"Τον αριστέα του Χριστού, Mηνάν τον αοίδιμον, συνελθόντες οι πιστοί, εγκωμίοις μαρτυρικοίς, και ωδαίς πνευματικαίς ευφημήσωμεν. Ούτος γαρ τον προς εχθρούς αοράτους πόλεμον υπελθών, και νομίμως αθλήσας, αξίως το της νίκης βραβείον εδέξατο. και νύν εν ουρανοίς μετ’ αγγέλων, χορεύων την ακατάλυτον χορείαν, αιτείται τη οικουμένη ειρήνην, και το μέγα έλεος".
Στην μακραίωνη πορεία της, η Αγία μας Εκκλησία, Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα, σεβαστοί συμπρεσβύτεροι και διάκονοι και φιλάγιοι Χριστιανοί, κατάφερε μέσα από αιματηρούς διωγμούς και μαρτύρια να καταστεί ως η μόνη εν τω κόσμω αληθινή πίστη, η οποία μέσα από την προσωπική βιωματική εμπειρία, δεν είναι μια θρησκευτική θεώρησις αλλά μια μόνιμη ομολογία, ένας τρόπος ζωής ακόμα και αν το τίμημα αυτής είναι ο μαρτυρικός θάνατος!
Τα ακατάλυτα παραδείγματα αυτής της υπερβατικής για την ανθρώπινη φύση εμπειρίας είναι εκατομμύρια. Στο πέρασμα των αιώνων, άνθρωποι κάθε ηλικίας, φυλής και γλώσσας, προστίθενται στις εκατόμβες των μαρτύρων των οποίων κοινόν γνώρισμα είναι ένα: η αγάπη τους για τον Χριστό. Εφαρμόζοντας στην πράξη τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: ''τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς'' [1].
Ποιος άνθρωπος, στην ανάγνωση των αρχαίων και νέων συναξαρίων θα παραμείνει ασυγκίνητος ενώπιον του απαράμιλλου ηρωισμού των αγίων μας, των φίλων του Θεού, που στέκονται αγέρωχοι μπροστά στον επικείμενο θάνατο τους, ομολογούντες Χριστόν Εσταυρωμένον και Αναστάντα; Ποιος άνθρωπος μπορεί να μην θαυμάσει το γεγονός πως στις περιπτώσεις των μαρτύρων, συναντά κανείς την απόλυτη υπέρβαση που ξεπερνά το λογικόν, προσεγγίζοντας το υπέρλογον;
Έναν τέτοιο υπέροχο άνθρωπο τιμά σήμερα η Εκκλησία μας, θέτοντας αυτόν ενώπιον των οφθαλμών μας όχι μόνον ως παράδειγμα ζωής αλλά πρωτίστως και κυρίως ως παράδειγμα αιωνιότητος. Διότι, εάν η ζωή του ανθρώπου μετρά χρόνους τους οποίους μετά θάνατον η λήθη διαδέχεται, η αιωνιότητα δεν έχει όρια μιας και η λήθη δεν μπορεί να την αγγίξει.
Αιώνες τώρα, ο Θαυματουργός αθληφόρος, ο του Χριστού αριστεύς Μηνάς, παραμένει άφθαρτος από την φθορά της λήθης στην συνείδηση των πιστών Χριστιανών στο πρόσωπο του οποίου βλέπουν την πληρότητα της χαράς της Αναστάσεως του Χριστού, από έναν μάρτυρα- ομολογητή που αντάλλαξε τα γήινα με τα ουράνια, τα φθαρτά με τα άφθαρτα, τα πρόσκαιρα με τα αιώνια, προσφέροντας εαυτόν σε Εκείνον, Τον ''πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς· ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος'' [2].
Ο θαυμαστός Άγιος Μηνάς, έζησε σε χρόνους κατά τους οποίους κυριαρχούσε η πολυθεΐα των ειδώλων, χρόνους όπου ο ζόφος της αγνωσίας της αληθείας, δεν επέτρεπε στους ανθρώπους να αναζητήσουν αυτήν την αλήθεια τούνομα της οποίας είναι Χριστός[3]. Τα αδιάψευστα χείλη Του βεβαιούν πως εκείνος που γνωρίζει την αλήθεια είναι ελεύθερος[4]. Και ο Άγιος Μηνάς, υπήρξε όντος ελεύθερος σε χρόνους αιχμαλωσίας όπου η Πίστης προς τον αληθινό Θεό, ήταν αιτία θανάτου του πιστεύοντος σε Αυτόν. Παρ’ ότι παιδί ειδωλολατρών ο ίδιος, γνώρισε την αλήθεια του Χριστού.
Γεννήθηκε στο σημερινό Κάιρο της Αιγύπτου, το αρχαίον Νίκιον, περίπου το 250 μ.Χ. Σε νεαρά ηλικία κατατάχθηκε στον Ρωμαϊκό στρατό, την υπερδύναμη της εποχής εκείνης και υπηρέτησε στην περιοχή της σημερινής Κιουτάχειας της Κεντρικής Μικράς Ασίας, το αρχαίον Κοτύαιον την κατά το λεξικόν Σουίδα[5] πατρίδα του Αισώπου. Εις αυτήν την αρχαίαν πόλην επέπρωτο ο στεφανηφόρος στρατιώτης του Χριστού να δεχθεί τον αμαράντινο της δόξης, μαρτυρικόν στέφανον.
Δεν άνθεξε να βλέπει την θηριώδη των ειδωλολατρών συμπεριφορά κατά των ανυπεράσπιστων Χριστιανών. Αποχώρησε από τον στρατό και ανήλθε επί όρους παρακειμένου της πόλεως προετοιμάζοντας εαυτόν για την οδό του μαρτυρίου. Οδόν, την οποίαν δεν άργησε να βαδίσει όταν δοθείσης της ευκαιρίας και με αφορμή ειδωλολατρική εορτή κατήλθε από του όρους ώστε να κηρύξει τον Χριστόν την αλήθεια έναντι του ψεύδους. Αυτό, τον οδήγησε σύντομα ενώπιον του ηγεμόνος της πόλεως. Και εις τον ηγεμόνα ομολογεί την Πίστη του στον Χριστό, γνωρίζοντας πως τον περιμένει οδυνηρός θάνατος, αλλά δεν πτοείται! Ηχεί στα ώτα του, γλυκυτάτη φωνή: ''μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι'' [6].
Ο δι’ αποκεφαλισμού επακολουθούμενος της ομολογίας θάνατος, οδηγεί την αθάνατον ψυχήν, χωριζομένην εκ του μαρτυρικού σώματος, εις χείρας Θεού ζώντος. Ο Άγιος Μηνάς, στους επόμενους αιώνες θα γίνει σύμβολο για τα εκατομμύρια των Χριστιανών που θα τον αγαπήσουν, προσευχόμενοι σε Εκείνον, χτίζοντας ευμεγέθεις Ναούς στο όνομα Του, απεικονίζοντας την ιλαρά μορφή Του σε άγια εικονίσματα, δίνοντας το ευλογημένον όνομα Του στα παιδιά τους.
Και Εκείνος, ανταποκρινόμενος στις δεήσεις και ικεσίες των πιστών, σπεύδει ταχέως ώστε να συντελεσθεί αυτό που η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να αντιληφθεί: το θαύμα! Αυτό που ορίζουμε ως θαύμα, φιλόθεοι ακροατές, ξεκινά απ’ εκεί όπου σταματά η ανθρώπινη λογική! Η έναρξη του ως θεμέλιο έχει την πίστη. Μέσα λοιπόν από αυτή την πίστη, ο Άγιος ζει μέσα στους αιώνες επενεργώντας με τρόπο παράδοξο και θαυμαστό σε όσους τον επικαλούνται.
Στα θεμέλια του υποσκάπτου Μητροπολιτικού Ναού της πόλεως μας, υπάρχουν ακόμα τα αρχιτεκτονικά λείψανα αρχαίας βασιλικής του 6ου μΧ. αιώνος, την οποία η παράδοσις θέλει να είναι αφιερωμένη στον Θαυματουργό Άγιο Μηνά. Πολύ αργότερα και μετά την ανέγερση του εταίρου παλαιοχριστιανικού Ναού το 1759, στο ίδιο σημείο που βρίσκεται και ο σημερινός Μητροπολιτικός της πόλεως Ναός, η αφιέρωσις του στον έτερο της πόλεως αρωγό και Προστάτη Άγιο Νικόλαο, δεν εμποδίζει τους ευσεβείς Χριστιανούς, όχι μόνον να διατηρήσουν την μνήμη του Αγίου Μηνά, αλλά και να τον καταστήσουν πολιούχο και έφορο της Ελευθερουπόλεως. Τούτο δε, πιθανόν να οφείλετε και εις το γεγονός πως: ''σώζεται προφορική παράδοση, σύμφωνα με την οποία, στη διάρκεια των απελευθερωτικών πολέμων των αρχών του 20ού αιώνα, οι κάτοικοι του Πραβίου έβλεπαν τον προστάτη Άγιό τους με το άλογό του πάνω από την πόλη''[7].
Εκτελούντες λοιπόν χρέος υψηλόν, το οποίον παραλάβαμε από τους προπάτορες μας, εορτάζομεν πανηγυρικώς τον Άγιο μας, τον προστάτη, πολιούχο και έφορο της Ελευθερουπόλεως Μηνά τον Θαυματουργό, έχοντες την βεβαιότητα πως Εκείνος περιφρουρεί την ιστορική αυτή πόλη της πολυπάθου Μακεδονίας μας, από πάσαν επιβουλήν, ως ήδη συνέβη εις κρισίμους ιστορικάς περιστάσεις όταν στον τόπο αυτό, ενέσκηψαν πικρές δοκιμασίες από τις οποίες οι προπάτορες μας κατάφεραν να εξέλθουν αδιαλώβητοι διατηρώντας και την Ορθόδοξη Πίστη τους αλλά ασφαλώς και την Εθνική τους ταυτότητα!
Ευχαριστούντες λοιπόν τον Θεό, διότι οι Άγιοι μας είναι η επισφράγιση της μέριμνας Του στους ανθρώπους, παρακαλούμε τον Άγιο Μηνά να μας διαφυλάττει πάντοτε από κάθε επιβουλή του προαιωνίου των ανθρώπων εχθρού και ταυτοχρόνως να ικετεύει τον εν Τριάδι Θεόν ώστε και εμείς, οι καταπονημένοι του βίου οδοιπόροι, να απολαμβάνουμε της ορατής τε και αοράτου προστασίας Του ομολογούντες Χριστόν, τον ερχόμενον ταχύ!
«ναὶ ἔρχου, Κύριε ᾿Ιησοῦ. Η χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν».[8]
π. Θωμάς Ανδρέου
*Ομιλία κατά την Θ. Λειτουργία εις τον Μητροπολιτικό
Ι.Ν. Αγίου Νικολάου –Ελευθερουπόλεως, επί τη Μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος
Μηνά του Θαυματουργού πολιούχου Ελευθερουπόλεως εκφωνηθείσα την 11ην Νοεμβρίου 2017.
[1] Ρωμ. 8, 35-37.
[2] Σύμβολο της Πίστεως.
[3] Ιω. 14,6.
[4] Ιω. 8,32.
[5]https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1_(%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C),
ημ. ανάκτησης : 8/11/2017.
[6] Μτθ. 10,28.
[7] http://lymperakis-theodoros.blogspot.gr/2015/01/blog-post_31.html,
ημ.ανάκτησης:8/11/2017.
[8] Αποκ. 22,20.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου