Εκεί μεγάλωσε και ανδρώθηκε, σπούδασε την Ιερά Επιστήμη στην σιωπηλή πλέον της Χάλκης Σχολή, εκεί δέχθηκε την Ιεροσύνη και την Αρχιεροσύνη και εκεί σαν σήμερα, άφησε την τελευταία του αναπνοή στην αγαπημένη γη των προγόνων του… Ο διαλεκτικός και διαλλακτικός Ιεράρχης, παρέμεινε στην μνήμη όλων όσων των γνώρισαν, ως ο ικανός οιακοστρόφος ενός πηδαλίου το οποίο δεν κράτησε ο ίδιος στα χέρια του ποτέ! Αυτό όμως, δεν τον εμπόδισε ώστε να συνεχίσει ακόμα και μετά την διαγραφή του ονόματος του από τον κατάλογο των υποψηφίων Πατριαρχών, υπό της Τουρκικής κυβερνήσεως το 1972, να μάχεται διαρκώς με μόνο όπλο την ευγένεια και φυσική αρχοντιά του και την ρητορική δημηγορία του υπέρ των δικαίων της Εκκλησίας!
Μια περίπτωση κατά την οποίαν ο Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων στάθηκε απέναντι στη καθεστηκυία τάξη , ενσπείροντας τον προβληματισμό που αργότερα εξελίχθηκε σε φθόνο, είναι και αυτή κατά την οποία διερχόμενος από την Αθήνα, την περίοδο του Τριωδίου του 1970, με έναν μνημειώδη λόγο του υπό τον τίτλον:’’ Κατηγορώ την υποκρισίαν ’’, χρησιμοποιεί το παράδειγμα του εθιμικού καρνάβαλου για να προβληματίσει με μια ιδιαίτερα ευφυή και βαθιά θεολογική σκέψη όλους όσους εφησυχάζουν υποκρινόμενοι...
Εκεί λοιπόν, απέναντι στην κοσμική και εκκλησιαστική της εποχής εξουσία καθώς και στον Ελληνικό λαό που τον παρακολουθεί είτε εντός του Μητροπολιτικού Ναού των Αθηνών, είτε από τους δέκτες του ραδιοφώνου που αναμεταδίδουν την φωνή του, υπερασπίζεται τον καρνάβαλο τον οποίον και χαρακτηρίζει ως τον ‘’ ειλικρινέστερο και εντιμότερο όλων των υποκριτών’’!
Αυτή είναι και η αφορμή τούτης της γραφής! Ο πάντοτε, αλλά ιδιαιτέρως σήμερα, επίκαιρος λόγος του προς πάντας, τους εν Εκκλησία και Πολιτεία, ώστε να προβληματιστούμε σοβαρά για όσα το αύριο, επιμελώς σήμερον υποκρύπτει. Ο Γέρων Χαλκηδόνος ως ο άριστος οραματιστής της Εκκλησίας του μέλλοντος και εκ του τάφου θα επιμαρτυρεί ότι: ‘’Δὲν θὰ ἐπιζήσωμεν ὡς χριστιανικαὶ ἐπὶ μέρους Ἐκκλησίαι καὶ Ὁμολογίαι τοῦ κύματος αὐτοῦ τῶν ἐπερχομένων, ἐὰν δὲν ἑνωθῶμεν ὅλοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Εἶναι πλέον ἡ ὥρα νὰ λυτρωθῶμεν ἐκ τῆς ἀντιπατερικῆς ἰδέας, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μόνον μέχρις ἑνὸς ὁρισμένου σημείου τῆς Ἱστορίας ἦτο δυνατὸν νὰ ἑρμηνεύσῃ τὴν θείαν Ἀποκάλυψιν. Πρέπει, ἐπὶ πλέον τοῦ πατερικοῦ πνεύματος, νὰ ἀναλάβωμεν ὡς Ἐκκλησία τὴν θείαν ὑπευθυνότητα καὶ τόλμην καὶ γενναιότητα τῶν Πατέρων καὶ νὰ θεολογήσωμεν τὸν Χριστόν, τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὴν Ἐκκλησίαν. Ὄχι μὲ νομοκρατικὴν φαρμακίδειον, φερ᾿ εἰπεῖν, σωματειακὴν ἀντίληψιν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ, ζῶντος ἐν τῇ ἀναστάσει’’.
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου