Μέρες πολλές προβληματίζομαι, αν πρέπει να γράψω κάτι για ένα θέμα που έχει προκαλέσει τόσες συζητήσεις, που έχει εγείρει τόσες ανησυχίες, που έχει γίνει αιτία να ακούγονται τόσες αυθαίρετες ερμηνείες... Ο λόγος είναι η επικείμενη σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου στην Κρήτη σε λίγες μέρες...
Προβληματίστηκα σοβαρά - ελάχιστος εγώ μεταξύ των αδελφών μου, για το αν πρέπει να καταθέσω τη σκέψη μου για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Εξάλλου, η Εκκλησία την οποία υπηρετώ με απόλυτη αφοσίωση, μίλησε γι'αυτό. Όμως, θέλησα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου σήμερα μαζί σας, σκέψεις που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να σταθούν απέναντι στην φωνή της Εκκλησίας!
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Χριστιανισμός στην ιστορική του πορεία ήταν και παραμένει η εσωτερική του διχοστασία. Τα πρώτα σχίσματα της πρώτης Αποστολικής Εκκλησίας, συνιστούν ταυτόχρονα και την έννοια της αιρέσεως μιας πληγής που διαχρονικά όχι δεν έχει απλά επουλωθεί στο σώμα Της Εκκλησίας αλλά που συνεχίζει να αιμορραγεί, αποτελώντας το μεγαλύτερο πρόβλημα που κλήθηκε η ίδια η Εκκλησία να αντιμετωπίσει από τα σπάργανα Της ακόμα.
Το σχίσμα! Η διαίρεση, μέσα στην οποία κρύβεται η αίρεση, δηλαδή η αλλοίωση της δογματικής σκέψης της ίδιας της Εκκλησίας όχι από ανθρώπους άγνωστους προς Αυτήν, από από μέλη του δικού Της σώματος πάντοτε! Έτσι πορεύτηκε η Εκκλησία πάνω από είκοσι και πλέον αιώνες! Και όμως! Εις πείσμα όλων όσων θέλησαν να πλήξουν το σώμα Της, Εκείνη κατά τρόπο μυστικό και παράξενο που συνηγορεί στην βεβαιότητα πως Την κρατά καλά στα χέρια Του ο ίδιος ο Χριστός, παραμένει αλώβητη στο πέρασμα των χρόνων, βλέποντας με λύπη όσους την πολεμούν μέσα απ' τα σπλάχνα Της, εκόντες, άκοντες να παρασύρονται μέσα στο χρόνο αυτοτιμωρημένοι κατάδικοι, να βλέπουν τον εαυτό τους να χάνεται στην λήθη του ιστορικού παρασκηνίου και την Εκκλησία να παραμένει πάντοτε ζώσα στο ιστορικό προσκήνιο.
Θεματοφύλακες η Εκκλησία δεν είχε ποτέ! Μόνο μάρτυρες, που με την μαρτυρία και το μαρτύριο κατέστησαν την θριαμβεύουσα Εκκλησία έννοια κοντινή και όχι απόμακρη από την στρατευομένη. Κάπως έτσι η Εκκλησία, μοναδική βιωματική αντίληψη μέσα στον κόσμο της παρουσίας του Θεού στην γη, συνεχίζει το σωστικό Της έργο δίνοντας την δική Της μαρτυρία μέσα στον κόσμο.
Η περίπτωση της συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, είναι μία από τις πολλές που συνέβησαν στο ιστορικό παρελθόν. Εξάλλου, η δογματική της Εκκλησίας που έχει ως απαρασάλευτο θεμέλιο το Ευαγγέλιο διερμηνεύεται μέσα από αυτές τις συνόδους κάποιες εκ των οποίων παρέμειναν ζωντανές στην συνείδηση του πληρώματος Της σε αντίθεση με κάποιες άλλες που πέρασαν στην λήθη της Εκκλησιαστικής Ιστορίας μαζί με τους πρωταγωνιστές τους!
Είναι αλήθεια ότι, ακούστηκαν πολλά για την επικείμενη αυτή σύνοδο. Πολλοί βρέθηκαν να καταθέσουν την άποψη τους για το αν πρέπει να γίνει και πολύ περισσότερο για το τι πρέπει να συζητηθεί. Μετά από προπαρασκευαστικές συσκέψεις, τελικά ορίσθηκε η ημερομηνία καθώς και ο τόπος που θα γινόταν αυτή η σύνοδος. Αρχικά είχε επιλεγεί ο Ναός της Αγίας Ειρήνης, η μικρή Αγιά Σοφιά στην καρδιά της βασιλεύουσας, μέσα στην οποία συνεκλήθει η δευτέρα Οικουμενική Σύνοδος το 381 μ.Χ. Όμως η αρχική αυτή επιλογή δεν κατέστει εφικτή...
Μετά από άλλες προτάσεις αποφασίστηκε σε καθορισμένη ημερομηνία, η σύνοδος να γίνει στην Κρήτη. Και αφού όλα φαινομενικά έδειχναν πως είχαν δρομολογηθεί ώστε να υπάρχει η ευκαιρία για μία φορά μετά από τόσους αιώνες η Εκκλησία μέσα από την αγιοπνευματική Της ενότητα, να μιλήσει αυθεντικά απέναντι σε έναν κόσμο που καθημερινά αλλάζει δραματικά, λίγες μέρες πριν συμβεί το μεγάλο αυτό γεγονός, άρχισαν οι εσωτερικές διχοστασίες...
Πρώτη η εκκλησιαστική ρωσική υπερδύναμη που δημιούργησε έντονο προβληματισμό. Ακολούθησε η Αντιόχεια που προσμετρά εκατοντάδες μάρτυρες και χιλιάδες πρόσφυγες χάριν του ισλαμικού θρησκευτικού φονταμενταλισμού, μεταξύ των οποίων τον ίδιο τον αδελφό του Προκαθημένου Της, τον δραστήριο και ελληνομαθή Μητροπολίτη Παύλο- για τον οποίο όλοι προσευχόμεθα- η τύχη του οποίου ακόμα αγνοείται...Τέλος, η γειτονική Εκκλησία της Βουλγαρίας που έως πρότινος και η ίδια γνώρισε καλά, τι σημαίνει Εκκλησία σε αιχμαλωσία...
Και οι τρεις Εκκλησίες, γνώρισαν και γνωρίζουν τι σημαίνει διωγμός! Πάραυτα όμως, με τον δικό τους τρόπο, τορπιλίζουν την Μητέρα Εκκλησία από την οποίαν, τουλάχιστον οι δύο έλαβαν όχι μόνο τα φώτα του Χριστιανισμού αλλά και αυτήν καθεαυτήν την εκκλησιαστική τους υπόσταση! Χώρια εδώ, στην Ελλάδα μας, οι -ευτυχώς ελάχιστες- φωνές που προσπάθησαν να ακυρώσουν την σύνοδο, πριν ακόμα αυτή συγκληθεί...
Και τώρα τι; Ποιες ακόμα φωνές θα ακολουθήσουν ώστε το όνειρο της ενότητας να γίνει εφιάλτης; Πόσα ακόμα πισώπλατα κτυπήματα θα δεχτεί η ίδια η Εκκλησία στο πρόσωπο ενός Οικουμενικού Πατριάρχη που ζει πίσω από μια κλειστή πύλη; Φοβάμαι, πως δίνουμε βέλη ηκονισμένα στην φαρέτρα της χώρας μέσα στην οποία πορεύεται η αιχμάλωτη Μεγάλη Εκκλησία, τα οποία ίσως χρησιμοποιήσει η Τουρκία- ο Θεός να μην δώσει- ακόμα και για αυτήν την φυσική παρουσία της Μεγάλης Εκκλησίας στην ίδια την Πόλη των θρύλων με τους οποίους μεγαλώσαμε γενιές και γενιές...
Η Εκκλησία της Ελλάδος, αγαπά το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο! Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.Ιερώνυμος, δεν ανήκει στις ακραίες φωνές και το έχει αποδείξει! Ακόμα όμως και αυτές οι ακραίες φωνές που στέκουν με σκεπτικισμό απέναντι σε θέσεις και όχι στον θεσμό, είμαι απόλυτα βέβαιος πως απεύχονται ένα σενάριο οδυνηρό σαν αυτό που ήδη ανέφερα και το οποίο ξεπερνά τα εκκλησιαστικά όρια, αγγίζοντας δραματικά την εθνική συνείδηση και ταυτότητα των Ελλήνων!
Η αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μπορεί να επιφέρει ολέθρια αποτελέσματα και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν όλοι , Ρώσοι, Αντιοχειανοί, Βούλγαροι,Γεωργιανοί, Ρουμάνοι, Σέρβοι και πάνω απ' όλους εμείς οι Έλληνες! Το εγχείρημα της συγκλήσεως της επικείμενης πανορθόδοξης συνόδου, έχει δύο στόχους πλέον. Να καταδείξει την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία δεν διαπραγματεύεται την Αλήθεια της Πίστεως, αφού την διαθέτει και άρα δεν έχει να φοβηθεί κανέναν και κατά δεύτερον την διαφύλαξη της μέσα από την Μεγάλη Εκκλησία στην οποίαν προσφεύγουν πάντοτε όλες οι υπόλοιπες όταν αντιμετωπίζουν εσωτερικά προβλήματα, δίνοντας Της την δυνατότητα να τους τα επιλύσει!
Η Εκκλησία, καλείται να αντιμετωπίσει τις σοβαρές προκλήσεις της εποχής μας! Ζούμε πραγματικά σε χαλεπούς καιρούς. Η Χριστιανοσύνη, αντιμετωπίζει ένα παγκόσμιο εφιάλτη αυτόν του θρησκευτικού φονταμενταλισμού η παρουσία του οποίου εναλλάσσεται μεταξύ του Σταυρού και της ημισελήνου...
Θυμάμαι τα λόγια του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε και εύχομαι τελικά ο Θεός να προστατεύσει την Εκκλησία Του από κάποιους ανθρώπους Της που με τον τρόπο τους δείχνουν πως η Ορθοδοξία δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς αλλά από όσους στο όνομα Της είναι έτοιμοι να αποτειχιστούν από αυτήν...
Αφήνω λοιπόν τον ίδιο να κλείσει το κείμενο αυτό με μια φράση καταδίκης απέναντι σε όσους θα συντελέσουν στο να διασαλευθεί η ενότητα της Εκκλησίας ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για όσα αναπόφευκτα θα ακολουθήσουν:
Κοιμάται κι' ονειρεύεται... και τότε θα ξυπνήση,
Όταν ’ς τα δάση, στα βουνά, στα πέλαγα, βροντήσηΤο φοβερό μας κήρυγμα... “Χτυπάτε, πολεμάρχοι!...
Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του Πατριάρχη!”.
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου