Από τα Ιερά Προσκυνήματα μέσα στην Αγία Πόλη, εντός των τειχών που απεκατέστησε ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, ξεχωρίζουν το Πραιτώριο όπου βρίσκεται και η φυλακή του Χριστού,η Προβατική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, η οικία των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης και άλλα. Η γνωστή Via Dolorosa ή οδός του μαρτυρίου ως είναι γνωστή, σε οδηγεί στο Πραιτώριο, δηλαδή την κατοικία του Ρωμαίου διοικητού των Ιεροσολύμων, όταν η πόλις βρισκόταν κάτω από την Ρωμαϊκή εξουσία.
Εκεί, θα περάσεις ανάμεσα από τα βράχια για να εισέλθεις μέσα στην στενή φυλακή όπου ως η παράδοσις διασώζει, φυλακίστηκε ο Χριστός μας στο μικρό διάστημα που παρέμεινε στο Πραιτώριο έως ότου ο τότε Ρωμαίος Διοικητής Πόντιος Πιλάτος σύμφωνα πάντα με την περιγραφή των Ευαγγελίων, παραδίδει τον Χριστό για να σταυρωθεί. Δίπλα βρίσκονται και οι φυλακές των δύο ληστών, ο ένας εκ των οποίων την εσχάτη ώρα κερδίζει την βασιλεία των ουρανών αναφωνώντας το ''Μνήσθητι μου Κύριε...'' Τραγική αντίφασις στα μάτια των ανθρώπων που με την λογική προσπαθούν να κατανοήσουν τον Θεό! Την στιγμή που ένας ανώνυμος ληστής καταφέρνει να κατακτήσει τον παράδεισο, ένας επώνυμος Απόστολος αυτοκαταδικάζεται κατακτώντας την κόλαση...
Από την πύλη των Λεόντων, στα Αραβικά Bab
Al-Asbatt, ο ευσεβείς οδοιπόρος κατευθύνεται προς την περιοχή της Γεσθημανής όπου και το μεγαλύτερο θεομητορικό προσκύνημα επάνω στην γη: ο τάφος της Παναγίας... Κατεβαίνοντας τα 49 σκαλοπάτια του αρχαίου Ναού που η ευλάβεια της βασιλομήτορος Αγίας Ελένης, ύψωσε επί του θεομητορικού μνήματος το 326 μ.Χ. συναντάς στην δεξιά πλευρά τους τάφους των Αγίων και δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης και αριστερά τον τάφο του Μνήστορος Ιωσήφ. Εκεί, εντός κουβουκλίου βρίσκεται ο τάφος της Παναγίας Μητέρας!
Ψάλλοντας το ''Απόστολοι εκ περάτων'' αφήνουμε την σκέψη να ζωντανέψει την στιγμή κατά την οποία οι Άγιοι Απόστολοι μεταφέρουν με σεβασμό το σώμα Της Παναγίας μας... Πίσω από το κουβούκλιο, δεσπόζει σε μαρμάρινο προσκυνητάρι η θαυματουργή αχειροποίητος - κατά την παράδοση- εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας μίας εκ των δύο εφεστίων εικόνων της Παναγίας μας στην Αγία γη. Το πρόσωπο Της, γαλήνιο αποτυπώνεται στην μνήμη του προσκυνητού.
Το κενό απέριττο θεομητορικό μνήμα, υπενθυμίζει πως η Παναγία μας έζησε και πέθανε ως άνθρωπος εκπληρώνοντας και Εκείνη το κοινόν των ανθρώπων χρέος...Πόνεσε με τον πόνο, χάρηκε με την χαρά των ανθρώπων και ακόμα μετά τον θάνατο Της, δεν εγκατέλειψε τους ανθρώπους οι οποίοι στο Τίμιο Πρόσωπο Της, συνεχίζουν να αντικρίζουν την μεγάλη Μάνα!
Το κενό απέριττο θεομητορικό μνήμα, υπενθυμίζει πως η Παναγία μας έζησε και πέθανε ως άνθρωπος εκπληρώνοντας και Εκείνη το κοινόν των ανθρώπων χρέος...Πόνεσε με τον πόνο, χάρηκε με την χαρά των ανθρώπων και ακόμα μετά τον θάνατο Της, δεν εγκατέλειψε τους ανθρώπους οι οποίοι στο Τίμιο Πρόσωπο Της, συνεχίζουν να αντικρίζουν την μεγάλη Μάνα!
Δίπλα στο Θεομητορικό μνήμα, βρίσκεται ο κήπος της αγωνίας. Το σημείο όπου ο Χριστός συλλαμβάνεται για να οδηγηθεί στο Πραιτόριο. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος περιγράφει τις στιγμές αγωνίας σε αυτόν τον κήπο της Γεσθημανής (Μτθ. 26,36) Και ο Λουκάς προσθέτει μία τραγική λεπτομέρεια που δείχνει το μέγεθος αυτής της αγωνίας αναφέροντας ότι: ''Ἐγένετο δὲ ὁ ἱδρὼς αὐτοῦ ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος
καταβαίνοντες ἐπὶ τὴν γῆν (Λουκ. 22,44). Κλείνοντας τα μάτια βλέπεις τους ''αρχιερείς και στρατηγούς του ιερού και τους πρεσβυτέρους'' να έρχονται για να συλλάβουν τον Χριστό και ακούς το παράπονο Του στα αφτιά σου:'' ὡς ἐπὶ λῃστὴν ἐξεληλύθατε μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων. Καθ᾿ ἡμέραν ὄντος
μου μεθ᾿ ὑμῶν ἐν τῷ ἱερῷ οὐκ ἐξετείνατε τὰς χεῖρας ἐπ᾿ ἐμέ '' (Λουκ.22,52) Ήρθατε -τους λέει- να με συλλάβετε σαν ληστή με μαχαίρια και ξύλα στα χέρια σας... Κάθε μέρα ήμουν μαζί σας στο Ναό και δεν απλώσατε τα χέρια σας επάνω μου...
Μου έρχεται στο νου την ώρα εκείνη, ένα από τα ωραία αντίφωνα του Όρθρου της Αγίας και Μεγάλης Πέμπτης που θέλει τον Χριστό να απευθύνεται με παράπονο σε όσους ζητούν την Σταύρωση Του... Ποιος ξέρει; Ίσως μέσα σε αυτούς να είμαστε και εμείς, μέσα στους αγνώμονες και τους αχαρίστους: " Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς
τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην.
Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ
ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε...''
Αποχωρώ από τον κήπο της αγωνίας, βλέποντας τον παρακείμενο μεγαλοπρεπή ναό των Λατίνων που ονομάζουν ως ''Εκκλησία των Εθνών'' με τα ωραία ψηφιδωτά του ενώ απέναντι μου υψώνονται τα τεράστια Σουλεϊμάνια τείχη που περικλείουν την αρχαία των Ιεροσολύμων πολιτεία. Προορισμός η Μονή του Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου και στην συνέχεια το άνθος της αραβικής ερήμου, το μοναστικό διαμάντι της Μέσης Ανατολής, η Σεβασμία Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου...
Φθάνοντας στον Άγιο Θεοδόσιο, αφού προσκυνώ το καθολικό, κατεβαίνω στο λεγόμενο ''σπήλαιο των Μάγων'', ένα φυσικό σπήλαιο επί του οποίου η παράδοσις θέλει τους τρεις Μάγους της Ανατολής να διανυκτερεύουν εκεί μετά την προσκύνηση τους στον Χριστό μας, επιστρέφοντας από την Βηθλεέμ. Το σπήλαιο αυτό, έχει πολλούς τάφους. Διαβάζεις μεταξύ άλλων, στις επιγραφές επ' αυτών: ''ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, ο
διάδοχος του Αγίου Θεοδοσίου ,η Αγία Ευλογία· μητέρα του Οσίου
Θεοδοσίου , ο Άγιος Κόπρης, η Αγία Σοφία, μητέρα του Αγίου
Σάββα του Ηγιασμένου, η Αγία Θεοδότη, μητέρα των Αγίων Αναργύρων, η
μητέρα του Αγίου Παντελεήμονος, η Αγία Ευβούλη, η Αγία Μαρία μητέρα
των Αγίων Αρκαδίου και Ιωάννου, συζύγου δε του Αγίου Ξενοφώντος''.
Στέκομαι με θαυμασμό μπροστά σε έναν από τους τάφους... Γράφει επάνω: ''Τάφος Αγίου Ιωάννου Μόσχου, συγγραφέως του Λειμωναρίου...'' Ίσως για τους περισσότερους να είναι ένας άγνωστος Άγιος. Αγνοούν ίσως πως αυτός, είναι ο περίφημος συγγραφέας ενός ξεχωριστού βιβλίου, του ''Λειμωναρίου'' που γράφτηκε τον έκτο μετά Χριστόν αιώνα και που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου μιας και επανεκδίδεται ακόμα και σήμερα. Μέσα στο ψυχωφελές αυτό βιβλίο, ο αναγνώστης θα περιδιαβεί την Παλαιστίνη της εποχής εκείνης μαθαίνοντας ιστορίες που θα είχαν χαθεί μέσα στο χρόνο, αν το χέρι του Μόσχου δεν τις είχε διασώσει...
Προσκύνησα με ευγνωμοσύνη τον τάφο του και κίνησα να ανέβω προς τα επάνω, ενθυμούμενος τον θαυμασμό του Ουίλιαμ Ντάλριμπλ για τον Ιωάννη Μόσχο έτσι όπως τον ακολουθεί στην αρχική του πορεία μέσα από τις σελίδες ενός ιδιαίτερου βιβλίου που ευχαρίστως θα αναγνώσω και πάλι κατά την επιστροφή μου στην Πατρίδα, υπό τον τίτλον: ''Ταξίδι στην σκιά του Βυζαντίου...'' ( συνεχίζετε...)
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου