Η σύναξις των Αγίων 12 Αποστόλων σηματοδοτεί την τιμή αλλά και τον υπέρτατο σεβασμό του πληρώματος της Χριστιανικής Εκκλησίας προς τους στυλοβάτες εκείνους του Ευαγγελίου οι οποίοι "ουκ έδωκαν ύπνον τοις βλεφάροις τους νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις των" αλλ’ όργωσαν απ’ άκρου εις άκρον την οικουμένην για να ενσπείρουν τον σπόρον του Ευαγγελίου Της Αγάπης του Χριστού.
Εάν μελετήσει κανείς τα Ιερά συναξάρια των Αγίων Αποστόλων, θα αντιληφθεί αμέσως ότι οι περισσότεροι εκ των δώδεκα εμιμήθησαν τον Χριστό όχι μόνον στον δρόμο του Γολγοθά, αλλά και σε αυτόν τούτον τον Σταυρικόν Θάνατον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού! Οι περισσότεροι εκ των Αποστόλων εσταυρώθησαν, μεταξύ των οποίων και ο Πρωτόκλητος Άγιος Ανδρέας ο οποίος είναι και ο πολιούχος της Ενορίας σας.
Λέγει λοιπόν στο εγκώμιο του ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την Σύναξη των Αγίων Αποστόλων: Είναι να απορεί κανείς. Δώδεκα άνθρωποι ξεκίνησαν μέσα σε έναν κόσμο διεσπαρμένον από την ειδωλολατρία και την πολυθεΐα των ειδώλων, να κηρύξουν Ιησούν Χριστόν, Εσταυρωμένον και Αναστάντα. Διερωτάται ο Ιερός Πατήρ, που εβασίσθησαν; Στην ρητορική τους δεινότητα; Μα, απαντά ο ίδιος, ήσαν αγράμματοι αλιείς, δεν είχαν αυτήν την ρητορικήν ικανότητα ώστε να πείσουν με επιχειρήματα, να υποστηρίξουν την θεανδρική υπόσταση του Κυρίου μας. Στην τεράστια περιουσία τους; Μα ήταν πάμπτωχοι!
Στις Πράξεις των Αποστόλων στο Γ’ κεφάλαιο, ο Ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει ένα φοβερό γεγονός. Πηγαίνει ο Απόστολος Πέτρος, ο μεγαλύτερος από την χορεία των δώδεκα, μαζί με τον μικρότερο τον Ιωάννη να προσευχηθούν στο Ναό. Εκεί λοιπόν, σε μια πύλη υπήρχε ένας ανάπηρος άνθρωπος, ένας παράλυτος εκ γενετής τονίζει ο Ιερός συγγραφεύς. Βλέποντας τους να πλησιάζουν ύψωσε τα χέρια του και ζήτησε ελεημοσύνη. Σταματά ο Πέτρος και του λέει λοιπόν, κοίταξε μας! Σήκωσε αυτός τα μάτια του ψηλά και αντίκρισε τον Απόστολο Πέτρο. Περίμενε ότι θα του δώσουν κάποια χρηματική ελεημοσύνη. Από ποιους; Από εκείνους που ζούσαν με ελεημοσύνη γιατί δεν είχαν τίποτε δικό τους. Και τότε του λέει το φοβερό λόγο ο Απόστολος Πέτρος! "Αργύριον και χρυσίον ούχ υπάρχει μοι , ο δε έχω τούτο σοι δίδωμι: εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου , έγειρε και περιπάτει". Και πιάνοντας τον από το χέρι, τον σήκωσε στερεώνοντας τον στα πόδια του!
Οι Απόστολοι έκαναν εν ζωή θαύματα! Σημειώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς ότι μετά το γεγονός της Πεντηκοστής εκτός του ότι μπορούσαν να επικοινωνήσουν σε διάφορες γλώσσες, έκαναν θαύματα "σημεία και τέρατα εν τω λαώ". Γιατί; Γιατί αυτοί οι δώδεκα το μεγαλύτερο θαύμα που ανέλαβαν και έβγαλαν εις πέρας, ήταν να διαπλεύσουν την θάλασσα, να διαπεράσουν την στεριά και να κηρύξουν Ιησούν Χριστόν, Εσταυρωμένον και Αναστάντα! Κανείς τους δεν σκέφθηκε τι άφηνε πίσω. Οι περισσότεροι ήταν έγγαμοι, είχαν παιδιά. Για θυμηθείτε την γνωριμία του Κυρίου μας με τον Πέτρο. Για θυμηθείτε την γνωριμία Του με τον Ανδρέα! Άφησαν τα πάντα! Τα πάντα και Τον ακολούθησαν! Δώδεκα πάμπτωχοι ψαράδες που υπήκουσαν στην πρόσκληση του Κυρίου "αφήστε τα δίκτυα και ελάτε να σας κάμω αλιείς ανθρώπων"!
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τους περιγράφει σαν δώδεκα χορδές, στην μελωδική και εναρμόνια κιθάρα της Εκκλησίας. Ο καθένας τους ξεχωρίζει για την δική του προσωπικότητα. Όταν ο Χριστός τους επέλεξε να στελεχώσουν την Αποστολική χορεία, δεν προσπάθησε να βρει τους καλύτερους, τουλάχιστον με τα κριτήρια με τα οποία ο κόσμος χαρακτηρίζει κάποιον σαν καλό άνθρωπο. Η λογική θα απαιτούσε επί παραδείγματι να έχει κοντά του έναν πράο άνθρωπο, ωστόσο Εκείνος μεταξύ των πράων, θέτει και τον οξύθυμο τον Πέτρο! Και όμως! Αυτό που έκανε ο Πέτρος, δεν μπορούσε να το κάνει κανείς! Ποιο; Το ότι έδειξε ο ίδιος τι σημαίνει μετάνοια! Τι σημαίνει συντριβή! Τι μπορούν να σημαίνουν, όχι τα δάκρυα των οφθαλμών, αλλά τα δάκρυα της καρδιάς ενός ανθρώπου! Επέλεξε τον Θωμά ο οποίος είπε "εάν μη ίδω ου μη πιστεύσω"! Η ανθρώπινη λογική μπορεί να αντιταχθεί και να πει, χωρά ένας άπιστος δίπλα στο Χριστό; Ναι! Γιατί ο ίδιος είναι λίγο καιρό πριν, όταν ο Κύριος κινούσε να πάει στην Βηθανία να αναστήσει τον φίλο του τον Λάζαρο, ο οποίος παρακινούσε και τους υπολοίπους να πάνε μαζί του και αν χρειαστεί να πεθάνουν μαζί του!
Επέλεξε τον Ιούδα, που γνώριζε πως θα τον προδώσει. Και όμως τον επέλεξε! Διότι θα πρέπει να γνωρίζουμε πως ο Χριστός είναι ο αιώνιος φίλος των αμαρτωλών κάθε εποχής! Οι πρωταγωνιστές των ευαγγελίων υπήρξαν οι μεγαλύτεροι αμαρτωλοί της εποχής τους. Πώς θα ήταν ο λόφος του Γολγοθά, εάν απάνω σε αυτόν δεν υπήρχε κρεμασμένος δίπλα στον Χριστό ένας ανώνυμος ληστής, ένας φονιάς, ένας κατάδικος! Εκείνος όμως ο ληστής είναι που αποζητά την σωτηρία μετανοών για τα εγκλήματα του! Και την στιγμή που οι ευεργετηθέντες και θεραπευμένοι από τα τρυπημένα χέρια του Χριστού μας, κραυγάζουν το "άρον, άρον σταύρωσον αυτόν", εκείνος ο κατάδικος με την ψυχή του κράζει: "Μνήσθητι μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία Σου!".
Ο Χριστός διάλεξε κοντά του ανθρώπους με ελαττώματα. Τους κάλεσε για να τους εξαγιάσει. Δεν διάλεξε αγίους! Αντίθετα, εκείνους που θεωρούσαν τον εαυτό τους άγιο, ο Χριστός τους αποστράφηκε! Βρήκε αμαρτωλούς και τους έκανε Αγίους! Διάλεξε ανθρώπους που διακρίνονταν για την αγνότητα της ψυχής τους. Αυτό ψάχνει ο Θεός να βρει στον άνθρωπο αδελφοί μου, ο "ετάζων καρδίας και νεφρούς" δεν βλέπει αυτό που εμείς θέλουμε να βλέπουν οι άνθρωποι, "το θεαθήναι τοις ανθρώποις", ελέγχει και βλέπει τις ψυχές των ανθρώπων κατά τον τρόπο που ο άνθρωπος διαβάζει ένα ανοικτό βιβλίο. Με τον ίδιο τρόπο ο Θεός έρχεται να διαβάσει το βιβλίο της ψυχής μας και να διακρίνει τον σκληροτράχηλο από τον φιλεύσπλαχνο, τον πονηρό από τον αγαθό, τον ανηλεή από τον ελεήμονα. Γιατί στα μάτια του Θεού, είμαστε ένα ολάνοιχτο βιβλίο ο καθείς ξεχωριστά!
Διάλεξε λοιπόν δώδεκα απλούς ανθρώπους, οι οποίοι όμως έζησαν αλλά και πέθαναν για τον Χριστό! Και σήμερα, σύμπασα η Χριστιανική Εκκλησία, από την Ανατολή μέχρι την Δύση, έρχεται να προβάλει ως πρότυπα ζωής τους δώδεκα αυτούς στυλοβάτες του Ευαγγελίου της Αγάπης και να πει, πως οι άνθρωποι αυτοί που θυσίασαν τα πάντα για τον Χριστό, πως δεν δίστασαν ούτε στιγμή να Τον ακολουθήσουν, ενώ γνώριζαν πως θα πεθάνουν μαζί Του, ενώ γνώριζαν πως εγκαταλείποντας τα πάντα δεν θα ξανάβλεπαν τις οικογένειες τους, τα παιδιά τους, τον τόπο που γεννήθηκαν! Και όμως, τον ακολούθησαν μέχρι τον θάνατο.
Μέσα λοιπόν στην δωδεκάδα των Αποστόλων, δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τον έναν από τον άλλον και για τον λόγο αυτό, παρά του ότι ο καθένας εξ αυτών έχει την δική του εορτή μέσα στον ενιαύσιο της Εκκλησίας, ωστόσο σήμερα με την Σύναξη αυτή η Εκκλησία τους τιμά στο σύνολο τους, ως πρεσβευτές αλλά και οδοδείκτες της πορείας μας προς την Βασιλεία των Ουρανών. Αν λοιπόν θέλουμε να τιμήσουμε τους ένδοξους Αποστόλους ας τους μιμηθούμε σε δύο χαρακτηριστικά στοιχεία τους: στην αγνή πίστη τους στον Χριστόν και στο θάρρος της ομολογίας τους για τον Χριστό! Πρέπει να γνωρίζουμε πως, όταν κανείς πιστεύει με όλη του την καρδιά στον Χριστό, δεν είναι δυνατόν Εκείνος που άπλωσε τα χέρια του επάνω στο Σταυρό του Γολγοθά, Εκείνος που αγκάλιασε μια πόρνη, έναν ληστή, έναν βλάσφημο και διώκτη της Εκκλησίας Του, τον Μέγα Παύλο, δεν είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν Εκείνος να μην δεχθεί την μετάνοια κάθε ενός που τον αποζητά με την καρδιά του. Στην αγκαλιά του Χριστού χωρούν οι πάντες, μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και πένητες και αυτό το αποδεικνύει η ζωντανή παρουσία των Αποστόλων που είκοσι αιώνες τώρα, συνεχίζουν να μας εμπνέουν με την ζωή τους, να μας δίνουν θάρρος από το θάρρος τους και παλμό από τον παλμό τους με τον οποίον και εμείς καλούμεθα να συνεχίσουμε τον δρόμο της ζωής μας. Αμήν!
π. Θωμάς Ανδρέου
_____________
*Εκφωνήθηκε
στον Ι.Ν. Αγίων 12 Αποστόλων- Αγίου Ανδρέα της Ι.Μ. Ελευθερουπόλεως στις 29 Ιουνίου 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου