Κάποτε, κάποιος βασιλιάς, πληροφορήθηκε πως θα δεχόταν την επίσκεψη του Χριστού στο παλάτι του... Ζήτησε λοιπόν να καθαρισθεί , να φωταγωγηθεί το μεγάλο παλάτι, ώστε να δεχθεί τον Θεό! Και όταν όλα αυτά έγιναν, ζήτησε από τους υπηρέτες του να φύγουν, ώστε μόνος στο φωταγωγημένο παλάτι καθήμενος στην κατάφορτη τράπεζα που επιμελώς είχε ετοιμασθεί να περιμένει τον αφέντη Χριστό.
Κάποια στιγμή, χτύπησε κάποιος την πόρτα. Ο βασιλιάς περιχαρείς πήγε να την ανοίξει. Ένας μορφασμός διαγράφηκε στο πρόσωπο του, όταν στο κατώφλι του παλατιού του, αντίκρισε έναν κουρελή, έναν ζητιάνο...
-Φύγε γρήγορα, τον πρόσταξε απότομα ο βασιλιάς! Φύγε , γιατί περιμένω μεγάλη επίσκεψη, τον αφέντη Χριστό, είπε και του έκλεισε την πόρτα...
Οι ώρες περνούσαν, Ο βασιλιάς αγωνιούσε. Ο Χριστός δεν ερχόταν... Σε κάποια στιγμή, απεγνωσμένα ο βασιλιάς είπε με παράπονο: '' Γιατί Κύριε δεν με καταδέχτηκες, γιατί δεν ήρθες;'' Και τότε άκουσε την φωνή του Χριστού να του λέει:'' Ήρθα αλλά εσύ με έδιωξες...''
Κάπως έτσι μπορεί κάποιος να κατανοήσει το αυριανό ευαγγέλιο που θα μας προβληματίσει όλους, όσους το ακούσουμε. Ίσως γιατί τελικά, πολλές φορές δεν μπορούμε να βρούμε τον Θεό, στο πρόσωπο του άλλου... Ας δούμε όμως, πως ο ίδιος ο Χριστός μας, εξηγεί τι σημαίνει Κρίσις Θεού.
Ο Κύριος, χρησιμοποιεί μιαν ωραία εικόνα για να εξηγήσει στον λαό πως θα γίνει η κρίσης του Θεού. Μια εικόνα, από αυτές που ο χρόνος δεν κατάφερε να εξαλείψει και που ακόμα την συναντάμε εδώ, στην επαρχία. Όπως ο τσομπάνος διαχωρίζει τα προβατάκια από τα ερίφια, μιας και μεταξύ τους τα ζωντανά του Θεού συνυπάρχουν έχοντας όμως διαφορετικό τρόπο επιβίωσης. Τα μεν προβατάκια, διακρίνονται για την ηρεμία, την ησυχία, τα ερίφια, είναι ατίθασα, πιο νευρώδη και πιο κινητικά. Δεν μπορούν να ακολουθήσουν το κοπάδι.
Έτσι λοιπόν όπως ο ποιμένας, διαχωρίζει το κοπάδι του, έτσι ο Κριτής της Οικουμένης, θα ξεχωρίσει όλους όσους τήρησαν τον Λόγο, βίωσαν τις ακατάλυτες και αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου, απ' όσους θέλησαν να καταστήσουν Θεό, τον ίδιο τους τον εαυτό! Απ' όσους πίστεψαν πως ο άνθρωπος είναι ένας μικρός Θεός...
Ακολουθεί, ένας πραγματικά περίεργος διάλογος μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Ο Θεός, προσκαλεί τους τηρητές του νόμου της Αγάπης, να καταλάβουν προετοιμασμένες για εκείνους θέσεις , στην βασιλεία των Ουρανών.Τους προσκαλεί στην δικαίωση γιατί, του έδωσαν τροφή όταν πεινούσε, του έδωσαν νερό όταν διψούσε, άνοιξαν το σπίτι και την καρδιά τους και τον φιλοξένησαν, του έδωσαν ρούχα για να ντυθεί, στάθηκαν κοντά Του στο κρεββάτι του πόνου, τον παρηγόρησαν με την παρουσία τους μέσα στην φυλακή...
Παράξενα λόγια αλήθεια ... Πως μπορεί ο άνθρωπος, να φιλοξενήσει τον Θεό; Πως μπορεί το δημιούργημα να δώσει τροφή και νερό στον Δημιουργό. Πως είναι δυνατόν, να παρηγορήσει, το πλάσμα, Τον Πλάστη; Όμως, ο Ίδιος δίνει την απάντηση στο ερώτημα της απορίας των ανθρώπων: ''Κύριε, πότε σε είδαμε υπό αυτές τις συνθήκες και σε ευεργετήσαμε;'' Ο Θεός μιλά και ο άνθρωπος σιωπά: '' Εφ΄όσον το πράξατε στα πρόσωπα τον συνανθρώπων σας, σε Εμέ τον Ίδιον το κάνατε...
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Εκείνων που είπαν; Ουκ έστι Θεός! Εκείνων που έζησαν μόνον για τον εαυτόν τους. Εκείνων που νόμισαν πως η ζωή τελειώνει με τον θάνατο... Ξανά, ο ίδιος παράξενος διάλογος! Ξανά το ίδιο ερώτημα, η ίδια απάντηση! Αν δεν μπόρεσες να προσφέρεις στον αδελφό σου, ούτε στον Θεό πρόσφερες κάτι....
Γεννάται, εύλογο ερώτημα: Η κρίσης, αφορά τους γιγνώσκοντες ή τους αγνοούντας; Δηλαδή, εκείνους που γνωρίζουν το ευαγγέλιο, ή και όσους το αγνοούν; Και πάλι εδώ, η ''λογική'' του Θεού, ανατρέπει τα ανθρώπινα δεδομένα... Ίσως κάποιοι πιστεύουν πως αφού γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στην Χριστιανική Πίστη, έχουν εξασφαλίσει την σωτηρία της ψυχής τους... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από αυτήν! Ο ίδιος ο Χριστός σε άλλο σημείο, διαβεβαιώνει πως θα παραξενευτούμε βλέποντας ποιοι τελικά κατέκτησαν τον παράδεισο, όπως επίσης και ποιοι κατάφεραν να ζήσουν την κόλαση...
Εδώ, στο τέλος, γεννάται και δεύτερο ερώτημα: Τι σημαίνει κόλαση και τι παράδεισος; Πάλιν ο Θεός απαντά: ''πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ'' . Το σκότος το εξώτερον δεν είναι τίποτε περισσότερο από την πλήρη απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό! Την απομόνωση από την χαρά, την απομάκρυνση από το Φως...
Κάποιοι άνθρωποι, προγεύονται τον παράδεισο από αυτήν την ζωή. Όπως επίσης κάποιοι άλλοι, βιώνουν την δική τους κόλαση μέσα στον απομονωμένο εαυτό τους... Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τον άλλον, πως μπορείς να αγαπήσεις τον Θεό; Το αυριανό ευαγγέλιο αποτελεί έναν πνευματικό συναγερμό που ηχεί αιώνες τώρα, διασαλπίζοντας στον άνθρωπο , πως η έννοια της σωτηρίας περνά από το πρόσωπο του άλλου, του αδελφού μας, εκείνου που πάσχει περισσότερο από την δική μας αδιαφορία...
Εάν, μας κυριεύει φόβος, μήπως ποτέ βρεθούμε στα ανθρώπινα δικαστήρια, ποιος προβληματισμός και ποια ανησυχία θα πρέπει να μας αφυπνίσει ώστε να καταλάβουμε ότι υπάρχει Κρίσις από την οποίαν κανείς μας δεν μπορεί να εκφύγει. Όσο η καρδιά κτυπά, όσο τα μάτια αντικρίζουν το φως της ζωής, δεν είναι αργά, ώστε να καταφέρουμε τελικά να φροντίσουμε τον Θεό, στα πρόσωπα όλων όσων μας χρειάζονται...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου