Ένα ταξίδι ζωής στους Αγίους Τόπους, αποτελεί τον διακαή πόθο ευσεβών Χριστιανών, που αποζητούν μια ευκαιρία για να επισκεφθούν έστω για μία φορά στην ζωή τους τους Αγίους Τόπους, επάνω εις τους οποίους βάδισε ο ίδιος ο Θεός, όταν περπάτησε ανάμεσα στους ανθρώπους. Κάποτε, χρειάζονταν πολλές ημέρες ώστε να καταφέρουν ο Χαντζήδες, όπως τιμητικά ονομάζονταν οι προσκυνητές μετά την ιεραποδημία τους στα Ιεροσόλυμα και το συμβολικό βάπτισμα τους στα νερά του Ιορδάνου, να φθάσουν στην Αγία Γη.
Η πορεία προς την Αγία Γη, διαρκούσε ημέρες ή και μήνες σε αντίθεση με την εποχή μας, που η ευρηματικότητα του ανθρώπου μείωσε τις τεράστιες αποστάσεις καθιστώντας τον κυρίαρχο των αιθέρων. Διασχίζοντας το Αιγαίο το οποίον και διαδέχεται η Μεσόγειος θάλασσα, βλέπεις το απέραντο γαλάζιο να απλώνεται σαν βαρύτιμο χειροποίητο χαλί κάτω από τα πόδια σου με τον απογεματινό ήλιο να γυαλίζει μέσα από τις μπλε αποχρώσεις του.
Πόσες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές έκαμαν αυτό το ταξίδι ζωής στο παρελθόν, είτε διαπλέονταν την θάλασσα, είτε διασχίζοντας τους αιθέρες ώστε το όνειρο αυτό να πραγματοποιηθεί; Αυτοί οι ευλογημένοι Χατζήδες που λάμβαναν τον τιμητικό αυτό τίτλο, τον οποίον διατηρούσαν έως και τον θάνατο τους αφού πολλές φορές τον προσέθεταν δίπλα στο όνομα ή στο επίθετο τους! Αλλά ακόμα και σε αυτόν τον θάνατο, τους συνόδευε το σάβανο, που προμηθεύονταν από τα Ιεροσόλυμα για να τους σκεπάσει στην μεγάλη ώρα, την ώρα της εξόδου από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, από τα φθαρτά στα άφθαρτα, από τα επίγεια στα ουράνια...
Βλέποντας τα σύννεφα από κάτω να μοιάζουν θαρρείς παγόβουνα αναδυόμενα μέσα από την θάλασσα, οι κορυφές των οποίων προεξέχουν πάνω από αυτήν. Και όσο το ταξίδι συνεχίζεται, τόσο ο νους, μαζί του ταξιδεύει...
Η ιεραποδημία , είχε προγραμματιστεί για να συμπέσει με την μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Τι πιο ωραίο να εορτάζεις την μεγάλη αυτή εορτή, στον φρικτό Γολγοθά, επί του οποίου υψώθηκε ο Τίμιος Σταυρός του Λυτρωτού μας, θρόνος και υποπόδιον στην γη, του δι' ημάς Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού; Τέτοιες σκέψεις περνούν από το νου, καθώς η απόσταση μειώνεται όλο και περισσότερο ώστε να φθάσεις εκεί που πριν είκοσι αιώνες, περπάτησε ο ίδιος ο Θεός!
Φθάνοντας στην μεγαλούπολη του Τελ Αβίβ, που στα εβραϊκά σημαίνει ανοιξιάτικος λόφος, διερχόμενος προς Ιεροσόλυμα, συναντάς δύο αρχαίες πολιτείες την Λύδα και την Ρέμλη. Η μεν Ρέμλη, είναι η αρχαία Αριμαθαία, από την οποίαν καταγόταν ο ευσχήμων Ιωσήφ ο οποίος μαζί με τον Νικόδημο, «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το
σώμα του Ιησού».
Η Λύδα, είναι ως η παράδοσις διασώζει, η γενέτειρα της μητέρας του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, γιαυτό και η πόλις περικοσμείται από το ομώνυμο μεγάλο προσκύνημα και για τους Χριστιανούς αλλά και για τους μουσουλμάνους, την Μονή του Αγίου Γεωργίου όπου στο υπόγειο του μεγαλοπρεπούς ναού, υπάρχει ο τάφος του Μεγαλομάρτυρος Στρατηλάτου. Χιλιάδες προσκυνητών μεταξύ των οποίων πολλοί μουσουλμάνοι, προσέρχονται ευλαβικά να προσκυνήσουν το παλικάρι του Θεού, τον στρατηλάτη Άγιο που κατάφερε μετά από τόσους αιώνες από το φρικτό του μαρτύριο, να ζει στην συνείδηση των Χριστιανών όλων των εποχών.
Η πορεία προς την Αγία Πόλη, περνά μέσα από τις συνεχώς αυξανόμενες περιοχές των Ισραηλινών εποίκων που από τις τέσσερις γωνιές της γης, ήρθαν να πραγματοποιήσουν το όνειρο ζωής του κάθε Εβραίου που δεν είναι άλλο από την επιστροφή και η μόνιμη εγκατάσταση του , στην γη των προγόνων του.
Η διαμονή μας στην κωμόπολη Μπετσαχούρ στο γνωστό χωριό των ποιμένων, μας φέρνει κοντά στην δεύτερη γνωστή σε όλο τον κόσμο πόλη μετά τα Ιεροσόλυμα, την Βηθλεέμ, όπου και το σπήλαιο της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Η νύχτα απλώνει το πέπλο της πάνω από τους Αγίους Τόπους. Συλλογίζομαι πως μια τέτοια νύχτα θα ταν όταν οι ποιμένες έγιναν μάρτυρες της καλής αγγελίας ενός μοναδικού γεγονότος που χώρισε την ανθρώπινη ιστορία στην προ και την μετά Χριστόν εποχή... Κοιτώντας δεξιά και αριστερά, επιστρατεύω την φαντασία ώστε να ''εξαφανίσω'' τις άχαρες πολυκατοικίες που σήμερα δεσπόζουν στην περιοχή. Να φαντασθώ πως θα ήταν εκείνα τα χρόνια το χωριό των ποιμένων το παρακείμενο στην πόλη, ένθα εγεννήθει Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός...
Με επαναφέρει άξαφνα στην πραγματικότητα η μελωδική του χότζα φωνή, από το φωτισμένο με πράσινο φως- το αγαπημένο χρώμα του Ισλάμ- από το τζαμί που βρίσκεται απέναντι μου, όταν εκείνος προσκαλεί σε προσευχή τους πιστούς της δικής του θρησκείας, υπενθυμίζοντας μου έτσι, πως αν οι άνθρωποι θέλουν μπορούν να συνυπάρξουν, αρκεί οι θρησκείες να ενώνουν και όχι να τους χωρίζουν... Η νύχτα προχωρά,αφήνοντας τον προσκυνητή με την αίσθηση μιας ανείπωτης χαράς, για το ότι βρίσκεται σε έναν ξέχωρο και μοναδικό τόπο επάνω στην γη: στα μέρη όπου περπάτησε ο Χριστός... (συνεχίζεται)
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου