Για τον μελετητή της ιστορίας, ο όρος Τζιχάντ, που από την αραβική του γραφή, σε μετάφραση σημαίνει αγώνας, είναι γνωστός χάριν της εφαρμογής του στην πράξη στο πέρασμα των αιώνων.
Συνδεόμενος άμεσα με το Κοράνιο, συνήθως αποτελεί την έκφραση του Θρησκευτικού αγώνα για την επικράτηση με οποιοδήποτε τρόπο μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής παραδοχής, αυτής του Ισλάμ. Σήμερα, ο διεθνής πλέον όρος, συνδέεται με την τρομοκρατία οι επιχειρήσεις της οποίας προσμετρούν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, με τελευταία την επίθεση στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, στην πόλη των Βρυξελλών.
Η έννοια αυτή λοιπόν, της θρησκευτικής μισσαλοδοξίας δηλαδή, περιγράφεται με τον εξειδικευμένο όρο τζιχάντ, τον οποίον ακούμε και διαβάζουμε συστηματικά τον τελευταίο καιρό. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε, πως το ''προνόμιο'' της θρησκευτικής μισσαλοδοξίας που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε τρομοκρατικές πράξεις, δεν το έχει μόνον το Ισλάμ! Για τους αναγνώστες των ''Ιερατικών στοχασμών'', γίνονται επίκαιρα τα κείμενα που έχουν δημοσιευθεί εδώ στο παρελθόν, όπως ''Η απειλή της Θρησκείας'', ή ''Σταυρός και ημισέληνος, ο θάνατος του ανθρώπου, στο όνομα του Θεού...'' κοκ.
Ειδικά στο δεύτερο, περιγράφεται η εναλλαγή της θρησκευτικού φανατισμού στο ιστορικό παρελθόν, όταν στην θέση που βρίσκεται σήμερα η Ισλαμική ημισέληνος, κυριαρχούσε ο Χριστιανικός Σταυρός, μιας και τρομοκράτες μιας άλλης εποχής, υπήρξαν και οι γνωστοί σε όλους μας Σταυροφόροι. Ταυτόχρονα, ο μελετητής της ιστορίας, διακρίνει πως το χειρότερο είδος φανατισμού, είναι αυτό που εμπνέει η Θρησκοληψία, δηλαδή η διαστρέβλωση μιας θρησκευτικής γραμμής που προασπιζόμενη την ''αλήθεια'' είναι διατεθειμένη να ξεπεράσει κάθε έννοια πολιτισμένης λογικής.
Οι ισλαμιστές δολοφόνοι που απειλούν σήμερα την Ευρώπη, πολλοί εκ των οποίων θα πρέπει να τονίσουμε πως είναι εξισλαμισμένοι Ευρωπαίοι Χριστιανοί, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο απ' ότι έκαναν παλαιότερα χριστιανοί Σταυροφόροι όταν ο Σταυρός, κυριάρχησε επάνω στην ημισέληνο. Άρα, ο όρος τζιχάντ, παρ' ότι συνδέεται άρρηκτα, με μια συγκεκριμένη θρησκευτική παραδοχή, μπορεί να επεκταθεί γενικότερα και να καλύψει την ακρότητα της σκέψης και της φωνής όλων όσων μπορούν να καλύψουν αυτήν την ακρότητα πίσω από το κάλυμμα μιας Θρησκείας.
Στην περίπτωση των Χριστιανών γενικότερα, η ίδια η ιστορία αποδεικνύει ότι ο θρησκευτικός φανατισμός, οδήγησε σε εγκλήματα που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει! Μπορεί κάποιος λοιπόν, να αντιπροτάξει πως αυτά δεν συνέβησαν ποτέ μέσα στην Ορθοδοξία... Αυτό θα είναι αληθές όσον αφορά εγκληματικές ενέργειες όπως οι προαναφερόμενες τουλάχιστον ή ακόμα και στην μορφή που σήμερα αντικρίζουμε στους δέκτες των τηλεοράσεων μας.
Θα πρέπει να τονίσουμε αρχικά, πως ο Αρχηγός και τελειωτής της Πίστεως μας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, δεν λειτούργησε αφοριστικά στον άνθρωπο της εποχής του. Άπλωσε το χέρι Του, για να αγκαλιάσει όλους όσους οι άνθρωποι είχαν στιγματίσει. Δέχθηκε κοντά Του, τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς της εποχής Του, οι οποίοι γίνονται οι εκφραστές της σωτήριας μετάνοιας, ως προνόμιο όχι των λίγων, αλλά των πολλών...
Ειδικότερα ο Κύριος μας, ως ενσαρκωμένη και αποκαλυμμένη αλήθεια, δεν προσπάθησε ποτέ - τουλάχιστον κάτι τέτοιο δεν τεκμαίρεται από τα τέσσερα ευαγγέλια- να επιβάλει την μόνη αλήθεια, αλλά πάντοτε την υποστηρίζει μέσα από έναν διάλογο, που πάντοτε αποβαίνει σωτήριος για αυτόν με τον οποίον συνομιλεί.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο θρησκευτικός φανατισμός, είναι άρνηση του διαλόγου! Η προάσπιση της αλήθειας, δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την άρνηση προς οτιδήποτε δεν την αποδέχεται. Τι περισσότερο κάνουν σήμερα οι ισλαμιστές εγκληματίες όταν αρνούμενοι κάθε πολιτισμένο διάλογο, χρησιμοποιούν φρικτές μεθόδους επιβολής της δικής τους παραδοχής;
Θα περίμενε λοιπόν κάποιος, αυτό το νοσηρό φαινόμενο της αλλοιωμένης θρησκευτικότητος, να είναι άγνωστο στην Ορθόδοξη Εκκλησία που πραγματικά βιώνει την απόλυτη αλήθεια επί εικοσιένα αιώνες και με βάση την οποίαν συνεχίζει να πορεύεται προς την αιωνιότητα. Και όμως, δυστυχώς, δεν είναι έτσι...
Πάντοτε θα υπάρχουν Ορθόδοξοι τζιχαντιστές ανάμεσα μας! Άνθρωποι, που δεν μπορούν να δεχθούν τον διαφορετικό άλλο, άνθρωποι που επιμένουν να διερμηνεύουν το ευαγγέλιο του Χριστού, με τρόπο που δείχνει πως για εκείνους, η Εκκλησία - ο μόνος αυθεντικός ερμηνευτής του Ευαγγελίου- δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ευθύνη κάποιων προσώπων , ώστε να διαφυλαχθεί το Δόγμα της Πίστεως.
Αυτοί λοιπόν, οι θεματοφύλακες της Πίστεως, είτε ανήκουν στο παλαιό ημερολόγιο είτε στο νέο, δεν έχει καμιά σημασία γιατί σε αυτό το σημείο υπάρχει απόλυτη ταύτιση ιδεών, νομίζουν πως ο Θεοίδρυτος θεσμός της Εκκλησίας και η ανόθευτη πορεία Της μέσα στον χρόνο, έχει αφεθεί στα χέρια τους...
Ποτέ δεν πίστεψα πως ο διάλογος μεταξύ ανατολής και δύσης θα έχει κάποιο αποτέλεσμα... Αυτήν μου την πεποίθηση, την ενισχύει απόλυτα το γεγονός, πως δεν μπορούμε να ενωθούμε μεταξύ μας, μέσα και κάτω από την αποκαλυμμένη αλήθεια της Ορθόδοξης Πίστης, πως είναι δυνατόν να ενωθούμε ποτέ με ετερόδοξους;
Πάραυτα, συνεχίζω να ελπίζω, πως κάποτε, η εξέλιξη των γεγονότων γύρω μας, θα μας αφυπνίσει και πως θα καταλάβουμε επιτέλους, πως μεγαλύτερος εχθρός της Ορθοδοξίας από αυτόν που την θεωρεί κεκτημένο του, δεν μπορεί να υπάρξει! Ίσως κάποτε, κυριαρχήσει στη σύγχρονη σκέψη η αριστοτελική μεσότητα που αποτελεί την έκφραση της σπερματικής αλήθειας της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, η οποία τελικά σαρκώνεται μέσα στο Άγιο Ευαγγέλιο. Είναι ο μόνος ίσως τρόπος, ώστε ο τζιχαντισμός, να προσδιορίζει πλέον ξεκάθαρα τον θρησκευτικό φανατισμό μιας άλλης θρησκείας, που αγνοεί την αποκεκαλυμένη αλήθεια του Ευαγγελίου...
π. Θωμάς Ανδρέου
5 σχόλια:
Εδώ http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/01/1924-1928.html θα διαβάσετε με ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΑ για τους διωγμούς που έκαναν οι τζιχαντιστές νεοημερολογίτες στους Παλαιοημερολογίτες!
Αγαπητέ κ. Μανιέ. Σας ευχαριστώ για το σχόλιο σας το οποίον και δημοσιεύω. Διάβασα με πολύ προσοχή το κείμενο σας, το οποίον και επιβεβαιώνει τα όσα γράφω ανωτέρω. Ο θρησκευτικός φανατισμός, απ' όπου και αν προέρχεται αυτά τα αποτελέσματα έχει... Ωστόσο, δράττομαι της ευκαιρίας, να σας υπενθυμίσω΄πως σήμερα, είναι ακόμα μεγαλύτερη η ανάγκη, η σοβαρή πτέρυγα του παλαιού ημερολογίου, να φροντίσει ώστε να πάψει επιτέλους κάποτε η ασυλία που προσφέρει το παλαιό ημερολόγιο την οποίαν και χρησιμοποιούν διάφοροι αμφιβόλου Ιερωσύνης και Αρχιερωσύνης, στιγματίζοντας με την παρουσία τους μέσα στις διάφορες παρατάξεις που έχουν δημιουργηθεί στο παλαιό ημερολόγιο και ακυρώνοντας τους αγώνες που έκαναν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, αγώνες ιδεολόγων που υποστήριξαν τις θέσεις τους με οποιοδήποτε κόστος! Είναι άδικο για το παλαιό ημερολόγιο να υπάρχουν άνθρωποι που το καπηλεύονται... Σας ευχαριστώ για το σχόλιο σας.
Αγαπητέ μου π. Θωμά, ελάτε σας παρακαλώ για λίγο στην θέση των Αρχιερέων της Συνόδου μας, η οποία αποτελεί την σοβαρή πτέρυγα των Παλαιοημερολογιτών. Βλέπουν ξαφνικά καθηρημένους (κυρίως για ηθικά) νεοημερολογίτες, σαν τον Βεζυρέα ή σαν τον Γιαννακή, να φορούν μια μίτρα και ένα εγκόλπιο και να παρουσιάζονται ως "Αρχιεπίσκοποι του Πατρίου", με ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ποίμνιο Παλαιοημερολογιτών και να εξευτελίζουν τον αγώνα και την μαρτυρία μας. Τι παραπάνω πρέπει να κάνουν, πέραν από της δημοσίας αποκηρύξεώς τους; Να τους πιάσουν και να τους ξυρίσουν, ρίχνοντάς τους κι ένα χέρι ξύλο; Από την άλλη, και οι του νέου, αντί να ερευνήσουν και να κάνουν την διάκριση, ανάμεσα στους πραγματικούς Παλαιοημερολογίτες και τους τσαρλατάνους τυχοδιώκτες, με χαιρεκακία ομιλούν για "είκοσι" Αρχιεπισκόπους και τους βάζουν όλους στο ίδιο τσουβάλι, αδιαφορώντας για την αλήθεια και αποσκοπώντας μόνο στο να πλήξουν το Κίνημά μας. Δεν είναι δίκαιο κάτι τέτοιο, και το άδικο δεν το θέλει ο Θεός.
Και κάτι ακόμα. Την ασυλία δεν την προσφέρει το παλαιό ημερολόγιο, αλλά η νομοθεσία που διαμορφώθηκε έτσι έπειτα από τους διωγμούς που έκανε η επίσημη Εκκλησία. Αν εξ αρχής η επίσημη Εκκλησία μας είχε αποδεχθεί την ύπαρξη της Εκκλησίας μας (μέχρι επιλύσεως του ζητήματος υπό Μεγάλης αρμοδίας Συνόδου, όπως έγραφε ο μακαριστός Ποιμενάρχης μας πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος), τότε θα ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Λύπης άξιον δε είναι και το γεγονός ότι το Ημερολογιακό δεν συμπεριλήφθηκε στα θέματα της "Μεγάλης Συνόδου". Προφανώς ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και οι συν αυτώ ενδιαφέρονται περισσότερο για την σχέση τους με τους ισχυρούς του κόσμου αυτού (ετερόδοξες "εκκλησίες" της Δύσεως), παρά για τον διχασμό της Ορθοδοξίας...
Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Νικόλαος Μάννης
Θεωρούμε χρήσιμη τη συμβολή του παρόντος άρθρου του σεβαστού π. Θωμά Ανδρέου στην όλη προβληματική περί του σύγχρονου θρησκευτικού φανατισμού και του εγχώριου ενιαίου πλαισίου των επιθετικών μορφών «παλιοημερολογιτισμού», «νεοζηλωτισμού» και «αποτειχισμού».
Ο παλιοημερολογιτισμός γεννήθηκε και ανδρώθηκε σε κύκλους των αμαθεστέρων Αγιορειτών της δεκαετίας του '20, δεκαεννέα εκ των οποίων απελάθηκαν το 1927 από το Άγιον Όρος. Αυτοί και ομόφρονές τους εξαπολύθηκαν ανά την επικράτεια, όπου με την «αίγλη του Αγιορείτη» επιδόθηκαν με ιδιαίτερη ένταση σε διασπορά κηρυγμάτων σκοταδιστικού μίσους και σε εξωφρενικές αιτιάσεις εις βάρος της Εκκλησίας, των μυστηρίων της και των ιεραρχών. Τα κηρύγματα «ιερού πολέμου» εναντίον της Εκκλησίας βρήκαν έρεισμα σε απλοϊκούς πιστούς, οι οποίοι απέκτησαν συνείδηση περί επικείμενης υποταγής της ορθοδοξίας στον πάπα της Ρώμης, περί προδοτών ιεραρχών, περί ακύρων εκκλ. μυστηρίων κλπ.
Οι προβαλλόμενοι ως «διωγμοί» των παλιοημερολογιτών ήταν η καταστολή (ακόμη και με χρήση βίας) παρανόμων πράξεων, ιδίως αντιποίησης αρχής και ιδιότητας ιερέως εκ μέρους των παλιοημερολογιτών ρασοφόρων, από την αστυνομοκρατούμενη και στρατοκρατούμενη ελληνική πολιτεία των δεκαετιών '20 και '30. Δεν επρόκειτο για πρωτοτυπία έναντι των παλιοημερολογιτών. Πανομοιότυπου τύπου κρατική καταστολή χρησιμοποιήθηκε σε όλα τα ζητήματα μικρών ή μεγάλων ανταρσιών, ακόμη και για τα... γυναικεία ενδύματα. Σταθερός «επικοινωνιακός» συμπαραστάτης των παλιοημερολογιτών και «διαμορφωτής κοινής γνώμης» υπήρξε ο Ευστράτιος Γρηγοριάδης, ιδοκτήτης της «κίτρινης» εφημερίδας «Σκριπ», ο οποίος είχε διατελέσει ακόμη και «πρωτοσύγκελλος» παλιοημερολογιτικης μερίδας (λαϊκός ων). Κατόπιν προέκυψαν τα γνωστά και τραγικά σκάνδαλα της παλιοημερολογίτικης μονής της Κερατέας, που έλαβαν πολύκροτη δικαστική τροπή τα έτη 1950-1951, και τα οποία συντέλεσαν στην κατακόρυφη πτώση της απήχησης του παλιοημερολογιτισμού, βεβαίως και στην εκ νέου αστυνομική αντιμετώπιση του φαινομένου.
Συνεπής συνεχιστής των αρχικών ιδεών του παλιοημερολογιτισμού υπήρξε ο Ματθαίος Καρπαθάκης, μετέπειτα ηγέτης παλιοημερολογιτικής μερίδας. Οι λοιποί (και μεταγενέστεροι αυτού) ηγέτες παλιοημερολογιτών, οι Γερμανός Μαυρομμάτης και Χρυσόστομος Καβουρίδης είχαν απόψεις πολύ ηπιότερες αυτού, αλλά και των σημερινών παλιοημερολογιτών αρχηγών. Π.χ. δεν πίστευαν στην θεωρία της «άμεσης απώλειας χάριτος».
Σήμερα η τζιχαντιστικού τύπου παραγωγή λόγου προέρχεται ευτυχώς από λίγους παλιοημερολογίτες, με κυριότερους εκπροσώπους την ηγετική ομάδα των σχισματικών καταληψιών κτηρίων της μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους. Το κυριότερο στοιχείων απάντων, όπως εύστοχα εντοπίζει ο π. Θωμάς είναι η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ, ουσιαστικά η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ με τον άλλο, όποιος και αν είναι. Δεν είναι τυχαίο πως ο παλιοημερολογιτισμός (και τα σύνδρομα σύγχρονα φαινόμενα) βρίσκουν απήχηση ιδίως σε κύκλους εθνικιστών και ξενοφοβικών.
Χαίρομαι για τον διάλογο που αναπτύσσουμε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα μας είναι αυτό, το να έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε τις απόψεις μας. Συμφωνώ αγαπητέ μου κ. Μάννη(ζητώ συγνώμη για την λανθασμένη διατύπωση του επιθέτου σας προηγουμένως), πως οι άνθρωποι στους οποίους αναφερθήκατε, χρησιμοποιούν το παλαιό ημερολόγιο δυσφημίζοντας το. Είναι τραγικό, όσοι καθαιρούνται από την Εκκλησία της Ελλάδος να προστρέχουν σε κάποια παράταξη του παλαιού ημερολογίου και να συνεχίζουν να κάνουν ότι έκαναν και με το νέο... Ασφαλώς και μέσα στις τόσες παρατάξεις μία είναι εκείνη που θα μπορούσε σοβαρά να τεθεί ως εκπρόσωπος του παλαιού ημερολογίου στην Ελλάδα. Εάν μπορούσε να υπάρξει ένας σοβαρός διάλογος τα πράγματα θα ήταν ίσως διαφορετικά. Ασφαλώς δεν είναι δίκαιο κάποιοι να καπηλεύονται αγώνες πολλών ετών χρησιμοποιώντας την ετικέτα του παλαιοημερολογίτου. Τι κάνατε γιαυτό; Ποιος θα τολμούσε να φορέσει ένα ράσο και να κάνει τον παπά ή τον Δεσπότη με το νέο χωρίς να έχει υποστεί τις νόμιμες συνέπειες; Την θεματολογία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου που θα συγκληθεί σύντομα δεν την γνωρίζω.Πάραυτα, θα συμμετέχουν κανονικά μέσα από την κοινωνία των προσώπων που ολοκληρώνεται στο κοινό Ποτήριο κατά την Θεία Λειτουργία, όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, είτε ακολουθούν το νέο, είτε το παλαιό ημερολόγιο. Για να συζητήσουμε σοβαρά το θέμα του παλαιού ημερολογίου στην Ελλάδα, πρώτα πρέπει να εξετάσουμε την κανονικότητα μέσα στις παρατάξεις του και μετά, εφ' όσον το θελήσουν και οι ίδιοι, -κάτι που νομίζω πως δεν θα συμβεί- να προχωρήσουμε σε καλόπιστο διάλογο στο όνομα του Χριστού μας. Όσο όμως, οι διαιρέσεις μέσα στο παλαιό ημερολόγιο αυξάνονται, τόσο θα αυξάνονται και οι περιπτώσεις ανθρώπων που φορώντας ένα ράσο και ένα εγκόλπιο, διαμορφώνοντας έναν χώρο σαν εκκλησία, θα τελούν ''μυστήρια'' με την σφραγίδα των ΓΟΧ, χωρίς ούτε οι πραγματικοί και ιδεολόγοι ΓΟΧ να μπορούν να τους σταματήσουν... Όσες ευθύνες και να ζητήσουμε από την Εκκλησία για τον χειρισμό τότε της υποθέσεως που ταλανίζει την Ορθόδοξη Ελλάδα τόσα χρόνια, για ένα δεν έχουμε το δικαίωμα να την εγκαλέσουμε: για το σχίσμα μέσα στο σχίσμα! Αυτό, απετέλεσε προνόμιο όλων όσων παράμειναν από το 1924 στο παλαιό έως και σήμερα με τους νέους ''αυτόφωτους φωστήρες'' που ξαφνικά - μη έχοντας άλλη επιλογή- έγιναν παλαιοημερολογίτες! Πράγματι μεγάλη αδικία, για ανθρώπους τιμίους όπως εσείς, που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και θα πεθάνουν μέσα στπ παλαιό ημερολόγιο. Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σας.
Δημοσίευση σχολίου