Μια ευγενική φυσιογνωμία προβάλει σήμερα η Εκκλησία μας. Ένα λουλούδι του παραδείσου, ξέχωρο μέσα στην ανθοδέσμη του χριστιανικού αγιολογίου! Έναν άνθρωπο που πέρασε στην ιστορία ως ο άγιος της συγνώμης, ο άνθρωπος που κατάφερε να συγχωρήσει τον φονιά του αδελφού του... Η ιστορία του Αγίου Διονυσίου, προκαλεί θαυμασμό και συγκίνηση στον αναγνώστη, μιας και αποτελεί ένα μοναδικό παράδειγμα ανεξικακίας που ξεπερνά ακόμα και αυτήν την ανθρώπινη λογική. Με ποια λογική μπορεί κανείς να συγχωρήσει όχι απλώς έναν δολοφόνο, αλλά τον φονιά του ίδιου του αδελφού του;
Ο Άγιος Διονύσιος, γεννήθηκε το 1547 στην πανέμορφη Ζάκυνθο, το φιόρο του λεβάντε, το άνθος της ανατολής,την Ζάκυνθο που ακόμα και σήμερα σαγηνεύει τον επισκέπτη της. Σε αυτό το πανέμορφο νησί του Ιονίου, γεννήθηκε ο Δραγανίνος ή Γραδενίγος ,γόνος της επιφανούς οικογενείας των Σιγούρων με καταγωγή από την Δυτική Ευρώπη.
Σε ηλικία είκοσι περίπου ετών και αφού έχει αποκτήσει σημαντική μόρφωση, αποφασίζει να γίνει μοναχός - έχουν κοιμηθεί οι γονείς του-δωρίζοντας όλη την περιουσία που του αναλογούσε, στα δύο αδέλφια του τον Κωνσταντίνο και την Σιγούρα. Κείρεται στην Μονή των Στροφάδων, ένα μικρό νησάκι νοτίως της Ζακύνθου όπου έλαβε αρχικά το όνομα Δανιήλ.
Δύο χρόνια αργότερα, χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος από τον τοπικό επίσκοπο Θεόφιλο. Ο πόθος του να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο Του Χριστού μας στα Ιεροσόλυμα τον έφερε στην Αθήνα όπου θέλησε να λάβει την ευλογία του Μητροπολίτου της εποχής εκείνης Νικάνορα. Ο Μητροπολίτης, διακρίνοντας τα χαρίσματα και τις αρετές του, του πρότεινε την επισκοποίηση του για την χηρεύουσα τότε επισκοπή Αιγίνης κάτι που ο Άγιος με πολύ δυσκολία τελικά αποδέχθηκε. Κατά μία παράσοση, η χειροτονία του σε Επίσκοπο τελέσθηκε στον αρχαίο μικρό Ναό του Αγίου Ελευθερίου που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην σημερινή Μητρόπολη των Αθηνών.
Στην θέση του Επισκόπου Αιγίνης παραμένει έως το 1579 αφού υποβάλει την παραίτηση του στον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Ιερεμία. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης τον θέλησε να τον εκλέξει χωρεπίσκοπο Ζακύθου θέση από την οποία και παραιτείται λίγο αργότερα ώστε να αφοσιωθεί πλήρως στα μοναχικά του καθήκοντα, εκεί απ' όπου ξεκίνησε την μοναχική του πορεία στο μικρό μοναστηράκι των Στροφάδων.
Εδώ πρόκειται να διαδραματιστεί το γεγονός που θα τον καθιερώσει ως τον Άγιο της απόλυτης ανεξικακίας όταν ένα βράδυ κάποιος κτυπά επίμονα την πόρτα της Μονής... Ο Άγιος ανοίγει και βλέπει έναν άνθρωπο τρομαγμένο να τον ικετεύει να του σώσει την ζωή. Αναστατωμένος ο Επίσκοπος τον αφήνει να μπει μέσα. Βλέπει τον τρόμο να αποτυπώνεται στα μάτια του. Τον ρωτά τι έχει κάνει... Η απάντηση του δραπέτη φονιά τον συγκλονίζει: Σκότωσα άνθρωπο, του λέει με κομμένη φωνή!
Λίγα λεπτά αργότερα φωνές ακούγονται έξω από το μοναστήρι. Ο φονιάς τρέμει... Του ομολογεί το έγκλημα του. Του λέει πως δολοφόνησε τον Κόντε Σιγούρο, χωρίς να γνωρίζει ο ίδιος πως αυτός που του ζητούσε τώρα να τον σώσει, ήταν ο αδελφός του δολοφονημένου... Ζητά από τον Άγιο να τον κρύψει και εκείνος του δείχνει ένα μικρό δωμάτιο ενώ ταυτόχρονα ανοίγει την πόρτα της Μονής. Η στιγμή αυτή αποτυπώνεται με τρόπο μοναδικό και γλαφυρό στο υπέροχο ποίημα του Ανδρέα Μαρτζώκη '' Ο γούμενος της Αναφωνήτριας''. (διαβάστε το εδώ)
Μπροστά στο απόσπασμα που αναζητά τον φονιά, ο Άγιος τους ψεύδεται για πρώτη φορά στην ζωή του λέγοντας πως δεν τον έχει δει... Ο φονιάς, ακούει εκείνη την ώρα κρυμμένος μέσα στο δωμάτιο, πως ο άνθρωπος που του έσωζε την ζωή ήταν ο αδελφός εκείνου που λίγη ώρα πριν είχε δολοφονήσει... Η αποτύπωσις αυτής την μοναδικής στιγμής περιγράφεται σε ένα τετράστιχο στο ποίημα του Μαρτζώκη:
Τέτοια τούς λέει στενάζοντας, καί τό χρυσό του στόμα, πού
ἀφότου ἐπρωτολάλησε δεν εἶπε ψέμα ἀκόμα,
ἐψεύτηκε πρώτη φορά ! τήν παρθενιά του χάνει·
κι᾿ ἁγιάζει ὁ ἀναμάρτητος τήν ὥρα π᾿ ἁμαρτάνει !
ἐψεύτηκε πρώτη φορά ! τήν παρθενιά του χάνει·
κι᾿ ἁγιάζει ὁ ἀναμάρτητος τήν ὥρα π᾿ ἁμαρτάνει !
Αφού αποχωρεί το απόσπασμα, ο φονιάς πέφτει στα πόδια του Αγίου ζητώντας συγχώρηση! Η γης συνταράσσεται από την μίξη του αίματος του δολοφονημένου και των δακρύων του φονιά... Όμως, στον Άγιο μιλά ο Ουρανός...
Τώρα ὁ φονιάς στό Γούμενο ὀμπρός γονατισμένος γέρνει τό
ὑγρό του μέτωπο καί τό χτυπάει στή γῆ˙
καί τό Χριστό κοιτάζοντας, χλωμός καί δακρυσμένος,
γιά τό βαρύ τό κρῖμα του συγχώρεση ζητεῖ.
καί τό Χριστό κοιτάζοντας, χλωμός καί δακρυσμένος,
γιά τό βαρύ τό κρῖμα του συγχώρεση ζητεῖ.
-----------
Μόλις φτάσεις στη Ζάκυνθο, θα δεις να δεσπόζει ο μεγαλόπρεπος του Αγίου Ναός. Εκεί μέσα, πολύτιμο μαργαριτάρι βρίσκεται το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Διονυσίου. Είχα την ευλογία να λειτουργήσω νεαρός διάκος τότε, μαζί με τον αείμνηστο Γέροντα μου και ευεργέτη μου Λεόντιο στην Χάρη Του. Έζησα πρωτόφαντες για εμένα στιγμές, όταν είδα να περιφέρουν το σκήνωμα μέσα στο Ναό του... Και στην μεγάλη λιτανεία βρέθηκα και εγώ μαζί με άλλους να σηκώνω την λάρνακα με το σώμα Του Αγίου. Σε κάποια στιγμή, γύρισα και κοίταξα το πρόσωπο Του... Θυμάμαι, πως είδα το κουκούλι που φορά να κινείται με τον δικό μας βηματισμό. Τον παρακάλεσα να με αξιώσει την επομένη φορά να έρθω με πετραχήλι. Την άλλη χρονιά, βρέθηκα και πάλι εκεί, μαζί με τον Γέροντα στην ίδια λιτανεία, Ιερεύς πλέον να Τον κοιτώ ξανά στα μάτια...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου