Στην απαρχή του Τριωδίου, μια αρχαία παραβολή έρχεται να μας αφυπνίσει, να μας δώσει αφορμές προβληματισμού, σκέψεων που έχουν το δικαίωμα να γίνουν πράξεις... Μια ευαγγελική περικοπή που πιστοποιεί πως το ευαγγέλιο, γράφτηκε πριν από είκοσι αιώνες, αλλά συνεχίζει να παραμένει διαχρονικό, μέσα από εικόνες, πρόσωπα και καταστάσεις που αντέχουν πεισματικά μέσα στο χρόνο...
Ας δούμε λοιπόν, με μια σύγχρονη ματιά, πως μπορούμε να ζωντανέψουμε αυτήν την παραβολή, προσαρμόζοντας την στην δική μας εποχή... Σε έναν μεγάλο Ναό, βρίσκονται αρκετοί προσκυνητές... Όλοι, έχουν έναν λόγο που δικαιολογεί αυτήν τους την παρουσία. Ο καθένας, κάτι έχει να πει στον Θεό! Ξεχωρίζουν όμως δύο άνθρωποι, στα πρόσωπα των οποίων μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς... Ο ένας, είναι άνθρωπος της θρησκείας! Ο άλλος, ένας κοινός αμαρτωλός... Ο πρώτος, προχωρά με θάρρος στο κέντρο του Ναού. Αισθάνεται την ανάγκη να μιλήσει μπροστά στο Θεό. Απαιτεί από τον Θεό να τον ακούσει! Και αυτήν την ανάγκη την εκφράζει με δυνατή φωνή, από το σημείο που βρίσκεται. Εξάλλου, το δικαίωμα το έχει. Γνωρίζει τα εκκλησιαστικά γράμματα, τα έχει τόσα χρόνια αποστηθίσει. Μιλά με δυνατή φωνή στο Θεό, γιατί θεωρεί πως του χρωστά την σωτηρία.
-Λοιπόν Κύριε, ναι! Σε δοξάζω... Σε δοξάζω γιατί με έκανες καλό άνθρωπο. Είμαι πιστός Χριστιανός. Εκκλησιάζομαι ανελλιπώς. Αγαπώ την Εκκλησία, την στηρίζω με ότι τρόπο μπορώ! Τρέχω σε Εκκλησίες και μοναστήρια. Προσεύχομαι καθημερινά. Δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους! Ακόμα και όταν πάω να εξομολογηθώ , έχω πείσει τον εαυτό μου πως δεν έχω κάνει κάτι. Δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, παρέμεινα πιστός στις δέκα εντολές, τι μπορώ να πω για τον εαυτό μου; Ναι Κύριε! Σε ευχαριστώ, γιατί ξεχωρίζω από τους άλλους Δεν είμαι αμαρτωλός σαν... Τα μάτια του εκείνη την ώρα πέφτουν πάνω σε κάποιον άνθρωπο που είναι σχεδόν κρυμμένος στο μισοσκόταδο του Ναού, πεσμένος στα γόνατα σε μιαν άκρη του,... Δεν είμαι, συνεχίζει φωνάζοντας ο καλός Χριστιανός, σαν αυτόν εκεί τον αμαρτωλό...
Πράγματι, ο άνθρωπος που βρίσκεται κρυμμένος από τα περίεργα μάτια των συνανθρώπων του, είναι αμαρτωλός! Άκουσα, τον ''άγιο''... Θέλω να ακούσω και τον αμαρτωλό! Φθάνω κοντά του. Προσπαθώ να ακούσω τι λέει, δεν τα καταφέρνω... Πλησιάζω ακόμη περισσότερο! Στάσου! Κάτι ακούω... Ένας ψίθυρος που κόβεται από τους λυγμούς των δακρύων του, ανεπαίσθητος σχεδόν, χάνεται μέσα στο σκοτάδι που βρίσκεται κρυμμένος ο αμαρτωλός: Συγχώρεσε με Θεέ μου τον αμαρτωλό... Αυτό μόνο! Τίποτε περισσότερο δεν μπορεί να πει. Όλα τα υπόλοιπα, τα μαρτυρούν τα δάκρυα της μετανοίας! Δάκρυα , που μπορεί να μην βλέπουν οι άνθρωποι, αλλά μπορεί να δει ο Θεός!
Τελικά, άλλος ζήτησε την δικαίωση και άλλος την βρήκε. όταν βγήκαν και οι δύο από τον Ναό, οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί... Ο ένας είχε συγχωρεθεί και ο άλλος νόμιζε πως είναι συγχωρημένος... Καλό Τριώδιο....
π. Θωμάς Ανδρέου
1 σχόλια:
καλό τριώδιο
Δημοσίευση σχολίου