Σήμερα θά μείνω μαζί σου…

Τά ἱερά κείμενα τῶν εὐαγγελίων εἶναι γεμάτα ἀπό περιπτώσεις ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων πού πρωταγωνιστοῦν σέ αὐτά. 

Μετανιωμένων ἁμαρτωλῶν πού ἀναζήτησαν καί βρῆκαν τήν λύτρωση, τήν φιλανθρωπία καί τό ἔλεος στό πρόσωπο Ἐκείνου πού ποτέ δέν ἀπέστρεψε τό βλέμμα Του ἀπό τόν ἄνθρωπο!

Μιά ἀκριβῶς τέτοια περίπτωση, μεταξύ ἄλλων, μᾶς περιγράφει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ Ζακχαίου, ἑνός τελώνη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. 

Δέν ἦταν ἕνας ἁπλός ὑπάλληλος ὁ Ζακχαῖος, ἦταν προεστός στήν Ἱεριχῶ, γνωστός γιά τούς ἀθέμιτους τρόπους μέ τούς ὁποίους εἶχε πλουτίσει στήν ζωή του. Ἄνθρωπος χωρίς συναισθήματα γιά τούς ἄλλους, μέ μοναδικό του ἐνδιαφέρον τόν προσωπικό πλουτισμό!

Ὅμως, ὁ ἀσυγκίνητος αὐτός ἄνθρωπος, τό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματος τοῦ ὁποίου προκαλεῖ στούς ἄλλους φόβο, ἀκούγοντας ὁ ἴδιος πώς ὁ Χριστός βρίσκεται στήν Ἱεριχῶ, ἀποφασίζει νά τόν δεῖ ἀπό κοντά. Ἀναζητᾶ νά μάθει ἀπό ποῦ ὁ Χριστός μας θά περάσει. Ἀφοῦ λοιπόν τό μαθαίνει, βρίσκει ἕνα δέντρο –λόγω του ὅτι εἶναι μικρόσωμος– ὅπου ἀνεβαίνει γιά νά μπορεῖ νά Τόν δεῖ καλύτερα! Δέν τοῦ ἀρκεῖ ἁπλά νά ἀκούσει τόν λόγο Του, ἐπιδιώκει νά Τόν δεῖ , νά Τόν γνωρίσει ἀπό κοντά.

Σέ κάποια στιγμή ὁ Κύριος μας, φθάνει κοντά στό σημεῖο ὅπου βρίσκεται σκαρφαλωμένος ὁ Ζακχαῖος καί σταματᾶ. Ὑψώνει τά μάτια Του καί κοιτᾶ τόν ἁμαρτωλό τελώνη. Καί τότε, ποιός θά μποροῦσε νά τό φανταστεῖ, τόν προσκαλεῖ μέ τό ὄνομά του καί τοῦ ζητᾶ, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας, νά τόν φιλοξενήσει μέσα στό σπίτι του…

Ἕνας σεισμός γίνεται μέσα στήν ψυχή τοῦ Ζακχαίου! Τήν στιγμή πού ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τόν ἀποστρέφονται, ὁ Θεός τόν ἀναζητᾶ μέ τ’ ὄνομά του… Μιά καί μόνο στιγμή, ἀρκεῖ γιά νά ἀλλάξει ὁ ἄνθρωπος τρόπο σκέψης καί κατ’ ἐπέκταση τρόπο ζωῆς! Γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, ὑπάρχει ἡ κατάλληλη στιγμή τῆς δικῆς του συνάντησης μέ τόν Θεό! Καί στό ἕνα βῆμα τοῦ ἀνθρώπου πρός Τόν Θεό, κάνει ἐννιά βήματα ὁ Θεός γιά νά τόν συναντήσει! Αὐτό ἀκριβῶς μᾶς περιγράφει ἡ συγκεκριμένη εὐαγγελική περικοπή.

Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ συνέχεια πού ἀποδεικνύει τοῦ λόγου τό ἀσφαλές. Ἀπέναντι στήν μικροψυχία κάποιων, πού δυσανασχετοῦν ἀκούγοντας τόν Χριστό μας νά λέει πώς θά μείνει στό σπίτι ἑνός ἁμαρτωλοῦ, ὁ Ζακχαῖος, κατεβαίνει γεμάτος χαρά καί ἀνακοινώνει δημοσια –τί βαθιά ταπείνωση– πώς ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη, ἀλλάζει τρόπο σκέψης καί ζωῆς. Μοιράζει κατά τό ἥμισυ τα ὑπάρχοντά του στούς πτωχούς καί ὄχι μόνον αὐτό! Ὅποιον, Τοῦ λέει, συκοφάντησα, ἅς τό προσέξουμε ὅλοι αὐτό, τέσσερις φορές περισσότερο θά τόν ἀποζημιώσω!

Ἔτσι ἁπλά ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀλλάξει ζωή! Ὁ Ζακχαῖος, ὁ ἀρχιτελώνης καί ἁμαρτωλός, ὁ ἀδίστακτος συκοφάντης παίρνει τήν θέση τοῦ ἀνάμεσα στούς ἤρωες-πρωταγωνιστές τῶν ἱερῶν κειμένων, δίπλα στόν ἀνώνυμο ληστή, τήν πόρνη ἀλλά καί τόν πρώην διώκτη τόν μέγα Παῦλο! Γιά ὅλους αὐτούς τούς μετανιωμένους ἁμαρτωλούς, κοινό στοιχεῖο τῆς σωτηρίας τούς εἶναι ἡ ἔμπρακτη μετάνοια, πού καθιστᾶ τήν ἁμαρτία ἀνίσχυρη στό νά ἐμποδίσει τόν ἄνθρωπο νά σωθεῖ! Μέσα ἀπό τά πρόσωπα αὐτά, ἔρχεται νά βρεῖ πλήρη ἐφαρμογή ὁ λόγος, «ὁσάκις ἄν πέσεις ἔγειρε καί σωθήσει».

                                                                          π. Θωμάς Ανδρέου 

* Σκέψεις επί του ευαγγελικού αναγνώσματος της Κυριακής ΙΕ Λουκά (Ζακχαίου). Δημοσιεύθηκε στον Διαδικτυακό Άμβωνα της ιστοσελίδος της Ι.Μ. Ιωαννίνων στις 23-1-19.