Στην εξέλιξη της ιστορικής πορείας της Εκκλησίας, παρείσφρησαν σύμβολα και πρακτικές, που κατά την λεγόμενη Αποστολική εποχή, δηλαδή, την εποχή κατά την οποίαν η Εκκλησία βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα Της, αυτά ήταν παντελώς άγνωστα.
Για παράδειγμα, η λειτουργική αμφίεση των Κληρικών παντός βαθμού και ιδιαίτερα των Επισκόπων, που ελάχιστη σχέση μπορεί να έχει με την σημερινή. Κάποτε λοιπόν, το διακριτικό της Αρχιερωσύνης του Επισκόπου, ήταν το μεγάλο ωμοφόριο με το οποίον ο Επίσκοπος, ως πρώτος της ευχαριστηριακής συνάξεως, ξεχώριζε μεταξύ των Πρεσβυτέρων.
Τις τρεις βαθμίδες της Ιεροσύνης συνένωνε, ένα διακονικό οράριο στον ώμο του διακόνου, όπου κατά την χειροτονία του ο Επίσκοπος το έθετε στον τράχηλο του με την μορφή του επιτραχηλίου και όταν ο Πρεσβύτερος εκλέγονταν ως Επίσκοπος το επιτραχήλιο αυτό γινόταν ωμοφόριο στους ώμους του, ως σύμβολο της ποιμαντικής ευθύνης του καλού ποιμένος, απέναντι στην λογική ποίμνη που η Εκκλησία του εμπιστεύθηκε να ποιμάνει.
Όλα τα υπόλοιπα, προσετέθησαν συν τω χρόνω και αποτελούν μιαν παράδοση μέσα στο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παράδοση η οποία ιστορικά, έχει τις ρίζες της στην εποχή του Βυζαντίου, την οποίαν και διασώζει σήμερα μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, μέσα από την λειτουργική Της πρακτική, την ιερά υμνολογία κοκ.
Μεταξύ των συμβόλων της επισκοπικής εξουσίας, είναι η ράβδος και τα εγκόλπια τα οποία ο Επίσκοπος φέρει μετά την χειροτονία του. Και σε καμία περίπτωση η κατάθεση των σκέψεων αυτών, δεν έχει ως στόχο να μειώσει την αξία των συμβόλων της Αρχιεροσύνης ή να καταδείξει ως περιττή την παρουσία τους.
Οι παρακάτω όμως σκέψεις δημιουργήθηκαν μετά από σχόλια που ευρέως κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και τα οποία σχετίζονται με την εμφάνιση Επισκόπου άνευ των συμβόλων αυτών της Αρχιεροσύνης του, όχι σε μια λειτουργική πράξη εντός του Ιερού Ναού ή κάπου αλλού, αλλά ανάμεσα σε πεινασμένους ανθρώπους, μιας άλλης θρησκευτικής παραδοχής, η πολυπληθής παρουσία των οποίων έφθασε πλέον τα όρια μιας χωρίς προηγούμενο για την Πατρίδα μας ανθρωπιστικής κρίσης.
Πριν λίγες ημέρες, ο Επίσκοπος της τοπικής μας Εκκλησίας, επισκέφθηκε το κλειστό γυμναστήριο της Ελευθερούπολης μέσα στο οποίον φιλοξενούνται δεκάδες μετανάστες. Πήγε εκεί, με το ράσο του και το σκουφάκι του, άγνωστος μεταξύ αγνώστων - όσον αφορά τους πρόσφυγες- για να δει από κοντά το δράμα αυτών των ανθρώπων, να τους χαρίσει ένα χαμόγελο, να τους μοιράσει μαζί με τους Ιερείς του, όσα η αγάπη τους φιλότιμου λαού της επαρχίας μας συγκέντρωσε μαζί με την τοπική Εκκλησία αλλά και άλλους φορείς.
Οι πρόσφυγες, χωρίς να γνωρίζουν πως είναι ο Μητροπολίτης, εξάλλου και κάποιοι να τους το είπαν δεν νομίζω να κατάλαβαν τι ακριβώς σημαίνει αυτό, τον υποδέχθηκαν με σεβασμό εκφράζοντας ευγνωμοσύνη απέναντι σε όλους όσους συνδράμουν στοργικά στην περίθαλψη τους και στην φροντίδα τους.
Λίγες ημέρες μετά, κάποιοι άλλοι Επίσκοποι σε άλλο μέρος, εμφανίσθηκαν με τα εγκόλπια τους και τα επανωκαλύμαυχα τους, για να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Λογικό είναι, κάποιοι να τους δουν σαν παράξενα όντα μεταξύ τους φορώντας αυτά τα ψεύτικα χρυσά στο λαιμό τους, ή ακόμα περισσότερο τα επανωκαλύμαυχα τους - που σήμερα όταν τα φοράμε, πολλές φορές τρομάζουν μικρά Ελληνόπουλα που τα φέρνουν μέσα στο Ναό να λειτουργηθούν- τα οποία φαντάζομαι τι εντύπωση προκάλεσαν στα μάτια των πεινασμένων μικρών παιδιών που έβλεπαν τα ψευδόχρυσα εγκόλπια να γυαλίζουν στο φως του ήλιου...
Φαντάσου λοιπόν, όταν δεν μπορείς να πείσεις τους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς πως αυτά είναι ψεύτικα σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να τα προμηθευτεί ο οποιοδήποτε και να τα φοράει κάνοντας τον δεσπότη και πίσω από την κάλυψη του παλαιού ημερολογίου, αν μπορείς να πείσεις αλλοθρήσκους... Αν αυτό σε σχέση με την πραγματική αξία και όχι την φανταστική του κάθε ανίδεου εκτιμητή τους, δεν μπορούν να το καταλάβουν οι Ορθόδοξοι που σε κάθε ευκαιρία βγάζουν δηλητήριο για όλα αυτά τα ''αξεσουάρ'', άντε να το δώσεις να το καταλάβουν πεινασμένοι μουσουλμάνοι που μέσα στην φτώχεια και την πείνα τους βλέπουν έναν να τους πλησιάζει φορώντας αυτό που - στο μυαλό τους - ίσως να τους έβγαζε για πάντα από την πείνα και την δυστυχία τους....
Λίγες ημέρες μετά, άλλος Επίσκοπος, ο πλέον γνωστός στην Ελλάδα, που ακόμα και με μόνον το απλό ράσο του να κυκλοφορήσει στον δρόμο δεν υπάρχει περίπτωση να μην γίνει αντιληπτός, προτίμησε να εμφανισθεί σαν απλός Ορθόδοξος παπάς χωρίς κανένα άλλο διακριτικό μιας και όπως ήδη είπαμε, ακόμα και αν φορούσε επάνω του όλα τα Αρχιερατικά άμφια του, πάλι δεν θα τον γνώριζαν οι πρόσφυγες που πήγε να επισκεφθεί από κοντά. Αυτές είναι τρεις διαφορετικές περιπτώσεις όπου Εκκλησιαστικά πρόσωπα διακονούν με τον ίδιο τρόπο αλλά με άλλη αμφίεση τον άνθρωπο που πάσχει και πονά. Αυτή είναι η βάση!
Άνοιξε λοιπόν μια τεράστια συζήτηση για το θέμα της αμφίεσης των προσώπων σε αυτές τις εμφανίσεις τους που αδικεί ασφαλώς την ουσία του πράγματος. Κάποιοι υποστηρίζουν πως πρέπει να φορέσουμε σταυρό για να πάμε στους αλλόθρησκους πεινασμένους ανθρώπους! Γιατί; Για να ομολογήσουμε την πίστη μας; Η πράξη του Ευαγγελικού λόγου, εδώκατε μοι φαγείν ή ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, δεν είναι μια μαρτυρία πίστεως; Ακόμα και μόνον αυτό το ράσο όταν κυκλοφορεί ανάμεσα σε ανθρώπους δεν είναι μια ξέχωρη ομολογία;
Κάποτε μου είπαν για κάποιον ακομπλεξάριστο επίσκοπο της εποχής μας που κάθονταν στο γραφείο του χωρίς να φορά το εγκόλπιο του και σίγουρα για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι ο μόνος που σκέπτεται με αυτόν τον τρόπο. Όταν τον είδε κάποιος φίλος να κάθεται στο γραφείο του χωρίς εγκόλπιο του λέει με απορία :''μα, Σεβασμιώτατε χωρίς εγκόλπιο στο γραφείο σας, να έρθει κάποιος να σας δει και να μην σας αναγνωρίσει; '' Και απαντά ο ακομπλεξάριστος αυτός άνθρωπος με αφοπλιστική ειλικρίνεια στον άλλον:''γιατί, ποιος θα καθόταν σε αυτό το γραφείο;'' δείχνοντας με τον τρόπο αυτό πως είτε φοράς είτε δεν φοράς όλα αυτά τα περίτεχνα και ωραία πράγματα, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αν τελικά εσύ δεν το θες! Αλίμονο δε, αν ο επίσκοπος, αναγνωρίζεται από το ποίμνιο του μόνον όταν φορά το εγκόλπιο ή κρατά την ποιμαντική ράβδο στα χέρια του... Αλίμονο αν η ποιμαντική του ευθύνη εξαρτάται από ένα ψεύτικο κόσμημα το οποίο φορά απέναντι σε αληθινούς ανθρώπους...
Και κάτι τελευταίο: η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχει μάθει να δίνει χωρίς να περιμένει να της το αναγνωρίσει κανείς, ακόμα και μέσα από το ποίμνιο που θεωρεί δικό Της...
π. Θωμάς Ανδρέου
7 σχόλια:
τό διάβασα όλο αυτό πού γράψατε ναί τό βρήσκω σωτό αλλά εγώ θά ήθελα τόν δεσπότη πάντα μέ τό εγκόλπιο άν κάνω λάθος δέν ξέρω
ΣΕΒΑΣΤΕ ΠΑΤΕΡ,ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΣΑΣ ΟΤΙ Ο ΙΕΡΕΑΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΟΧΙ ΩΣ ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙ ΑΦ'ΥΨΗΛΟΥ.ΡΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ,ΓΙΝΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΠΙΟ ΜΕΙΛΙΧΙΟΣ ΚΑΙ ΑΠΛΟΥΣ,ΚΑΤΑΝΟΗΣΤΕ ΟΧΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΡΔΙΑΚΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ ΚΑΡΔΙΑΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΟΒΙΚΑ ΟΣΑ ΛΑΤΕ ΚΑΙ ΠΡΑΤΤΕΤΕ.ΕΧΩ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΛΛΑ ΕΙΣ ΚΑΙΡΟΝ...ΜΕ ΠΟΛΥ ΣΕΒΑΣΜΟ,ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΠΙΔΗΜΟΥΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΣΑΣ.
Αγαπητέ ανώνυμε του ως άνω σχολίου. Θέλοντας να δείτε την απάντηση μου στο ανώνυμο σχόλιο σας, δημοσιεύω μαζί με αυτό, την ΕΠΩΝΥΜΗ απάντηση μου! Κρίμα γιατί θελήσατε κρυμμένος-νη, πίσω από την ανωνυμία σας να σχολιάσετε μιαν άποψη μου με το σκωπτικό ύφος που χρησιμοποιείτε. Εάν με γνωρίζατε- όπως λέτε- θα γνωρίζατε πως πάντοτε είμαι υπέρμαχος του καλόπιστου διαλόγου πρωτίστως με τους ενορίτες μου. Το αν είμαι ''μειλίχιος'' δεν μπορώ είναι αλήθεια να σας το βεβαιώσω. Το αν είμαι όμως απλούς στην σχέση μου με τους ενορίτες μου δεκαπέντε χρόνια τώρα, αυτό μπορούν να σας το βεβαιώσουν οι ίδιοι! Ότι ''σχόλια'' έχετε μπορούμε δημοσίως να τα συζητήσουμε . Εξάλλου είναι γνωστόν ότι: '' «εκ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» (Ματθ. ιβ, 35). Την έννοια του παρεπιδημούντος δεν την καταλαβαίνω. Αν εννοείται πως είστε επισκέπτης ή παραθεριστής, αυτό ταυτόχρονα σας υποχρεώνει να γνωρίσετε την των πραγμάτων αλήθεια σε όσα θελήσατε να γράψετε, από όσους με ζουν μόνιμα και όχι προς καιρόν... Είδατε πόσο δημοκρατικός είμαι; Δεν σας αφορίζω, όπως ίσως φοβάστε! Εξάλλου, μέσα στην αγάπη του Χριστού όλοι χωρούν. Ακόμα και οι αισθανόμενοι ως ''παρεπιδημούντες'' Σας ευχαριστώ για το σχόλιο σας και εύχομαι να δοθεί η ευκαιρία -αν εσείς το θελήσετε βέβαια- να διορθώσω τα αναπόφευκτα ανθρώπινα σφάλματα μου, όχι μέσα από έναν άψυχο διάλογο, αλλά μέσα από μια προσωπική συνάντηση, ώστε να καταφέρω να διορθώσω ότι, ''λέω και ότι πράττω''. Καλή Ανάσταση!
Συνέχισε παπά Θωμά το έργο σου και άσε όλους τους άσχετους και κομπλεξικούς παρεπιδημούντας να βλέπουν και να σκάνε από το κακό τους την πνευματική πορεία της ενορίας μας!!! Έχεις κριτή για να σε κρίνει: 1ον τον Θεόν και την Παναγία που με φόβο διακονείς 15 συναπτά έτη και 2ον την Εκκλησία και τον Επίσκοπο μας!!!
Καλή Σαρακοστή!!!
Ελευθέριος
Αδελφέ μου καλησπέρα. Δεν γνωρίζω ποιος είσαι, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Εξάλλου στο προηγούμενο ανώνυμο σχόλιο όπου απάντησα, ο συντάκτης-τρια του, δεν είχε την ευγένεια να βάλει ένα όνομα στο σχόλιο του. Πάραυτα αυτό δεν με εμπόδισε στο να του απαντήσω. Θα μπορούσα να διαγράψω το σχόλιο του. Όμως, με τον τρόπο αυτό δεν θα μπορούσα να υπερασπιστώ την βασική ιδέα, επάνω στην οποία και δημιούργησα τους ''Ιερατικούς στοχασμούς'' και αυτή είναι η δημόσια κατάθεση, σκέψεων, απόψεων, προβληματισμών του γράφοντος. Με τον σχολιασμό από πλευράς των φίλων αναγνωστών, έχω την ευκαιρία να θέτω στην δική τους κρίση τα κείμενα κάτι που με ευχαριστεί ιδιαίτερα! Στην πλέον των δύο ετών λειτουργία του blog, διέγραψα μόνον δύο σχόλια τα οποία ήταν υβριστικά όχι για το δικό μου πρόσωπο αλλά για την Εκκλησία! Σε βεβαιώ πως δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τα δημοσιεύσω αυτούσια, εάν είχαν αναρτηθεί με όνομα από κάποιον λογαριασμό! Έτσι θα είχα την ευκαιρία να απαντήσω σε κάποιον που διατυπώνει την αντίρρηση του και την προασπίζεται με το όνομα του.... Ειδάλλως δεν έχει καμιά αξία να έχεις μιαν θεωρία την οποία δεν έχεις το θάρρος να υπερασπιστείς. Και πάλι σε ευχαριστώ πολύ, όχι γιατί με υπερασπίζεσαι απέναντι στον άλλον, αλλά διότι με ενθαρρύνεις να συνεχίσω....
XAIΡΟΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡ.ΟΥΤΕ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΣ ΕΙΜΑΙ ΟΠΩΣ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΑ ΜΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕ Ο κ.ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΟΥΤΕ ΚΡΥΒΟΜΑΙ, ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥ ΜΑΚΡΟΘΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΑ ΤΗΣ ΗΡΑΚΛΕΙΤΣΑΣ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΝΤΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΙΜΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ.ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΕΛΤΙΩΣΕΙΣ ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΣΥΓΧΑΙΡΩ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΜΕ ΧΑΡΑ.ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΣΑΣ ΘΑΥΜΑΖΩ.ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΟΜΩΣ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΕΙ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΩΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΣΠΙΛΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ 'Η ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΑΣ.ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΙΟΤΗ ΜΑΣ ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΥΓΟΥΝ.ΛΥΠΟΥΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΣΚΩΠΤΙΚΟ ΤΟ ΥΦΟΣ ΜΟΥ.ΚΡΙΜΑ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΕΞ'ΑΡΧΗΣ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΤΙΠΟΤΕ.ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΤΑΡΑΞΑ ΤΗΝ ΓΑΛΗΝΗ ΣΑΣ.ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΕΠΙΧΕΙΡΙΣΩ.ΕΛΠΙΖΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΣΜΕΝΙΑ ΣΑΣ.
ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ
ΕΥΜΕΝΙΟΣ
Αγαπητέ Ευμένιε. Και για μένα είναι χαρά η επικοινωνία μας αυτή, για την οποία και σας ευχαριστώ θερμώς. Σαράντα χρόνια εσείς στην Ενορία, δεκαπέντε εγώ, δεν είναι αρκετά για να μας επιτρέψουν να έχουμε μια προσωπική επαφή χωρίς την βοήθεια του διαδικτύου; Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, τα οποία εύχομαι να συνεχίσετε να επαναλαμβάνετε γι το πρόσωπο μου, όταν πλέον δεν θα βρίσκομαι στην Ενορία. Τότε θα έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία! Όπως διαπιστώνετε σε καμία περίπτωση δεν διαταράξατε την γαλήνη μου. Αντίθετα, σας παρακαλώ να έλθετε να με βρείτε ώστε μέσα από την προσωπική επαφή να διορθώσω τυχόν σφάλματα, ανθρώπινα αλλά και αναπόφευκτα.Επίσης, η διατύπωση των σκέψεων μου, μόνον από ευγένεια και όχι από δυσμένεια μπορούν να κατατεθούν σε όσα εσείς γράφετε. Ευμενώς λοιπόν προτίθεμαι Ευμένιε αδελφέ να έχω την χαρά της συναντήσεως μαζί σας. Ο Θεός να σας ευλογεί και σας ευχαριστώ διότι είχατε την καλοσύνη να επικοινωνήσετε μαζί μου, έστω και εκ του μακρόθεν.
Δημοσίευση σχολίου