Σάββατο του Αγίου και δικαίου φίλου του Χριστού Λαζάρου...Τα προπύλαια της Μεγάλης Εβδομάδος,η πιστοποίηση της κοινής Αναστάσεως με την απόδειξη της στο πρόσωπο του Λαζάρου, του αγαπημένου φίλου του Θεανθρώπου, του μόνου ανθρώπου για τον οποίον δάκρυσε ο Χριστός...
Η περίπτωσης του ανθρώπου με τους δυο τάφους, έναν στην Βηθανία και έναν στην Κύπρο, προκαλεί ακόμα τον θαυμασμό εικοσιένα αιώνες μετά. Πολλοί σκεπτικιστές προσπάθησαν να δώσουν εξήγηση... Τι ανοησία! Να θέλεις να δώσεις εξήγηση σ' ένα μυστήριο που ποτέ ο άνθρωπος δεν θα ξεδιαλύνει. Το μυστήριο του θανάτου...
Ο Λάζαρος, είναι μια καθάρια ψυχή που πιστεύει στον Χριστό. Έχει δύο αδελφές, την Μάρθα και την Μαρία. Η Μαρία, είναι ''ἡ ἀλείψασα τὸν Κύριον μύρῳ καὶ ἐκμάξασα τοὺς πόδας αὐτοῦ ταῖς θριξὶν αὐτῆς'' (Ιω 11-2). Δεν βλέπω τον λόγο, γιατί το πρόσωπο της Μαρίας δεν μπορεί να ταυτιστεί με μιαν άλλη γυναίκα που κάνει κάτι παρόμοιο πάλι στην Βηθανία (Μτθ. 26-6) της οποίας την ανωνυμία διατηρεί ο Ματθαίος. Προσέτρεξα στα υπομνήματα του μακαριστού Καθηγητού Τρεμπέλα και στο κατά Ματθαίο αλλά και στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο.
Εκεί, στο μεν πρώτο υπόμνημα υπάρχει η εκδοχή τριών διαφορετικών προσώπων προστιθεμένου και του παρόμοιου περιστατικού που αναφέρει ο Λουκάς (Λουκ. 7-37) σύμφωνα με τον Ζιγαβηνό- σ.σ. πράγμα απίθανο να έχει συμβεί το ίδιο περιστατικό με τρία διαφορετικά πρόσωπα- και συνεχίζει ο μακαριστός καθηγητής Τρεμπέλας, πως κατά τους Κλήμη τον Αλεξανδρέα και Τερτυλλιανό, είναι το ίδιο πρόσωπο που περιγράφουν οι ως άνω ευαγγελιστές, δηλαδή η αδελφή του Λαζάρου. (Π.Τρεμπέλα Υπόμνημα εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, εκδ.Σωτήρ, Αθήνα 2005, σελ. 435).
Όπως και να έχει το θέμα, το γεγονός είναι πως ο Λάζαρος τυγχάνει πρόσωπο αγαπημένο για τον Θεάνθρωπο Χριστό. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί πως σε άλλη στιγμή, άλλος ευαγγελιστής, ο Λουκάς, καταγράφοντας την παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου, παρουσιάζει τον Χριστό, να δίνει όνομα στον πτωχό και δυστυχή που τελικά σώζεται στην αγκαλιά του Αβραάμ και αυτό το όνομα δεν είναι άλλο παρά του αγαπημένου φίλου του, του Λαζάρου! (Λουκ.16-20)
Όταν ο Χριστός μας δέχεται την πληροφορία της ασθενείας του φίλου του, με τρόπο ξεχωριστό προειδοποιεί τους ανυποψίαστους για όσα θα επακολουθήσουν στην συνέχεια μαθητάς, ότι : ''Αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστι πρὸς θάνατον, ἀλλ' ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ δι' αὐτῆς''. Ασφαλώς, δεν μπορούν να καταλάβουν την στιγμή εκείνη, αυτό για το οποίον ο Χριστός τους μιλά. Ακόμα και λίγο μετά, συνεχίσουν να μην καταλαβαίνουν όταν ο Χριστός τους μιλά για την κοίμηση του Λαζάρου, μέσα από την προοπτική της αναστάσεως και εκείνοι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν έως ότου με παρρησία, όπως μας λέει ο ευαγγελιστής τους μιλά για τον θάνατο του Λαζάρου.
Μπροστά σε αυτόν τον θάνατο, θα κλάψει και ο ίδιος ο Χριστός (Ιω, 11-35).Δακρύζει ο Δημιουργός, μπροστά στην πτώση του δημιουργήματος αποτέλεσμα της οποίας είναι ο θάνατος! Δακρύζει ως άνθρωπος ο Θεός, μπροστά στην τραγικότητα του μυστηρίου του θανάτου. Λίγο αργότερα, υφαρπάζει τον τετραήμερο μέσα στον τάφο Λάζαρο, τραβώντας τον από το σκοτάδι του θανάτου στο φως της ζωής! Ο ίδιος ο Χριστός, φέρνοντας τον προς το μέρος του, τον επαναφέρει στην ζωή μιας και ο ίδιος είναι η ανάσταση και η ζωή, αφού όπως μας διαβεβαιώνει, όποιος πιστεύει σε Εκείνον, ''κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται''!
Ως είναι φυσικό, το γεγονός μεταφέρεται από στόμα σε στόμα ξεσηκώνοντας με ενθουσιασμό τα πλήθη των ανθρώπων, που χάριν αυτού του γεγονότος την επαύριον υποδέχεται τον Ιησού μετά βαίων και κλάδων στα Ιεροσόλυμα θριαμβευτικά διότι όπως τονίζει ο ευαγγελιστής: '' Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν
ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν, διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος,
ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον (Ιω.12-17). Ας μην ξεχνάμε όμως, πως ο ίδιος όχλος λίγο μετά θα κραυγάσει τα φοβερά σταυρωθήτω...
Ο Λάζαρος, όταν αναστήθηκε το πρώτον ήταν περίπου τριάντα ετών και έζησε άλλα τριάντα χρόνια μετά όπως μας πληροφορεί ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου, αφού ο Άγιος Λάζαρος χειροτονήθηκε πρώτος επίσκοπος της νήσου από τους Αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα και ποίμανε την νήσο έως την κοίμηση του εκεί, στην Κύπρο όπου και υπάρχει ο δεύτερος τάφος του στην πόλη των Κιτιέων, την σημερινή Λάρνακα της Λευκωσίας της Κύπρου η οποία και πήρε το όνομα αυτό από την μαρμάρινη λάρνακα, δηλαδή την σαρκοφάγο εντός της οποίας είχε ταφεί ο Λάζαρος.
Ένα αξιοσημείωτο περιστατικό που μας διασώζει η λαογραφική μας παράδοση είναι και αυτό. Λέγεται πως μετά την ανάσταση του από τον Χριστό, ο Λάζαρος μέχρι και το τέλος της ζωής του δεν γέλασε ποτέ ξανά! Μόνο μία φορά μειδίασε, χαμογέλασε λίγο, όταν είδε έναν άνθρωπο να μπαίνει κρυφά σε ένα σπίτι για να κλέψει από μια γλάστρα λίγο χώμα... Τότε κούνησε το κεφάλι του και μειδιώντας μονολόγησε: ''χώμα, κλέβει χώμα...''
Ποτέ στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Λάζαρος δεν είπε τι είδε, τι έζησε... Αν το έκανε αυτό, τότε η σωτηρία των ανθρώπων δεν θα αποτελούσε επιλογή της ελευθέρας βουλήσεως του προσώπου αλλά αποτέλεσμα μιας διαφορετικής αντίληψης της αιώνιας ζωής αρχή της οποίας υπάρχει ο θάνατος! Η σιωπή του Λαζάρου, ενισχύει την τραγικότητα ενός αδιάλυτου μυστηρίου όπως ο θάνατος, ενώπιον του οποίου ο άνθρωπος που δεν έχει την προοπτική της αναστάσεως, στέκει σιωπηλός και φοβισμένος, αποδεικνύοντας με τον τρόπο αυτό, την οριακή του δύναμη που τον καθιστά ανίσχυρο και όχι υπεράνθρωπο, ως ο ίδιος νομίζει...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου