Ανάξιοι απόγονοι, επάξιων προγόνων;

Ένας λαός που ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει! Σήμερα, αυτήν την ημέρα κατά την οποία η Ελλάς θυμάται, κάποιοι ηθελημένα ξεχνούν. Σήμερα, ημέρα κατά την οποία η Ελλάς ξεκίνησε να γράφει κάποιες από τις ηρωικότερες σελίδες της μακραίωνης ιστορίας της, κάποιοι επιθυμούν να σιωπούν σε μια προσπάθεια να επιβάλλουν την λήθη... 

Όμως, η ιστορία είναι γραμμένη με αίμα, που παραμένει ανεξίτηλο επάνω στα λευκό και το γαλάζιο της σημαίας μας και της πολιτισμικής μας ταυτότητας. Είδα παρελάσεις, δεήσεις, δοξολογίες. Είδα ''επίσημους'' και ανεπίσημους, γνωστούς και άγνωστους να μιλούν για το Έπος του 40'. Άκουσα τραγούδια παλιά με αξέχαστες φωνές να εμπνέουν προς την νίκη. Είδα ξανά σήμερα την σημαία- έστω και για λίγο- να κυματίζει σε κάποια μπαλκόνια κυματίζοντας από τον ζείδωρο της ελευθερίας αέρα. 

Χαμένος μέσα στην σκέψη μου, θυμάμαι όσα από μικρός άκουγα από τα χείλη ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδί, να κάθομαι αμίλητος και να ρουφώ, όπως το σφουγγάρι το νερό, τις διηγήσεις που γίνονταν εικόνες στα μάτια μου. Ιστορίες πραγματικές που σημάδεψαν όχι μόνον την γενιά που τις έζησε αλλά και τις επόμενες γενιές Ελλήνων που έζησαν στην μεταπολεμική Ελλάδα την γιομάτη αποκαΐδια από την λαίλαπα όχι μόνον του καταχτητικού πολέμου αλλά και μετέπειτα του εμφυλίου που στάθηκε πιο αιμοδιψής από τον προηγούμενο καθότι αδερφοκτόνος! 

Σκέπτομαι την γενιά του σήμερα, όλων ημών των ανίδεων και ανυποψίαστων για τα γεγονότα που διαβάζουμε ή που θυμόμαστε αυτή την μέρα μέσα από παρελάσεις στις οποίες η αριστεία πήγε περίπατο μαζί με ότι αυτό συνεπάγεται... Σκέπτομαι την γενιά των παιδιών του indernet και του κινητού τηλεφώνου, άγνωστα πράγματα για τα περασμένα χρόνια, που ζητούν τους ήρωες μέσα από riality που ευτελίζουν την αξία του προσώπου έναντι τριάκοντα και κάτι αργυρίων... 

Σκέπτομαι πως μιλάμε για οικονομική κρίση σε μια εποχή όπου τα πάντα, εκτός από την αξία του προσώπου, αφθονούν! Ο άνθρωπος από πρόσωπο έγινε αριθμός επί τη βάση του οποίου υπολογίζεται το κέρδος!  Αναζητούμε αξίες, όταν απαξιώνουμε τον άλλον. Αναζητούμε ηγέτες, σε μια εποχή ηγετίσκων όπου κυριαρχούν οι μετριότητες παντού, ακόμα και στην Εκκλησία η οποία όταν εξέλειπαν οι Ηγέτες, πάντα είχε απόθεμα να προσφέρει η ίδια! 

Σκέπτομαι τους ανθρώπους που οραματίζονται μια καλύτερη Ελλάδα, ξεχνώντας πως αυτή η χώρα πέρασε χρόνια πέτρινα αλλά εις πείσμα όλων όσων προέβλεπαν το αντίθετο, σαν τον μυθικό Φοίνικα, αναγεννάται μόνον από τις στάχτες της. Σκέπτομαι τα παιδιά των επαξίων προγόνων του Όχι, που έμαθαν τόσο εύκολα το Ναι! Σκέπτομαι όλους όσους αγωνίστηκαν, αιχμάλωτοι οι ίδιοι, για την δική μας ελευθερία! Τους ανθρώπους που ξυπνούσαν το πρωί χωρίς να ξέρουν αν θα ζουν μέχρι το βράδυ.

Σκέπτομαι αυτούς που έζησαν όλα όσα εμείς σήμερα ακούμε. Την γενιά του 40' που φλέρταρε με τον θάνατο αλλά τον νίκησε. Την γενιά των ανθρώπων που ο πόλεμος άφησε τα στίγματα του στις ψυχές και στα σώματα τους. Σήμερα, τους βλέπουμε παρασημοφορεμένους να τους μεταφέρουν σαν ιστορικά απολιθώματα μιας ένδοξης ιστορίας, αυτούς που κατάφεραν δίχως χέρια, δίχως πόδια να κτίσουν ξανά την Ελλάδα! Τίποτα δεν ζήτησαν από την Πατρίδα, αντίθετα έδωσαν με ευχαρίστηση ότι πιο πολύτιμο είχαν, ακόμα και την ίδια τους την ζωή! 

Σκέπτομαι τους ''ήρωες'' του σήμερα και τους συγκρίνω με τους πραγματικούς Ήρωες αυτού του τόπου! Οι σημερινοί μικροί ''ήρωες'' προσπαθούν να γίνουν γνωστοί, να δείξουν το ελάχιστο κάτι μέσα από το απόλυτο τίποτα! Εκείνοι, οι μεγάλοι Ήρωες κρύφτηκαν για πάντα πίσω από την δόξα αυτού του τόπου ξεχασμένοι από τις επόμενες γενιές που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι είδαν τα μάτια αυτών των ανθρώπων... 

Ακούω την φωνή της γιαγιάς μου να μου περιγράφει τα χρόνια της μεγάλης πείνας που οι άνθρωποι σκελεθρωμένοι έπεφταν νεκροί με την τελευταία τους λέξη να είναι πεινάωωω...Σαν να την ακούω να μου περιγράφει τον πανικό στο άκουσμα της λέξης ''μπλόκο" που σήμαινε πως σε λίγη ώρα τα κατακτητικά πολυβόλα θα δρεπάνιζαν τις ζωές αυτών των αληθινών ηρώων! Την θυμάμαι ακόμα να μου περιγράφει τον ήχο της μπότας από το πόδι του κατακτητού που στο άκουσμα της σιγούσαν τα πάντα...

Τίποτα δεν ζήσαμε εμείς! Αντίθετα, κάθε τέτοια ημέρα θα πρέπει να ρωτάμε τον εαυτό μας μήπως τελικά γίναμε ανάξιοι απόγονοι, επάξιων προγόνων; Ξεχάσαμε τους αληθινούς Ήρωες και στη θέση τους βάλαμε σκιάχτρα που εύκολα ρίχνει κάτω ο αέρας. Τελικά, ο Φοίνικας θα δείχνει πάντα τον δρόμο σε αυτό τον τόπο. Δεν φοβάμαι λοιπόν! Γιατί αν δεν υπάρξουν στάχτες, δεν θα υπάρχει αναγέννηση, δεν θα υπάρχουν αληθινοί Ήρωες ενώπιον των οποίων υποκλίνεται η ίδια η Ιστορία! 

Για ένα είμαι απόλυτα σίγουρος. Πως αυτός ο τόπος, έτσι πορεύτηκε στο πέρασμα του χρόνου. Έτσι επιβίωσε σε συνθήκες τρομαχτικές, αληθινά άγνωστες σε εμάς. Μια καμπή που κρατά για λίγο... Και ξανά προς την δόξα τραβά... 

                                                                              π. Θωμάς Ανδρέου