Πάντα τα Αυγουστιάτικα δειλινά, είναι ταυτισμένα με την μορφή Της Παναγιάς μας, με μιαν εικόνα στολισμένη με βασιλικά και άλλα ευώδη καλοκαιρινά άνθη που σκορπούν την ευωδία τους στον προσκυνητή της Εικόνας Της. Αυτά τα καλοκαιρινά δειλινά που ακούς μυριάδες στόματα να ψάλλουν καρδιακά τους παρακλητικούς κανόνες της Κεχαριτωμένης και αισθάνεσαι πως ένας ολάκερος κόσμος ενώνεται με αυτό το σκοπό, την παράκληση προς την Μεγάλη Κυρά!
Ακούς τους ανθρώπους να ψάλλουν τον παρακλητικό Κανόνα, τους βλέπεις να μετανίζουν μπρος στην Εικόνα Της και σκέπτεσαι, πως είναι δυνατόν Εκείνη να μην ακούσει τις προσευχές και τς δεήσεις όλων όσων με καθάρια καρδιά στέκουν με σεβασμό απέναντι Της, απιθώνοντας τον πόνο της ψυχής τους επάνω Της.
''Των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την ταπεινήν μου ψυχήν, και συμφορών νέφη, την εμήν καλύπτουσι, καρδίαν Θεονύμφευτε, αλλ’ η φως τετοκυία, το θείον και προαιώνιον, λάμψον μοι το φως το χαρμόσυνον'' έγραψε κάποτε ο υμνωδός Αυτοκράτορας Θεόδωρος ο Λάσκαρις και τούτοι οι στίχοι απόμειναν ζωντανοί μέσα στο χρόνο να θυμίζουν στον αναγνώστη τους τον πόνο ενός ανθρώπου που αν και έζησε για λίγα χρόνια, κατάφερε να αποτυπώσει αυτό που λέμε παθητός άνθρωπος σε στίχους που κράτησαν μέσα στο χρόνο!
Ο πόνος, αυτή η αταίριαστη για τον προπτωτικό άνθρωπο έννοια, γίνεται γνωστή σε διάφορες μορφές! Δεν πονούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο πόνο. Σε άλλον πονά το σώμα και σε άλλον η ψυχή! Και μεταξύ των δύο, δεν ξέρεις ποιος πόνος πονά περισσότερο. Ο Θεόδωρος ο Λάσκαρις λοιπόν, θέλησε να τους συνταιριάξει και τους δύο έτσι όπως αυτοί συντροφεύουν τον άνθρωπο από το πρώιμο της γέννησης του κλάμα, έως και το τελευταίο της επιθανάτιας κλίνης δάκρυ και να τους παρουσιάσει έτσι όπως ο ίδιος έζησε με την έκφραση της βιωματικής εμπειρίας πετυχαίνοντας κάτι μοναδικό: ψάλλοντας το έργο του,να μιλάς στο θεό για τον εαυτό σου, για εσένα που πονάς και το εκφράζεις!
Αυτά τα δειλινά του Δεκαπενταυγούστου είναι μοναδικά μέσα στον λειτουργικό μας χρόνο. Όχι μόνον γιατί αποτελούν την κορύφωση της τιμής στην Μάνα Παναγιά κατά την διάρκεια του ενιαυτού, αλλά και γιατί μέσα από αυτές τις λειτουργικές εμπειρίες βλέπεις - και τούτο μόνο μέσα από την εκκλησιαστική ζωή μπορεί να συμβεί- να γλυκαίνει αυτός ο πόνος που κεντρίζει το σώμα και την ψυχή κλονίζοντας τον άνθρωπο που τον βιώνει. Πουθενά αλλού μέσα στον κόσμο δεν μπορείς να βρεις αυτή την μετάλλαξη του πόνου σε ελπίδα, της λύπης σε χαρά και της απελπισίας σε ελπίδα!
Αυτά τα δειλινά του Δεκαπενταυγούστου, αισθάνεσαι πως τελικά στον αγώνα της καθημερινότητας, δεν είσαι μόνος! Η καταιγίδα, είναι προμήνυμα της λιακάδας. Τα σκοτεινά σύννεφα δεν κρατούν για πολύ! Κάπως έτσι λοιπόν το αποδίδει και ο υμνωδός του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος γράφοντας:"Τα νέφη, των λυπηρών εκάλυψαν, την αθλίαν μου ψυχήν και καρδίαν, και σκοτασμόν εμποιούσι μοι Κόρη· αλλ’ η γεννήσασα φως το απρόσιτον, απέλασον ταύτα μακράν, τη εμπνεύσει της θείας πρεσβείας σου". Η καταιγίδα, δεν κρατά πολύ! Αυτό δεν πρέπει κανείς μας να το ξεχνά!
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου