους
μας στα ταξίδια τους. Ενθυμούμαι, παιδί μικρό ήμουν στην γενέτειρα μου, τον
Πειραιά, όπου δεσπόζει στην είσοδο του μεγάλου λιμένος ο επιβλητικός και
περικαλλής Ναός του Αγίου, κάθε χρόνο, αυτήν την ημέρα κατά την ώρα της
λιτανεύσεως της χαριτοβρύτου Εικόνος του Αγίου, δεκάδες πλοία χαιρετούν τον
δικό τους Άγιο, με τρόπο συγκλονιστικό και ανεπανάληπτο δείχνοντας την μεγάλη
αγάπη των ναυτικών μας προς τον θαυματουργό Άγιο Νικόλαο.
Πόσα θαύματα δεν έχουν επιτελεσθεί
με την επίκληση του Ιερού ονόματος του; Ο μεγάλος μας λογοτέχνης Αλέξανδρος
Μωραϊτίδης , περιγράφει με την γλαφυρή πένα του, ένα θαύμα της εποχής του, στο επιγραφόμενον διήγημα του ‘’ Με τα πανιά’’ , όπου ναυτικοί,
διαπλέοντες το πέλαγος διέσχισαν την θάλασσα του Μαρμαρά ώστε να φθάσουν
τελικώς στον προορισμό τους που ήταν η Κωνσταντινούπολις. Βρέθηκαν μεσοπέλαγα
σε μεγάλη τρικυμία. Το μικρό πλοιάριο αγωνιζόταν να επιπλεύσει δίνοντας μάχη με
τα τεράστια κύματα.
Όμως , αργά αντιλήφθηκαν οι
ναυτικοί οι επιβαίνοντες στο μικρό πλοιάριο, την γραμμή πλεύσεως ενός κατά πολύ
μεγαλυτέρου εμπορικού πλοίου το οποίον χωρίς να τους έχει δει μέσα στην
θαλασσοταραχή , οδηγείτο επάνω εις το μικρόν πλοιάριον με αποτέλεσμα την πρόσκρουση και τον
επερχόμενο καταποντισμό. Ο ευσεβής καπετάνιος, αντιλαμβανόμενος τον επερχόμενον
θανατηφόρον κίνδυνο , μία φράση πρόλαβε να πει: ‘’ Βοήθα μας Άγιε Νικόλαε και
σου τάζω ασημένια την σκούνα να την κρεμάσω στην Εκκλησιά σου..’’ Αίφνης, μια
φωνή ακούσθηκε μέσα από το πλήρωμα :’’ την καμπάνα, την καμπάνα…’’ Αμέσως ,
ξεκίνησε κάποιος να κτυπά την καμπάνα του πλοιαρίου με αποτέλεσμα , να γίνουν αντιληπτοί από
το πλήρωμα του θεόρατου πλοίου το οποίον
και τελικώς σταμάτησε λίγο πριν κτυπήσει με δύναμη το πλοιάριο. Σώθηκαν οι ζωές
των ναυτικών μας και μετά τον πρώτο πανικό , αναζητούσαν τον αίτιο της
απρόσμενης σωτηρίας τους…
Ρωτώντας ο ένας τον άλλον , ποιος
κτύπησε την καμπάνα την τελευταία στιγμή ,κανείς δεν βρέθηκε να αναλάβει την
σωτηρία των υπολοίπων. Μόνον ο μάγειρας του πλοίου, ένας ευλαβής άνθρωπος, ομολόγησε το πρόσωπο
που τους έσωσε. Την εσχάτη ώρα του επερχομένου θανάτου, ένας λευκασμένος
γέροντας βρέθηκε στην πλώρη , να κτυπά με δύναμη την καμπάνα με αποτέλεσμα να
σωθούν άπαντες , από την θαυμαστή επέμβαση του παππού των ναυτικών, του Αγίου
των θαλασσών , του Ιεράρχου της των Μυρέων Εκκλησίας….. Ένα ομοίωμα ασημένιο
της σκούνας, παραγγέλθηκε και φιλοτεχνήθηκε σε εργαστήριο αργυροχοΐας στην
Ρωσία ,ώστε ο καπετάνιος να εκτελέσει το τάμα του στον Άγιο. Κρεμάσθηκε στον
κεντρικό πολυέλαιο της Εκκλησίας του Αγίου, και δείχνει την στιγμή του σωτηρίου
θαύματος. Την σκούνα με τους πανικόβλητους ναυτικούς , τον γονυπετή καπετάνιο
και ένα γεροντάκι να κτυπά την καμπάνα του πλοιαρίου…
Ο δοξασμένος από τον Θεό και τον λαό του Θεού Άγιος, γίνεται σύμβολο και οδοδείκτης της δικής μας πορείας προς τον ουρανό. Και σήμερα , στην πανηγυρική αυτή Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του μυστηρίου της Ευχαριστίας του Σεπτού Ποιμενάρχου μας, ερχόμεθα και εμείς, ταπεινοί προσκυνητές στην Χάρη Του και ατενίζοντες το ιλαρόν πρόσωπον Του, αναζητούμε την προστασία Του , ο καθείς ξεχωριστά και στην σεβασμία μορφή του τελικώς βρίσκουμε : ‘’…οἱ ἐν νόσοις τὸν ἰατρόν, οἱ ἐν κινδύνοις τὸν ῥύστην, οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸν προστάτην, οἱ πένητες τὸν θησαυρόν, οἱ ἐν θλίψεσι τὴν παραμυθίαν, τὸν συνοδίτην οἱ ὁδοιπόροι, οἱ ἐν θαλάσσῃ τὸν κυβερνήτην΄ οἱ πάντες τὸν πανταχοῦ θερμῶς προφθάνοντα, μέγιστον Ἱεράρχην, ἐγκωμιάζοντες οὕτως εἴπωμεν΄ Πανάγιε Νικόλαε, πρόφθασον, ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, καὶ σῶσον τὴν ποίμνην σου ταῖς ἱκεσίαις σου’’. Αμήν.
Ο δοξασμένος από τον Θεό και τον λαό του Θεού Άγιος, γίνεται σύμβολο και οδοδείκτης της δικής μας πορείας προς τον ουρανό. Και σήμερα , στην πανηγυρική αυτή Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του μυστηρίου της Ευχαριστίας του Σεπτού Ποιμενάρχου μας, ερχόμεθα και εμείς, ταπεινοί προσκυνητές στην Χάρη Του και ατενίζοντες το ιλαρόν πρόσωπον Του, αναζητούμε την προστασία Του , ο καθείς ξεχωριστά και στην σεβασμία μορφή του τελικώς βρίσκουμε : ‘’…οἱ ἐν νόσοις τὸν ἰατρόν, οἱ ἐν κινδύνοις τὸν ῥύστην, οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸν προστάτην, οἱ πένητες τὸν θησαυρόν, οἱ ἐν θλίψεσι τὴν παραμυθίαν, τὸν συνοδίτην οἱ ὁδοιπόροι, οἱ ἐν θαλάσσῃ τὸν κυβερνήτην΄ οἱ πάντες τὸν πανταχοῦ θερμῶς προφθάνοντα, μέγιστον Ἱεράρχην, ἐγκωμιάζοντες οὕτως εἴπωμεν΄ Πανάγιε Νικόλαε, πρόφθασον, ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, καὶ σῶσον τὴν ποίμνην σου ταῖς ἱκεσίαις σου’’. Αμήν.
π. Θωμάς Ανδρέου
* Ομιλία εκφωνηθείσα στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου -Ελευθερουπόλεως την 6ην Δεκεμβρίου 2013
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου