Συνηθίζω , τα ανοιξιάτικα απογεύματα να περπατώ λίγη ώρα, με μόνη συντροφιά τον Θεό και τα δημιουργήματα του που με συντροφεύουν στις ώρες της περισυλλογής, μεταξύ των οποίων και δύο πιστά κατοικίδια , αχώριστοι σύντροφοι των τελευταίων χρόνων... Σε αυτές τις ώρες μ' αρέσει να συλλογίζομαι και σ' αυτό βοηθά η φύσις με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Περπατώντας λοιπόν , άκουγα τα αηδόνια να κελαηδούν! Τι ξεκούραση για την σκέψη! Τι αίσθηση χαράς και ευλογίας!
Η φύσις, με την παραδείσια ομορφιά της, σε προσκαλεί μέσα από την δική της ανάσταση, μέσα από τα χρώματα της ελπίδας, τις μυρωδιές και τα ακούσματα, σε μιαν αέναη προσευχητική δοξολογία. δανειζόμενος τον λυρισμό του Προφητάνακτος και την ευχαριστιακή διάθεση,αντίδωρον ευγνωμοσύνης προς τον Δημιουργό, Δωρεοδότη, αποτυπωμένο στον 103 ψαλμό: ''Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας...''
Πόσες ομορφιές απολαμβάνει ο άνθρωπος στην ζωή του... Μια από αυτές λοιπόν, είναι το άκουσμα μιας παναρμόνιας συναυλίας όπως αυτή που άκουσα σήμερα και κάθε μέρα αυτά τα απογεύματα! Τα αηδόνια εξυμνούν τον Δημιουργό, όταν η φύσις καλύπτεται με τον μανδύα της νυκτός... Ουράνιες, θεσπέσιες μελωδίες σε έναν απαράμιλλο συναγωνισμό των πλασμάτων ,στην δοξολογία του Πλάστη. Αόρατα στα ανθρώπινα μάτια, κρυμμένα μέσα σε πυκνές φυλλωσιές, αδυνατούν να κατανοήσουν τον λόγο που ο άνθρωπος, η κορωνίδα της Θείας Δημιουργίας, αισθάνεται τόσο απελπιστικά μόνος , αυτός, ο κυρίαρχος επί της γης...
Ακούγοντας κανείς αυτήν την συναυλία, αισθάνεται πως τα μικροσκοπικά αυτά πτηνά, τα φαινομενικά άσχημα, χωρίς την πολυχρωμία που έχουν κάποια άλλα πτηνά, διαθέτουν το σαγηνευτικό χάρισμα του εναρμόνιου ήχου ενώπιον του οποίου υποκλίνεται κάθε μουσικοσυνθέτης επί της γης! Αυτά τα πλάσματα που συντροφεύουν τον άνθρωπο αιώνες τώρα, δεν διαθέτουν την λογική με την οποία προικίσθηκε εκείνος. Ούτε την αθανασία με την οποίαν τον προίκισε ο Θεός! Ο ελάχιστος χρόνος της ζωής τους, αναλώνεται σε μια ακατάπαυστη ευχαριστία, με μελωδίες που κρύβουν μέσα τους την ευτυχία με την οποίαν ζουν!
Τα αμέριμνα αυτά πλάσματα, σε καθιστούν κοινωνό αυτής της ευτυχίας, μέσα από μακρόσυρτα απηχήματα που όμοια τους, πουθενά δεν μπορείς να συναντήσεις! Σε κάτι τέτοιες στιγμές, μοναδικές και ξέχωρες ταυτόχρονα, δεν μπορείς να μην συλλογιστείς πόσο ανόητο είναι να μην μπορείς να χαρείς την κάθε μέρα που έδωσε ο Θεός... Πόσο ανόητοι είμαστε οι άνθρωποι τελικά! Εμείς, οι λογικοί δεν μπορούμε να καταφέρουμε αυτό που έχει καταφέρει η άλογη φύσις. Να ζει την κάθε ημέρα ξεχωριστά! Σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία μαζί...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου