Παρακολουθώντας χθεσινή εκπομπή με τον βαρύγδουπο αυτό τίτλο, ''πίστη και λείψανα, στα χρόνια της κρίσης'' ,διαπίστωσα την λανθασμένη αντίληψη κάποιων σε σχέση με την έννοια της πίστεως. Η αφορμή της εκπομπής μάλλον, υπήρξε η μεταφορά του λειψάνου της Αγίας Βαρβάρας, από την Βενετία, στην Αθήνα, όπου τα Ιερά Λείψανα τέθηκαν σε προσκύνηση των πιστών , προσκύνηση η οποία και παρατάθηκε χάριν την πληθώρας των προσκυνητών.
Οφείλω να αναγνωρίσω μιαν εντιμότητα και ειλικρίνεια, στον τρόπο προσέγγισης του θέματος από πλευράς του Δημοσιογράφου- παρουσιαστή, που με τον τρόπο του εξ' αρχής έδειξε ότι προσεγγίζει το θέμα καθαρά δημοσιογραφικά και με στειρότητα προσωπικών βιωμάτων κάτι που τον τιμά, μιας και απευθυνόταν σε τηλεθεατές γενικότερα, είτε αυτοί είναι πιστοί, είτε άπιστοι.
Παρακολουθώντας λοιπόν την ενδιαφέρουσα αυτή εκπομπή, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την αφτιασίδωτη θρησκευτικότητα του λαού μας, που προσέτρεξε με ευλάβεια στην Αγία, αναζητώντας το θαύμα. Εάν η θρησκευτικότητα, μεταβάλλεται σε θρησκοληψία, αυτό δεν μπορεί να επιβαρύνει την Αγία Βαρβάρα, που αυτές τις ημέρες το όνομα Της, διαφημίστηκε τόσο πολύ, όσο δεν έχει διαφημιστεί ποτέ στην Ελλάδα, παρ' ότι η Αγία είναι Προστάτιδα του Πυροβολικού και όχι μόνον.
Οι παρουσιασθείσες απόψεις, εναλλάσσονταν, μεταξύ κληρικών που υπεστήριζαν την έννοια της πίστεως καθώς και σε άλλους που δυσκολεύονται στο να την κατανοήσουν. Δεν μπορείς το δικό σου βίωμα να το επιβάλεις στον άλλον όπως ασφαλώς και ο άλλος δεν μπορεί να επιβάλει το δικό του σε εσένα. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση , άνθρωποι με στείρα θρησκευτικότητα να δεχθούν πως τα λείψανα των Αγίων, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της χριστιανικής Λατρείας, η οποία Χριστιανική Λατρεία δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να απευθύνεται, παρά μόνον σε πιστούς!
Στις περιπτώσεις αυτές, τα όρια της θρησκευτικότητας, από την θρησκοληψία, δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτα. Και τούτο, διότι η έννοια της πίστεως, χρειάζεται αγνότητα ψυχής, η οποία μπορεί ασφαλώς να οδηγήσει τον άνθρωπο στην θρησκοληψία. Αυτό όμως μπορεί να ακυρώσει την πίστη, ενός ολόκληρου λαού; Μπορεί να μηδενίσει την έννοια του θαύματος που αναζητά το άνθρωπος στις δυσκολίες της ζωής του; Μπορεί να ακυρώσει τελικά, το γεγονός πως το θαύμα, ξεπερνά την λογική που συναγωνίζεται μαζί του ,σε μια πορεία που η λογική δεν μπορεί να κατανοήσει;
Το θέμα είναι το πως παρέμεινε άφθαρτο το σκήνωμα ενός αγίου μοναχού τόσα χρόνια, δηλαδή η από επιστημονικής απόψεως τεκμηρίωσης αιτίου και αιτιατού, ώστε αυτό να αφθαρτοποιηθεί, η το γεγονός πως για κάποιους ανθρώπους η θέα του λειψάνου προκαλεί πνευματικό συναγερμό που παραπέμπει σε αυτό που η Χριστιανική Πίστη έχει εξαγγείλει στον άνθρωπο είκοσι και πλέον αιώνες τώρα, δηλαδή την αιωνιότητα;
Διαβάζοντας κάποτε να συναξάρια των Νεομαρτύρων, διαπίστωσα την έννοια της λατρείας των ανθρώπων της εποχής στα σφαγμένα κορμιά των μαρτύρων της πίστης , όταν κάποιοι εμβάπτιζαν μαντίλια στο αίμα του μάρτυρα, η κατασπάζονταν τα ματωμένα ρούχα του, τα οποία και φύλασσαν ως μέγιστο θησαυρό στα σπίτια τους, κάτι που οδήγησε τους εκτελεστές στο να προσπαθούν να εξαφανίσουν τα ματωμένα μαρτυρικά σώματα αμέσως μετά την εκτέλεση τους, είτε πετώντας τα στην θάλασσα, είτε βάζοντας τα στην φωτιά κλπ.
Αυτό απέτρεψε το δούλον Γένος, ώστε να καταστήσει στην συνείδηση του , τους νεομάρτυρες ως τις σάλπιγγες της εθνεγερσίας, ως το φιτίλι στην πυρίτιδα της επαναστάσεως η οποία και οδήγησε έναν εξαθλιωμένο λαό μετά από τετρακόσια ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς και φυλακής στην απελευθέρωση του;
Γιατί λοιπόν προσπαθούμε να μειώσουμε την πίστη του άλλου; Γιατί μέσα από μια μηδενιστική λογική πρέπει να ευτελίσουμε , να αποδομήσουμε ότι κρατά τον άλλον στα πόδια του ορθό, ακόμα και αν για εμάς, αυτό είναι ουτοπία; Η Πίστης, η αληθινή και βιωματική Πίστης, δεν επιδέχεται διαπραγματεύσεων, αντίθετα με την απιστία που χάριν κάποιου αιφνιδίου γεγονότος μπορεί να μεταβληθεί σε θερμουργό Πίστη!
Επιτέλους! Ας αφήσουμε τον λαό μας να πιστεύει και να εκφράζει την πίστη του αυτή όπως θέλει! Διότι αν ο λαός δεν έχει την δυνατότητα έκφρασης αυτής της πίστεως , ιστορικά τουλάχιστον, αυτό σήμαινε πως ο τόπος βρισκόταν σε μεγάλα δεινά! Και τούτο, ξεπερνά τα γεωγραφικά όρια της Πατρίδος μας και φθάνει σε γειτονικές βαλκανικές χώρες έως και την Ρωσία, εκεί όπου γνώρισαν οι λαοί στο πετσί τους, τι σημαίνει να θες, αλλά να μην σου επιτρέπουν να εκφράσεις την πίστη σου!
Τελειώνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως πολλές φορές και εμείς οι κληρικοί, έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην διαχείριση τέτοιων θεμάτων ώστε μέσα από τον παραδοσιακό τρόπο Εκκλησιαστικής τιμής στους Αγίους ,να μην γίνεται αυτό αιτία να καθυβρίζεται ότι όσιο και ότι ιερό, από άγευστους πνευματικά ανθρώπους που τα μάτια τους δεν μπορούν να δουν, τίποτε περισσότερο απ΄ ότι βλέπουν...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου