Υπηρετώντας την Εκκλησία στην επαρχία, παρακολουθώ την ''εκκλησιαστική επικαιρότητα'' μέσα από την νέα μόδα των Εκκλησιαστικών ιστοσελίδων, που άθελα τους πολλές φορές, προσφέρουν ''στοιχεία'', σε όσους εμφορούμενοι από την εσωτερική τους άρνηση, αναζητούν στοιχεία αρνητικής έκφρασης εις βάρος της ιδίας της Εκκλησίας.
Πολλές φορές λοιπόν, παρατηρώ τα λαμπρά συλλείτουργα που κατά καιρούς τελούνται και τα οποία αποτυπώνονται στις φωτογραφίες. Με πολύ προβληματισμό λοιπόν διαπιστώνω, πως όσο περισσότερα είναι τα πρόσωπα των λειτουργών, τόσο περισσότερο είναι απόντα τα πρόσωπα του λαού.
Προβληματίζομαι αν αυτό δείχνει κάτι που εμείς οι υπηρετούντες εκ των έσω την Εκκλησία, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε.... Δεν ξέρω, αν πρέπει να υποσημειώσω ότι, ειδικά στις περιπτώσεις ονομαστηρίων των κληρικών, η συμμετοχή του λαού, δείχνει την έκφραση της αγάπης του, στο πρόσωπο του εορτάζοντος κληρικού....
Αν κάνεις αναζήτηση στο διαδίκτυο φράσεων σχετιζόμενων με τα ιερά άμφια, θα βρεις πολλά αποτελέσματα. Ολόκληρα κείμενα ,αρνητικών σχολίων , έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο από ανθρώπους που μέσα στην ψευδή λαμπρότητα , θεωρούν πως η εκποίηση τους θα μπορούσε να απαλείψει την φτώχεια από τον πλανήτη.... Έχουν ένα κάποιο δίκιο, μη γνωρίζοντας πως μια καλή στολή κληρικού, ουδόλως μπορεί να φθάσει την τιμή μιας τσάντας ενός γνωστού οίκου μόδας ή ενός ρολογιού ή άλλου εξαρτήματος. Η ακόμα καλύτερα, αγνοούν ηθελημένα την γνωστή ρήση, πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός... Σε κάποια στιγμή μια άλλη καταγραφή σκέψεων θα μπορούσε να αναλύσει το θέμα αυτό.
Εδώ όμως, το ζήτημα που προβληματίζει είναι ένα: Τα συλλείτουργα χωρίς τον λαό του Θεού! Στα χωριά της επαρχίας, είναι γεγονός πως ο λαός θρησκεύει περισσότερο απ' ότι στις μεγάλες ενορίες των αστικών κέντρων. Ακόμα και το εκκλησίασμα των δεκαπέντε ατόμων σε σύνολο σαράντα ανθρώπων ενός μικρού χωριού, είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό των πεντακοσίων ανθρώπων σε μια πολυπληθή ενορία της τάξεως των δέκα ή δεκαπέντε ή και περισσότερων χιλιάδων ανθρώπων...
Η αγάπη του λαού προς τον ποιμένα, εκφράζεται περισσότερο σε μια συγκεκριμένη ημέρα, αυτήν της ονομαστικής του εορτής. Το μεγαλύτερο επίτευγμα για έναν κληρικό, είναι η αγάπη και ο σεβασμός του λαού του. Πως λοιπόν μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός , σε μεγάλα συλλείτουργα αποτελούμενα από πλειάδα κληρικών, η παρουσία του λαϊκού στοιχείου να κινδυνεύει να καταστεί μικρότερη των λειτουργών;
Στην εποχή του βυζαντίου, αυτές οι λειτουργικές συνάξεις είχαν μιαν άλλη θεωρητική βάση στον χρόνο και στον χώρο που τελούνταν. Σήμερα, δυστυχώς, οι λειτουργικές αυτές συνάξεις, καθίστανται κατάλοιπα μιας άλλης εποχής σε έναν κόσμο , οι αναζητήσεις και οι ανάγκες του οποίου προσκρούουν στην λαμπρότητα μιας Εκκλησίας που σε κάποιες περιπτώσεις προσώπων, συνεχίζει να θεωρεί, ότι ακόμα στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της είναι Ορθόδοξοι....
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου