Ακόμα και τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα που στέφθηκαν κατά καιρούς Αυτοκράτορες σημάδεψαν με το πέρασμα τους την πορεία της Αυτοκρατορίας. Ο Βυζαντινός Θρόνος, καθίσταται περιπόθητος αλλά και εφήμερος. Η αλλαγή του ενός Αυτοκράτορα και η διαδοχή του από τον επόμενο, δεν ήταν πάντοτε αναίμαχτη. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του Λέοντος Ε’, του Αρμενίου, του Νικηφόρου Β΄ του Φωκά και του Ανδρονίκου Α΄ του Κομνηνού.
Πολλές φορές, όπως εύστοχα σημειώνει ο Άλφρεντ Ραμπώ ‘’οι συμπτώσεις των επαναστάσεων, οδηγούσαν κατά καιρούς στον εφήμερο θρόνο έναν χωρικό όπως ο Ιουστίνος, ή έναν χονδροειδή εκατόνταρχο όπως ο Φωκάς η έναν ιπποκόμο όπως ο Μιχαήλ Α’, ή ο Βασίλειος Α’.( Σπουδές πάνω στην Βυζαντινή Ιστορία, εκδ. Στοχαστής, σελ. 54)
Γυναίκες Αυτοκράτειρες επίσης σημάδεψαν την πορεία του Βυζαντίου. Άλλες δόλιες όπως η Θεοφανώ , που το όνομα της ήταν Αναστασώ και κατάφερε να παντρευτεί δύο Αυτοκράτορες τον Ρωμανό τον Β’ και τον Νικηφόρο Φωκά, τους οποίους και δολοφόνησε και στο τέλος κατάφερε να ανεβάσει στον Θρόνο τον Ιωάννη Τσιμισκή, ανιψιό του δευτέρου, ο οποίος στην συνέχεια την έκλεισε σε μοναστήρι. Αλλά υπήρξε και η Θεοδώρα η Αυγούστα, στην οποία η Εκκλησία οφείλει την αναστήλωση των Ιερών Εικόνων και την οριστική παύση της εικονομαχίας.
Τα πρόσωπα εναλλάχθηκαν μέσα στον χρόνο. Φιγούρες Αυτοκρατόρων και Αυτοκρατορισσών που έχουν αφήσει τα σημάδια από το πέρασμα τους, χαραγμένα για πάντα εκεί όπου σήμερα, υπάρχει η σημερινή Κωνσταντινούπολη, των θρήνων, των θρύλων και της ιστορίας. Ο Βυζαντινός πολιτισμός, υπήρξε απαράμιλλος. Ακόμα και στην συνέχεια μετά την κατάχτηση της Πόλης, οι Οθωμανοί Σουλτάνοι προσπάθησαν να μιμηθούν ανεπιτυχώς την ζωή των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και άντεξαν μόνο 456 χρόνια (1453-1909) , σε αντίθεση με τους βυζαντινούς που άντεξαν 1123 χρόνια (330-1453).
Εκείνην την Τρίτη της 29ης Μαΐου του 1453, η ανθρωπότητα ζούσε όχι την πτώση μιας Αυτοκρατορίας, αλλά την απώλεια ενός μακραίωνου πολιτισμού που κατάφερε να διαμορφώσει την μετέπειτα πορεία της σημερινής Ευρώπης! Ο θρυλικός Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ΙΑ’ ο Παλαιολόγος, σηματοδοτεί με τον ηρωικό του θάνατο την πτώση του ένδοξου παρελθόντος του Βυζαντίου.
Ο θρύλος, θέλει θαμμένο το σώμα του στα περίχωρα του Βεφά Τζαμίου… Μάλιστα, ο Γουσταύος Σλουμπερζέ, υποστηρίζει ότι ο Πορθητής, μετά την αναγνώριση του αποκεφαλισμένου σώματος του Αυτοκράτορα το οποίον και αναγνώρισαν από τις βασιλικές περικνημίδες, το έδωσε στους Χριστιανούς οι οποίοι και το έθαψαν με βασιλικές τιμές. ‘Όχι μόνον αυτό, αλλά έδωσε εντολή να ανάβει καντήλι με δαπάνη του ιδίου! (Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και η πολιορκία και ‘Αλωσις της Κωνσταντινουπόλεως, εκδ. Ρηγόπουλου, σελ.365).
Η επέτειος της Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως, τιμάται ιδιαίτερα από την Εκκλησία, η οποία αποτελεί την φυσική διαδοχή της πολιτισμικής κληρονομιάς της χαμένης Αντλαντίδος του Βυζαντίου. Πριν λίγα χρόνια, σε μια συνέντευξη της, η διακεκριμένη Βυζαντινολόγος Κυρία Ελένη Γλύκατζη –Αρβελέρ, είχε δηλώσει ότι σε κάθε επέτειο της Αλώσεως της Πόλης, κάθε χρόνο, οι φοιτητές της από τα Πανεπιστήμια της Σορβόνης της έστελναν συλλυπητήρια τηλεγραφήματα! Θέλω να δω, στην φετινή επέτειο αυτής της οδυνηρής για τον Πολιτισμό Αλώσεως, πόσοι θα θυμηθούν το γεγονός, που άλλαξε την παγκόσμια ιστορία…
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου