Κάθισα στην πλατεία της Ελευθερουπόλεως, για έναν σύντομο καφέ κάτω από τον ευσκιόφυλλο πλάτανο , αναζητώντας λίγες στιγμές δροσιάς μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού. Κρατώντας μια πρωινή εφημερίδα ανά χείρας, άρχισα να την ξεφυλλίζω νωχελικά χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μιας και ενημερώνομαι διαρκώς από το διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να μου έχει λείψει μόνο η παραδοσιακή ανάγνωση της.
Ο ευσκιόφυλλος πλάτανος. άπλωνε ευεργετικά τα πλούσια κλαδιά του , προσφέροντας ευχάριστη σκιά στους θαμώνες του υπαίθριου καταστήματος οι οποίοι και συζητούσαν ευχάριστα μεταξύ τους, απολαμβάνοντας την δροσιστική σκιά του.
Ενώ λοιπόν ξεφύλλιζα την εφημερίδα, με την άκρη του ματιού μου είδα, ένα νέο παιδί να τριγυρνά από τραπέζι σε τραπέζι, πουλώντας έναν μαρκαδόρο στην τιμή του ενός ευρώ. Τον άκουσα να λέει πως βρισκόταν στο στάδιο απεξάρτησης από την θανατηφόρο μάστιγα των ναρκωτικών και πουλώντας τους μαρκαδόρους, προσπαθούσε να εξοικονομήσει τα προς το ζην.
Εκείνην την ώρα, στο κατάστημα υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι, ως επί των πλείστων νέοι σε ηλικία, χωρίς όμως να λείπουν μεγαλύτεροι, ακόμα και ηλικιωμένοι. Παρατήρησα λοιπόν, ότι ο νέος αυτός που περνούσε δίπλα από τα τραπέζια, παρακαλούσε ευγενικά είναι η αλήθεια, τους θαμώνες να προμηθευτούν ένα μαρκαδόρο ώστε να τον ενισχύσουν στην προσπάθεια του για μια νέα ζωή. Δεν ξέρω αν έλεγε αλήθεια ή όχι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρακαλούσε να δεχθούν οι άνθρωποι να αγοράσουν τον μαρκαδόρο, έκρυβε μιαν απίστευτη αξιοπρέπεια που εντυπωσίαζε πραγματικά!
Παρατήρησα λοιπόν, πως στα τραπέζια που κάθονταν νέα παιδιά πίνοντας το ρόφημα τους, όχι μόνον δεν τον απέπεμψαν. αλλά αντίθετα ακούγοντας πως είναι ένα παιδί που πασχίζει να ζήσει μακρυά από τα ναρκωτικά, έδιναν το αντίτιμο του μαρκαδόρου χαμογελώντας προς τον συνομήλικο τους και μάλιστα άκουσα έναν να του λέει '' καλή δύναμη αδελφέ...''
Αντίθετα, στα τραπέζια που κάθονταν άνθρωποι μιας μεγαλύτερης ηλικίας, το λιγότερο που δέχθηκε ήταν μια άρνηση συνοδευόμενη και από μια γκριμάτσα αποστροφής, απ' αυτές που μόνο περιφρόνηση μπορούν να δηλώνουν. Μάλιστα, σε διπλανό τραπέζι, κουστουμαρισμένος καθώς πρέπει ''κύριος'', δεν αρκέστηκε σε μια απλή άρνηση αγοράς του μαρκαδόρου, αλλά επιτακτικά του φώναξε σχεδόν: '' φύγε από εδώ ρε!''
Έφθασε και στο τραπέζι που καθόμουν και έχοντας ήδη ακούσει αυτά που θα επαναλάμβανε, αμέσως έδωσα το αντίτιμο του μαρκαδόρου και ευγενικά τον παρακάλεσα να κρατήσει τον μαρκαδόρο. Εκείνος όμως επέμεινε να τον κρατήσω λέγοντας μου '' πάτερ, κρατήστε τον σας παρακαλώ γιατί θα το φέρνω βάρος....'' Θέλοντας να μην τον στεναχωρήσω, τον κράτησα.
Την στιγμή που άπλωσα το χέρι μου για να πάρω τον μαρκαδόρο, εκείνος έσκυψε και αφού φίλησε το χέρι μου είπε:'' να προσεύχεστε για μένα'' και έφυγε. Έμεινα συλλογισμένος κοιτώντας τον μαρκαδόρο. Ποιος ξέρει τι βάσανα και θλίψεις κρύβει η πώληση του! Ποιος γνωρίζει τι βιώματα έχει ζήσει ο πωλητής του! Ποιος τέλος μπορεί να ξέρει, τι σημαίνει αξιοπρέπεια που εξαντλείται σε ένα καλοραμμένο κουστούμι και η οποία αγνοεί περιφρονητικά όποιον έχει απέναντι της... Θυμήθηκα τις αντιδράσεις των νέων παιδιών σε σχέση με τους μεγαλύτερους για το ίδιο θέμα...
Αμέσως, γεννήθηκε η επιθυμία μέσα μου να καταγράψω τις σκέψεις σε χαρτί! Πήγα δίπλα σε ένα βιβλιοχαρτοπωλείο και προμηθεύτηκα στυλό και ένα μπλοκάκι. Ξεκίνησα να καταγράφω τις σκέψεις, έως ότου σήκωσα τα μάτια ψηλά και είδα τον αγέρωχο πλάτανο. Ατάραχος και ασυγκίνητος μπροστά σε ανθρώπινες ιστορίες. Άκαμπτος και ξύλινος με μιαν αξιοπρέπεια, ίδια με αυτήν κάποιων ''κυρίων...''
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου