'Ήταν σαν σήμερα, 13 Μαΐου του 1982, όταν μια Ελληνίδα αρχόντισσα του Αιγαίου, έκλεινε τα μάτια της κρατώντας σφαλισμένη την Ελλάδα του λευκού και του γαλάζιου για πάντα στην καρδιά της! Η Δέσποινα Αχλαδιώτη, εκείνη την μέρα περνούσε στο πάνθεο της Ελληνικής Ιστορίας ως η Κυρά της Ρω... Γεννήθηκε το 1890, σε χρόνια δίσεκτα για το Έθνος. Η Κυρά της Ρω, έζησε με ένα πόθο: να υψώνει για περισσότερες από τρεις δεκαετίες καθημερινά την Ελληνική σημαία στην Βραχονησίδα της Ρω, δίπλα στο ακριτικό Καστελόριζο...
Το 1927, σε ηλικία 27 ετών, εγκαταστάθηκε μόνιμα μαζί με τον σύζυγο της Κώστα, στην βραχονησίδα της Ρω, αποκομμένοι από τον ''πολιτισμένο'' κόσμο που δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα μπορούσαν δύο άνθρωποι να ζήσουν σε αυτές τις συνθήκες, μόνον και μόνον για να μιλούν Ελληνικά επάνω σε μια βραχονησίδα που βρίσκεται σε ελάχιστη απόσταση από τα Τουρκιά παράλια. Πρώτη φορά ως λέγεται, ύψωσε την Ελληνική σημαία στα 1927, όταν ξάφνου ένα πρωινό αντιλαμβάνεται πως στην κορυφή του μικρού αυτού νησιού κυμάτιζε η Τουρκική σημαία.
Τότε, χωρίς κανένα δισταγμό ή φόβο, πήρε από ένα σεντούκι του μικρού σπιτιού της ένα λευκό σεντόνι και μια γαλάζια κουρτίνα και έραψε μόνη της την Ελληνική σημαία! Με την βοήθεια του συζύγου της την ύψωσε στην κορυφή του νησιού, αφού πρώτα κατέβασε την Τουρκική. Ήταν η πρώτη φορά που η Δέσποινα Αχλαδιώτη, θα συνέδεε οριστικά την μορφή της με την γαλανόλευκη!
Ξαφνικά αρρωσταίνει βαριά ο σύζυγος της Κώστας Αχλαδιώτης. Η γενναία αυτή γυναίκα, προσπαθεί ανάβοντας μία φωτιά να ειδοποιήσει τα παραπλέοντα στην βραχονησίδα αλιευτικά σκάφη για την έκτακτη αυτή ανάγκη. Όταν τελικά γίνεται αντιληπτή ο σύζυγός της έχει πεθάνει... Αφού φροντίζει η ίδια για την ταφή του, επιστρέφει ξανά στο νησάκι της την Ρω, αυτή την φορά με την τυφλή μητέρα της ώστε να ζήσουν μαζί, δυο γυναίκες μόνες επάνω σε μια ελληνική βραχονησίδα που την αγκαλιάζει η θάλασσα του Αιγαίου...
Δεν εγκατέλειψε το νησί της ακόμα και όταν το 1943 το Καστελόριζο βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς, μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας, τότε που το Καστελόριζο σχεδόν ερήμωσε από τους κατοίκους του που διέφυγαν στην Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Συνέχισε να υψώνει καθημερινά την γαλανόλευκη για σχεδόν σαράντα χρόνια, υπερήφανη και η ίδια όπως η σημεία που ύψωνε με τα αδυνατισμένα χέρια της.
Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι, η Δέσποινα Αχλαδιώτη είχε και ένα ακόμα καθήκον. Να ανάβει τα καντήλια του μικρό ξωκλησιού του Άι- Γιώργη προσευχόμενη στην Χάρη Του να προστατεύει την Πατρίδα, από κάθε επιβουλή εχθρών... Η Κυρά της Ρω, είχε διπλό χρέος επάνω στο νησάκι της: να κρατά ψηλά Χριστό και Ελλάδα σαν φάρο που φώτιζε έως απέναντι στα παράλια της Τουρκίας!
Η μοίρα της είχε πλέον συνδεθεί για πάντα με την Ρω. Και η Δέσποινα Αχλαδιώτη παρέα με τα θαλασσοπούλια του Αιγαίου, κάθε μέρα έκαμε το καθήκον της, στον Χριστό και στην Ελλάδα, χωρίς ποτέ να περιμένει καμιά ανταπόδοση για το μεγάλο αυτό έργο. Παρέα της τα άγρια θαλασσοπούλια και η θάλασσα του Αιγαίου, που μέχρι σήμερα την συντροφεύουν επάνω στο νησάκι της...
Σαν άλλη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, σαν άλλη Μαντώ Μαυρογένους, ήταν έτοιμη ακόμα και να πεθάνει για αυτό το καθήκον. Η παρουσία της επάνω στο ερημονήσι της υποδήλωνε πως η Ελλάδα μας δεν καταλήγει στο Καστελόριζο, αλλά ξεκινά από αυτό... Ακόμα και όταν το 1975 Τούρκοι από τα απέναντι παράλια επιβιβάστηκαν στο νησί κατεβάζοντας την Ελληνική σημαία και υψώνοντας στην θέση της την Τουρκική, εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη για λόγους υγείας απουσία της Κυράς, εκείνη, όταν επέστρεψε λίγο αργότερα στο νησί της, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αποκαταστήσει ξανά την γαλανόλευκη στον ιστό στην κορφή του νησιού της.
Λίγα χρόνια πριν το θάνατο της η Κυρά της Ρώ είχε πει: '' Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ'
αγαπώ. Έμεινα μόνη μου το 1943 στο
Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη
Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για
την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες...Βέβαια η ζωή
στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος
όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές. Την
Ελληνική Σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον τάφο ".
Έτσι και έγινε, όταν στις 13 Μαΐου του 1982, σε ηλικία 92 ετών, η αρχόντισσα της Ρωμιοσύνης, η θρυλική Κυρά της Ρω άφηνε την τελευταία της αναπνοή. Η επιθυμία της έγινε πραγματικότητα. Μεταφέρθηκε στο νησάκι της Ρω και τάφηκε κάτω από την Ελληνική Σημαία που ύψωνε για σχεδόν σαράντα χρόνια. Η Δέσποινα Αχλαδιώτη, είχε γίνει μέρος της Ιστορίας αυτής της Πατρίδος , συνεχίζοντας να εμπνέει τις επόμενες γενιές Ελλήνων που ξέρουν πως αυτός ο ξέχωρος τόπος γεννά ήρωες που γίνονται ψηφίδες σε αυτό το απέραντο ψηφιδωτό της Ελληνικής Ιστορίας...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου