Ο Χριστός μιλούσε πάντοτε κατανοητά στον λαό. Με λίγα λόγια, έλεγε τόσα πολλά σε αντίθεση με εμάς που λέμε πολλά χωρίς όμως τελικά να λέμε κάτι! Χρησιμοποιούσε απλά παραδείγματα και μάλιστα με παραστάσεις τόσο διαχρονικές που παραμένουν ζωντανές μετά από είκοσι αιώνες. Αυτά τα παραδείγματα είναι οι παραβολές, δηλαδή οι μικρές πλην όμως μεστές περιεχομένου ιστορίες μέσα στις οποίες μπορούν να ταυτιστούν όλοι οι αναγνώστες τους!
Στην σημερινή παραβολή των ταλάντων, ακούσαμε τον Κύριο μας να μιλά για έναν πλούσιο άνθρωπο, έναν άρχοντα της εποχής , ο οποίος πριν φύγει για μακρινό ταξίδι, κάλεσε τους δούλους του για να τους μοιράσει τάλαντα, δηλαδή νομίσματα της εποχής ώστε να τα διαχειριστούν ο καθένας κατά την κρίση και τις δυνατότητες του, όσο εκείνος θα απουσίαζε. Στον ένα δίνει πέντε τάλαντα. Στον δεύτερο δύο και στον τρίτο μόνο ένα.
Κάποιος θα αναρωτηθεί ίσως γιατί αυτή η διαφορά μεταξύ της ποσότητος και των προσώπων. Αυτή όμως η απορία θα αποσαφηνιστεί στην συνέχεια της ανάγνωσης της παραβολής. Μετά το μοίρασμα των ταλάντων και την αποχώρηση του άρχοντα ξεκινά από πλευράς των δούλων η διαχείριση των ταλάντων. Η φράση κλειδί για την κατανόηση της παραβολής είναι: "ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν".
Ο άρχοντας, γνωρίζει τους δούλους του. Έτσι τους δίνει στον καθένα ό,τι θεωρεί πως μπορεί να διαχειριστεί και να το αυξήσει. Ακόμα και σε αυτόν που προφανώς γνωρίζει- γιαυτό του δίνει μόνο ένα τάλαντο- πως δεν θα το αυξήσει, ωστόσο του δίνει την ευκαιρία! Είναι σημαντικό αυτό. Του δίνει την ευκαιρία να αυξήσει αυτό που έχει.
Επιστρέφοντας ο άρχοντας ζητά από τους παραλήπτες των ταλάντων Του, γιατί τα τάλαντα δικά Του είναι, να του δώσουν λογαριασμό πώς και με ποιο αποτέλεσμα τα χρησιμοποίησαν. Ο πρώτος που παρέλαβε πέντε τάλαντα του επιστρέφει δέκα δηλαδή διπλάσια απ' όσα ο ίδιος του έδωσε. Ο δεύτερος παρουσιάζει τέσσερα και πάλι δηλαδή τα διπλάσια αναλογικά με αυτά που πήρε. Ο τρίτος όμως επιστρέφει το ένα. Ό,τι δηλαδή παρέλαβε χωρίς να το αξιοποιήσει.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει στην συνέχεια η διήγηση της παραβολής αφού ο άρχοντας έχει ήδη εκφράσει την ευαρέσκειά του στους δύο πρώτους, ενώ στηλιτεύει την ανικανότητα του τρίτου να διαχειριστεί ότι του έδωσε, χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα ως πονηρό και φυγόπονο. Το χειρότερο είναι πως ο τρίτος δούλος αποτολμά να ρίξει την ευθύνη της δικής του ανικανότητας στον άρχοντα του που δεν τον εξαίρεσε στο μοίρασμα των ταλάντων.
Το αποτέλεσμα είναι ο άρχοντας, να διατάξει την τιμωρία του δούλου αφού προηγουμένως δίνει την εντολή να πάρουν το τάλαντο από τον φυγόπονο ώστε να δοθεί σε άλλον που θα το διαχειριστεί με σύνεση και θα το αυξήσει.
Όταν ο αναγνώστης φτάσει στο τέλος της παραβολής είναι αδύνατον να μην έχει καταλάβει το νόημά της. Να κατανοήσει πως ο Θεός δίνει χαρίσματα τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Στον κάθε ένα ξεχωριστά κάτι διαφορετικό και ξεχωριστό που ξέρει, πως αν ο άνθρωπος το θέλει, μπορεί να το αυξήσει και αυτό να ωφελήσει όχι μόνον τον ίδιο αλλά και τους άλλους ανθρώπους αφού ο ένας μπορεί να συμπληρώσει ό,τι ο άλλος δεν μπορεί να κάνει.
Με τον τρόπο αυτό, οι άνθρωποι αυξάνουν τα δικά τους τάλαντα. Πάντα σε αυτή την ωραία παραβολή θυμάμαι το παράδειγμα του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Ludwig van Beethoven. Ο θρυλικός μουσικοσυνθέτης δεν κατάφερε ποτέ να ακούσει κάποια από τα τελευταία αριστουργήματα που ο ίδιος έγραψε λόγω της κώφωσης που τον ταλαιπώρησε από κάποια στιγμή και μετά στη ζωή του. Ο μεγάλος Μπετόβεν, μεγαλούργησε κυρίως μετά την κώφωση του. Δεν άφησε ποτέ το ταλέντο του να καμφθεί και να εξαλειφθεί ακόμα και όταν πλέον ο ίδιος δεν μπορούσε να ακούσει, τα θεσπέσια έργα του που μέχρι σήμερα οι άνθρωποι απολαμβάνουμε!
Αυτή είναι η παραβολή των ταλάντων. Ο Θεός δίνει ευκαιρίες σε όλους για την αξιοποίηση των ταλάντων τους. Ευκαιρίες που και εμείς πρέπει να δίνουμε ο ένας στον άλλον. Από εκεί και μετά τον λόγο τον έχει ο ίδιος ο άνθρωπος. Πώς και με ποιο τρόπο θα καταφέρει να αυξήσει ό,τι του δόθηκε. Η επισφράγιση της ελευθέρας βουλήσεως με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να διαχειριστεί το τάλαντό του έρχεται με την καταληκτική φράση :"ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω" δηλαδή όποιος θέλει να ακούσει, ας ακούσει.
Θα δώσουμε λόγο στο Θεό γιατί δεν αξιοποιήσαμε ό,τι μας έδωσε. Και αυτό θα γίνει για έναν μόνο λόγο. Γιατί πολλές φορές φθονούμε τα χαρίσματα των άλλων χωρίς να είμαστε σε θέση να αξιοποιήσουμε τα δικά μας χαρίσματα. Με αυτήν την προοπτική μπορούμε να καταλάβουμε την παραβολή των ταλάντων μέσα από την οποία ο καθένας μας καθίσταται μοναδικός και ξεχωριστός στα μάτια Του Θεού!
π. Θωμάς Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου