Χθες, 29 Μαίου, θυμηθήκαμε ξανά, για μία ακόμη φορά, ένα γεγονός που άλλαξε την ιστορική πορεία της Ευρώπης, που συνέβει πριν από 563 χρόνια: την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως...
Ήταν Τρίτη ξημερώματα της 29ης Μαΐου του 1453, όταν μετά από πολυήμερη πολιορκία, τα περίφημα θαλάσσια και χερσαία τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, έπεφταν μαζί με τους πολιορκουμένους βυζαντινούς, σηματοδοτώντας έτσι την κατάλυση μιας Αυτοκρατορίας που προσμέτρησε πάνω από χίλια χρόνια ζωής και παρουσίας.
Την ημέρα εκείνη, δεν αλώθηκε η Κωνσταντινούπολις! Η άλωση της, είχε προηγηθεί το 1204... Το 1453, καταλύθηκε και χάθηκε για πάντα ένας ολόκληρος πολιτισμός, μια Ατλαντίδα της Ανατολής συμπαρασύροντας μαζί του τον διαφωτισμό της Ανατολής, μπροστά στον οποίον ωχριά αυτός που έπεται χρόνια μετά στην Δύση, στο όνομα του οποίου ώμνυε - τουλάχιστον μέχρι πρότινος- η Ευρώπη, έως ότου είδε πλέον τα πρώτα σημάδια της δικής της αλώσεως...
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Οι ιστορικοί της εποχής εκείνης, συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον, σε μια προσπάθεια περιγραφής των δραματικών γεγονότων που προηγήθηκαν και που ασφαλώς έπονται αυτής της καταστροφής. Όχι μόνον για την βασιλίδα των Πόλεων, αλλά για τον πολιτισμό που χάθηκε όταν το σκοτάδι κάλυψε το φως του..
Χθες λοιπόν, εκεί ακριβώς που πριν από 563 χρόνια χάθηκε ο Βυζαντινός πολιτισμός, οι σημερινοί έποικοι της Πόλης, διοργάνωσαν θεατρική αναπαράσταση με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, ώστε να κρατήσουν ζωντανές τις μνήμες και να υπενθυμίσουν προς πάσα κατεύθυνση το παρελθόν αλλά και το μέλλον τους! Σε μια παράσταση που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να θυμίσουν σε όλους πως η Πόλις εάλω...
Η Πόλις σήμερα, έχει αλλάξει πολύ σε σχέση με την Πόλη του Παλαιολόγου. Φροντίζουν εξάλλου καθημερινά γιαυτό! Ότι όμως και να κάνουν, δεν θα μπορέσουν να αλλάξουν το συναίσθημα των Ελλήνων που επισκέπτονται την Κωνσταντινούπολη θαυμάζοντας ότι έχει απομείνει πλέον, αρκετό για να θυμίζει την μακραίωνη πορεία του Βυζαντίου, τα γκρεμισμένα τείχη, τις σιωπηλές εκκλησιές, την συρρικνωμένη Ρωμιοσύνη, τα παλαίφατα μοναστήρια. τα αρχαία αγιάσματα, μα πάνω απ' όλα τους δυο πυλώνες της Βυζαντινής Κωνσταντινουπόλεως, την Αγιά Σοφιά και το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο...
Βλέποντας πριν λίγο τις εικόνες της κακοπαιγμένης αναπαράστασης, θυμάμαι την προσπάθεια κάποιων δικών μας που στο όνομα της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο λαών, θέλησαν να αλλάξουν την ιστορική πραγματικότητα, να μετατρέψουν την οδύνη του θανάτου σε συνωστισμό και να επιχειρήσουν να αλλοιώσουν ότι η ιστορική πραγματικότητα έχει καταγράψει... Αυτό, σε αντίθεση με κάποιους Τούρκους ιστορικούς που επιμένουν να υποστηρίζουν την αλήθεια των πραγμάτων, διασαλπίζοντας πως μια τέτοια αναπαράσταση, μειώνει και δεν αυξάνει την πολιτισμική παρουσία της σύγχρονης Τουρκίας!
Βλέποντας λοιπόν τις εικόνες από τον δέκτη της τηλεοράσεως, σκέπτομαι πως είναι να ζεις εκεί που συνέβησαν τα γεγονότα, κλεισμένος πίσω από κάποια υπερυψωμένα τείχη, πίσω από μια κλειστή πόρτα που θυμίζει για πάντα πως η ζωή και ο θάνατος δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους! Σκέπτομαι πως είναι να ζεις την άλωση της Πόλης και όχι απλά να την θυμάσαι μια φορά το χρόνο! Και θρηνώ όχι πια για όσα χάσαμε, αλλά για όσα κινδυνεύουμε να χάσουμε και αυτή την φορά η άλωση, δεν θα έχει γίνει από τους άλλους...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου