Ήταν Ιούλιος του 1995... Πριν από περίπου είκοσι χρόνια, όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον Γέροντα. Η συνομιλία μαζί του, σε μαγνήτιζε. Ο τόνος της φωνής του, ο τρόπος κίνησης των χεριών του σε έπειθαν για την αυθεντικότητα του προσώπου... Ο π. Ιερόθεος, υπήρξε ένας αφτιασίδωτος και αληθινός άνθρωπος... Με αισθήματα ανθρώπινης λύπης, πληροφορηθήκαμε πως μέσα στην χαρά της Αναστάσεως ο παππούς, έκανε το μεγάλο του άλμα προς τον Ουρανό!
Κοιμήθηκε εκεί, στο περιβόλι της Παναγιάς, εκεί που για τόσα χρόνια έζησε μέσα στις ψαλμωδίες, στα θυμιάματα τις μετάνοιες, τους κανόνες και τα αναγνώσματα, δίνοντας τον δικό του αγώνα της κατάκτησης της Ουρανίου Βασιλείας! Ο πατήρ Ιερόθεος, ξεχώριζε για την αυθεντικότητα του! Δεν τον ενδιέφερε η εικόνα του. Αντίθετα, νομίζω πως του άρεσε να την τσαλακώνει! Κάτι για το οποίον ξεχώριζε στην αγιορείτικη πολιτεία. Ενώ όλοι οι άλλοι θέλουν να παραμένουν ατσαλάκωτοι στα μάτια των ανθρώπων, εκείνος ήθελε να είναι ατσαλάκωτος στα μάτια του Θεού...
Ειλικρινής, αυθόρμητος, πολυμαθής και φιλόσοφος μιας άλλης ζωής που μέσα από την εσωτερική μοναξιά, αναζητά και βρίσκει την εσωτερική ηρεμία, την ψυχική ισορροπία την οποίαν το μόνο που μπορεί να την διαταράξει είναι η ανθρώπινη υποκρισία! Νομίζω πως ο παππούς, πίστευε στους αληθινά αμαρτωλούς που μπορούν να μετανιώνουν και όχι σε εκείνους που αισθάνονται την αυτοδικαίωση ως κατάκτηση της σωτηρίας.
Θυμάμαι, πως με τίμησε με την παρουσία του, στην εις διάκονον χειροτονία μου. Ήρθε στην Αθήνα και παρακολούθησε την χειροτονία συγκινημένος. Τον θυμάμαι στο τέλος να μου εύχεται : μην πάψεις να είσαι αληθινός! Και αυτό το κράτησα καλά φυλαγμένο στην ψυχή μου... Και τώρα, ακούγοντας το άγγελμα της εκδημίας του, χαράσσω τις λίγες αυτές γραμμές εις μνημόσυνον της σεβασμίας μορφής του, που μπορούσε να μαγνητίσει τον συνομιλητή μέσα από τις συναρπαστικές διηγήσεις μιας άλλης εποχής, τότε που το Άγιον Όρος διέθετε αληθινούς και όχι προκάτ Αγίους...
Σήμερα η έννοια της Αγιότητας αποτελεί προνόμιο των λίγων! Στην φιλοσοφία του γερο -Ιεροθέου, η αγιότητα υπήρξε πάντοτε καρπός του αγώνα εκείνων που δεν θέλησαν να δουν τον Θεό σαν δεδομένο, τον παράδεισο, σαν ένα κλειστό κλαμπ προνομιούχων δήθεν θρησκευομένων, πέραν των οποίων δεν χωρά κανείς άλλος μέσα σε αυτό... Για τον γράφοντα, ο γέρων Ιερόθεος υπήρξε ένας αληθινός καλός άνθρωπος και αυτό ταυτόχρονα τον έκανε καλό μοναχό! Τον παρακαλώ θερμά, από εκεί που βρίσκεται,στην αγκαλιά του Θεού, να θυμάται όσους έγιναν αποδέκτες της αγάπης του. Υπήρξε μια αληθινή ψυχή που αναζήτησε μέσα από την αγάπη προς τον άνθρωπο την σωτηρία! Είμαι βέβαιος ότι τελικά την βρήκε...
π. Θωμάς Ανδρέου
1 σχόλια:
Είχα την ευλογία να είμαι κοντά στον Γέροντα Ιερόθεο τα τελευταία 15 περίπου χρόνια της ζωής του! Το κείμενο σας είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό της προσωπικότητας του Γεροντα! Είμαι βέβαιος πως θυμάται όλους εμάς που είχαμε την ευλογία να γίνουμε αποδέκτες της αγάπης του!
Δημοσίευση σχολίου