Κυριακή των Βαΐων αύριο! Η θριαμβευτική πορεία του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, μια μέρα μετά από ένα συνταρακτικό θαύμα που συγκλόνισε και συνεχίζει να συγκλονίζει! Η επιστροφή του Λαζάρου, από τον κόσμο των νεκρών... Αυτή είναι όπως ήδη γράψαμε και στο προηγούμενο κείμενο μας, η αιτία μιας ανεπανάληπτης υποδοχής προς τον Χριστό!
Μιας υποδοχής θριαμβευτού με φωνές δοξολογίας που σύντομα, πολύ σύντομα, θα μετατραπούν σε κραυγές μίσους απέναντι στον ανεξίκακο Χριστό. Έχει προηγηθεί ένα παράξενο γεγονός μέσα στο σπίτι του Λαζάρου, εκεί στην Βηθανία, σε ένα πανηγυρικό τραπέζι προς τον υψηλό προσκεκλημένο, τον Χριστό. Εκεί λοιπόν, παρισταμένου και του ιδίου του Λαζάρου, η αδελφή του Μαρία κάνει κάτι εκπληκτικό για να εκφράσει την βαθιά της ευγνωμοσύνη προς τον Λυτρωτή.
Σπεύδει με ένα δοχείο πολύτιμου μύρου, πανάκριβου και θεσπέσιου στην οσμή του, το οποίον εκχέει στα πόδια του Χριστού αλείφοντας τα ευλαβικά και ταυτόχρονα τα σφουγγίζει με τα μαλλιά της... Τι παράξενη εικόνα αλήθεια... Μια γυναίκα, να πλησιάζει τόσο τον Χριστό κάνοντας μια πράξη τόσο εντυπωσιακή! Ο Χριστός δεν αντιδρά σε αυτό. Δέχεται την έκφραση της ευγνωμοσύνης της με τρόπο που δείχνει ξεκάθαρα, ότι Εκείνος βλέπει αυτά, που οι άνθρωποι αγνοούν.
Ένας βρέθηκε να διαμαρτυρηθεί! Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης... Αυτός αντιδρά και μάλιστα με ένα πολύ λογικό επιχείρημα που πιθανόν και εμείς σήμερα να χρησιμοποιούσαμε εάν παραβρισκόμασταν σε αυτήν την σκηνή. '' Άδικα, λέει, χύθηκε αυτό το μύρο... Θα μπορούσε να πωληθεί και το αντίτιμο του να δοθεί σε πτωχούς...'' Πόσο διαχρονικό είναι το Ευαγγέλιο! Πόσοι από εμάς, δεν θα σκέπτονταν με τον ίδιο τρόπο που σκέπτεται ο Ιούδας! Πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό για εμάς, αν λάβουμε υπόψιν μας πως η σκέψη του Ιούδα, δεν σταματά εκεί...
Ο Χριστός όμως τον σταματά. Άφησε την του λέει! Εκείνη το κάνει για τον επικείμενο ενταφιασμό μου. Τους πτωχούς πάντοτε θα τους έχετε κοντά σας, εμένα όμως όχι! Αποστομωτική η απάντηση του Χριστού μας και προς τον Ιούδα αλλά και προς τον κάθε έναν από εμάς που ξέρουμε πως πτωχούς και πλούσιους δεν έκανε ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος! Που ξέρουμε ότι, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν πτωχοί και πλούσιοι, γιατί έτσι το θέλουν οι ίδιοι οι άνθρωποι.
Σκέπτομαι αυτήν την φοβερή στιγμή που περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Μια γυναίκα, που κάποιοι κοιτούν με καχυποψία να στέκει πεσμένη μπροστά στα πόδια του Χριστού και να τα μυρώνει με το πολύτιμο μύρο... Σαν - εκείνη την ώρα- να ξεπλένει τις ίδιες τις αμαρτίες της! Σαν να λυτρώνεται με ευγνωμοσύνη απ΄όσα την βαραίνουν! Εκείνη ξέρει. Μα πάνω απ' όλα ξέρει ο Χριστός!
Έξι μέρες πριν την εορτή του Πάσχα, ο Χριστός εισοδεύει σαν βασιλιάς, καθισμένος πάνω στο ταπεινό γαϊδουράκι, το άκακο πλάσμα του ίδιου δημιουργού που ανυποψίαστο για όσα συμβαίνουν, δεν αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο υψηλός αναβάτης του! Το ίδιο όμως συμβαίνει και με όσους βρίσκονται γύρω του. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, με θριαμβευτικές φωνές που φτάνουν μέχρι τον ουρανό, υποδέχονται Εκείνον που ''κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω αυτού κενώσει'' περπατά δίπλα τους, χωρίς να μπορούν να Τον αναγνωρίσουν!
Μέσα στο πλήθος που δοξολογεί υπάρχουν άνθρωποι που λυτρώθηκαν από τον Λυτρωτή. Τυφλοί που είδαν το φως τους. Χωλοί που ελευθερώθηκαν από τα δεσμά της σωματικής αιχμαλωσίας τους. Λεπροί που το Χέρι Του, τους άγγιξε χαρίζοντας τους την θεραπεία... Είναι το ίδιο πλήθος που ξάφνου θα γίνει όχλος. Είναι το ίδιο πλήθος που τα ωσαννά θα τα κάνει σταυρωθείτω! Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα σταθούν απέναντι από τον Σταυρό Του, ξεχνώντας κάθε δική Του ευεργεσία προς αυτούς!
Το πρωί θριαμβευτής, το βράδυ Νυμφίος... Ένας και ίδιος Χριστός! Αντίθετα με το πλήθος: το πρωί ωσαννά και το βράδυ σταυρωθείτω! Ας σκεφτούμε ο καθένας μας χωριστά, την δική μας θέση μέσα στο πλήθος αυτό...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου