Έχοντας ήδη αναφερθεί σε προηγούμενη ανάρτηση μας για την αχαριστία του ανθρώπου (βλ. εδώ ) , επανερχόμεθα στο θέμα αυτό με αφορμή το αυριανό ευαγγέλιο όπου θα ακουστεί η περικοπή των δέκα λεπρών. Η λέπρα , αποτελούσε μία θανατηφόρο νόσο έως και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Στην εποχή κατά την οποίαν αναφέρεται το αυριανό ευαγγέλιο, οι ασθενείς δέχονταν έναν κοινωνικό αποκλεισμό σε βαθμό που ακόμα και η παρουσία τους στον κόσμο να προκαλεί πανικό.
Έτσι, μόνοι, αβοήθητοι πέθαιναν αποκλεισμένοι από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, έχοντας ήδη πεθάνει ψυχικά πολλές φορές ενόσω ζούσαν... Και μόνο το άκουσμα της ασθενείας μπορούσε να προκαλέσει τέτοιο πανικό ώστε να λιθοβοληθεί ο ασθενής... Μπορεί κανείς λοιπόν να φαντασθεί, σε τι συνθήκες εξωτερικής απομόνωσης ζούσαν οι αποκλεισμένοι από τον κόσμο λεπροί...
Φθάνοντας ο Κύριος μας προς τα Ιεροσόλυμα έξω από μια μικρά κωμόπολη, βλέπει παρατεταγμένους απέναντι του δέκα ανθρώπους που κουβαλούσαν τον σταυρό της ασθένειας. Δέκα λεπροί που βλέποντας Τον, άρχισαν με μια φωνή να τον εκλιπαρούν: '' Κύριε Ιησού, κάνε το έλεος σου και σε εμάς..'' Τι κραυγή αγωνίας είναι αυτή; Τι πόνο ψυχοσωματικό κρύβει μέσα της η ικεσία... Ποιος ξέρει, ποιές μάνες, ποιες γυναίκες, ποια παιδιά , θρηνούν τους ζωντανούς-νεκρούς! Ποιος μπορεί να γνωρίζει τι σημαίνει άγγιγμα θανάτου , εκτός από αυτούς τους δυστυχείς ανθρώπους , που η ασθένεια τους οδήγησε σε αργό και επώδυνο θάνατο...
Ο Ιησούς σταματά απέναντι τους. Ίσως κάποιοι να προσπαθούν να Τον απομακρύνουν από τους λεπρούς! Εκείνος όμως δεν φεύγει! Όσους απορρίπτουν οι άνθρωποι, έρχεται και τους αγκαλιάζει ο Θεός! Τους μιλά με την φωνή που αιχμαλώτισε χιλιάδες ανθρώπων στο άκουσμα της. Τους προτρέπει να πάνε αμέσως στους Ιερείς οι οποίοι κατά τον νόμον, μπορούσαν να πιστοποιήσουν την θεραπεία. Αμέσως σπεύδουν να υπακούσουν στον Λόγο! Στον δρόμο, αισθάνονται πως η ασθένεια τους εγκαταλείπει για πάντα... Πλέον, η θανατηφόρος λέπρα τους απελευθερώνει από τα οδυνηρά δίκτυα της, υπακούοντας στους Θεϊκούς Νόμους! Ποιος μπορεί να περιγράψει την χαρά της ευτυχίας που κατακλύζει την πονεμένη καρδιά του κάθε ενός εξ' αυτών, όταν επέρχεται η επιβεβαίωση της θαυμαστής θεραπείας...
Όμως, γρήγορα ξεχνούν... Όπως όλοι οι άνθρωποι που ξεχνούν τον Θεό στις ώρες τις ευτυχίας και Τον θυμούνται ξανά στις στιγμές της θλίψεως και της δοκιμασίας. Το γνωρίζει αυτό ο Θεός! Πάραυτα όμως, αυτό δεν Τον σταματά ώστε να παρέμβει θεραπευτικά και να τους λυτρώσει από την μάστιγα της ασθενείας τους...
Όμως, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι... Ξάφνου, εις εκ των θεραπευθέντων επιστρέφει για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του σε Εκείνον που του χάρισε την θεραπεία! Πέφτει στα πόδια Του Χριστού που λίγο μετά θα καρφωθούν επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά! Με δάκρυα ευγνωμονεί τον φιλάνθρωπο Κύριο. Οι παριστάμενοι, αισθάνονται την υπέρβαση της λογικής μπροστά σε αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει: το θαύμα! Ένας επέστρεψε να ευχαριστήσει τον Κύριο και αυτός Σαμαρείτης...
Δέκα δεν θεραπεύθηκαν; Ρωτά ο Κύριος, Οι άλλοι εννέα δεν στάθηκαν να αποδώσουν ευχαριστία στον Θεό; Πόσο τραγικό για τον άνθρωπο, ακούγεται το παράπονο του Χριστού μας... Τραγικό για τον αχάριστο άνθρωπο, που γρήγορα μπορεί και ξεχνά. Ένα σκυλάκι, αν του δώσεις λίγο ψωμί θα σε ακολουθήσει για πάντα. Ο άνθρωπος, ότι και να δεχθεί στην ζωή του, γρήγορα μπορεί να ξεχάσει...Δικαίως ο Ιερός Χρυσόστομος αποφαίνεται: '' Ο αχάριστος ανόσιος και εικότως. Ο γάρ περί τον ευεργέτην αχάριστος , τι αν γένοιτο ποτέ περί τους άλλους; Ο αχάριστος άσπονδος, ο αχάριστος άστοργος...''( Εις Β' Τιμ. Η' , PG. 62,643)
Πήγαινε λοιπόν του λέει ο Κύριος, η πίστις σου σε έσωσε! Η Πίστις! Η εσωτερική αυτή δύναμη που καθιστά τον άνθρωπο, όντος υπεράνθρωπο και που ουδεμίαν ταύτιση μπορεί να έχει με τον Νιτσεϊκό υπεράνθρωπο, εκείνον που την δύναμη του την περιορίζει στον εαυτόν του... Η ιστορία, επαναλαμβάνεται διαχρονικά. Ο ευεργετημένος άνθρωπος, συμπεριφέρεται με αχαριστία στον ευεργέτη Θεό! Φοβερό και θανάσιμο αμάρτημα η αχαριστία.
Πόσο σημαντικό είναι να ευγνωμονούμε τον Θεό για όλα όσα μας χάρισε και όχι για όσα θα θέλαμε εμείς να έχουμε! Το παράδειγμα του αυριανού ευαγγελίου, καθίσταται όντος επίκαιρο, σε έναν κόσμο που έμαθε να ζητά και όχι να προσφέρει. Ας μην φανούμε ποτέ αχάριστοι στον Ουράνιο Ευεργέτη μας. Ακόμα και αν πολλές φορές βρεθήκαμε στην θέση των εννέα αχαρίστων, πάντοτε η θέση τους ενός ευγνώμονος θα μας περιμένει...
π. Θωμάς Ανδρέου
Έτσι, μόνοι, αβοήθητοι πέθαιναν αποκλεισμένοι από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, έχοντας ήδη πεθάνει ψυχικά πολλές φορές ενόσω ζούσαν... Και μόνο το άκουσμα της ασθενείας μπορούσε να προκαλέσει τέτοιο πανικό ώστε να λιθοβοληθεί ο ασθενής... Μπορεί κανείς λοιπόν να φαντασθεί, σε τι συνθήκες εξωτερικής απομόνωσης ζούσαν οι αποκλεισμένοι από τον κόσμο λεπροί...
Φθάνοντας ο Κύριος μας προς τα Ιεροσόλυμα έξω από μια μικρά κωμόπολη, βλέπει παρατεταγμένους απέναντι του δέκα ανθρώπους που κουβαλούσαν τον σταυρό της ασθένειας. Δέκα λεπροί που βλέποντας Τον, άρχισαν με μια φωνή να τον εκλιπαρούν: '' Κύριε Ιησού, κάνε το έλεος σου και σε εμάς..'' Τι κραυγή αγωνίας είναι αυτή; Τι πόνο ψυχοσωματικό κρύβει μέσα της η ικεσία... Ποιος ξέρει, ποιές μάνες, ποιες γυναίκες, ποια παιδιά , θρηνούν τους ζωντανούς-νεκρούς! Ποιος μπορεί να γνωρίζει τι σημαίνει άγγιγμα θανάτου , εκτός από αυτούς τους δυστυχείς ανθρώπους , που η ασθένεια τους οδήγησε σε αργό και επώδυνο θάνατο...
Ο Ιησούς σταματά απέναντι τους. Ίσως κάποιοι να προσπαθούν να Τον απομακρύνουν από τους λεπρούς! Εκείνος όμως δεν φεύγει! Όσους απορρίπτουν οι άνθρωποι, έρχεται και τους αγκαλιάζει ο Θεός! Τους μιλά με την φωνή που αιχμαλώτισε χιλιάδες ανθρώπων στο άκουσμα της. Τους προτρέπει να πάνε αμέσως στους Ιερείς οι οποίοι κατά τον νόμον, μπορούσαν να πιστοποιήσουν την θεραπεία. Αμέσως σπεύδουν να υπακούσουν στον Λόγο! Στον δρόμο, αισθάνονται πως η ασθένεια τους εγκαταλείπει για πάντα... Πλέον, η θανατηφόρος λέπρα τους απελευθερώνει από τα οδυνηρά δίκτυα της, υπακούοντας στους Θεϊκούς Νόμους! Ποιος μπορεί να περιγράψει την χαρά της ευτυχίας που κατακλύζει την πονεμένη καρδιά του κάθε ενός εξ' αυτών, όταν επέρχεται η επιβεβαίωση της θαυμαστής θεραπείας...
Όμως, γρήγορα ξεχνούν... Όπως όλοι οι άνθρωποι που ξεχνούν τον Θεό στις ώρες τις ευτυχίας και Τον θυμούνται ξανά στις στιγμές της θλίψεως και της δοκιμασίας. Το γνωρίζει αυτό ο Θεός! Πάραυτα όμως, αυτό δεν Τον σταματά ώστε να παρέμβει θεραπευτικά και να τους λυτρώσει από την μάστιγα της ασθενείας τους...
Όμως, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι... Ξάφνου, εις εκ των θεραπευθέντων επιστρέφει για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του σε Εκείνον που του χάρισε την θεραπεία! Πέφτει στα πόδια Του Χριστού που λίγο μετά θα καρφωθούν επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά! Με δάκρυα ευγνωμονεί τον φιλάνθρωπο Κύριο. Οι παριστάμενοι, αισθάνονται την υπέρβαση της λογικής μπροστά σε αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει: το θαύμα! Ένας επέστρεψε να ευχαριστήσει τον Κύριο και αυτός Σαμαρείτης...
Δέκα δεν θεραπεύθηκαν; Ρωτά ο Κύριος, Οι άλλοι εννέα δεν στάθηκαν να αποδώσουν ευχαριστία στον Θεό; Πόσο τραγικό για τον άνθρωπο, ακούγεται το παράπονο του Χριστού μας... Τραγικό για τον αχάριστο άνθρωπο, που γρήγορα μπορεί και ξεχνά. Ένα σκυλάκι, αν του δώσεις λίγο ψωμί θα σε ακολουθήσει για πάντα. Ο άνθρωπος, ότι και να δεχθεί στην ζωή του, γρήγορα μπορεί να ξεχάσει...Δικαίως ο Ιερός Χρυσόστομος αποφαίνεται: '' Ο αχάριστος ανόσιος και εικότως. Ο γάρ περί τον ευεργέτην αχάριστος , τι αν γένοιτο ποτέ περί τους άλλους; Ο αχάριστος άσπονδος, ο αχάριστος άστοργος...''( Εις Β' Τιμ. Η' , PG. 62,643)
Πήγαινε λοιπόν του λέει ο Κύριος, η πίστις σου σε έσωσε! Η Πίστις! Η εσωτερική αυτή δύναμη που καθιστά τον άνθρωπο, όντος υπεράνθρωπο και που ουδεμίαν ταύτιση μπορεί να έχει με τον Νιτσεϊκό υπεράνθρωπο, εκείνον που την δύναμη του την περιορίζει στον εαυτόν του... Η ιστορία, επαναλαμβάνεται διαχρονικά. Ο ευεργετημένος άνθρωπος, συμπεριφέρεται με αχαριστία στον ευεργέτη Θεό! Φοβερό και θανάσιμο αμάρτημα η αχαριστία.
Πόσο σημαντικό είναι να ευγνωμονούμε τον Θεό για όλα όσα μας χάρισε και όχι για όσα θα θέλαμε εμείς να έχουμε! Το παράδειγμα του αυριανού ευαγγελίου, καθίσταται όντος επίκαιρο, σε έναν κόσμο που έμαθε να ζητά και όχι να προσφέρει. Ας μην φανούμε ποτέ αχάριστοι στον Ουράνιο Ευεργέτη μας. Ακόμα και αν πολλές φορές βρεθήκαμε στην θέση των εννέα αχαρίστων, πάντοτε η θέση τους ενός ευγνώμονος θα μας περιμένει...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου