Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει κατά καιρούς, όσον αφορά το θέμα διαχωρισμού Κράτους- Εκκλησίας. Μέχρι στιγμής όμως και παρά τις επανειλημμένες εκφρασθείσες απόψεις επί του θέματος, των εναλλασσομένων κυβερνήσεων, δεν υπήρξε ποτέ σοβαρή προσπάθεια υλοποίησης των απόψεων αυτών, οι οποίες κατά καιρούς επανέρχονταν στο προσκήνιο μόνον ως απειλές.
Και αυτό σε μια προσπάθεια φίμωσης της Εκκλησίας όταν εκείνη αντιδρούσε σε θέματα που την αφορούν άμεσα, κατά τον τρόπο με τον οποίον ο δάσκαλος προσπαθεί να συνετίσει τον άτακτο μαθητή ώστε να σιωπήσει, δείχνοντας του την πόρτα της αιθούσης!
Είναι αλήθεια, πως η Εκκλησία, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από ένα τέτοιο ενδεχόμενο και αυτό έχει διατυπωθεί πολλές φορές θεσμικά από εκκλησιαστικά πρόσωπα. Αντίθετα, μια τέτοια προοπτική θα ενίσχυε το κύρος της Εκκλησίας και του Ιερού Κλήρου απέναντι σε όσους μας θεωρούν δημοσίους υπαλλήλους και τίποτε περισσότερο!
Το αν μπορεί να υλοποιηθεί αυτό ή όχι, είναι ένα άλλο θέμα. Αυτό που σήμερα δημιουργεί την ανάγκη ώστε να καταθέσουμε την άποψη μας μέσα από τους ''Ιερατικούς στοχασμούς'', είναι ένα σημερινό δημοσίευμα σε εκκλησιαστική ιστοσελίδα (Βλ.εδώ) με τον πηχυαίο τίτλο: ''Είναι πλέον νόμος του Κράτους! Υποχρεωτική η κηδεία σε όσους επιθυμούν
αποτέφρωση''. Διαβάζοντας ο αναγνώστης, πληροφορείται την ψήφιση νομοσχεδίου δημοσιευθέντος στο Φ.21 της 21ης Φεβρουαρίου 2016, της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, όπου στην σελίδα 542 διαβάζει σχετικά στα περί επιλογής τρόπου ενταφιασμού, με την τροποποίηση σχετικής προσθήκης του άρθρου 35 του ν. 344/1976, δια του οποίου ο νομοθέτης προβλέπει ότι: '' Κάθε φυσικό πρόσωπο, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί ελεύθερα με ρητή, χωρίς όρο ή αίρεση, δήλωσή
του ενώπιον συμβολαιογράφου να ορίσει τον τύπο της
τελετής της κηδείας του και τον τόπο ενταφιασμού
του. Με τη δήλωσή του αυτή ορίζονται τα πρόσωπα, συγγενικά ή μη που θα εκτελέσουν την επιθυμία του,
τα οποία με σχετική δήλωσή τους στο ίδιο συμβολαιογραφικό έντυπο αποδέχονται τη δήλωση του προσώπου
και αναλαμβάνουν την υποχρέωση να την εκτελέσουν''. (βλ. σχετικό ΦΕΚ εδώ)
Ουσιαστικά, ο νομοθέτης, πολύ απλά, υποχρεώνει την Εκκλησία να δεχθεί την καύση ενός νεκρού είτε αυτή γίνει πριν ή μετά την ακολουθία που εκ των πραγμάτων οφείλει να τελέσει ο κληρικός με βάση την εκφρασθείσα επιθυμία του εκλιπόντος δια συμβολαιογραφικής πράξεως. Λίγο παρακάτω ο νομοθέτης ορίζει ότι: '' Εφόσον τηρηθεί ο κατά τα ανωτέρω τύπος και η
διατυπωθείσα επιθυμία του θανόντος δεν αντίκειται σε
κανόνες δημόσιας τάξης, υγιεινής ή στα χρηστά ήθη,
τα αρμόδια όργανα ή οι υπηρεσίες, που επιμελούνται
της ταφής του νεκρού οφείλουν να συμμορφώνονται
στη διατυπωθείσα επιθυμία του θανόντος χωρίς οποιαδήποτε άλλη προϋπόθεση ή διαδικασία, ακόμη και αν
εναντιωθούν συγγενείς οποιουδήποτε βαθμού''. Και εδώ είναι το θέμα!
Μέσα στα ''αρμόδια όργανα'' και ακόμα χειρότερα στις ''υπηρεσίες'' που σχετίζονται με την ταφή ενός νεκρού, συμπεριλαμβάνεται και η Εκκλησία, η οποία οφείλει; πλέον συμμορφούμενη προς τους νόμους της Πολιτείας, να αντιπαρέλθει τις όποιες ενστάσεις της και να εκτελέσει την επιταγή του νόμου... Οιαδήποτε παρέκκλιση ή άρνηση εκτελέσεως του νόμου, συνιστά παράβαση του, κάτι που εκ των πραγμάτων και μοιραία μπορεί να οδηγήσει σε επιβολή αναλόγων κυρώσεων...
Το θέμα της αποτεφρώσεως, αποτελεί πραγμάτωση της επιθυμίας του προσώπου, απόρροια της ελευθέρας βουλήσεως του, την οποίαν όχι μόνον σέβεται αλλά και προασπίζεται η ίδια η Εκκλησία. Οι ενστάσεις Της, όχι μόνον σε αυτό αλλά και άλλα ζητήματα που αφορούν τον λαό Της, απευθύνονται αποκλειστικά και μόνον σε όσους θέλουν βιωματικά να Την ακολουθούν! Όποιος θεωρεί εαυτόν εκτός Εκκλησίας, ούτε ο ίδιος υποχρεώνεται να Την ακολουθήσει, αλλά με τον ίδιο τρόπο και η Εκκλησία ουδεμίαν υποχρέωση έχει να συμμορφωθεί σε επιθυμίες που συνιστούν ακύρωση μιας μακραίωνης παραδόσεως και μιας πρακτικής η οποία ουδεμίαν σχέση έχει με την θεολογική αντίληψη της Εκκλησίας, περί της ιερότητος του προσώπου και του σεβασμού του ανθρωπίνου σώματος, ως Ναού του Θεού, πλασμένου κατ' εικόνα και καθ'ομοίωσιν Εκείνου. (Γεν. 1,26)
Όπως ήδη αναφέραμε, οι μέχρι τώρα εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, παρά τις κατά καιρούς διατυπωθείσες απόψεις τους περί χωρισμού κράτους και Εκκλησίας, δεν ενήργησαν σοβαρά, για τους δικούς τους λόγους, ώστε να υλοποιήσουν αυτήν την επιθυμία τους. Σήμερα, βλέπουμε μια εφαρμογή ενός νόμου προς την Εκκλησία. Μήπως τελικά, επειδή καμία κυβέρνηση δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη του εξαγγελομένου προ ετών διαχωρισμού, προσπαθεί με τον τρόπο αυτό να οδηγήσει την ίδια την Εκκλησία να τον προκαλέσει;
Δηλαδή, πως μπορεί η Εκκλησία ''συμμορφούμενη'' στο γράμμα του νόμου, να δεχθεί την επιβολή του αντιπαρερχόμενη τις ενστάσεις Της, οι οποίες αφορούν τον λαό Της; Με την ίδια λογική, μπορεί ο νομοθέτης αργότερα, κατά την τροποποίηση και άλλων νομοθετικών διατάξεων, να επιβάλλει και άλλα νομοσχέδια που ουσιαστικά αποδομούν τον λόγο Της Εκκλησίας. Πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρισθεί αυτό παρά σαν μια ένδειξη της πόρτας, κατά το παράδειγμα του δασκάλου προς τον άτακτο μαθητή στο οποίον ήδη αναφερθήκαμε;
Ασφαλώς, ακόμα και το προ ημερών δημοσίευμα εκκλησιαστικής εφημερίδος το οποίον και αναδημοσιεύτηκε ευρέως στο διαδίκτυο με τίτλο:'' Το σχέδιο για την αποστρατεία (με το ζόρι) των
Μητροπολιτών στα 67'',( βλ.εδώ ) αυτόν τον σκοπό έχει. Να ''πείσει'' την Εκκλησία η ίδια να ζητήσει τον διαχωρισμό Της, ως θεοΐδρυτου θεσμού, από την νομοθετούσα πολιτεία.
Ασφαλώς και στο θέμα θα απαντήσει θεσμικά η ίδια η Εκκλησία. Εμείς καταθέτουμε μόνον απλές σκέψεις προβληματισμού, έναντι όλων όσων με δόλιο τρόπο, κάποιοι προσπαθούν να επιβάλλουν στην Εκκλησία. Εξάλλου, η Εκκλησία έχει την εμπειρία αιώνων στο πέρασμα των οποίων έζησε και επέζησε σε διάφορα πολιτεύματα και αφού πλέον αυτά είχαν περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ίσως πλέον, να έχει έρθει η ώρα ώστε η Εκκλησία, ελευθέρα και ζώσα να εφαρμόσει και η ίδια τους δικούς Της νόμους, η βάση των οποίων είναι το ίδιο το Ευαγγέλιο, ο ζωντανός Λόγος Του Θεού, εις εκ των οποίων είναι και η προτροπή του Κυρίου: ''ἀπόδοτε
οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ'' (Μτθ.22,21).
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου