Είναι σταυρός η ασθένεια! Σταυρός, που μόνον αυτός που τον φέρει, μπορεί να τον βιώσει. Και ο άνθρωπος της αυριανής ευαγγελικής περικοπής, βρίσκεται σταυρωμένος επάνω στην κλίνη της ασθενείας του, καθηλωμένος και ανήμπορος να σταθεί στα πόδια του, όχι έναν, όχι δύο χρόνους αλλά σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, σχεδόν μια ολόκληρη ζωή...
Βρίσκεται πεσμένος στην ιαματική κολυμβήθρα την επιλεγομένη Βηθεσδά , ένα μέρος όπου γίνονται πραγματικά θαύματα! Εκεί, αποτυπώνεται η πραγματική έννοια του ανθρωπίνου πόνου, στα πρόσωπα των ασθενούντων ανθρώπων που κατά εκατοντάδες συρρέουν καθημερινά στον τόπο αυτό. Ένα παράδοξο σημείο συμβαίνει από καιρού εις καιρόν, όταν άγγελος Κυρίου διαταράσσει τα λιμνάζοντα ύδατα, ο πρώτος που θα βρεθεί μέσα σε αυτά, θεραπεύεται αμέσως από οιανδήποτε ασθένεια διακατέχεται!
Περιμένουν εκατοντάδες πονεμένοι την ίαση και την αποθεραπεία τους! Τυφλοί, που δεν μπόρεσαν ποτέ να δουν το φως του ήλιου, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα χρώματα με τα οποία ο Θεός στόλισε την γη. Παράλυτοι, που δεν μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους, να απολαύσουν την ελευθερία των κινήσεων να περιδιαβούν τον τόπο που γεννήθηκαν, καθηλωμένοι αιχμάλωτοι στην κλίνη της ασθενείας, ζωντανοί -νεκροί, περιμένοντας τον θάνατο να τους λυτρώσει... Άνθρωποι που τα χέρια τους δεσμευμένα από την ασθένεια δεν μπόρεσαν να σφίξουν με αγάπη τα πρόσωπα που στέκουν κοντά τους, συνοδοιπόροι στην οδό του μαρτυρίου τους...
Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά! Ο κάθε ασθενής έχει και κάποιον συνκυρυναίο κοντά του, έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεται τις ώρες των θλίψεων, έναν άνθρωπο που στέκει στο πλευρό του παρηγορητικά στην δοκιμασία του! Μέσα στο πλήθος, ένας ξεχωρίζει! Ένας παράλυτος, μόνος, πεσμένος στα κράσπεδα τις κολυμβήθρας μόνος και απομονωμένος. Μόνος από την παρουσία οικείων προσώπων και απομονωμένος από όλους τους άλλους που περιμένουν μαζί του την ίαση...
Διπλός ο σταυρός του ανθρώπου εκείνου! Και ασθενής και μόνος! Τριάντα και οκτώ χρόνια σε αυτήν την θέση, σε αυτήν την κατάσταση, δεν βρέθηκε ποτέ κανείς να τον βοηθήσει στην ώρα του μεγάλου θαύματος, ώστε να θεραπευθεί. Μόνος του προσπαθεί και αποτυγχάνει... Θρηνεί την μοναξιά του! Θρηνεί για την αδιαφορία των συνανθρώπων του! Όμως, δεν χάνει την ελπίδα του. Περιμένει να γίνει και αυτός μέρος του θαύματος! Και την υπομονή του ανθρώπου, την βλέπει ο Θεός...
Τι και αν τα μάτια των άλλων δεν στρέφονται σε αυτόν; Τι και αν προσπερνούν αδιάφοροι για το δικό του δράμα; Είπαμε, τον σταυρό του τον γνωρίζει εκείνος που τον κουβαλά...Ξάφνου, μια σκιά τον επισκιάζει. Συκώνει τα μάτια του και βλέπει Εκείνον που στέκει δίπλα στον πάσχοντα άνθρωπο, απλώνοντας του το χέρι...Ο αδύναμος άνθρωπος, συνδιαλέγεται με τον Παντοδύναμο Θεό! Ο αδύναμος άνθρωπος εκφράζει το παράπονο του στον Θεό! Κύριε, άνθρωπον ούκ έχω...
Και όμως άνθρωπε, δεν είσαι μόνος! Ο Θεός είναι κοντά σου, όταν όλοι οι υπόλοιποι σε έχουν εγκαταλείψει...Ο Κύριος του δίνει την εντολή να σηκωθεί και να περπατήσει, παίρνοντας μαζί του και την σφραγίδα της καθηλώσεως του, την κλίνη της ασθενείας του! Και το θαύμα συντελείται. Ο άνθρωπος θεραπεύεται. Σηκώνεται όρθιος και περπατά. Στέκει πλέον στα πόδια του...
Πόσο μικρόψυχοι όμως μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι... Κάποιοι όχι μόνον δεν συμμερίζονται την χαρά του αλλά τον μέμφονται διότι κρατούσε στα χέρια του την κλίνη της ασθενείας του... Ήταν ημέρα Σάββατο, που σημαίνει ότι δεν έπρεπε κανείς να κάνει οποιαδήποτε εργασία... Ούτε καν, να θεραπευθεί μετά από τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια.... Πόσο μικρόψυχοι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι τελικά... Πόσο αχάριστοι απέναντι στον ίδιο τον Θεό...Το αποτέλεσμα είναι να φανεί για μια ακόμα φορά, πως η ψυχική αναπηρία, ο ψυχικός ακρωτηριασμός στον άνθρωπο, καθίσταται χειρότερος του σωματικού. Άλλοι δείχνουν παράλυτοι αλλά τελικά άλλοι είναι στην πραγματικότητα.
Ο ένας θεραπεύεται! Υπήρξε παράλυτος χωρίς να το θέλει! Οι άλλοι, οι παραλειπόμενοι, συνεχίζουν να ζουν την πνευματική παραλυσία ως προσωπική επιλογή, ως τρόπο ζωής! Τελικά, η διαχρονικότητα του ευαγγελίου, για μια ακόμα φορά εξαντλείται σε γεγονότα που διαδραματίστηκαν μεν τότε, αλλά επαναλαμβάνονται στο πέρασμα των χρόνων...
Μπορεί πλέον σήμερα να μην υπάρχει η Βηθεσδά. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που αγόγγυστα σηκώνουν τον σταυρό της ζωής τους σε βαθμό που να προβληματίζουν εμάς, τους φαινομενικά υγιείς, που μπορούμε να περπατάμε και όμως αναλώνουμε την ζωή μας σε δρόμους σκοτεινούς, που μπορούμε να δούμε αλλά εθελοτυφλούμε μπροστά στον πόνο του άλλου. Σε εμάς που περιορίζουμε το θαύμα της Θείας Δημιουργίας στον δικό μας μικρόκοσμο, μέσα στον οποίον δεν χωρά κανείς άλλος! Εμείς λοιπόν, συνεχίζουμε να παραμένουμε για πάντα αθεράπευτοι...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου