‘’ …Εις οποιανδήποτε νήσον και αν αποβιβασθής, θα
απαντήσης τον ναόν του Αγίου Νικολάου μικρόν η μέγαν, με μάρμαρα ή με πλίνθους. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο παππούς του
ναυτικού μας, η γλυκυτέρα του ναύτου παραμυθία, των θαλασσών ο Άγιος…’’[1]
Με τα λόγια αυτά, Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,
περιγράφει την λατρευτική σχέση του Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Μύρων του
Θαυματουργού, με τους ‘Έλληνες ναυτιλομένους
στο ομώνυμο διήγημα του , των θαλασσών ο Άγιος, ο μεγάλος Σκιαθίτης
λογοτέχνης Αλέξανδρος Μωραϊτίδης.
Σχέση αγάπης και στοργής, ενός λαοφιλούς Αγίου, σε
εκείνους που αγωνίζονται νυχθημερόν, παλεύοντας με τα επαφρίζοντα της θαλάσσης
κύματα, ώστε από τον ενάλιο πλούτο να συντηρήσουν οικογένειες, να σπουδάσουν
παιδιά, να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που θυμίζει πάντοτε αγριεμένη θάλασσα.
Η ευλογημένη Πατρίδα μας, περιβρέχεται απ’ άκρου ,
εις άκρον από την θάλασσα, την θάλασσα στην οποία ‘’πλοία διαπορεύονται’’ μεταφέροντας αγαθά και πολιτισμό, καθιστώντας προσβάσιμη την επικοινωνία μεταξύ
των ανθρώπων. Ακριβώς για τον λόγο αυτό,
ο Άγιος Νικόλαος, ταυτίστηκε με την ζωή των ναυτικών μας, κατέστη ο αχώριστος
σύντροφος τους στα ταξίδια τους, ουράνιος εγγύησης της ασφαλούς επιστροφής τους,
στις οικογένειες τους.
Αρχαία των ναυτικών μας παράδοσις είναι, σε κάθε
πλοιάριο μικρό ή μεγάλο, δίπλα στο πηδάλιον του κυβερνήτου να δεσπόζει η
ασκητική και ταυτόχρονα επιβλητική μορφή του αγαπημένου Αγίου, πολλές φορές δε,
έχουσα αναμμένη κανδήλα φωταγωγούσα το πράον και σεβάσμιον πρόσωπο Του. Εκεί λοιπόν , εις τα
απύθμενα νερά των πελάγων, όταν τα στοιχεία της φύσεως συναγωνίζονται στην
καταιγίδα, μία είναι η ελπίδα της ασφαλεστάτης επιστροφής των ναυτικών μας στην
πατρίδα τους, ο άγρυπνος φρουρός τους, ο λευκασμένος παππούς, ο Ιεράρχης της
των Μυρέων Εκκλησίας.
Δεν θα αναφερθώ στα συναξαριστικά στοιχεία του βίου
του αγαπημένου σε όλους μας Αγίου Νικολάου. Και τούτον, διότι είναι γνωστά,
ιδιαιτέρως δε εδώ, στην ενορία του Αγίου Νικολάου όπου η πνευματική καλλιέργεια
των ευλαβών Χριστιανών, με αποτρέπει στο να επαναλάβω πράγματα που έχουν
πολλάκις ακούσει.
Θέλω λοιπόν, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα , να μου
επιτρέψετε με σεβασμό στο Πρόσωπο Σας, ο μαθητής, ενώπιον του διδασκάλου, να
αναφερθώ επ’ ολίγον στα στοιχεία εκείνα που κατέστησαν στην συνείδηση του
εκκλησιαστικού πληρώματος τον Άγιον, ως κανόνα Πίστεως, εγκρατείας διδάσκαλον
και εικόνα πραότητος.
Ο Απόστολος Παύλος διακηρύσσει ότι: ‘’ὁ
καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη,
πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· ‘’[2]
, χαρακτηριστικά δηλαδή στοιχεία που καθιστούν το πρόσωπο του ανθρώπου που τα
διαθέτει, δοχείον της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Και ο Άγιος Νικόλαος,
διέθετε όλα αυτά τα χαρίσματα, τα οποία πρωτίστως ανεγνώρισε ο λαός Του, η
ποίμνη Του, οι απροστάτευτες χήρες, τα ορφανά παιδιά, οι πεινασμένοι και
δυστυχισμένοι άνθρωποι που προσέτρεχαν στον Επίσκοπο και πατέρα τους ώστε να
γίνουν αποδέκτες της ευλογημένης φιλανθρωπίας Του.
Μεγάλο πράγμα η αγάπη του λαού για τον Επίσκοπο και
για κάθε Κληρικό! Όλα να τα χάσει ένας κληρικός, αυτό μόνον να του απομείνει,
έχει τα πάντα! Και ο Άγιος Νικόλαος, κατάφερε από την πρώτη στιγμή της εις
Επίσκοπον χειροτονίας Του, να ενθρονισθεί για πάντα στις καρδιές του λαού Του.
Το πράον πρόσωπο Του, αγρίευε όπως η θάλασσα, μόνον μπροστά στην αδικία! Δεν
δίσταζε ο λιπόσαρκος γέρων Επίσκοπος, να προτάξει ακόμα και αυτήν την ιδίαν την
ζωή Του, ώστε να προφθάσει την αδικία. Υψώνοντας την δεξιάν Του, έδειχνε τον
Ουρανό, υπενθυμίζοντας πως όταν ομιλεί ο Ουρανός, οι άνθρωποι σιωπούν…
Έτσι, ο γλυκύς στην όψη Ιεράρχης Νικόλαος,
προσεγγίζει τον αδύναμο άνθρωπο, ώστε στο πρόσωπο Του να βρουν: ‘’οἱ ἐν νόσοις τὸν ἰατρόν, οἱ ἐν κινδύνοις τὸν ῥύστην, οἱ ἁμαρτωλοὶ
τὸν προστάτην, οἱ πένητες τὸν θησαυρόν, οἱ ἐν θλίψεσι τὴν παραμυθίαν· τὸν συνοδίτην
οἱ ὁδοιπόροι, οἱ ἐν θαλάσσῃ τὸν κυβερνήτην’’[3]
Με αυτόν τον τρόπο πορεύεται στην ζωή
ο ποιμήν ο καλός, έως του τέλους της επιγείου ζωής Του, ο άνθρωπος του Θεού, όστις
έθηκε την ψυχήν Του υπέρ λαού Του, έσωσε τους αθώους εκ του θανάτου και δια τούτο
ηγιάσθει ως μέγας Μύστης Θεού Της Χάριτος.
Κλίνοντες γόνυ ευλαβώς, προ της Σεπτής
Εικόνος, συνενώνουμε τις προσευχητικές μας δεήσεις και ικεσίες και ωδές πνευματικές,
ώστε ο αγαπημένος άγιος του λαού μας, να καταστεί φάρος τηλαυγής στο πέλαγος της
δικής μας ζωής, φάρος που φωτίζει το σκοτάδι της δικής μας νύκτας, δεικνύοντας ασφαλούς
και απάνεμους λιμένες εις τους οποίους εμείς, οι σύγχρονοι της ζωής θαλασσομάχοι
, θα καταφέρουμε να βρούμε την ψυχική μας γαλήνη, την αποζητουμένη ειρήνη και τελικώς
την οδόν την άγουσαν εις ζωήν αιώνιον. Και
Συ, τετιμημένε παρά Θεώ και ανθρώποις, Πανάγιε Νικόλαε,
πρόφθασον, ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, καὶ σῶσον τὴν ποίμνην σου ταῖς ἱκεσίαις
σου.
π. Θωμάς Ανδρέου
* Ομιλία που εκφωνήθηκε στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου- Ελευθερουπόλεως την 6ην Δεκεμβρίου 2015
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου