Σε μια εποχή που η έννοια της μετάνοιας, είναι σχεδόν άγνωστη, πόσο επίκαιρη ακούγεται η αυριανή ευαγγελική περικοπή , δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου. Μιλά για έναν νέο, άστατο, απείθαρχο , νέο με όνειρα που νομίζει πως μπορεί να πραγματοποιήσει μόνος του, βασιζόμενος στην θέληση και στην ευρωστία του. Γόνος πλουσίας οικογενείας, κληρονόμος μεγάλης περιουσίας που θα μοιραστεί με τον έτερο αδελφό του. Τα παιδιά, είναι σαν τα μικρά πτηνά. Όταν αισθανθούν τις φτερούγες τους, νομίζουν πως είναι έτοιμα να πετάξουν στους αιθέρες της ζωής.
Όμως, ο γκρεμός είναι κοντά. Η πτώση μπορεί να καταστεί θανατηφόρα.... Ο νέος της παραβολής θέλει να τολμήσει, χωρίς να υπολογίσει τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε αυτές τις καταστάσεις.Η παρορμητικότητα, χαρακτηριστικό γνώρισμα των τολμηρών, δεν σημαίνει πάντοτε επιτυχία. Όμως, ο νέος ζητά, ζητά, ότι δεν δημιούργησε ο ίδιος αλλά πιστεύει πως του ανήκει. Εκφράζει στον πατέρα την επιθυμία του και εκείνος, υποχωρεί μπροστά την ελευθερία της βουλήσεως του παιδιού του. Υποχωρεί μπροστά στην διεκδίκηση του παιδιού του. Μοιράζει στα δύο την τεράστια περιουσία του, μιας και από αυτήν περιμένει να λάβει στον καιρό του, το δικό του μερίδιο και το άλλο του παιδί.
Ο νέος, ο απερίσκεπτος νέος της κάθε εποχής, αφού παραλαμβάνει το μερίδιο του, απεδήμησε σε μακρινή χώρα.. Και εκεί τον περιμένει η πτώση... Εκεί ο γκρεμός, εκεί η πανωλεθρία... Διασκορπίζει ότι έχει ζώντας μιαν ζωή χωρίς σωφροσύνη. Η έννοια της αμαρτίας ξεδιπλώνεται ολοκληρωτικά... Να τι σημαίνει αμαρτία: το να μην μπορείς να κρατήσεις για πάντα τις αληθινές χαρές της ζωής! Η πρόσκαιρη χαρά, εξατμίζεται όπως το νερό στον καυτό ήλιο...
Τον καιρό της ευημερίας, της παράλογης και άσωτης ευημερίας, διαδέχεται της ανέχειας και της σκληράς δοκιμασίας. Ο νέος, βρίσκεται αντιμέτωπος με την πείνα που κάνει απειλητική την εμφάνιση της σε ολόκληρη την περιοχή. Εξαναγκάζεται να αναζητήσει την τροφή μου για να επιβιώσει. Και την βρίσκει βόσκοντας χοίρους και τρώγοντας από τις ίδιες τροφές που έτρωγαν οι χοίροι....
Πολλές φορές όμως, οι δοκιμασίες, κάνουν τον άνθρωπο να απαριθμήσει και να θυμηθεί τι είχε, όταν πλέον τα έχει απολέσει... Έτσι και ο νέος! Θυμάται την πατρική οικία του. Θυμάται την στοργική αγκαλιά του πατέρα του. Συγκρίνει την ζωή που ζούσε , με αυτήν που ζει τώρα! Και παίρνει την απόφαση να επιστρέψει. Ταπεινωμένος, μετανοημένος, να επικαλεσθεί την πατρική ευσπλαχνία και το αμέτρητο έλεος... Να ζητήσει συγνώμη...
Τελικά, ο πατέρας περιμένει υπομονετικά το παιδί! Βλέποντας τον να επιστρέφει, τρέχει ο ίδιος να τον συναντήσει... Αμέσως ζητά να γιορταστεί πανηγυρικά η επιστροφή του στο σπίτι, με τον πλέον εμφαντικό τρόπο. Ο άλλος υιός, επιστρέφει από την εργασία της ημέρας, ώστε να απολαύσει την οικιακή θαλπωρή. Ακούγοντας τους πανηγυρισμούς και πληροφορούμενος τι έχει συμβεί, πεισμώνει. Αρνείται να περάσει το κατώφλι της πατρογονικής οικίας. Και για μία ακόμα φορά, πάλιν ο πατέρας σπεύδει να φέρει κοντά του το παιδί του! Του μιλά με λόγια αγάπης, για εκείνο το παιδί που θεωρούσε νεκρό και αναστήθηκε, που πίστευε για χαμένο και βρέθηκε.... Και τον προσκαλεί να χαρεί μαζί του, στην μεγάλη χαρά....
Κάθε άνθρωπος, έχει δικαίωμα στο λάθος! Και κάθε άνθρωπος, έχει δικαίωμα στην συγχώρηση. Κανείς, ας μην προκαταλάβει την βούληση και την κρίση του Θεού, θα αποτύχει! Όσους καταδικάζουν οι άνθρωποι, τους εξιλεώνει ο Θεός... Και η παραβολή του ασώτου αυτό μας υπενθυμίζει. Μην πιστέψεις ποτέ, πως έχεις χάσει τον παράδεισο. Αυτή η πόρτα του παραδείσου, παραμένει κλειστή μόνον σε όσους κατάφεραν να πείσουν τον εαυτό τους, πως η έννοια του λάθους, δεν συμβαδίζει με την ζωή τους... Ο άσωτος, αυτός ο άγνωστος- γνωστός μας, έχει δικαίωμα στο λάθος! Αλλά ταυτόχρονα και στην μετάνοια, το μόνο κλειδί που μπορεί να ανοίξει την πύλη της βασιλείας των Ουρανών....
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου