Copyright : Αρχιμ. Θωμάς Ανδρέου 29-12-2013. Από το Blogger.
RSS

Ασματική Ακολουθία, Αγίου ενδόξου Νεομάρτυρος Νικολάου του εξ' Ιωαννίνων.

Σάββατο 16 Μαΐου 2015 | Ετικέτες

Με αφορμή την αυριανή εορτή του Αγίου Ενδόξου Νεομάρτυρος Νικολάου του εξ' Ιωαννίνων, για τον οποίον εκτενές αφιέρωμα μπορεί ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης να δει εδώ , παραθέτουμε και την πλήρη Ασματική ακολουθία την οποίαν εμπνευσμένα συνέθεσε ο Υμνογράφος - Καθηγητής κ. Αντώνιος Μάρκου, ώστε οι φιλακόλουθοι και φιλέορτοι Χριστιανοί να εορτάσουν πανηγυρικά την μνήμη του Ενδόξου Νεομάρτυρος. Δοξάζουμε τον Τριαδικό Θεό, διότι μας αξίωσε να εορτάζουμε Πανηγυρικά έναν Νεομάρτυρα που η μνήμη του υπήρξε άγνωστος στο Ελληνικό Συναξάριο.



Με ιδιαίτερη χαρά, πληροφορηθήκαμε πως σήμερα οι ευλαβείς κάτοικοι του Αυλώνος -Αττικής, εόρτασαν τον Άγιο με ιδιαίτερη λαμπρότητα στο Παρεκκλήσιο του στην περιοχή Βούντημα στις παρυφές της Πάρνηθας, όπου βρέθηκε και η μοναδική εικόνα του Αγίου έργον του 1891 και η οποία πλέον φυλάσσεται μόνιμα στον Ενοριακό Ναό του Αυλώνα. 

                            
                                                                  ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ  ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ 
ΝΙΚΟΛΑΟΥ  ΤΟΥ  ΕΞ  ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ,
ΤΟΥ  ΕΝ  ΣΟΦΙΑ  ΤΗΣ  ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ 
ΛΙΘΟΙΣ  ΚΑΙ  ΠΥΡΙ ΤΕΛΕΙΩΘΕΝΤΟΣ,
 ΕΝ  ΕΤΕΙ  1555

Ποίημα τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντωνίου  Μάρκου, ἐν  τῶ  πλαισίῳ τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Κέντρου Ἁγιολογικῶν Μελετῶν «Ὅσιος Συμεών ὁ Μεταφραστής», τῆ  αἰτήσει  τοῦ Πανοσιολ/του  Ἱερομονάχου π. Θωμᾶ Ἀνδρέου  (Ἀρχιμανδρίτου  τοῦ  Οἰκουμενικοῦ  Θρόνου καί Ἱεροκήρυκος  Ἱερᾶς  Μητροπόλεως  Ἐλευθερουπόλεως), ὡς  συμπλήρωμα τῆς μεταπτυχιακῆς ἐργασίας καί  ἐρεύνης αὐτοῦ, περί  τῶν  ἐν  Βουλγαρίᾳ Νεομαρτύρων  (Θεολογική Σχολή  τοῦ  Ἀριστοτελείου  Πανεπιστημίου  Θεσσαλονίκης ).

Διορθώσεις ὑπό Γεωργίου Χρονοπούλου (Μουσικοδι­δασκάλου - Πρωτοψάλτου) καί Ἀθηνᾶς Νικολοπούλου (Φιλο­λόγου).





          Κέντρον Ἁγιολογικῶν Μελετῶν «Ὅσιος Συμεών  ὁ  Μεταφρστής», 2011.



     ΕΙΣ  ΤΟΝ  ΜΙΚΡΟΝ  ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

          Μετά  τόν  Προοιμιακόν, εἰς  τό  «Κύριε  ἐκέκραξα»  ἱστῶμεν  στίχους  δ’ καί  ψάλλομεν  Στιχηρά  Προσόμοια:

Ἦχος  δ’. Ἔδωκας  σημείωσιν.
Θῦμα  ἱερώτατον, ὑπέρ  Τριάδος  γενόμενος, προκηρύτ-τεις  τοῖς  πέρασι Πατέρα  τόν  Ἄναρχον καί  τόν  τούτου  Λόγον, Νικόλαε  Μάρτυς, καί  τό  Πανάγιον  ὁμοῦ,  ἐν  σοί  σκηνῶσαν, Πνεῦμα  Παράκλητον. Διό  καί  μακαρίζεσαι  χρεω-στικῶς  καί  γεραίρεσαι, ὡς  λυτρούμενος  ἅπαντας,  πάσης  βλάβης  καί  λύμης  τε.

Ὅλος  σύ  γενόμενος, τῆς  εὐσεβείας  ἑδραίωμα, ἐξ  αἱμά-των κατάρρυτος  ἐφάνης, Νικόλαε, ἐν  τῶ  μαρτυρίῳ, ἐλέγχων  τυράννων  τήν  ψευδοπίστιν  καί  Χριστοῦ  διακηρύττων  τήν  θείαν  δύναμιν.  Διό  λίθων  προσκρούσεσι  καί  τοῦ  πυρός  τῶ  ἐγκαύματι, τοῦ  νυμφῶνος  ἠξίωσαι τοῦ  οὐρανίου, Μακάριε.

Σθένει  ἐνθεώτατα, ὑπέρ  Τριάδος  ἐνήθλησας,  διά  λίθων, Νικόλαε, δι’ ὧν  καί  ἀπέπλυνας  τήν  ἐξωμωσίαν  καί  τήν  τῆς  σαρκός  σου  ἀκούσιον  περιτομήν καί  δυναστείαν  τήν  πολυμήχανον, Βελίαρ  τοῦ  ἀλάστορος  καί  Ἀγαρηνῶν  τήν  μικρόνοιαν, ὧν  ἡμᾶς  ἐλευθέρωσον, ταῖς  ἁγίαις  πρεσβείαις  σου.

Λήθῃ  ὅτε  ἐκάλυψε τήν  σήν  μνήμην, μακάριε,  Θωμᾶς  ἀπεκάλυψεν  ἐπιπνοίᾳ  Πνεύματος,  Ἱερεύς, ἐν  κόπῳ. Ὅθεν  καί  ἐγνώσθη  ἡμῖν  τοῖς  Ἕλλησιν  αὐτή, ἵνα  τιμᾶται  ἐν  δόξῃ  πάντοτε. Ἡ  εὕρεσις  δ’ εἰκόνος  σου, ὡς  καί  ναοῦ  εἰς    Αὐλῶνα  τε, ἡμᾶς  πάντας  συνήγαγε, τοῦ  τιμᾶν  σε  τόν  Μάρτυρα.


Δόξα. Ἦχος  δ’.
          Τόν  νοερόν  ἀδάμαντα  τῆς  ὑπομονῆς, δεῦτε  φιλέορτοι, Νικόλαον  τιμήσωμεν  τόν  Νεομάρτυρα. Ἐξ  Ἰωαννίνων  μέν  ὁρμώμενος, εἰς  Βουλγαρίαν  τόν  Λόγον  Χριστόν  ὡς  Θεόν  ὁμολόγησεν, ὑπ’ Ἀγαρηνῶν  τυπτόμενος. Ἐπί  τῶ  τέλει  δέ  λίθοις  καί  πυρί  τό  ζῆν  ἐξεμέτρησε  καί  τήν  μακαρίαν  αὐτοῦ  ψυχήν  εἰς  χεῖρας  Κυρίου  ἐναπέθετο.  Καί  νῦν  ἐν  οὐρανοῖς, τῶ  θρόνῳ  παριστάμενος  τῆς  Ἁγίας  Τριάδος, αἰτεῖται  ὑπέρ  ἡμῶν  εἰρήνην  καί  τό  μέγα  ἔλεος.
                               Καί  νῦν. Ὁ  αὐτός. Θεοτοκίον.
       Ἐκ  παντοίων  κινδύνων  τούς  δούλους  Σου  φύλατται, εὐλογημένη  Θεοτόκε, ἵνα  Σε  δοξάζωμεν,  τήν  ἐλπίδα  τῶν  ψυχῶν  ἡμῶν.

Εἰς  τόν  στίχον  Στιχηρά  Προσόμοια
Ἦχος  β’. Οἶκος  τοῦ  Εὐφραθᾶ.
          Μάρτυρα  Ἑαυτοῦ πιστόν, κατακαέντα  ὑπέρ  τῆς  εὐσεβείας, Χριστός  ὁ  πάντων  Κτίστης  κηρύττει  σε  Νικόλαε.




Θαυμαστός  ὁ  Θεός  ἐν  τοῖς  Ἁγίοις  Αὐτοῦ.
          Κάματον  τοῦ  Χριστοῦ, Νικόλαε  Τρισμάκαρ, ἱδρῶτι  σῶ  καί  μόχθῳ, διά  πυρός  καί  λίθων  ἐνδόξως  ἐξετέλεσας.

Δίκαιος  ὡς  φοῖνιξ  ἀνθήσει…
          Σύμπασα  ἡ  Ἑλλάς, ἐνθέως  νῦν  ἀγάλλου, κατέχουσα  ἐν  κόλποις, τόν  ἐξ  Ἰωαννίνων  Νικόλαον  τόν  Μάρτυρα.

Δόξα  καί  νῦν. Θεοτοκίον.
          Πάγχρυσε  κιβωτέ, ὧ  Κεχαριτωμένη, Μαρία  Θεοτόκε,  αὖθις  ἐρῶ  Σοι  χαῖρε, Ἁγνή  Θεοχαρίτωτε.


                          Ἀπολυτίκιον, Ἦχος α’. Τῆς  ἐρήμου  πολίτης.
          Ἰωαννίνων  τόν  γόνον, Βουλγαρίας  τό  καύχημα, Ὀρθοδόξων  τό  κλέος, Ἐκκλησίας  ἀγλάϊσμα, Νικόλαον  τιμή-σωμεν  πιστοί, τόν  θεῖον  Νεομάρτυρα  Χριστοῦ. Μαρτυρίου  γάρ  στεφάνου  διά  πυρᾶς  καί  λίθων  αἰκισμῶν  ἄξιος  γέγονεν. Δόξᾳ, οὗν  τῶ  δοξάσαντι  αὐτόν, δόξᾳ  τῶ  δοξασθέντι  ὑπ’ αὐτοῦ, δόξᾳ  Κυρίῳ  τῶ  Θεῶ, τόν  τοῦτον  χαριτώσαντα.
                                          Καί  Ἀπόλυσις.
                

                   ΕΙΣ  ΤΟΝ  ΜΕΓΑΛΟΝ  ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

          Μετά  τόν  Προοιμιακόν, εἰς  τό  «Κύριε  ἐκέκραξα»  ἱστῶμεν  στίχους  στ’ καί  ψάλλομεν  Στιχηρά  Προσόμοια:

Ἦχος  δ’. Ἔδωκας  σημείωσιν.
       Δεῦτε  φιλομάρτυρες  καί  Ἠπειρωτῶν  ἅπαν  σύστημα, τόν  κλεινόν  Νεομάρτυρα, συμφώνως  τιμήσωμεν, Νικόλαον  τόν  θεῖον, τόν  ἐν  Βουλγαρίᾳ  διά  πυρός  καί  αἰκισμῶν  ὁμολο-γίαν  αὐτοῦ  ὑπογράψαντα. Διό  καί  νῦν  γεραίρεται  καί  ὑπό  πάντων  δοξάζεται, τῶν  τῶ  θείῳ τεμένει  του  προστρεχόντων ἐκ πίστεως.

      
      Ὕμνοις  τόν  Νικόλαον  τόν  Νέον   ἀνευφημήσωμεν, Μαρτύρων τό  πρότυπον, Ἠπείρου  ἐγκαλλώπισμα, Ἰωαννίνων  κλέος καί  τῶν  ὑποδούλων  τόν  ἀκραιφνῆ  ὑπογραμμόν καί  καρτερίας  πιστοῖς  ὑπόδειγμα. Χριστιανῶν τό  στήριγμα, Ἀγαρηνῶν  τήν  καθαίρεσιν, τῶν  πιστῶν καταφύγιον, οὐρανῶν  τόν  οἰκήτορα.

       Δεῦτε  τόν  Νικόλαον, ἀπό  Ἠπείρου  τόν  Μάρτυρα, ἀξίως  τιμήσωμεν, Βουλγάρων  ἐντρύφημα  καί  Σόφιας  δόξαν, πάντων  Ὀρθοδόξων  στῦλον  καί  ἔρεισμα  στερρόν, τῶν  ὑποδούλων  φρουρόν  πανάριστον, ἄμα  τε  καί  παράδειγμα  ὁμολογίας  καί  καύχημα  καί  αὐτῶν  καταφύγιον, Ἐκκλησίας  τό  κόσμημα.

         
         Χαίροις, ὦ  Νικόλαε, ὁ  τῆς  νίκης  ἐπώνυμος, νικήσας  γάρ  τύραννον, διά  λίθων  τόν  θάνατον  καί  πυρός  ἐδέξω.   Ὅθεν  ἀνεδείχθης  τῶν  ὑποδούλων  χαρμονή,   τῶν  ἐν  δουλείᾳ τε  φῶς  τό  ὑπέρλαμπρον. Διό  καί  σέ  γεραίρωμεν, τόν  τῆς  νίκης  ἐπώνυμον, τόν  κλεινόν  Νεομάρτυρα  τοῦ  Κυρίου  καί  ἄριστον.

         
         Μάρτυρα  καλλίνικον Χριστοῦ  καί  γόνον  τόν  ἔνδοξον Ἠπείρου καί  καύχημα, ἅμα  Βουλγαρίας  τε  καί  Ἰωαννίνων,  τόν  τῆς  Ὀρθοδόξου  στῦλον  τῆς  Πίστεως  στερρόν  καί  μαρτυρίας  λαμπρόν  ὑπόδειγμα, νεότητος  τό  στήριγμα, Σόφιας  τό ἐγκαλλώπισμα, Ἐκκλησίας  τό  καύχημα,  εὐφη-μήσωμεν  ἅπαντες.

         
          Δεῦτε  φιλομάρτυρες  τόν  Νεομάρτυρα  στέψωμεν, Νικόλαον  τῆς  Σόφιας, ἐν  ὕμνοις  καί  ἄσμασιν  θείων  ἐγκω-μίων  καί  λόγοις  ἐνθέοις, ὅτι  ἐνίκησε  ἐχθρόν, διακηρύσσων  Χριστοῦ  ἀλήθειαν. Διό  καί  κατηξίωται  ἐν  οὐρανοῖς  συναυ-λίζεσθαι  μετ’ Ἀγγέλων, οὐράνιον  στέφος  καί  θεῖον  κτη-σάμενος.
           




Δόξα. Ἦχος  β’.
       Μαρτυρικήν  ἐπιδειξάμενος  διάθεσιν, μετά  ζεούσης  ψυχῆς, ὑπέρ  Χριστοῦ  νομίμως  ἤθλησας, Νεομάρτυς  ἔνδοξε.  Ἀγαρηνῶν γάρ  τήν πλάνην  αἰσχυνθής, μαρτυρικῶν  ἐπάθλων  ἠξιώθης, παρά  τοῦ  πρώτου  Μάρτυρος  Κυρίου. Ἀλλ’ ὦ  Νικόλαε, ἐν  οὐρανίοις  θαλάμοις  τά  νῦν  προσεδρεύων, μή  παύεις  δεόμεθα  πρεσβεύειν  ὑπέρ  τῶν  ψυχῶν  ἡμῶν.


Καί  νῦν. Θεοτοκίον. 
          Τήν  πᾶσαν  ἐλπίδα  μου  εἰς  Σέ  ἀνατήθιμι, Μήτερ  τοῦ  Θεοῦ, φύλαξόν  με  ὑπό  τήν  σκέπην  Σου.




Εἴσοδος. Φῶς  ἱλαρόν. Προκείμενον  τῆς  ἡμέρας. Ἀναγνώσματα.


       Προφητείας  Ἠσαΐου  τό  Ἀνάγνωσμα  (Ἠσ.  μγ’, 9 – 14).
         
          Τάδε  λέγει  Κύριος. Πάντα  τά  ἔθνη  συνήχθησαν  ἅμα  καί συναχθήσονται  ἄρχοντες  ἐξ  αὐτῶν. Τίς  ἀναγγελεῖ  ταῦτα  ἐν  αὐτοῖς; Ἤ  τά  ἐξ  ἀρχῆς  τίς  ἀκουστά  ποιήσει  ὑμῖν; Ἀγαγέτωσαν  τούς  μάρτυρας  αὐτῶν καί  δικαιωθήτωσαν  καί  εἰπάτωσαν ἀληθῆ. Γίνεσθέ  μοι  μάρτυρες  καί  ἐγώ  μάρτυς  Κύριος  ὁ  Θεός  καί  ὁ  παῖς  ὅν  ἐξελεξάμην, ἵνα  γνῶτε  καί  πιστεύσητέ  μοι  καί  συνῆτε, ὅτι  ἐγώ  εἰμί. Ἔμπροσθέν  μου  οὐκ  ἐγένετο  ἄλλος  Θεός  καί  οὐκ ἔσται  πάρεξ  ἐμοῦ  ὁ  σώζων. Ἐγώ  ἀνήγγειλα  καί  ἔσωσα. Ὠνείδισα  καί  οὐκ  ἦν  ἐν  ὑμῖν  ἀλλότριος. Ὑμεῖς  ἐμοί  μάρτυρες  καί  ἐγώ  μάρτυς  Κύριος  ὁ  Θεός. Ὅτι  ἐξ  ἀρχῆς  ἐγώ  εἰμί  καί  οὐκ  ἔστιν  ὁ  ἐκ  τῶν  χειρῶν  μου  ἐξαιρούμενος. Ποιήσω  καί  τίς  ἀποστρέψει  αὐτό; Οὕτω  λέγει  Κύριος  ὁ  Θεός, ὁ  λυτρούμενος  ἡμᾶς, ὁ  Ἅγιος  Ἰσραήλ.
Σοφίας  Σολομῶντος  τό  Ἀνάγνωσμα (γ. 1 - 9).
          Δικαίων  ψυχαί  ἐν χειρί  Θεοῦ  καί  οὐ  μή  ἅψηται αὐτῶν  βάσανος. Ἔδοξαν  ἐν  ὀφθαλμοῖς  ἀφρόνων  τεθνᾶναι  καί  ἐλογίσθη  κάκωσις  ἡ  ἔξοδος  αὐτῶν  καί  ἡ  ἀφ’ ἡμῶν  πορεία  σύντριμμα. Οἱ  δέ  εἰσίν  ἐν  εἰρήνῃ. Καί  γάρ  ἐν  ὄψει  τῶν  ἀνθρώπων  ἐάν  κολασθῶσιν, ἡ  ἐλπίς  αὐτῶν  ἀθανασίας  πλήρης. Καί  ὀλίγα  παιδευθέντες, μεγάλα  εὐεργετηθήσονται. Ὅτι  ὁ  Θεός  ἐπείρασεν  αὐτούς  καί  εὗρεν  αὐτούς  ἀξίους  ἑαυτοῦ. Ὡς  χρυσόν  ἐν  χωνευτηρίῳ  ἐδοκίμασεν  αὐτούς  καί  ὡς  ὁλοκάρπωμα  θυσίας  προσεδέξατο  αὐτούς. Καί  ἐν  καιρῶ ἐπισκοπῆς  αὐτῶν  ἀναλάμψουσι  καί  ὡς  σπινθῆρες  ἐν  καλάμῃ  διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν  ἔθνη  καί  κρατήσουσι  λαῶν  καί  βασιλεύσει  αὐτῶν  Κύριος  εἰς  τούς  αἰῶνας. Οἱ  πεποιθότες  ἐπ’ αὐτῶ συνήσουσιν  ἀλήθειαν  καί  οἱ  πιστοί  ἐν  ἀγάπῃ  προσμενοῦσιν  αὐτῶ, ὅτι  χάρις  καί  ἔλεος  ἐν  τοῖς  ὁσίοις  αὐτοῦ  καί  ἐπισκοπή  ἐν  τοῖς  ἐκλεκτοῖς  αὐτοῦ.

Σοφίας  Σολομῶντος  τό  Ἀνάγνωσμα (α’, 15 – στ’, 3).
       Δίκαιοι  εἰς  τόν  αἰῶνα  ζῶσι  καί  ἐν  Κυρίῳ  ὁ  μισθός  αὐτῶν  καί  ἡ  φροντίς  αὐτῶν  παρά  Ὑψίστῳ. Διά  τοῦτο  λήψονται  τό  βασίλειον  τῆς  εὐπρεπείας  καί  τό  διάδημα  τοῦ  κάλλους  ἐκ  χειρός  Κυρίου. Ὅτι  τῆ  δεξιᾶ  αὐτοῦ  σκεπάσει  αὐτούς  καί  τῶ  βραχίονι  ὑπερασπιεῖ  αὐτῶν. Λήψεται  πανοπλίαν  τόν  ζῆλον  αὐτοῦ  καί  ὁπλοποιήσει  τήν  κτίσιν  εἰς  ἄμυναν  ἐχθρῶν. Ἐνδύσεται  θώρακα  δικαιοσύνην  καί  περιθήσεται  κόρυθα  κρίσιν  ἀνυπόκριτον. Λήψεται  ἀσπίδα  ἀκαταμάχητον  ὁσιότητα, ὀξυνεῖ  δέ  ἀπότομον  ὀργήν  εἰς  ρομφαίαν. Συνεκπολεμήσει  αὐτῶ  ὁ  κόσμος  ἐπί  τούς  παρά-φρονας. Πορεύσονται  εὔστοχοι  βολίδες  ἀστραπῶν  καί  ὡς  ἀπό  εὐκύκλου  τόξου  τῶν  νεφῶν, ἐπί  σκοπόν  ἁλοῦνται  καί  ἐκ  πετροβόλου  θυμοῦ  πλήρεις  ριφήσονται  χάλαζαι. Ἀγα-νακτήσει  κατ’ αὐτῶν  ὕδωρ  θαλάσσης, ποταμοί  δέ  συγκλή-σουσιν  ἀποτόμως, ἀντιστήσεται  αὐτοῖς  πνεῦμα  δυνάμεως  καί  ὡς  λαίλαψ  ἐκλιμήσει  αὐτούς  καί  ἐρημώσει πᾶσαν  τήν  γῆν  ἀνομία  καί  ἡ  κακοπραγία  περιτρέψει  θρόνους  δυνα-στῶν. Ἀκούσατε  οὗν  Βασιλεῖς  καί  σύνετε, μάθετε  δικασταί  περάτων  γῆς, ἐνωτίσασθαι  οἱ  κρατοῦντες  πλήθους  καί  οἱ  γεγαυρωμένοι  ἐπί  ὄχλοις  ἐθνῶν. Ὅτι  ἐδόθη  παρά  Κυρίου  ἡ  κράτησις  ὑμῖν  καί  ἡ  δυναστεία  παρά  Ὑψίστου.


Εἰς  τήν  Λιτήν  Στιχηρά  Ἰδιόμελα.
Ἦχος  α’.
          Τήν  τοῦ  Νεομάρτυρος,  πιστοί, Νικολάου,  ἡμέραν  τήν  γεννέθλιον, δεῦτε τερψιθύμοις ὠδαῖς, κεκαθαρμένῃ τῆ  διανοίᾳ,  πανηγυρίσωμεν. Οὗτος  γάρ  γενναιοφρόνως, ὡς  ἄλλος  Ἰώβ, τῶν  τέκνων  τήν  στέρρησιν  ὑπήνεγκεν, «ὁ  Κύριος  ἔδωκεν – βοῶν – ὁ  Κύριος  ἀφείλωτο». Ἀνδρικῶς καί  μαρτυρικῶς  ἀθλήσας, δι’ αἰκισμῶν  καί  πυρός  κατέβαλε  τοῦ  πολυμηχά-νου  δράκοντος  τάς  μεθοδείας. Οὗ  ταῖς  πρεσβείαις  Χριστέ  ὁ  Θεός, ἐλέησον  ἡμᾶς.


                                                  Ἦχος  β’.
          Νεομαρτύρων  ἐγκαλλώπισμα, Νικόλαε, καθαρῶς  ἐπο-πτεύων  τήν  Τρισήλιον  Θεότητα, Ταύτης  ἐνδιαίτημα  ἐγένου  καί  διά  τήν  ὑπερβολήν  τῶν  σῶν  ἀρετῶν, μαρτυρίου  ἠξιώθης  καί  τῆς  δι’ αἵματος  ὑπογραφῆς  τῆς  ὁμολογίας  σου. «Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος», πρό  τοῦ  σέ  κρίνοντος  ἀνεβόας, διό  καί  ὄχλου  τήν  μανίαν  καί  λίθων  τάς  βολάς  καί  πυρός  τοῦ  καύματος  πεῖραν  λαβόμενος, ἠξιώθης  Παραδείσου  καί  τῆς  μετά  τῶν  Ἁγίων  ἀγαλιάσεως. 

Ἦχος  γ’.
       Νεομαρτύρων  τοῦ  Χριστοῦ  καλλονή  ὑπάρχων,  ταῖς  πρός  Χριστόν  εὐπροσδέκτοις  πρεσβείαις  σου, προκόπτειν  ἡμᾶς  ἐν  ἀγαθοῖς  καταξίωσον, ὡς  παρρησίαν  ἔχων  πρός  Αὐτόν, Νικόλαε. Αὐτόν  γάρ  τῆ  ἐκχύσει  τῶν  τιμίων  αἱμάτων  σου  ἐδόξασας. Διό  τῶ  θρόνῳ  Αὐτοῦ  παριστάμενος, αἴτησαι  δοθῆναι  ἡμῖν, τοῖς  τήν  σήν  μνήμην  φαιδρῶς  ἑορτάζουσι,  τῶν  ψυχῶν  ἡμῶν  τήν  ἀνάπαυσιν, μετά  τῶν  Δικαίων  καί  Ἁγίων  δούλων  Του.



Ἦχος  δ’.
       Ὑπελθών  ἀθλητικόν ἀγῶνα, ὡς  τῶ  Κυρίῳ  στρατευσά-μενος, Ἀγαρηνῶν  συνέτριψας  κάρας  καί  Βελίαρ  τήν  ἐπηρμέ-νην  ὀφρύν, διά  τῆς  σῆς  ἐν  αἵματι  ὁμολογίας  τῆς  Πίστεως.  Μακάριος  εἶ, ἀθλητά  Νικόλαε, ὅτι  τῆ  ἐπιγνώσει  τοῦ  κρείτ-τονος, τήν  θείαν  ἀλλοίωσιν  ἐδέξω  καί  τῶ  Χριστῶ  ὠκειώθης  καί  διά  πόνων  ἀθλήσεως  Αὐτόν  ἐδόξασας.  Πρέσβευε  οὗν  Αὐτῶ  λυτρώσασθαι  ἡμᾶς  πάσης  περιστάσεως. 

Δόξα.  Ἦχος  δ’.
          Ἔχει  μέν  ἡ  Οὐράνιος  Βασιλεία  τό  πνεῦμα  σου  τό  ἅγιον, ὅπερ  Χριστός  διά  μαρτυρίου  προσελάβετο.  Ἔχει  δέ  καί  ἡ  Ἐκκλησία  τῶν Λειψάνων σου  τήν  ὄνησιν  καί  τῶν  πρεσβειῶν  σου  τήν  βεβαιότητα. Βουλγαρία   μέν  σεμνύνεται  ἐπί  σοί,  ὡς  πιανθεῖσα  τῆ  τῶν  αἱμάτων  σου  ἐκχύσει. Πλήν  ἔχει  καί  Ἑλλάς  τῆς  σῆς  καταγωγῆς  τήν  τιμήν  καί  πᾶσα   τῶν  Ὀρθοδόξων  ἡ  ὁμήγυρις, σέ  πρέσβυν  πρός  Κύριον  προβάλλεται, ἵνα  σώση  ἡμᾶς  παρόντων  καί  μελλόντων  δεινῶν, ὡς  Φιλάνθρωπος.



Καί  νῦν. Θεοτοκίον.
          Ἐκ  παντοίων  κινδύνων  τούς  δούλους  Σου  φύλαττε, εὐλογημένη  Θεοτόκε, ἵνα  Σε  δοξάζομεν  τήν  ἐλπίδα  τῶν  ψυχῶν  ἡμῶν.

 Εἰς  τόν  στίχον  Στιχηρά  Προσόμοια
 Ἦχος  α’. Τῶν  οὐρανίων  ταγμάτων.
       Δεῦτε  Νικόλαον  πάντες, τόν  Νεομάρτυρα,  τόν  παρε-στῶτα  θρόνῳ  τοῦ  Παντάνακτος  Λόγου, τόν   μετέχοντα  αἴγλης  τῆς  θεϊκῆς, συνελθόντες  ὕμνοις τιμήσωμεν. Ἵνα  πρεσβεύων Σωτῆρι πάντας  ἡμᾶς, ἀπό  κινδύνων  ἐκλυτρώ-σεται.

Δίκαιος ὡς  φοῖνιξ  ἀνθήσει…
       Τόν  Νεομάρτυρα  ὕμνοις  ἐγκωμιάσωμεν, Νικόλαον  τόν  Νέον, τῆς  Ἠπείρου  τόν  γόνον  καί  Σόφιας  τήν  δόξαν  καί  τῶν  πιστῶν, τό  λαμπρόν  ἐγκαλλώπισμα. Ὁμολογούντων  ὑπόδειγμα  καί  φρουρόν  καί  Μαρτύρων  θεῖον  πρόμαχον.

Τοῖς  Ἁγίοις  τοῖς  ἐν  τῆ γῆ  αὐτοῦ…
       Τοῦ  Νικολάου  τήν  μνήμην  τοῦ  Νεομάρτυρος, τιμή-σωμεν  ἐμφρόνως, ἑορτάζοντες  ὕμνοις. Ὅτι  λόγοις  τε  καί  ἔργοις  τόν  Ἰησοῦν, ὡς  Θεόν  ὡμολόγησεν  καί  καθυπέμεινε  λίθων  τούς  αἰκισμούς  καί  πυρός  τήν  ὁλοκαύτωσιν.


                                          Δόξα. Ἦχος πλ. δ.
       Τόν  φανερῶς  ὁμολογήσαντα  τήν  Τριάδα  τήν  σεπτήν, Πατέρα  καί  Υἱόν  καί  Ἅγιον  Πνεῦμα  καί  ἐνώπιον  Ἀγαρηνῶν  τυράννων  δογματίσαντα  Χριστοῦ  τήν  θεότητα, πνευματικῶς  ἀνευφημήσωμεν Νικόλαον  τόν  Νεομάρτυρα. Ὅς  ὑπέρ  Αὐτοῦ  λίθων  αἰκισμούς  καί  πυρός  τήν  καῦσιν  ὑπέμεινεν,  ἀπάρας  μαρτυρικῶς  πρός  Χριστόν  τόν  ποθούμενον. Ὅ καί  πρεσβεύει  ὑπέρ  ἡμῶν, παντοίων  κινδύνων  ἐκλυτρώσασθαι.


Καί  νῦν. Θεοτοκίον.
       Ἀνύμφευτε  Παρθένε, ἡ  Θεόν  ἀφράστως  συλλαβοῦσα  σαρκί, Μήτερ  Θεοῦ  τοῦ  Ὑψίστου, Σῶν  οἰκετῶν     παρακλή-σεις  δέχου, Πανάμωμε, ἡ  πᾶσι  χορηγοῦσα  καθαρισμόν  τῶν  πταισμάτων, νῦν  τάς  ἡμῶν  ἱκεσίας  προσδεχομένη, δυσώπει  σωθῆναι  τάς  ψυχάς  ἡμῶν.
         
             Νύν  ἀπολύεις… Τό  Τρισάγιον. Καί  τό  Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α’. Τῆς  ἐρήμου  πολίτης.
          Ἰωαννίνων  τόν  γόνον, Βουλγαρίας  τό  καύχημα, Ὀρθοδόξων  τό  κλέος, Ἐκκλησίας  ἀγλάϊσμα, Νικόλαον  τιμή-σωμεν  πιστοί, τόν  θεῖον  Νεομάρτυρα  Χριστοῦ. Μαρτυρίου  γάρ  στεφάνου  διά  πυρᾶς  καί  λίθων  αἰκισμῶν  ἄξιος  γέγονεν. Δόξᾳ, οὗν  τῶ  δοξάσαντι  αὐτόν, δόξᾳ  τῶ  δοξασθέντι  ὑπ’ αὐτοῦ, δόξᾳ  Κυρίῳ  τῶ  Θεῶ, τόν  τοῦτον  χαριτώσαντα.
                                 
                                                                       Καί  Ἀπόλυσις.

                                                    ΕΙΣ  ΤΟΝ  ΟΡΘΡΟΝ

Μετά  τόν  Ἑξάψαλμον  τό  Ἀπολυτίκιον, ὡς  ἐν  τῶ  Ἑσπερινῶ.

Μετά  τήν  α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα.
Ἦχος  α’. Τόν  τάφον  Σου  Σωτήρ.
       Νικόλαε  Σοφέ, τῆς  ἀθλήσεως  ἄθλοις, καλῶς  παρά  Χριστοῦ  προσεδέξω  ὡς  θῦμα, ἀθλήσας  πανάριστα, τό  σόν  αἷμα  ἐξέχεας  καί  ὑπέμεινας  τούς  αἰκισμούς  καί  τήν  καύσιν, ὅθεν  ἔλαβες  παρά  τοῦ  μόνου  Δεσπότου,  τόν  ἄφθαρτον  στέφανον.

Δόξα τό  αὐτό.  Καί  νῦν. Θεοτοκίον.
          Μητέρα Σε Θεοῦ, ἐπιστάμεθα πάντες, Παρθένον  ἀληθῶς  καί  μετά  τόκον  φανεῖσαν, οἱ  πόθῳ  καταφεύγοντες  πρός  τήν  Σήν  ἀγαθότητα. Σέ  γάρ  ἔχομεν  ἁμαρτωλοί  προ-στασίαν, Σέ  κεκτήμεθα  ἐν  πειρασμοῖς  σωτηρίαν, τήν  μόνην  Πανάμωμον.

   Μετά  τήν  β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα.
Ἦχος α’. Τόν  τάφον  Σου  Σωτήρ.
       Νικόλαον  Χριστοῦ  τόν  Μάρτυρα  εὐφημοῦμεν, ὅτι  ἤθλησεν  στερρῶς  ἐν  Σοφίας  τῆ  πόλει  καί  ἐκήρυξεν  τοῖς  πέρασι, τοῦ  Χριστοῦ  τήν  θεότητα  καί  ἀθεότητα  Ἀγαρηνῶν  τῶν τυράννων, οὕς  ἀπήλεγξε  ἐν  παρρησίᾳ  μεγάλη, δυνάμει  τοῦ  Πνεύματος.


Δόξα  τό  αὐτό. Καί  νῦν. Θεοτοκίον.
       Μαρία  τό  σεπτόν  τοῦ  Δεσπότου  δοχεῖον, ἀνάστησον  ἡμᾶς, πεπτωκότας  εἰς  χάος, δεινῆς  ἀπογνώσεως  καί  πται-σμάτων  καί  θλίψεων. Σύ  γάρ  πέφυκας  ἁμαρτωλῶν  σωτηρία καί  βοήθεια  καί  κραταιά  προστασία  καί  σώζεις  τούς  δούλους  Σου.
Μετά  τόν  Πολυέλαιον, Κάθισμα.
Ἦχος  δ΄. Κατεπλάγη  Ἰωσήφ.
       Νεομάρτυς  εὐκλεής, ἐκ  τῆς  Ἠπείρου  προελθῶν καί  ἐν  Σόφιᾳ  τό  ζῆν, μαρτυρικῶς  ἀπολειπῶν, διά  πυρός πρός  τά ἄνω  ἀνέδραμες  δώματα. Δεῦτε  οὗν  πιστοί  ἀνυμνήσωμεν, τήν ἄθλησιν  αὐτοῦ  καί  καρτερότητα καί  γεγηθότες  Πνεύματι  βοήσωμεν, Νικολάῳ  τῶ  νέῳ  Μάρτυρι. Χριστῶ  μή  παύης  τοῦ  ἱκετεύειν,  ὑπέρ  ἡμῶν  τῶν  τιμώντων  σε.

Δόξα τό  αὐτό. Καί  νῦν. Θεοτοκίον.
       Κατεπλάγησαν, Ἁγνή, πάντες  Ἀγγέλων  οἱ  χοροί, τό  μυστήριον  τῆς  Σῆς  κυοφορίας  τό  φρικτόν, πῶς  ὁ  τά  πάντα  συνέχων  νεύματι  μόνῳ, ἀγκάλαις  ὡς  βροτός  ταῖς  Σαῖς  συνέχεται.  Καί  δέχεται  ἀρχήν  ὁ  Προαιώνιος καί  γαλουχεῖται  σύμπασαν  ὁ  τρέφων, πνοήν  ἀφάτῳ  χρηστότητι. Καί  Σέ  ὡς  ὄντως  Θεοῦ  Μητέρα, εὐφημοῦντες  δοξάζουσι.





      Οἱ  Ἀναβαθμοί, τό  α’ Ἀντίφωνον  τοῦ  δ’ Ἤχου.
       Ἐκ  νεότητός  μου  πολλά  πολεμεῖ  με πάθη, ἀλλ’ αὐτός  ἀντιλαβοῦ  καί  σῶσον, Σωτήρ  μου. (Δίς).

       Οἱ  μισοῦντες  Σιών, αἰσχύθνητε  ἀπό  τοῦ  Κυρίου, ὡς  χόρτος  γάρ  πυρί  ἔσεσθε ἀπεξηραμένοι. (Δίς).



Δόξα.
          Ἁγίῳ  Πνεύματι  πᾶσα ψυχῆ  ζωοῦται  καί  καθάρσει  ὑψοῦται, λαμπρύνεται  τῆ  Τριαδικῆ  Μονάδι  ἱεροκρυφίως.

Καί  νῦν.
       Ἁγίῳ  Πνεύματι  ἀναβλύζει  τά  τῆς  χάριτος  ρεῖθρα, ἀρδεύοντα  ἅπασαν  τήν  κτίσιν  πρός  ζωογον


Προκείμενον (Ψαλμός ξζ’, 36), Ἦχος δ’.
Θαυμαστός  ὁ  Θεός  ἐν  τοῖς  Ἁγίοις  Αὐτοῦ.
Στιχ. Τοῖς  Ἁγίοις  τοῖς  ἐν  τῆ  γῆ  Αὐτοῦ  ἐθαυμάστωσεν  ὁ  Κύριος, πάντα  τά  θελήματα  Αὐτοῦ  ἐν  αὐτοῖς (Ψαλμ. ιε’, 3).

Πᾶσα Πνοή. Εὐαγγέλιον.
 Ἐκ  τοῦ  κατά  Λουκᾶν (κεφ. κα’, 12- 19).
       Εἶπεν  ὁ  Κύριος  πρός  τούς  ἑαυτοῦ  μαθηταῖς. Προσέ-χετε  ἀπό  τῶν  ἀνθρώπων, ἐπιβαλοῦσι  γάρ  ἐφ’ ὑμᾶς  τάς  χείρας  αὐτῶν  καί  διώξουσι, παραδιδόντες  εἰς  συναγωγάς  καί  φυλακάς, ἀγομένους  ἐπί  βασιλεῖς  καί  ἡγεμόνας  ἕνεκεν  τοῦ  ὀνόματός  μου. Ἀποβήσεται  δέ  ὑμῖν  εἰς  μαρτύριον. Θέσθε  οὖν  εἰς  τάς  καρδίας  ὑμῶν, μή  προμελετᾶν  ἀπολογηθῆναι, ἐγώ  γάρ  δώσω  ὑμῖν  στόμα  καί  σοφίαν, ἧ  οὐ  δυνήσονται  ἀντειπεῖν,  οὐδέ  ἀντιστῆναι  πάντες  οἱ  ἀντικείμενοι  ὑμῖν. Παραδοθήσεσθε  δέ  καί  ὑπό  γονέων  καί  ἀδελφῶν  καί  συγγενῶν  καί  φίλων. Καί  θανατώσουσιν  ἐξ  ὑμῶν. Καί  ἔσεσθε  μισούμενοι  ὑπό  πάντων  διά  τό  ὄνομά  μου. Καί  θρίξ  ἐκ  τῆς  κεφαλῆς  ὑμῶν  οὐ  μή  ἀπόληται. Ἐν  τῆ  ὑπομονῆ  ὑμῶν  κτήσασθε  τάς  ψυχάς  ὑμῶν.

Δόξα  Σοι, Κύριε, δόξα  Σοι.
Ὁ  Ν’ Ψαλμός.
Δόξα.
       Ταῖς  τοῦ  ἀθλοφόρου  πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον  τά  πλήθη  τῶν  ἐμῶν  ἐγκλημάτων.

Καί  νῦν.
       Ταῖς  τῆς  Θεοτόκου  πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον  τά  πλήθη  τῶν  ἐμῶν  ἐγκλημάτων.



Εἶτα  τό  Ἰδιόμελον. Ἦχος  πλ. β’.
Στιχ. Ἐλέησόν  με  ὁ  Θεός.
          Σήμερον  ἡ  κατά  Βουλγαρίαν  τοῦ  Κυρίου  παρεμβολή, ἐν  εὐφροσύνῃ  τοῦ  ἐξ Ἰωαννίνων  Νεομάρτυρος  Νικολάου  τήν  μνήμην  ἐπιτελοῦσα, γηθοσύνως  ἀγάλλεται, τῆς  αὐτοῦ  βιοτῆς  καί  τελευτῆς  τήν  ἔκβασιν  θεωρήσασα. Ἐκχύσας  γάρ  τό  αἷμα  αὐτοῦ  ὑπέρ  τῆς  Πίστεως, ἐδείχθη  ὑποδούλων  ἀγαλ-λίαμα  καί  Ἐκκλησίας  στῦλος  καί  ἑδραίωμα. Διό  πάντες  αὐτῶ  ἐκβοῶμεν. Χαῖροις  Νεομαρτύρων  σύνεδρος  καί  Ἁγίων  ὁμόσκηνος, μεθ’ ὧν  πρέσβευε  δεόμεθα  ὑπέρ  τῶν  τιμῶντων  σε.







Ὁ  Κανών, οὗ  ἡ  ἀκροστιχίς  μετά  τῶν  Θεοτοκίων
«Ω  ΝΙΚΟΛΑΕ  ΘΩΜΑ  ΙΕΡΟΜ.  ΜΝΗΣΘΗΤΙ -ΑΝΤΩΝΙΟΣ».


Ὠδή α’. Ἦχος  πλ. β’. Ὡς ἐν  ἠπείρῳ  πεζεύσας.
          Ὦ! τῶν  θαυμασίων  σου  τάς  δωρεάς  τίς  ἐξείποι, ἅς  Χριστός  παρέσχε  σοι, Ἀθλοφόρε  Κυρίου  Νικόλαε  Ἔνδοξε; Διό  κατάλαμψον τήν  ἐμήν διάνοιαν  τοῦ  ὑμνῆσαι  σε.

          Νῦν  εἰς  οὐρανοῦ  ταμεῖα  τήν  σήν  ψυχήν, Χριστός  καθίστησι, Γενναιόφρον  Νικόλαε, ὥστε  μετέχειν  ἐκεῖ   τῆς  Τριάδος  τῆς  θέας, μετά  Μαρτύρων  χοροῦ.

       Ἵνα  Παραδείσου  τῶν  ἀγαθῶν  ἐπιτύχης, τῶν  προσκαί-ρων  καί  φθαρτῶν  ὅλως  οὐκ  ἐφρόντισας. Διό  καί  στεφάνους  ἐκ  χειρός  Κυρίου  τοῦ  Θεοῦ  δέδεξαι.

Θεοτοκίον
          Κυρία τοῦ  παντός, Παναγία, Ὀρθοδόξων  τεῖχος  ἀπροσ-μάχητον, τούς  ὑμνοῦντας  Σε  ἀεί  ἐκ  παντοίων  λύτρωσαι  δεινῶν  καί  νοσημάτων  χαλεπῶν, Θεογεννήτορ.

Ὠδή  γ’. Οὐκ  ἔστιν  Ἅγιος.
       Ὅλον  τόν  ἔρωτα  Χριστοῦ  ἔχων ἐν  καρδίᾳ, τούς  τῶν  λίθων  αἰκισμούς, Νικόλαε  Ἀθλητά, ὑπέφερες καρτερῶς, ὅθεν  τά  νῦν  ἀξίως  δεδόξασαι.

       Λαῶ  Βουλγαρικῶ  φωταγωγεῖς, τῆ  πέτρᾳ  τῶν  ἐντολῶν σαυτόν  στερέωσας  καί  οὐδόλως  σαλευθῆς, διό  Μαρτύρων  χοροῖς  ἠρυθμήθης, Νικόλαε  ἀξιάγαστε.

       Ἀγάλλεται  φαιδρῶς  Σόφια  ἡ  πόλις  Βουλγαρίας, ἔνθα  κεῖνται  σά  Λείψανα, Νικόλαε  Μακάριε, τάς νόσους  τῶν  ἐκεῖ  ὀχλουμένων  ἰώμενα.



Θεοτοκίον
       Εὐφραίνεται  ἐπί  Σῆ, Θεοτόκε  Παρθένε, ὁ πιστός  λαός  Σου, ὅτι  Σῆ  αὐτόν  ὁδηγεῖς, τούς  ἀνευφημοῦντας  ἀεί  τό  Σόν  τόκον, Μόνη  Ἀειπάρθενε.

Κάθισμα. Ἦχος πλ.  δ’. Τό  προσταχθέν  μυστικῶς.
       Τάς  ἀριστείας  σου, Σοφέ, ἑωρακότες,  τάς  δυναστείας  τοῦ  ἐχθροῦ  καταβαλοῦσας,  δι’ αἵματος  τοῦ  μαρτυρίου  ὅ  τετέλεκας, σύν  ταῖς  ἄνω  χοροστασίαις  Ἀγγελικῶς  καί  ταῖς  κάτω  ὑμνωδίαις  τιμητικῶς, ἀνυμνοῦμεν  σε  λέγοντες. Μέγας  ἐν  Μάρτυσι  εἶ  καί  λαμπρός, Νικόλαε  τῆς  Σόφιας.

Δόξα. Καί  νῦν. Θεοτοκίον.    

Ὠδή δ’. Χριστός  μου  δύναμις.
       Θεοῦ  τοῦ  Κυρίου  σου  ναόν  κατέστησας  σόν  σῶμα, Νικόλαε,  διό  Αὐτῶ  προσηνέχθης  ὡς  θυμίαμα  καί  σεπτή  ὁλοκάρπωσις.

          Ὡς  τοῦ  Κυρίου  Μάρτυρος  γενναιοτάτου, ἰαμάτων  δωρεάς  τοῖς  τιμῶσι  σε, κόνις  ἡ  ἱερά  τῶν  Λειψάνων  σου, Νικόλαε.

       Μαρτυρίου  τόν  στέφανον  ἐδέχθης, Κύριον  τόν  Θεόν  σου, ἐν  τῆ  καρδίᾳ  καί  τῶ  σώματι  τιμῶν, Νικόλαε, διό  καί  Αὐτῶ  προσεφέρθης  ὡς  σφάγιον.


Θεοτοκίον.
       Ἄχραντε   ὅρμος  καταφυγῆς  ὑπάρχεις, ἡ  γεννήσασα    Χριστόν τόν  δρακί  συνέχοντα  οὐρανούς  καί  ἐν  σοφίᾳ  αὐτούς  στερεώσαντα.
  


Ὠδή  ε’. Τῶ  θείῳ  φέγγει  σου.
          Ἰδεῖν κάλλος οὐράνιον  ἐπιποθῶν, πολλάς  βασάνους  ἐν  γῆ  ὑπέφερες. Πυρός  δέ  καῦσιν  καί  λίθων  αἰκισμῶν, διά  νηστείας  καί  ἀγρυπνίας  προσεκαρτέρησας.

       Ἐκτελούντων  ἁπάντων, Ἀθλητά, μνήμην  σου τήν  ἁγίαν  καί σεπτήν, ὑπερασπίζου  πάντοτε, ἀπό  βλάβης  ψυχο-φθόρου  αὐτούς  ρυόμενος, σάς  πρεσβείας  προσάγων  Θεῶ.

          Ρεόντων ἀγαθῶν  καί  κόσμου  ἠδέων  ὑπεράνω  ὤφθης, Μάκαρ, Ἰωαννίνων  γόνε  καί  Σόφιας  προστάτα. Διό  παρά  Θεοῦ  τήν  χάριν  ἔλαβες  τοῦ  ἰᾶσθαι  τούς  πάσχοντας.

       Ὅλως  ὑπό  Θεοῦ  δυναμωθείς, πάσας  τοῦ  ἐχθροῦ  τάς  μηχανάς  ὡς  σκύβαλα  λελόγισαι, Νικόλαε.  Καί  τόν  σταυρόν  τοῦ  Χριστοῦ  ἐπ’ ὤμων  ἀράμενος, ἤρθης  πρός  θείας  σκηνάς.

Θεοτοκίον
       Μνήσθητι ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, Δέσποινα  τοῦ  κόσμου  Ἀγαθή, τῶν Σέ  ἐπικαλουμένων  καί πρέσβευε  τῶ  Υἱῶ  καί  Θεῶ  Σου, ὅπως  λυτρώσηται  ἡμᾶς  τῶν  περιστάσεων.






Ὠδή  στ’. Τοῦ  βίου  τήν  θάλασσαν.
       Μανία  Ἀγαρηνῶν ἔσπευδε, ζωῆς  τῆς  ἐπιγείου  ἀποστε-ρῆσαι  σε, Ἔνδοξε. Ἀλλά  σύ  Βασιλείας  Οὐρανῶν  στεφάνων  ἠξίωσαι  καί  μαρτυρικήν  πορφύραν  περιβέβλησαι.

       Νευρούμενος  τῶ  Πνεύματι, ἀήττητος  γέγονας  προσβο-λαῖς  ταῖς  τοῦ  ἐχθροῦ. Καί  τό  πῦρ  ὡς  δρόσον  δεχόμενος, πηγή  ἀναδέδειξαι  θαυμάτων  τῶν  κόσμῳ, Παναοίδημε.

       Ἡνίκα  κατέβαλες, ἀθλητά  Νικόλαε, τοῦ  μαρτυρίου  στάδιον, ταῖς  χερσί  σου  κατέχων  περιχαρῶς  τόν  σταυρόν  ἀνεκραύγαζες. Σύ  γενοῦ  μοι  ὑπερασπιστής  καί  ὑπέρμαχος.


Θεοτοκίον
          Σύ,  ἡ  μόνη  κυήσασα  τόν  τῶν  ὅλων  ποιητήν, διαπα-ντός  ἱκέτευε  δεόμεθα, μετά  τοῦ Ἀθλοφόρου, ὑπέρ  τῶν  Σέ  τιμώντων  καί  ὑμνούντων  τόν  τόκον  Σου  τόν  ἄφθαρτον.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τά  ἄνω  ζητῶν.
       Τῆ  πίστει  Χριστοῦ  τραφείς  ὁ  παναοίδημος, Αὐτοῦ  τόν  Σταυρόν  κατέχων  ὠσεί  θώρακα, Ἀγαρηνῶν  φρυάγματα  καί  μανίαν  στερρῶς  κατέβαλε, Νεομαρτύρων  ὁ  πρόκριτος  Νικόλαος, ὁ  πρεσβείαν  ποιούμενος  ὑπέρ  πάντων  ἡμῶν.



Ὁ  Οἶκος
       Τόν  ὑπέρ  τῆς  ἡμῶν σωτηρίας  τηθέντα  Κύριον, Χριστόν  τόν  Θεόν, ποθῶν  Νικόλαος  ὁ  Νεομάρτυς, ἔσπευσε  θανεῖν  ὑπέρ  Αὐτοῦ, πόθον  μέγαν  τε  καί  θεῖον  ἐν  τῆ  καρδίᾳ  ἐσχηκώς, διό  καί  θῦμα  ἑαυτόν  ἐθελούσιον  προσήγαγε. Αὐτόν  οὗν  καί  ἡμεῖς  ὡς  θερμόν  προστάτην  ἀνυμνήσωμεν, τόν ὡς  ρόδον  ἐν  χειμῶνι  φανέντα  καί  ὡς  φῶς  ἐν  τῶ  σκότει  ἀναλάμψαντα, ὡς  φησί  Νικόδημος. Διό  καί  πρεσβείαν  ποιεῖται  ὑπέρ  πάντων  ἡμῶν.


Συναξάριον
       Τῆ  17η  τοῦ  αὐτοῦ  μηνός  μνήμην  ἐπιτελοῦμεν  τοῦ  Ἁγίου  καί  Ἐνδόξου  Νεομάρτυρος  Νικολάου  τοῦ  ἐξ Ἰωαννίνων,, τοῦ  ἐν  Σόφιᾳ  τῆς  Βουλγαρίας  ἀθλήσαντος  ἐν  ἔτει  1555.



Στίχοι
Τῶ  τοῦ  Πνεύματος  φωτί  καταυγασθείς  ὁ  Νικόλαος,
τοῦ  φθηρομένου  πυρός  τήν  καῦσιν  κατεφρόνησεν.
          Ὁ   νέος ἐν  τοῖς Ἁγίοις  Μάρτυσι  Νικόλαος,  ὁ  τῆς  νίκης  ἐπώνυμος, ἐγεννήθη  ἐν  Ἰωαννίνοις  τό  ἔτος  1510, ὡς  ἀπάντησις  τῆς  προσευχῆς  τῶν  ἀτέκνων  γονέων  του. Διδαχθείς  εἰς  τήν  πατρίδαν  του  πλήν  τῆς  εὐσεβείας  καί  τήν  τέχνην  τοῦ  ὑποδηματοποιοῦ, νέος  εἰς  τήν  ἡλικίαν  ἦλθεν εἰς  Σόφιαν  τῆς  Βουλγαρίας, ὅπου  ἐνημφεύθη  καί  ἔζη  χριστιανικῶς, ἐργα-ζόμενος  μέν  τήν  τέχνην  του  διά  τήν  συντήρησιν  τοῦ  σώματος  καί  τήν  εὐποιΐαν  πρός  τούς  ἐνδεεῖς, θεραπεύων ὅμως  καί  τάς  Εὐαγγελικάς  ἀρετάς, διά  τήν  ἐν  Χριστῶ  σωτηρίαν  τῆς  ἀθανάτου  αὐτοῦ  ψυχῆς.
          Οὕτω  πολιτευόμενος  ἐφθονήθη  ὑπό  τινος  Ὀθωμανοῦ  καί  φεύγων  τόν  πειρασμόν  ἦλθεν  εἰς  Βλαχίαν, ὅπου  εὕρεν  ἐργασίαν  εἰς  τήν  Αὐλήν  τοῦ  ἐκεῖσε  Ἡγεμόνος Τσομπάν, πλησίον  τοῦ  ὁποίου  διεκρίθη  καί  ὡς  στρατιωτικός.  Εἰς  Σόφιαν ἐπανῆλθε  ἐν  ἔτει  1554, ἵνα  ἄρει γεναιοφρόνως  τόν  πειρασμόν  τοῦ  θανάτου  τῶν  δύο  τέκνων  του  καί  ἀναφω-νήσει  ὡς  ἄλλος  Ἰώβ, «ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο, ὡς τῶ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὔτω καί ἐγένετο, εἴη  τό  ὄνομα τοῦ  Κυρίου εὐλογημένον».
          Ἐν  τέλει, φθόνῳ  κινηθέντες  οἱ  Ὀθωμανοί, διά  τῆς  χρήσεως  φίλτρου  τινός  ἔφεραν  αὐτόν  εἰς  ὕπνον  καί  περιέτεμον  αὐτόν  ἀκουσίως.  Ἐλθών  ὅμως  εἰς  ἑαυτόν  ὁ  Νικόλαος,  ἐνεκλείσθη  θρηνῶν  εἰς  τόν  οἶκον  του, μέχρις  ὅτου  πιεζόμενος  ὑπό  τῶν  Ὀθωμανῶν  ἵνα  συμπροσευχηθῆ  μετ’ αὐτῶν  ἐν  τῶ  Ἰσλαμικῶ  Τεμένει, ὁμολόγησε  ἐνώπιον  τοῦ  Κριτοῦ  τήν  Χριστιανικήν  αὐτοῦ  πίστιν  καί  βασανιζόμενος  καί  μή  ὑποκύπτων, ἐλιθοβολήθη  ὑπό  τοῦ  Μουσουλμανικοῦ  ὄχλου,  ἡμιθανής  δέ  παρεδόθη  εἰς  τό  πῦρ  καί  κατεκαύθη, τῆ  17η Μαΐου  σωτηρίου  ἔτους  1555. Ἦτο  τότε  ὁ  Ἅγιος  45  ἐτῶν.
          Τό  μαρτύριον  αὐτοῦ, ἐν  παντί  ἄγνωστον  τοῖς  Ἕλλησι, κατεγράφη  ὑπό  Ματθαίου  τοῦ  Γραμματικοῦ, Διακόνου  καί  Λαμπαδαρίου  τῆς  ἐν  Σόφιᾳ  Μητροπόλεως, τοῦ  χειρογράφου  φυλασσομένου  εἰς   τόν  ἐν  Σόφιᾳ  πρός  τιμήν  του  ναόν, ἔνθα  ἀποθησαύρισται  ἀπότμημα  τῶν χαριτοβρύτων αὐτοῦ  Λειψά-νων.  Τιμᾶται  δ’ ἔκτοτε  ὁ  Ἅγιος  Νεομάρτυς  ὑπό  τοῦ  Ὀρθο-δόξου  Βουλγαρικοῦ  λαοῦ  καί  μετά  τήν  δημοσίευσιν  τοῦ  Βίου  αὐτοῦ  ὑπό  τοῦ  ἐν  Ν. Ἡρακλείτσι  Καβάλας  Ἀρχιμανδρίτου τοῦ  Οἰκουμενικοῦ  Θρόνου Θωμᾶ  τοῦ  Ἀνδρέου  καί  τήν ἀνεύρεσιν  ἐν  Αὐλῶνι Ἀττικῆς παλαιοῦ  ναΐσκου  πρός  τιμήν  αὐτοῦ, καθώς  καί  τῆς  ἱερᾶς  αὐτοῦ  εἰκόνος, ἔχομεν  βεβαίαν  τήν  ἐλπίδα  τῆς  διαδώσεως  τῆς  μνήμης  του  καί  παρ’ ἡμῖν.
          Αὐτοῦ  ἁγίαις  πρεσβείαις  Χριστέ  ὁ  Θεός, ἐλέησον  καί  σῶσον  ἡμᾶς, Ἀμήν.

Ὠδή  ζ’. Δροσοβόλον  μέν.
       Θανάτου λαμπρυνθείς τῶ παθήματι, λάμπεις τῆ  Ἐκκλη-σίᾳ ὡς ἀστήρ, καταυγάζων  τῆ  σῆ  χάριτι  τούς  συμφώνως  τῶ  Κυρίῳ  ψάλλοντας, ὁ  τῶν  Πατέρων  Θεός  εὐλογητός  εἶ.

       Ἠπείρου, Νικόλαε, ὤφθης, ἔνδοξος ἀστήρ,  ἀειλαμπέ-στατος. Ἧς  βλάστημα  τυγχάνεις  καί  τιμῆς  πρόξενος.   Διό  βοῶμεν, ὁ  τῶν  Πατέρων  Θεός  εὐλογητός  εἶ.

          Τελοῦντες  μετά  θυμηδίας  καί  χαρᾶς  τήν  ἑόρτιον  μνήμην  σου, ὡ  Νικόλαε, τήν  ἁγίαν  καί  μαρτυρικήν, Χριστῶ  βοῶμεν. Ὁ  τῶν  Πατέρων  ἡμῶν  Θεός  εὐλογητός  εἶ.

Θεοτοκίον.
       Ἱκέτευε, Ἄχραντε  Ἁγνή, μετά  τοῦ  Ἀθλοφόρου, Ὅν  ἐκύησας  Χριστόν  τόν Κύριον, ἐκλυτρώσασθαι  ἡμᾶς  πάσης  πλάνης,  ἀληθῶς  εὐλογημένη  Κυρία  Δέσποινα.
Ὠδή  η’. Ἐκ  φλογός  τοῖς  Ὁσίοις.
       Ἀνυποίστων  κακῶν  βαρυνθέντα  μεγέθει, τόν  λαόν  σου  τόν  ἐν  πίστει  τιμῶντα  σε, ταῖς  σαῖς  πρός  Θεόν  ἱκεσίαις  λυτροῦσαι  ἀεί, διό  εὐλογοῦμεν  Χριστόν  εἰς  τούς  αἰῶνας.

       Νῦν εὐφραίνεται  πόλις  τῆς  Σόφιας  φαιδρῶς,  σέ  προστάτην  καί  ρύστην  ἔχουσα, Νικόλαε. Νέος  γάρ  αὐτῆ  ἀνέτειλας  ἥλιος,  διό  εὐλογοῦμεν  Χριστόν  εἰς  τούς  αἰῶνας.

Εὐλογοῦμεν  Πατέρα.
       Τούς  ἐπιτελοῦντας  τήν  σήν  ἔνδοξον  μνήμην, σώζεις  ἀεί  πρεσβείαις  σου, Μάρτυς  Χριστοῦ  Νικόλαε, καί  πάντας  ἡμᾶς  σκέπεις, διό  εὐλογοῦμεν  Χριστόν  εἰς  τούς  αἰῶνας.

Θεοτοκίον.
       Ὧ  Μήτερ  Θεοτόκε,  Σέ πάντες  δοξάζομεν, ὡς  τεκοῦσαν  τόν  Κτίστην  καί  Ποιητήν  τοῦ  παντός. Καί  Σήν  χάριν  ὁμολο-γοῦντες,  Χριστόν  εὐλογοῦμεν  εἰς  πάντας  τούς  αἰῶνας.



      Ὠδή  θ’. Θεόν  ἀνθρώποις  ἰδεῖν  ἀδύνατον.
       Νικόλαε  σεπτέ, Ἀντωνίου  ζωήν  περιφρούρησον  καί  Νικολάου  ψυχήν  ἀνάπαυσον. Σέ  γάρ  προβάλλομεν  μεσίτην  πρός  Θεόν  καί  ταῖς  εὐχαῖς  σου  θαρροῦντες  προσπίπτωμεν, πίστει  καί  πόθῳ  ἀκλινεῖ  ἀνευφημοῦντες  σε.

       Ἰωαννίνων  ἡ  πόλις, Μάρτυς, σεμνύνεται, ὡς  ἐπί  γῆς  ἡ  πατρίς  σου.  Καί  πρός  Θεόν  σέ  προβάλλεται  πρόμαχον, ρύοντα  αὐτήν  κινδύνων  καί  περιστάσεων, πίστει  τε  καί  πόθῳ  ἀκλινεῖ  ἀνευφημοῦσα  σε.

       Ὄλβιος  τόπος  ἡ  γῆ, ἡ  τό  αἷμα  σου  δεξαμένη, Καρτε-ρόψυχε, ὡς  τοῦ  Ἄβελ  ποτέ  τοῦ  δικαίου. Διό  τιμᾶ  σε  Βουλ-γάρων  τό  γένος, ὡς  νικητήν  τοῦ  ἀντιπάλου  καί  πολεμήτο-ρος,  πίστει  τε  καί  πόθῳ  ἀκλινεῖ  ἀνευφημῶν  σε.



Θεοτοκίον.
       Σοφῶς  τόν  ἄνθρωπον  ἔπλασε  τό  πρίν, ὁ  Σός  Υἱός  Παρθένε. Καί  φθαρέντα  ἀνέπλασε  διά  Σοῦ, Πανύμνητε, καί  θείου  φωτός  τοῦ  ἀνεσπέρου  ἡμᾶς  ἐπλήρωσε, τούς  Σέ  Θεοτόκον  ἀληθῆ  πίστει  δοξάζοντες.

                        Ἐξαποστειλάριον. Γυναῖκες  ἀκουτίσθητε.
       Χριστός τήν  σήν  ἐδέξατο  θυσίαν  ὡς  θυμίαμα, Νικόλαε  Νεομάρτυς, καί  ἀντιδόξασεν. Ὅθεν  ἡμεῖς  καθικετεύομεν, μή  παύσης  ταῖς  πρεσβείαις  σου, ἁμαρτημάτων  τήν  λῦσιν, δοῦνε  ἡμῖν, Ἀθλοφόρε, τῶν  σοῦ  τιμῶντων  τήν  μνήμην.


Εἰς  τούς  Αἴνους.
Ἱστῶμεν  Στίχους στ’  καί  ψάλλομεν  Στιχηρά  Προσόμοια.
Ἦχος  πλ. β’. Ὅλην  ἀποθέμενοι.
          Πάντες  τόν  Νικόλαον, τόν  Μάρτυρα  τοῦ  Κυρίου, ἐν  ὕμνοις  τιμήσωμεν,  Ὀρθοδόξων σύστημα  καί  ὑμνήσωμεν. Εὐκλεῶς  ἤθλησεν, ἐν  ἐσχάτοις  χρόνοις, αἰκισμούς  φαιδρῶς  ὑπήνεγκεν  καί  καθυπέμεινε  Χάριτι  Κυρίου  σθενούμενος. Φωτός  δέ  θείου  σκήνωμα  ὁ  ἀγωνοθέτης  ἀνέδειξεν. Οὗ  ταῖς  ἱκεσίαις, Φιλάνθρωπε, τοῦ  κόσμου  Λυτρωτά, μετανοεῖν  καθο-δήγησον, τούς  αὐτόν  γεραίροντας.

          Νικόλαον  Πανθαύμαστον,  τόν στολισμόν  τῆς  Ἠπείρου  καί  Σόφιας  τόν  φύλακα, ἐγκωμίων  ἄσμασιν  εὐφημήσωμεν.  Τῶ  Χριστῶ  γάρ  ἔθυσεν, ἐν  πυρί  καί  λίθοις, τήν  ζωήν  καί  πάντας  ἤγειρε  πρός  μετάνοιαν  καί   δοξολογίαν  τοῦ  Κτίσαντος. Διό  καί  ὁ  Φιλάνθρωπος  Χριστός  ἐν  οὐρανοῖς  τοῦτον  ἔστεψε, στεφάνῳ  ἀμαράντῳ. Καί  Θρόνῳ  παριστά-μενος  Αὐτοῦ, ἀδιαλείπτως  τήν  δέησιν  ὑπέρ  ἡμῶν  προχέεται.

          Πόθῳ  Νεομάρτυρα  Νικόλαον,  θεοδέκτοις  ὠδαῖς  ἀνυμνήσωμεν  καί  αὐτοῦ  τά  λείψανα  ἀσπασόμεθα. Τόν  Σταυρόν  ἦρε  γάρ, ὑπέρ  ἀληθείας  καί  τό  πῦρ  χαίρων  ὑπήνεγκε  καί  ἀπεδέξατο  ὑπ’  Ἀγαρηνῶν  τό  μαρτύριον. Πιστούς  δέ  ἐκραταίωσεν  ἐν  Χριστοῦ  τῆ  Πίστει  ἀθλήσει  τε. Ὅθεν  ὡς  Θεόφρων, ἀξίως  ἐν  Μαρτύρων  τοῖς  χοροῖς, συνυ-πηχεῖ  τούτων  μέλπουσιν καί  Χριστόν  γεραίρουσιν.
          Μάρτυρα  Θεόφρονα, τῆς  Ἐκκλησίας  τόν  κόσμον, Νεομαρτύρων  καύχημα,ἐν  ψαλμοῖς  ὑμνήσωμεν  καί  τιμήσω-μεν. Τόν  Χριστόν  φέρων  γάρ  σταθερῶς  ἐν  στέρνοις, διό  Πίστιν  τήν  ἀκήρατον  λαμπρῶς  ἐκήρυξε, ὑπό  ἀλλοφύλων καιόμενος. Διό  καί  εἰσελήλυθεν  εἰς  τά  ἐπουράνια  δώματα, ἔνθα  μετά  Μαρτύρων  τῶ  Θρόνῳ  παριστάμενος Θεοῦ, θερμῶς  πρεσβεύει  πρός  Κύριον,  ὑπέρ  τῶν  ψυχῶν  ἡμῶν.

          Τόν  Μάρτυρα  τιμήσωμεν, τῆς  Βουλγαρίας  τό  κλέος, Μαρτύρων  τό  ἐγκώμιον καί  σεπτόν  κειμήλιον  τῆς  ἀθλή-σεως. Οὗτος  γάρ  ἤνεγκε τόν  Σταυρόν  ἐπ’ ὤμων, Μαρτυρίου  ἀγωνίσματα, προσκαίρων  τήν  στέρησιν καί  διά  πυρός  τήν  τελείωσιν. Διό  καί  νῦν αὐλίζεται  εἰς  σκηνάς  Μαρτύρων  ὁ  ἔνθεος. Ἔνθα  ἱκετεύει  τόν  Κύριον  λυτρώσασθαι  ἡμᾶς, τούς  τήν  σεπτήν  αὐτοῦ  ἄθλησιν  πόθῳ  ἑορτάζοντας.

          Ἑλλάδος ἐγκαλλλώπισμα, γόνον  λαμπρόν τῆς  Ἠπείρου, Σόφιας  τό  κλέϊσμα, ἐγκωμίων  ἄνθεσι  καταστέψωμεν. Ἐν χαρᾶ  ἤθλησεν, ὑπέρ  ἀληθείας, τῶ  πυρί  δοθεῖς  ὁ  ἔνδοξος, ὡς  ὁλοκάρπωμα, ὥς  οἱ  πρό  αὐτοῦ  Νεομάρτυρες.  Διό  καί  ὁ  Φιλάνθρωπος, ἐν  τοῖς  οὐρανοῖς  ὑπεδέξατο, ἵνα  αἰωνίως  συγχαίρῃ  τοῖς  Ἁγίοις  τοῦ  Θεοῦ, ἐν  οὐρανίοις  σκηνώμασιν, ὡς  Μάρτυς  καλλίνικος.

                                           
                                             Δόξα. Ἦχος πλ. δ’.
       Βραβεῖον  ἱερόν  καί  στέφανον  ἐξ  ἀκηράτων  ἀνθέων, παρά  τοῦ  Ἀθλοθέτου  Χριστοῦ  ἐκομίσω, Νεομάρτυς  Νικόλαε.  Ὅτι  διά  βίου  καί  τέλους  Αὐτόν  Θεόν  διεκήρυξας  καί  τήν  Ἀγαρηνῶν  πίστιν  ὡς  μανίαν  κατήλεγξας. Μακαρία  ἡ  γῆ  ἡ  πιανθεῖσα  σοῖς  αἵμασιν  καί  τῆ  σποδῶ  τῶν  Λειψάνων  σου. Ὡς  ἔχουν  οὗν  πρός  Θεόν  παρρησίαν  πολλήν, ἐκ  πάσης  ἐπηρείας  ἡμᾶς  ἐλευθέρωσον.



Καί  νῦν. Θεοτοκίον.
       Δέσποινα  πρόσδεξαι  τάς  δεήσεις  τῶν  δούλων  Σου  καί  λύτρωσαι  ἡμᾶς, ἀπό  πάσης  ἀνάγκης  καί  θλίψεως.



Δοξολογία  Μεγάλη  καί  Ἀπόλυσις.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)