Πάντα με εντυπωσίαζε η ανάγνωση του Ά κεφαλαίου της Ά προς Κορινθίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου, την οποίαν θα θυμηθούμε αύριο κατά την ακρόαση του αποστολικού αναγνώσματος. Μέσα σε λίγες προτάσεις τόσα πολλά διαχρονικά νοήματα...Αυτός εξάλλου είναι ο Παύλειος λόγος!
Ευρισκόμενος στην Έφεσο, ο Παύλος πληροφορείται ότι στην Κόρινθο, εκεί όπου έχει αρχίσει να σχηματίζεται ο πρώτη εκκλησιαστική κοινότητα, υπάρχουν διαμάχες μεταξύ των Χριστιανών... Διαμάχες, που μόνο προβληματισμό και σκανδαλισμό για τους άλλους, τους εκτός εκκλησίας ή ακόμα χειρότερα τους χλιαρούς στην πίστη μπορούν να προκαλέσουν. Έτσι απευθύνεται σε αυτούς με ύφος αυστηρό, τους επαναφέρει με λόγο ελεγκτικό, χωρίς να χάνει ούτε στιγμή το πατρικό του ενδιαφέρον για τις ανθρώπινες ψυχές που οδήγησε με τον λόγο του, το κήρυγμα του, στη Εκκλησία του Ιησού Χριστού.
Γράφει με πόνο ψυχής, διαβλέποντας τον κίνδυνο της διάσπασης της Εκκλησίας, χάριν των ανθρωπίνων προσώπων. Κάποιοι, θεωρούν πως η σωτηρία τους εξαρτάται από πρόσωπα ανθρώπων και όχι από τον ίδιο τον Χριστό! Για τον Παύλο, τον προσκεκλημένο στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια, αυτό είναι προσβλητικό! Θέλει να αποκαταστήσει την των πραγμάτων αλήθεια όχι μόνον στους χριστιανούς της Κορίνθου αλλά και σε όλους αργότερα θελήσουν να κάνουν το ίδιο λάθος!
Η κραυγή αγωνίας, ξεκινά από την Έφεσο για να φθάσει στα αυτιά των Κορινθίων! Πάψτε , τους λέει, να νομίζεται πως ανήκετε σε πρόσωπα! Άλλος από εσάς λέει πως είναι του Παύλου, άλλος του Απολλώ, άλλος του Πέτρου και άλλος του Χριστού. Διαμοιράζεται, τους ρωτά, ο Χριστός; Σε ποιανού το Όνομα δεχθήκατε το βάπτισμα σας; Όλοι εις Χριστόν δεν βαπτιστήκατε; Με ποιο δικαίωμα λοιπόν, αφήνετε τον Χριστό, χάριν των ανθρώπων;
Τους αποκαθιστά στην πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από την αποδοχή πως πάντες, ανήκουμε στον Ιησού Χριστό και πως η σωτηρία μας, μόνον από Εκείνον εξαρτάται! Ο Παύλος, δεν φοβάται τους διωγμούς, δεν φοβάται την πείνα, την δίψα, τις φυλακίσεις, το μαρτύριο, ακόμα και αυτόν τον ίδιο τον θάνατο, χάριν του Χριστού. Ένα φοβάται και προσπαθεί να καταπολεμήσει σθεναρά στην γέννηση του: την διάσπαση της ενότητος της Εκκλησίας!
Πέρασαν από τότε είκοσι και πλέον αιώνες! Η ανθρώπινες επιστήμες εξελίχθησαν. Οι τέχνες προήγαγαν το ανθρώπινο πνεύμα. Η σκέψη του ανθρώπου διευρύνθηκε μαζί με τις γνώσεις του σε μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης των μυστηρίων που τον περιβάλλουν. Και όμως! Κάποια πράγματα παρέμειναν ίδια όπως τότε...
Αν σήμερα ο Παύλος βρισκόταν ανάμεσα μας, ανάμεσα σε ανθρώπους που τους ενώνει η κοινή πίστη στον Χριστό, πόσο ποιο αυστηρός θα ήταν απέναντι μας; Αν άκουγε για παράδειγμα ανθρώπους της Εκκλησίας να λένε αναμεταξύ τους πως ο τάδε γέροντας ή ο δείνα πνευματικός σώζει ψυχές, ποια θα ήταν η απογοήτευση του; Αν άκουγε ''ευσεβείς'' Χριστιανούς να συζητούν αναμεταξύ τους λέγοντας, πως πηγαίνουν στην τάδε Εκκλησία γιατί είναι καλός ο παπάς ή ακόμα χειρότερα, δεν πάνε σε αυτήν την Εκκλησία γιατί δεν είναι καλός ο παπάς, τι θα έλεγε; Αν έβλεπε ανθρώπους να δημιουργούν ομάδες ''καθαρών'' που ξεχωρίζουν από τους ακαθάρτους περιορίζοντας την έννοια της ηθικής κάτω από τον ομφαλό τους, πως θα αντιδρούσε;
Τέλος, αν μπορούσε να απευθυνθεί σε κληρικούς παντός βαθμού που έχουν την πλάνη πως η σωτηρία της Εκκλησίας εξαρτάται από τους ίδιους και έτσι χωρίς κανέναν δισταγμό τορπιλίζουν την ενότητα της Εκκλησίας πως θα τους αντιμετώπιζε; Οι χριστιανικές αυτές έριδες, ήταν, είναι και θα συνεχίσουν έως συντελείας του αιώνος να παραμένουν οι μεγαλύτερες απειλές κατά της Εκκλησίας. Αυτό ο Παύλος αγωνίζεται να καταδείξει! Πως, όσοι διωγμοί και αν γίνουν, όσα πλήγματα και αν δεχθεί στο Σώμα Της η Εκκλησία Του Χριστού, τίποτε δεν μπορεί να Την βλάψει περισσότερο από όσους ενεργώντας στο όνομα Της, την χρησιμοποιούν με τρόπο ώστε να καταστήσουν τα δικά τους φθαρτά πρόσωπα, υπεράνω του αφθάρτου προσώπου Του Χριστού!
Θα ήθελα αύριο να μπορούσα να δω τα πρόσωπα εκείνων που ενεργούν με τον τρόπο αυτό τον οποίον καυτηριάζει ο Παύλος! Να μπορούσα να δω τι εντυπώσεις προκαλεί το άκουσμα του ερωτήματος του Παύλου: Μεμέρισται ο Χριστός; Δεν έχω αυτήν την δυνατότητα... Την έχει όμως ο Χριστός! Εκείνος, μας γνωρίζει όλους καλύτερα...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου