Ο Απρίλιος,
είναι ο μήνας της ελπίδος. Αυτός ο μήνας έχει ταυτιστεί με δύο ελπιδοφόρα
μηνύματα: την ανάσταση του Θεανθρώπου και την συνεπαγομένη ανάσταση της φύσεως.
Την μεν εκ της φθοράς του θανάτου, την δε εκ της φθοράς του χειμώνος. Μέσα σε
αυτόν τον γλυκό μήνα που ολάνθιστες οι πασχαλιές και τα ζουμπούλια, τα ευώδη
της φύσεως άνθη σκορπίζουν της ελπίδος το μήνυμα, ένα άλλο ευώδες άνθος, αυτή
την φορά από τον πάντοτε ολάνθιστο κήπο του Παραδείσου τιμά η Εκκλησία του
Χριστού τον Θεοφόρο Άγιο και προστάτη της νήσου Καλύμνου τον Θαυματουργό Όσιο
Σάββα τον νέο.
Θα πρέπει να
στρέψουμε τα μάτια στο παρελθόν, Σεπτέ Ποιμενάρχα της Ιεράς Μητροπόλεως
Ελευθερουπόλεως και προεστώτα της ευχαριστιακής συνάξεως κ.κ. Χρυσόστομε
φιλάγιοι και ευσεβείς, του λόγου ακροαταί, να γυρίσουμε την σκέψη μας στας
απαρχάς του προ-παρελθόντος αιώνος όταν κατά το έτος 1862 στα ευλογημένα χώματα
της Ηρακλείτσας στην Ανατολική Θράκη, γεννιέται ο κατά κόσμον Βασίλειος[1], τέκνο των ευσεβών γονέων του Κωνσταντίνου και
Σμαραγδής. Εκεί στα αγιασμένα της ανατολικής Θράκης χώματα, ο μικρός Βασίλειος
θα ζήσει τα παιδικά του χρόνια, στην αγαπημένη του πατρίδα την παλιά Ηρακλείτσα
φυσική ιστορική συνέχεια της οποίας υπάρχει η Νέα Ηρακλείτσα της Ιεράς
Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως.
Είναι γνωστόν,
πως στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης, υπήρχαν μεγάλα μοναστήρια[2], ως η
μονή των Μακκαβαίων, η Μονή των Διδύμων όπου εφυλάσσετω το απότμημα της Κάρας του Αγίου Χαραλάμπους
και ασφαλώς πρώτιστα η Μονή της Παναγίας όπου βρέθηκε το 1700 μ.Χ η
Θαυματουργός Εικών της Κυράς Φανερωμένης!
Σε αυτό το
εκκλησιαστικό περιβάλλον και με την εμπνευσμένη καθοδήγηση των παλαιών πατέρων
και αιδήμων προκατόχων μας, ο μετέπειτα της Εκκλησίας Όσιος Σάββας, προετοιμάζει
τον εαυτόν του, ώστε να γίνει σκεύος της
εκλογής του Θεού. Αισθάνεται την ουράνια έλξη και απαντά με την ανθρώπινη κλίση
αποδεχόμενος το κάλεσμα του Θεού προς αυτόν. Σε ηλικία περίπου δώδεκα ετών[3] πηγαίνει
στο Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στην Σκήτη της Αγίας Άννης εις το Κελίον της
Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Είναι η απαρχή της πορείας του, μιας πορείας στην οποία
τον συντροφεύει η Χάρις της Παναγίας μας. Εκεί, θα μάθει την ιερά τέχνη της
αγιογραφίας κοντά σε φημισμένους τεχνίτες στα χέρια των οποίων ο χρωστήρας
αποδίδει στα πρόσωπα την φωτεινότητα της ψηλάφησης του ακτίστου Φωτός των
αγίων, των φίλων του Θεού.
Αναζητώντας
την μεγαλυτέρα άσκηση, φθάνει στους Αγίους Τόπους αρχικά στην Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου ,
και στην συνέχεια στην Μονή Χοζεβά, στην δεύτερη όαση της ερήμου, όπου και
κείρεται μοναχός το 1890[4] και λαμβάνει
το μοναχικόν του όνομα Σάββας, προς τιμήν του Θαυματουργού Αγίου και κτήτορος
της αρχαίας Μονής. Ποιος μπορούσε τότε εκτός του Τρισαγίου Θεού να γνωρίζει,
ότι μαζί με το όνομα, θα ελάμβανε και την ιδίαν Χάριν, της θεραπείας των
νοσημάτων εις πάντας τους εν πίστει προσερχομένους και αιτουμένους την ίασην!
Αγωνίζεται τον
καλόν αγώνα, ασκείται στην νηστεία , την αγρυπνία και την προσευχή ώστε να
λάβει τα ουράνια χαρίσματα του Θεού. Λαμβάνει την Ιεροσύνη στα Ιεροσόλυμα το
1902 και συνεχίζει ο ευλαβής πλέον λειτουργός του Κυρίου την μεγάλη του
διακονία ως προορισμένος από τον Θεό, ώστε να πληρωθεί στο πρόσωπο του ο
Παύλειος λόγος:’’ οὓς δὲ προώρισε, τούτους
καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους
καὶ ἐδόξασε’’[5].
Όμως, ο Θεός
τον προορίζει για άλλους τόπους, ώστε εκεί να καρποφορήσει ο ευσκιόφυλλος πλάτανος, υπό την σκιάν του οποίου επέπρωτο να
βρουν ανάπαυσιν εκατοντάδες ψυχές, κουρασμένων οδοιπόρων της ζωής. Η γνωριμία
του με τον μέγα της Ορθοδοξίας Άγιο, Νεκτάριο Μητροπολίτη Πενταπόλεως, υπήρξε
καταλυτική δια την ζωή του. Παραμένει κοντά του[6] έως ότου
ο Άγιος Νεκτάριος εγκαταλείπει τα γήινα για τα ουράνια, τα φθαρτά για τα
άφθαρτα, τα πρόσκαιρα δια τα αιώνια.
Εκεί, στο
δωμάτιο του Αρεταίειου νοσοκομείου των Αθηνών, ο Άγιος Σάββας κλήθηκε να
ενδύσει τα Αρχιερατικά Άμφια στον πολύπαθο της υπομονής διδάσκαλο. Έζησε το
πρώτο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου όταν την στιγμή που προσεπάθησε να φορέσει το επιτραχήλιο
στο σκήνωμα του, τότε ‘’ είδε να κλίνη ο
Άγιος την κεφαλήν του προκειμένου να τω φορέσει το πετραχήλιον του και να
επανέρχηται εις την φυσικήν της κατάστασιν’’[7]
Μετά την ταφήν
του Αγίου Νεκταρίου, ο Ιερομόναχος Σάββας επί τεσσαράκοντα ημέρας κλείστηκε στο
κελί του προσευχόμενος, ζητώντας κατά το διάστημα αυτό να μην τον ενοχλήσει
κανείς! Την τεσσαρακοστή ημέρα εξήλθε κρατώντας ανά χείρας την πρώτη
αγιογραφημένη εικόνα του Αγίου Νεκταρίου[8] την
οποία φιλοτέχνησε ο ίδιος! Ο ένας Άγιος, είχε αγιογραφήσει τον άλλον!
Πολλές φορές
οι μοναχές της Μονής Αγίας Τριάδος Αιγίνης άκουγαν κάτι σαν συζήτηση στον τάφο
του Αγίου. Ο ταπεινός Ιερομόναχος Σάββας ζητούσε κατευθύνσεις για την πορεία
του από τον Άγιο Νεκτάριο. Θαυμαστά γεγονότα τα οποία διαδέχονται το ένα , το
άλλο, οδηγούν τα βήματα του στην νήσο Κάλυμνο όπου πλέον θα ήταν και ο τελικός
επίγειος προορισμός του. Εκεί ο Θεός θα
τον καθιστούσε φρουρό της νήσου και των ευλογημένων κατοίκων της που στο πρόσωπο του έβλεπαν τα χαρίσματα του
Αγίου Πνεύματος.
Η Μονή των
Αγίων Πάντων γίνεται το καταφύγιο του ώστε από εκεί να ευλογεί τους θαρραλέους
σφουγγαράδες Καλυμνίους, τους ευλογημένους ψαράδες, να φυλάει τις δικές του
Θερμοπύλες στο άκρο της ευλογημένης Ελλάδας απέναντι στους αλλόφυλους που
ευκαίρως –ακαίρως προσπαθούν να ενεργήσουν εις βάρος αυτού του τόπου, μιας και
δεν έχουν αντιληφθεί πως ότι και αν γίνει εις το μέλλον, η Ελλάς δεν στηρίζεται
σε γήινες και ανθρώπινες συμμαχίες αλλά στις ουράνιες δυνάμεις που από την
Κρήτη, τα Δωδεκάνησα, το Αιγαίον και το Ιόνιον , την Ήπειρον, την Μακεδονία μας
και την Θράκη μας την περιφρουρούν αγιασμένες μορφές ώστε κάθε επιβουλή
αλλοτρίου να ακυρωθεί!
‘Ηταν 7
Απριλίου του 1948, τέτοιος ευλογημένος και ελπιδοφόρος μήνας όταν πλέον ήρθε η
ώρα ο Άγιος Σάββας της Καλύμνου, ο
Ηρακλειτσιανός, να εγκαταλείψει την στρατευομένη ώστε να καταστεί πλέον μέλος
της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, καταβεβλημένος
πλέον, κοιτάζοντας ψηλά τον άκουσαν να λέει με ιερό ενθουσιασμό: ‘’ ο Κύριος, ο
Κύριος, ο Κύριος’’. [9] ‘’ Καὶ
κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα…’’[10].
Πέρασαν έντεκα
χρόνια όταν αποφασίσθηκε την ημέρα της επετείου της κοιμήσεως του να γίνει η
ανακομιδή των λειψάνων του. Βρέθηκε άφθορος από την φθορά του χρόνου. Οι
θεοσημίες των θαυμάτων του δεν άργησαν να καταστήσουν το ταπεινό μοναστηράκι
των Αγίων Πάντων φάρο τηλαυγή που φωτίζει την πορεία των ανθρώπων από την γη
στον Ουρανό! Πλέον, ο ευλαβής και ταπεινός λειτουργός του Θεού, ο πρόσφυγας από
την φωτοδότρα Ανατολική Θράκη, είχε γίνει ουρανοπολίτης μετά από τόσους αγώνες
και κόπους, ‘’της άκρας ταπεινώσεως ο εργάτης, της νοεράς προσευχής ο
ανύστακτος υπηρέτης, ο άφθαστος νηστευτής, ο ακαταμάχητος της Εκκλησίας
υπερασπιστής, των ασθενούντων ο ιατρός και πάντων των εν κινδύνοις απροσμάχητος
βοηθός’’.[11]
Κάπως έτσι,
Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα, αγαπητοί αδελφοί και πατέρες ολοκληρώνεται η
συναρπαστική μονογραφία ενός γνησίου φίλου του Θεού. Όταν πριν από δεκαέξι
χρόνια ανέλαβα την ποιμαντική διακονία της Ενορίας Νέας Ηρακλείτσης,
πληροφορήθηκα το πρώτον για την καταγωγή του Αγίου μας από την πατρίδα , την
παλαιά Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης.
Και σήμερα
ολοκληρώνεται το πρώτο σκέλος της ευσεβούς επιθυμίας όλων μας , ο Άγιος Σάββας να
εορτασθεί για πρώτη φορά πανηγυρικά στην Ενορία μας με προεστώτα τον Μητροπολίτη
μας. Η ευλάβεια σας αδελφοί τον έθεσε σε παραθρόνιο δίπλα στον Θρόνο Της
Μεγαλόχαρης Φανερωμένης της Ηρακλείτσας την οποίαν πολλάκις ο ίδιος ασπάστηκε
ως παιδί και ενώπιον της οποίας άφησε τους ανεκλάλητους στεναγμούς της ψυχής
του να γίνουν ευώδες θυμίαμα προσευχής προς Εκείνην.
Ένα μόνον
μένει τώρα. Να μας αξιώσει σύντομα να τον εορτάσουμε σε δικό του Ναό εδώ στην
Ηρακλείτσα και ίσως τότε ο ίδιος επιτρέψει με τις δέουσες ενέργειες του Σεπτού
Επισκόπου μας, να αξιωθούμε να υποδεχθούμε μικρό απότμημα εκ των λειψάνων του
ώστε να επιστρέψει ξανά στους συμπατριώτες του πρόσφυγας και εκείνος, κοντά
στους πρόσφυγες της Ηρακλείτσας.
Ευχηθείτε
Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, σε αυτήν την ιστορική για την ενορία μας στιγμή
της πρώτης πανηγύρεως του Αγίου μας η οποία συμπίπτει με την επέτειο μνήμης της
γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού, ο Άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω, ο
Ηρακλειτσιανός, να είναι αρωγός και βοηθός σε
όλους μας, να προστατεύει και να ευλογεί, μεσιτεύοντας στον Τριαδικό
Θεό, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Αμήν.
*Ομιλία
εκφωνηθείσα υπό του π. Θωμά Ανδρέου κατά τον πρώτον πανηγυρικό εορτασμό της
μνήμης του Αγίου , στον Ι.Ν. Παναγίας Φανερωμένης Νέας Ηρακλείτσης, την Ε’
Κυριακή των Νηστειών (2-4-17) .
[1]
Βασιλείου Παπανικολάου ‘’ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΝΕΟΣ Ο ΕΝ ΚΑΛΥΜΝΩ’’, εκδ. Ι.Μ. Αγ.
Πάντων Καλύμνου 1999 σελ.21.
[2] Παντελή
Λέκκου: ‘’ΟΙ ΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ’’ εκδ. Δεδούση,
Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 352 – 357.
[3]
Στυλιανού Παπαδόπουλου:’’ ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΝΕΟΣ (+1948) (Εν Καλύμνω), Αθήνα 2010,
σελ.24
[4] Β.
Παπανικολάου οπ.π. σελ. 26
[5] Ρωμ.
8,30 .
[6] Β.
Παπανικολάου, οπ.π. σελ. 28
[7]
Β.Παπανικολάου οπ.π. σελ. 29
[8] Σ.
Παπαδόπουλου, οπ.π. σελ. 30.
[9] Οπ.π.
σελ. 67.
[10]
Ιωαν.19-30.
[11] Μοναχού
Μωυσέως Αγιορείτου: ‘’ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ’’, εκδ. Μυγδονία –Θεσσαλονίκη , 2008, σελ. 654.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου