Σε μια ακόμα ευαγγελική περικοπή, ο Χριστός μας εισερχόμενος στην πόλη της Καπερναούμ γίνεται αποδέκτης ενός αιτήματος θεραπείας ενός πάσχοντος νέου. Ο άνθρωπος που υποβάλλει το αίτημα διαφέρει από όλους τους άλλους ανθρώπους που προσεγγίζουν τον Χριστό και οι οποίοι στο Πρόσωπο Του, αναζητούν το θαύμα... Ο άνθρωπος αυτός, είναι ένας σκληροτράχηλος στρατιώτης της μεγάλης τότε υπερδυνάμεως, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ένας Ρωμαίος Εκατόνταρχος που πονά βλέποντας το παιδί του καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου!
Παρακαλεί τον Χριστό, αυτός ο σκληροτράχηλος στρατιώτης, ο πονεμένος πατέρας, ώστε να θεραπευθεί το παιδί του που κείτεται επί της οδυνηράς κλίνης. Ο Χριστός, δεν διακρίνει έθνη! Βλέπει μονάχα τις ψυχές των ανθρώπων. Και διακρίνει την πίστη να φλέγει την ψυχή του ανθρώπου εκείνου. Του λέει λοιπόν, πως θα έρθει στο σπίτι του για να θεραπεύσει τον νέον. Όμως ο πατέρας αντιδρά! Όχι Κύριε, Του λέει! Δεν είμαι άξιος να εισέλθεις μέσα στο σπίτι μου. Ένας σου λόγος μόνον, είναι αρκετός! Και δεν σταματά μόνον σε αυτό. Χρησιμοποιεί ένα παράδειγμα από την δική του ζωή. Του λέει πως με την άνεση που διατάζει εκείνος τους υφισταμένους του στον στρατό, με την ίδια άνεση και ακόμη περισσότερο μπορεί ο Κύριος να διατάξει το θαύμα να αλλάξει την ζωή ενός ανθρώπου...
Τότε ο Κύριος θαυμάζει την μεγάλη πίστη του Εκατοντάρχου. Την εγκωμιάζει με έναν ανεπανάληπτο τρόπο: σας διαβεβαιώνω- λέει στους παρισταμένους '' οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον..'' Τι μεγαλείο ψυχής! Τι δύναμη οδηγεί έναν ειδωλολάτρη να προσπέσει στα πόδια του Χριστού, όταν κάποιοι άλλοι που Τον ακολουθούν, αρνούνται να το κάνουν!
Το θαύμα, επιτελείται χωρίς να χρειασθεί ο Χριστός να προσέλθει στην οικία του Εκατοντάρχου. Αλίμονο σε όσους δεν μπορούν να δουν, το θαύμα πους τους προσπερνά... Αλίμονο σε όσους θεωρούν πως ο Θεός αποτελεί κεκτημένο όλων όσων απλώς Τον επικαλούνται... Όσων θέλουν να πιστεύουν, πως η πίστις εξαντλείται σε έναν εκκλησιασμό, σε μια ακρωτηριασμένη προσευχή και μια επίπλαστη μετάνοια η οποία δεν είναι ικανή να κάνει τον άνθρωπο να συγχωρήσει τον αδελφό του...
Διαβάζοντας την περικοπή, θυμάμαι τον Άι- Γιώργη τον Κουδουνά στην Πρίγκηπο. Τότε που με δέος κοίταζα ευσεβείς μοσουλμάνους, όχι τρομοκράτες της πίστης, να προσεύχονται στον Θεό και στον Άγιο Γεώργιο και να γίνονται αποδέκτες της Θείας Χάριτος και του επιτελουμένου σε αυτούς θαύματος! Και τότε θυμάμαι κάτι άλλο και αναριγώ! Θυμάμαι τον φοβερό λόγο Εκείνου, που το πέρασμα του άλλαξε την παγκόσμια ιστορία. «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι ‘‘Κύριε, Κύριε’’ εἰσελεύσεται εἰς την βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν το θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Και κάνοντας τον σταυρό μου θερμώς τον παρακαλώ: '' Κύριε, φώτισον μου το σκότος....''
π. Θωμάς Ανδρέου
1 σχόλια:
Αμήν! Αμήν! Αμήν!
Δημοσίευση σχολίου