Ανησυχώ! Ανησυχώ βλέποντας καθημερινά, εκατοντάδες στοίβες ανθρώπων που δεν έχουν προορισμό, που δεν έχουν πατρίδα... Ανησυχώ, βλέποντας ψυχές χωρίς καμιάν αξία!
Ανησυχώ βλέποντας τους να αναζητούν με τα μάτια τους το μέλλον πίσω από καλά κλεισμένα σύνορα... Πόσοι ακόμα; Χιλιάδες ήρθαν και εκατοντάδες έρχονται. Σε μια χώρα που ώμνυε στο όνομα μιας αδιάρρηκτης Ευρώπης που δίνει αξία στον άνθρωπο. Μιας Ευρώπης που διαθέτει το μοναδικό και παγκόσμιο πλεονέκτημα της ευημερίας του προσώπου, της απόλυτης ελευθερίας και της υπεράσπισης κάθε έννοιας δικαίου...
Τα γεγονότα, διέψευσαν τις προσδοκίες. Τα χαμόγελα της ατέρμονης ευημερίας παρήλθαν δίνοντας απλόχερα την θέση τους στον προβληματισμό! Εμείς, οι χάσκοντες και πιθηκίζοντες προς την εσπερίαν , όπως προσφυώς θα έλεγε ο πολύς Παπαδιαμάντης, παραμένουμε ελπίζοντες πως το μέλλον όχι πλέον το δικό μας, αλλά των επομένων γενεών, των παιδιών και των εγγονών μας, είναι διασφαλισμένο στην αγκαλιά αυτής της γηραιάς και εκ των πραγμάτων ετοιμοθάνατης ηπείρου...
Η Ευρώπη της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών, κλείνει ερμητικά τις πόρτες της στην μικρή της θυγατέρα, που αγκομαχά να σταθεί στα πόδια της. Δεν κλείνει τα σύνορα της σε πεινασμένους και διψασμένους. Δεν κλείνει τα σύνορα της σε ταλαιπωρημένα παιδιά που είχαν την ατυχία να ζήσουν τα χρόνια της τρυφερής παιδικής ηλικίας χωρίς πατρίδα και ακόμα χειρότερα χωρίς γονείς! Κλείνει της πόρτες της και τα αφτιά της στην Ελλάδα που καθίσταται μέρα με την ημέρα αποθήκη ανθρώπινων ψυχών!
Πόσοι ακόμα; Πόσο θα αντέξει αυτή η ταλαιπωρημένη καθεστωτική δημοκρατία να περιμένει βοήθεια πίσω από τις καλά αμπαρωμένες πόρτες; Πόσο θα αντέξει αυτός ο λαός, που μέχρι σήμερα μοιράζεται με αγάπη το ψωμί του με τον άλλον, όποιος και αν είναι αυτός, δίνοντας μαθήματα πολιτισμού και οντολογικής αξίας στους άλλους! Αυτός ο λαός που δέχθηκε προτάσεις επιβράβευσης με το βραβείο ''Νόμπελ'', που θυμίζουν την θρυλική φράση την αποδιδομένη στην Μαρία Αντουανέτα «αν δεν έχει ο λαός ψωμί, ας φάει παντεσπάνι».
Είναι η τραγικότητα της εποχής μας; Είναι ο μηδενισμός της κάθε έννοιας αξίας; Αυτοί οι άνθρωποι, δεν έχουν πλέον που να πάνε! Και όχι μόνον αυτό. Αλλά και όσοι συνεχίζουν να έρχονται μέσα απ' τα κύματα ή όπως αλλιώς, απλά ξέρουν μέχρι που θα φτάσουν... Καημένη Ελλάδα! Πίστεψες και εσύ όπως και οι άλλοι, οραματίστηκες και εσύ, όπως οι άλλοι. Και τώρα τι; Πόσο ακόμα θα αντέξεις; Πόσο ακόμα θα ανεχτείς;
Ελλάδα μου, κάνε κουράγιο. Κάνε κουράγιο για τα παιδιά σου και για όσους στα μάτια σου, βλέπουν να ζωντανεύουν οι έννοιες, αγάπη, αλληλεγγύη, συμπόνια! Και εμείς θα συνεχίσουμε να ρωτάμε με θλίψη στις καθημερινές μας συζητήσεις, ο ένας με τον άλλον: πόσοι ακόμα; Βλέπεις εμείς, δεν έχουμε σύνορα να κλείσουμε... Μα και αν θα είχαμε, δεν θα τα είχαμε κλεισμένα...
Ελλάδα μου, κάνε κουράγιο. Κάνε κουράγιο για τα παιδιά σου και για όσους στα μάτια σου, βλέπουν να ζωντανεύουν οι έννοιες, αγάπη, αλληλεγγύη, συμπόνια! Και εμείς θα συνεχίσουμε να ρωτάμε με θλίψη στις καθημερινές μας συζητήσεις, ο ένας με τον άλλον: πόσοι ακόμα; Βλέπεις εμείς, δεν έχουμε σύνορα να κλείσουμε... Μα και αν θα είχαμε, δεν θα τα είχαμε κλεισμένα...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου