Έχω γράψει πολλές φορές, για τον μακαριστό ευεργέτη και πνευματικό μου Πατέρα, Επίσκοπο Κερνίτσης κυρό Λεόντιο (Μαρκόπουλο). Όμως, κάθε χρόνο αυτήν την ημέρα, στην επέτειο της κοιμήσεως του, πέραν από το καθήκον της μνημονεύσεως του ονόματος του στην Θεία Λειτουργία, οφειλετικώς πάντοτε, φροντίζω να τον μνημονεύσουμε μέσα από κάποιο κείμενο αφιερωμένο σε εκείνον, ώστε να τον θυμηθούν οι παλαιότεροι και να τον γνωρίσουν οι νεότεροι!
Στα χρόνια που πέρασαν, από την Κυριακή 24 Νοεμβρίου του 2002 , όταν ο μακαριστός Αρχιερεύς, εισόδευε στο Θυσιαστήριο του Θεού του Τρισαγίου, την ώρα που στις Εκκλησιές τελούνταν η Θεία Λειτουργία, δεν έπαψα ποτέ να τον θυμάμαι. Σίγουρα, δεν είμαι ο μόνος που τον θυμάται. Ίσως όμως, επειδή συνέδεσα την πρώιμη ιερατική μου πορεία με Εκείνον, ίσως επειδή έζησα κοντά Του τις ημέρες της δόξης καθώς και της άδοξης πτώσης, ίσως επειδή είχα την ξέχωρη ευλογία να Του κλείσω τα μάτια στην εσχάτη αναπνοή, η παρουσία Του , λειτούργησε καταλυτικά στην μετέπειτα πορεία μου στην Εκκλησία. Ακολουθώντας λοιπόν την προτροπή του αρχαίου σοφού Κλεοβούλου του Ροδίου: '' Ευποιίας ης έτυχες, μνημόνευε'', παραθέτω την κατάθεση της ψυχής μου για τον άνθρωπο, στον οποίον οφείλω τα πάντα, μιας και από Εκείνον έλαβα το μεγαλύτερο χάρισμα που δόθηκε ποτέ στον άνθρωπο: την Ιεροσύνη μου!
Πολλές φορές, θυμάμαι τα χρόνια της δόξης στα οποία και αναφέρθηκα. Νέος ως Αρχιερεύς Εκείνος, νέος ως διάκονος και ο γράφων από τα χέρια Του, θυμάμαι όλες εκείνες τις πρόσκαιρες τιμές στο πρόσωπο Του, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να προμηνύσουν τα όσα στην συνέχεια θα επακολουθούσαν.
Στην προσωπική αυτή κατάθεση ψυχής, δεν θα μπορούσα να παραλείψω δύο στοιχεία από την ζωή του κατασυκοφαντημένου Αρχιερέως που με στιγμάτισαν προσωπικά. Το πρώτο είναι η αστείρευτη πίστη Του στον Θεό! Το δεύτερο, η Ιώβεια υπομονή Του στις δοκιμασίες... Έχοντας το πρώτο, είχε εξασφαλίσει και το δεύτερο. Οι περισσότεροι ίσως θυμούνται την δοκιμασία της άδικης συκοφαντίας, του ευτελισμού της Αρχιερατικής αξίας , του διασυρμού του προσώπου. Πριν όμως από αυτές, υπήρχαν άλλες δοκιμασίες για τον ''παππού'' όπως του άρεσε να Τον αποκαλούμε. Υπήρχε ο σκόλοπας της ασθενείας που για χρόνια Τον συνόδευε στην ζωή του. Σταυρό που ο ίδιος σήκωνε αγόγγυστα , έχοντας μόνον την πίστη Του στον Θεό, να Τον ενδυναμώνει ώστε να φθάσει μέχρι το τέλος.
Είναι γνωστόν, πως το δάκρυ του συκοφαντουμένου, επιστρέφει στον συκοφάντη... Και στην περίπτωση του Επισκόπου Λεοντίου, τα δάκρυα του ήταν πολλά... Κύριος μόνον οίδε, εάν η ρήσις επαληθεύθηκε... Από κάποια στιγμή και μετά, δεν είχε πλέον τις δυνάμεις να αγωνιστεί για την δικαίωση του, ειδικά μετά την διακοπή της πολύκροτης εκείνης δίκης στην οποία βρέθηκε κατηγορούμενος... Μου έλεγε τότε, ''δεν μπορώ άλλο. Θα σιωπήσω, για να μιλήσει πλέον ο Θεός!'' Η κούραση αυτή, είχε πλέον αποτυπωθεί στην μορφή Του. Ακόμα και τότε όμως, ένα δεν απώλεσε ο Λεόντιος: την αξιοπρέπεια Του!
Θα μου πεις, δεν είναι ο πρώτος, ούτε και ο τελευταίος που αδικήθηκε από τον ανθρωποκεντρικό παράγοντα του σώματος Της Εκκλησίας. Στο ιστορικό παρελθόν, πολλές μορφές προσέγγισαν τον ουρανό, μέσα από την ανθρώπινη συκοφαντία και τον άδικο διωγμό. Αυτό όμως, στέρησε το δικαίωμα στον Παλλάδιο, να περιγράψει τα κατά Χριστόν παθήματα του Ιερού Χρυσοστόμου, ή στον μακαριστό Χονδρόπουλο, την λυρική καταγραφή της μαρτυρικής πορείας του Αγίου Νεκταρίου; Τα παραδείγματα των Ιερών μορφών, αναφέρονται ενδεικτικά, λόγω του κοινού χαρακτηριστικού στην επίγεια ζωή τους που ήταν ο άδικος διωγμός. Τα υπόλοιπα, αφορώντα τον Λεόντιο, ξέρει μονάχα ο Θεός...
Τον άκουσα στο δικαστήριο, μαζί με όσους βρέθηκαν στην αίθουσα, να απευθύνεται στην έδρα, λέγοντας τους: ''γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι ἐκεῖ'' και έτσι έγινε! Το πρωί της Κυριακής 24 Νοεμβρίου του 2002, στην οδό Ρόδου αριθμός 1, στα Κάτω Πατήσια, σε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα, ο Λεόντιος προετοιμαζόταν για το μεγάλο ταξείδι. Έχοντας ήδη λάβει όλα τα πνευματικά εφόδια, έχοντας δεχθεί τα μεγάλα Μυστήρια της Εκκλησίας, την εξομολόγηση , το ευχέλαιο και την Θεία Ευχαριστία, παρέδωσε την ψυχή του , στας χείρας Του Λυτρωτή του!
Κάθε χρόνο, αυτήν την ημέρα ιδιαίτερα, μνημονεύω Λεοντίου Αρχιερέως. Με ένα ξεχωριστό μνημόσυνο σαν και αυτό, που έχει την δύναμη να γυρνά τον χρόνο πίσω. Στα χρόνια που έζησα κοντά Του. Που τον έβλεπα να λειτουργεί και να κηρύττει. Που έβλεπα τους τόσους φίλους του να τον περιτριγυρίζουν όπως οι μέλισσες το κερί. Τότε, στις μέρες της πρόσκαιρης δόξας. Αλλά και μετά. Τότε που μόνος, με λίγους αλλά πραγματικούς φίλους, ύψωνε το χέρι στον Ουρανό, ευρισκόμενος μεταξύ της Θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης. Και οι δύο, τον δικαίωσαν! Η μεν πρώτη με τον ειρηνικό του θάνατο, στο πέρασμα της αιωνιότητος, η δε δεύτερη, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του... Έτσι, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι...
π. Θωμάς Ανδρέου
1 σχόλια:
Ο μακαριστός Λεόντιος, υπήρξε ένας από τους πιο καλούς ανθρώπους που γνώρισα ποτέ στην ζωή μου. Διάβασα με πολύ συγκίνηση το κείμενο σας και σας ευχαριστούμε πολύ για αυτό. Είστε άξιος πολλών επαίνων γιατί δεν ξεχάσατε τον Γέροντα, όπως έκαναν άλλοι. Ας έχουμε την ευχή του. Θερμά συγχαρητήρια για το υπέροχο blog σας.
Δημοσίευση σχολίου