Μεγάλη η σημερινή ημέρα. Ημέρα μνήμης, ενδόξου παρελθόντος της επιμέρους Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους! Η Ελλάς, θυμάται το ηρωικό όχι που απετέλεσε την αρχή μιας ηρωικής εποποιίας γραμμένης με χρυσά γράμματα. 1940! Πριν από 75 ολόκληρα χρόνια, ένας φιλήσυχος λαός, δέχεται την απειλή του πολέμου από τις υπερδυνάμεις της εποχής εκείνης. Απαντά με ένα μεγάλο ΟΧΙ στην καταπάτηση της Εθνικής του κυριαρχίας, της αξιοπρέπειας του και τότε, αρχίζουν τα δεινά...
Κάθε φορά, αυτήν την ημέρα, θυμάμαι την μακαρίτισσα την γιαγιά μου που έζησε τα γεγονότα. Θέλησα λοιπόν σήμερα, να την μνημονεύσω μαζί σας, μέσα από τις δικές της αφηγήσεις, τις εικόνες και τα πρόσωπα μιας άλλης , όχι πολύ μακρινής εποχής. Από μικρό παιδί την παρακαλούσα, αντί για παραμύθια, να μου πει τις δικές της ιστορίες γεμάτες αλήθεια, γεμάτες Χριστό και Ελλάδα! Και όταν της ζητούσα να μου πει τι πέρασε στην κατοχή, το πρόσωπο της αμέσως σκυθρώπιαζε, τα θαμπωμένα από τα χρόνια πράσινα μάτια της, έδειχναν λυπημένα, στην ενθύμηση των τραγικών αυτών γεγονότων! Και η διήγηση ξεκίναγε πάντα με έναν καρδιακό αναστεναγμό και την φράση: ''παιδάκι μου, να μην ζήσετε ποτέ όσα ζήσαμε τότε...''
Αθήνα 28η Οκτωβρίου 1940. Ξημερώματα... Η Αθήνα και μαζί της όλη η Ελλάδα, ξυπνά το φθινοπωρινό πρωινό έχοντας εισέλθει σε έναν πόλεμο που κράτησε περίπου τέσσερα χρόνια... Οι Έλληνες, μουδιασμένοι ακούν πως ξαφνικά, το Έθνος δέχτηκε αναίτια επίθεση, πως ξαφνικά έπρεπε να θυσιάσουν την εθνική τους κυριαρχία στον βωμό των συμφερόντων παρανοϊκών ηγεμονίσκων της εποχής... Και όλοι μαζί απαντούν με ένα ηρωικό ΌΧΙ, στην εθνική προσβολή.
Στις 6 τα ξημερώματα, αρχίζουν οι εφιαλτικές σειρήνες, προάγγελος θλιβερός του πολέμου που επακολουθούσε. ''Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από
της 5.30 σήμερον τα ημέτερα τμήματα ... Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του
πατρίου εδάφους". Οι Έλληνες ξεχύνονται στους δρόμους: ''Αδέρφια, στα όπλα'', κραυγάζουν... Τα σύννεφα του πολέμου, είχαν μαζευτεί προ πολλού πάνω από την Πατρίδα. Είχε προηγηθεί ο τορπιλισμός του υποβρυχίου καταδρομικού ''ΈΛΛΗ'' ανήμερα της Παναγιάς, στις 15 Αυγούστου του 1940, λίγο πριν από την λιτανεία της θαυματουργού Εικόνος Της Μεγαλόχαρης...
Εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου του 1940, η Ελλάδα, αντιμετώπιζε με γενναιότητα, τους εχθρούς της. Νέοι και νέες επί ποδός! Μανάδες να αποχαιρετούν τα παιδιά τους που έφευγαν για το μέτωπο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας να τρέχουν στους δρόμους αλαφιασμένοι, μπρος στο τραγικό ξέσπασμα ενός αναίτιου πολέμου που θα στοίχιζε στην Ελλάδα χιλιάδες νεκρούς, ολοκαυτώματα ολάκερων περιοχών αλλά και μια μοναδική ευκαιρία ώστε να γραφεί με χρυσά γράμματα το Έπος του 40' συμπυκνωμένο στην φράση :''"Στο εξής δεν θα λέγεται ότι οι ’Ελληνες
επολέμησαν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες επολέμησαν σαν ’Ελληνες." όπως έγραψε η
εφημερίδα "Manchester Guardian" στις 19 Απριλίου του 1941, φράση η οποία αποδίδεται στον Winston Churchill.
Τι είδαν αυτά τα πράσινα μάτια... Είδαν μικρά παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα... Είδαν αργότερα τους Γερμανούς να στήνουν μπλόκα και να θερίζουν ανθρώπους , σπέρνοντας παντού τον θάνατο... Είδαν εκεί, στην γειτονιά που μεγάλωσα και εγώ, εκεί που σήμερα είναι το δημοτικό σχολείο όπου πήγα σαν μαθητής, ένα γερμανικό φορτηγό της εποχής γιομάτο ζεστά ψωμιά. Είχαν μαζευτεί οι πεινασμένοι και το κοιτούσαν... Και τότε, ένας παράτολμος νέος πήδηξε στην καρότσα και βούτηξε δύο ψωμιά... Δεν πρόφτασε όμως να κατέβει. Τον κατάλαβαν οι φρουροί και τον σταμάτησαν... Και τότε, όπως κοίταζε ο πεινασμένος κοσμάκης, έτσι για παραδειγματισμό, ο ένας από τους δύο φρουρούς, ένας γιγαντόσωμος άσπλαχνος στρατιώτης, έπιασε το λιπόσαρκο χέρι του πεινασμένου και το έσπασε με μια κίνηση στο γόνατο του... Χρόνια μετά, η γιαγιά στις διηγήσεις της, θυμόταν το ''κράκ'' που έκαμε το σπασμένο κόκκαλο και τις γοερές κραυγές πόνου του παράτολμου πεινασμένου Ελληνόπουλου...
Είδαν τα μάτια της, τον βομβαρδισμό του Πειραιά, το απομεσήμερο του Ιανουαρίου του 1944, όταν οι άνθρωποι έτρεχαν να σωθούν στα καταφύγια και όσοι δεν πρόλαβαν... Όπως η μακαρίτισσα η κυρά- Άννα η ανάπηρη, η αρχόντισσα της Προύσας που έχασε τα δύο πόδια της εκείνη την μέρα από την λεκάνη και κάτω και την θυμάμαι σαν παιδί να την πηγαίνει βόλτα η γιαγιά με το αναπηρικό καροτσάκι της στους δρόμους του Νέου Φαλήρου...
Από την μια οι Γερμανοί, από την άλλη οι Βούλγαροι, εδώ στην Μακεδονία μας! Είδαν το θήραμα πεσμένο και τρέξαν και αυτοί να φάνε ότι είχε απομείνει! Τα λέει όλα σε ένα παμπάλαιο βιβλίο του, ο Επίσκοπος Μυρέων Αθανάσιος που τα έζησε τότε στην Καβάλα, με τίτλο'' Βουλγαρικαί Θηριωδίαι'' . Ας είναι καλά ένας Χριστιανός που μου το έδωσε σε φωτοτυπίες να το διαβάσω....
Είδε όμως και την χαρά της απελευθέρωσης της Πατρίδος! Έζησε την ευτυχία της λευτεριάς στα αποκαΐδια μιας κατεστραμμένης από τον πόλεμο χώρας. Μιας λευτεριάς για τις επόμενες γενιές που αργότερα θα καλούνταν να ζήσουν μιαν άλλη , πιο πολιτισμένη κατοχή, μέσα από μνημόνια που υποθηκεύουν το μέλλον τους....
Είδε τόσα πολλά που τα μάτια θαμπώθηκαν πλέον... Τέτοια μέρα, την θυμάμαι καθισμένη στην πολυθρόνα της να ακούει από το ραδιόφωνο την φωνή της θρυλικής Σοφίας Βέμπο, της τραγουδίστριας της νίκης, να την ακούει και να δακρύζει... Την θυμάμαι να μου λέει, πως είναι μνημόσυνο στις ψυχές των πεσόντων, τούτη την μέρα να είναι όλα τα σπίτια σημαιοστολισμένα! Έτσι λοιπόν , ύψωσα και εγώ την σημαία μας στο μπαλκόνι μου και κοιτάζοντας την, θυμήθηκα την ευχή της:'' παιδάκι μου, να μην ζήσετε ποτέ όσα ζήσαμε τότε''.
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου