Εφιαλτικό το σενάριο της εισροής χιλιάδων ακόμα εγκλωβισμένων προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα. Ο Υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής δήλωσε πως μέσα στον επόμενο μήνα ο αριθμός των ανθρώπων αυτών θα φθάσει τις 70.000 (εβδομήντα χιλιάδες!).
Οι Έλληνες, επιστράτευσαν για μια ακόμα φορά το αστείρευτο φιλότιμο με το οποίον πορεύονται αιώνες τώρα. Αγκαλιάσαμε με στοργή τους δυστυχισμένους. Στεκόμαστε με συμπόνια στο δράμα ανθρώπων που αναγκάστηκαν, δεν έφυγαν γιατί το ήθελαν από την πατρίδα τους, να την εγκαταλείψουν για να σώσουν την ζωή των οικογενειών τους. Αυτοί είναι πρόσφυγες. Άνθρωποι που είχαν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, την ζωή τους, σε μια χώρα με πολιτισμό και κουλτούρα, με ιστορία και παράδοση.
Ο εμφύλιος πόλεμος, απετέλεσε την αιτία ώστε αυτός ο λαός να διασπασθεί. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, το βλέπουμε, το βιώνουμε στην καθημερινότητα μας πλέον. Έζησαν την απόλυτη βαρβαρότητα, την απόλυτη θηριωδία. Ο φόβος για την ζωή τους. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος...
Υπάρχει και η άλλη πλευρά που περιπλέκει τα πράγματα. Μέσα στους εκδιωγμένους από την πατρίδα τους πρόσφυγες της Συρίας, παρείσφρησαν άνθρωποι και από άλλες χώρες, όπως το Αφγανιστάν ή το Πακιστάν. Η πύλη εισόδου προς την Ευρώπη, είναι η Ελλάδα. Μια χώρα που το μεγαλύτερο μέρος των συνόρων της, είναι η θάλασσα.
Φθάσαμε λοιπόν στο σημείο μηδέν! Όχι σήμερα, εδώ και πολύ καιρό. Κλείνοντας η Ευρώπη τα σύνορα της, οι χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβίζονται μέσα στην Πατρίδα μας. Τα Σκόπια, κάνουν απλά, ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει εμείς, εάν υπήρχαν στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας, χερσαία και όχι θαλάσσια σύνορα. Τα Σκόπια απλά διευκολύνουν την Ευρώπη με τα κλειστά σύνορα, υπό τον φόβο πως αν ανοίξουν, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, απλά θα φύγουν από εμάς και θα εγκλωβιστούν εκεί!
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα που προκύπτει. Εμείς, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σαν Έθνος τα τελευταία χρόνια, παρά το ότι δεν έχουμε καμία εμπλοκή στις συνθήκες που δημιούργησαν το φάντασμα του προσφυγικού προβλήματος, δεν σταθήκαμε απαθείς στην αξία της ζωής και του προσώπου. Ανοίξαμε τις πόρτες της καρδιάς μας σε αντιδιαστολή των κλειστών συνόρων. Μοιραστήκαμε και θα μοιραστούμε όσο μπορούμε το ψωμί μας με τον άλλον, τον συνάνθρωπο πάνω από κάθε έννοια φυλής, γλώσσας, θρησκείας!
Όμως, σε κάποια στιγμή τα αποθέματα θα τελειώσουν. Θα τελειώσει η υπομονή των Ελλήνων που βρίσκονται ήδη εγκλωβισμένοι εδώ και λίγα χρόνια από πολιτικές επιλογές οι οποίες οδήγησαν την Πατρίδα μας σε οικονομική εξαθλίωση, τον λαό μας σε απόγνωση. Τι θα γίνει μετά; Μήπως , ότι δεν συνέβει ευτυχώς με το τελευταίο δημοψήφισμα όταν φτάσαμε στα πρόθυρα ενός Εθνικού διχασμού, γίνει τώρα με αφορμή το ζήτημα αυτό που ταλανίζει σοβαρά την Πατρίδα μας;
Συμπαραστεκόμαστε με συμπόνια σε αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους, για πόσο ακόμα; Πόσο θα μπορούμε να σιτίσουμε τις χιλιάδες αυτών των ανθρώπων; Είναι άκρως απογοητευτικό το γεγονός, ότι στην ουσία, το κράτος έχοντας αιφνιδιαστεί και μη δυνάμενο πλέον να διαχειριστεί το ζήτημα, έχει αφήσει τους ανθρώπους αυτούς, στην φροντίδα των εθελοντών με πρώτη την Εκκλησία. Ναι, αλλά η Εκκλησία ήδη τα τελευταία χρόνια κοντεύει να υποκαταστήσει το κράτος πρόνοιας, στην περίθαλψη των οικονομικά αδύνατων Ελλήνων. Για πόσο ακόμα θα μπορεί να συντονίζει την προσπάθεια σίτισης των ανθρώπων δίχως προορισμό;
Και όταν αυτά εκλείψουν, τότε τι μπορεί να συμβεί; Η πείνα, είναι ο χειρότερος σύμβουλος του ανθρώπου, που μπορεί να τον μεταβάλει ακόμα πιο γρήγορα σε θηρίο απ' ότι ο ίδιος από μόνος του μπορεί να εξελιχθεί. Τι θα γίνει τότε; Είναι πραγματικά τραγική η κατάσταση. Γίνεται ακόμα πιο τραγική, όταν σκεφθεί κανείς πως όσο οι χιλιάδες ανθρώπων αυξάνονται, τα αποτελέσματα ουδείς μπορεί να τα προβλέψει.
Τα αποθέματα θα εξαντληθούν σε κάποια στιγμή και τρέμω στην ιδέα μήπως μαζί τους εξαντληθεί και η υπομονή του φιλότιμου λαού μας. Δεν συμμετείχαμε σε καμιά περίπτωση στην δημιουργία των αιτίων ώστε οι άνθρωποι αυτοί να υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Αυτοί που το έκαναν, αυτοί που στο όνομα του παράνομου συμφέροντος οδήγησαν ανθρώπους στην προσφυγιά οφείλουν να ενεργήσουν ώστε να καταπαύσει η λαίλαπα του πολέμου, ώστε να μπορούν με ασφάλεια να επιστρέψουν στις πατρογονικές εστίες τους.
Εμείς, συνεχίζουμε να κάνουμε το καθήκον μας ως άνθρωποι. Συνεχίζουμε να διατηρούμε την παράδοση της φιλοξενίας , μιας αρχής που ξεκινά από τον αρχαίο πολιτισμό μας για να καταλήξει στην Χριστιανική βίωση της ευαγγελικής αγάπης.
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου