Ποιος φιλόσοφος, ποιος στοχαστής μέσα στους αιώνες κατάφερε μέσα σε μια μικρή παράγραφο να πει τόσες πολλές αλήθειες, όσες λέει ο Χριστός μας στο αυριανό ευαγγέλιο; Ποιος από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους και στοχαστές που πέρασαν από την γη, κατάφερε να μιλήσει μια φορά και ο λόγος Του να παραμείνει διαχρονικός μέσα στους αιώνες;
Η ευαγγελική περικοπή, παρέμεινε γνωστή ως '' του άφρονος πλουσίου''. Είναι μια πολύ μικρή ιστορία που επαναλήφθηκε χιλιάδες, εκατομμύρια φορές από τότε που ειπώθηκε, μια ιστορία ενός ανώνυμου πλουσίου που προβληματίζεται μέσα από μία διαπίστωση. Η διαπίστωση έχει ως εξής: Ψυχή μου, εαυτέ μου, απέκτησες πολλά. Τώρα φάε, πιες και ξεκουράσου. το μόνο που τον προβληματίζει είναι αυτό : που θα χωρέσω τα αγαθά που απέχτησα στην ζωή μου;
Σκέπτεται, προγραμματίζει και σχεδιάζει. Θέλει να γκρεμίσει τις αποθήκες του και να κάνει στην θέση τους καινούργιες, μεγαλύτερες ώστε να χωρούν τα αγαθά του. Σχεδιάζει ένα βράδυ, κλεισμένος όχι στο δωμάτιο του, αλλά στον δικό του μικρόκοσμο, μέσα στον οποίο δεν χωρά κανείς άλλος παρά μόνον ο ίδιος του ο εαυτός.
Όμως, αυτό το βράδυ, χωρίς ο ίδιος να το έχει συμπεριλάβει στον σχεδιασμό του είναι το τελευταίο του! Την επαύριο, την ίδια ώρα που κάνει τώρα αυτές τις σκέψεις θα βρίσκεται κλεισμένος μέσα σε έναν φρεσκοσκαμμένο τάφο που χωρά μόνον το σώμα του, το σώμα που και αυτό για λίγο θα παραμείνει εκεί μιας και η φύσις, έχει τα δικά της σχέδια γιαυτό!
Πριν όμως εγκαταλείψει για πάντα αυτόν τον κόσμο, μια απόκοσμη φωνή ηχεί στα αφτιά του ανατρέποντας του κάθε σκέψη, κάθε προγραμματισμό τόσων ετών ζωής! ''ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ
δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;'' Ο Θεός, αποφασίζει να δώσει την λύση στον προβληματισμό του άφρονος πλουσίου. Λύση αναπόφευκτη για τον καθέναν από εμάς που όταν έρθει η ώρα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τον θάνατο, αυτόν τον ανεπιθύμητο πάντοτε αλλά αναπόφευκτο τελευταίο επισκέπτη...
Αυτόν το θάνατο που το άκουσμα του πάντοτε ξαφνιάζει τον άνθρωπο που νομίζει πως με αυτό το ξάφνιασμα θα τον ξορκίσει. Ποιος δεν ξαφνιάζεται στο άκουσμα του θανάτου ενός προσώπου; Αυτό το ξάφνιασμα δείχνει πως ο θάνατος, στα μάτια μας φαντάζει ξένος προς εμάς, πως ο θάνατος είναι μόνον για τους άλλους! Γιαυτό φαίνεται παράλογο στα μάτια μας, αυτό που κάποιοι ασκητές, αληθινοί φιλόσοφοι έκαναν: προετοίμαζαν τον τάφο τους ξαφνιάζοντας έτσι τον ίδιο τον θάνατο!
Τον πλούτο τον έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους. Τους έδωσε την ίδια λογική ώστε να τον αξιοποιήσουν στα χρόνια της επίγειας ζωής τους. Οι άνθρωποι όμως θέλησαν να χωριστούν σε πλούσιους και φτωχούς. Αν ο Θεός ήθελε να τους ξεχωρίσει, θα είχε ένα τρόπο για να το κάνει. Αντίθετα, τους έδωσε το ίδιο σώμα, το ίδιο αίμα αλλά και τον κοινό για όλους θάνατο. Ο άνθρωπος αυτό δεν θέλησε να το παραδεχτεί. Θεώρησε τον πλούτο ζωή αλλά δεν κατάφερε να απομακρύνει τον θάνατο. Πως θα ήταν ο κόσμος αυτός αν ο άνθρωπος το είχε συνειδητοποιήσει αυτό; Αν μπορούσε τον πλούτο να τον χρησιμοποιήσει για να καταχτήσει την αιωνιότητα; Να εξασφαλίσει ότι δεν πωλείται αλλά και δεν αγοράζεται επάνω στην γη με όσα χρήματα και αν διαθέσει κανείς.
Πάντα μου άρεσαν τα λόγια του Χριστού μας. Διότι ακόμα και στην αποκάλυψη της αλήθειας ο Θεός μας αφήνει την επιλογή για το αν θα πιστέψουμε σε αυτήν ή όχι. Με μια πάρα πολύ μικρή φράση, μας δίνει το δικαίωμα που ο ίδιος εμφύτευσε στους ανθρώπους, την ελευθερία της βουλήσεως :''ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω''.
π. Θωμάς Ανδρέου
1 σχόλια:
Πόσο όμορφα αφηγείστε! Εξαιρετικός π.Θωμά ο λόγος σας! Να σας έχει ο Θεός καλά!
Δημοσίευση σχολίου