Ο χώρος μέσα στον οποίο εξελίσσεται η παραβολή, είναι ο Ναός Του Θεού, δηλαδή, ο κατ’ εξοχήν χώρος συνάντησης του Θεϊκού με το ανθρώπινο στοιχείο, εκεί όπου ολοκληρώνεται η αναζήτηση της αλήθειας. Μέσα στον χώρο αυτό, δυο άνθρωποι προσεύχονται. Ωστόσο μια φωνή ακούγεται. Αυτή του Φαρισαίου, του ανθρώπου που ο Ναός γι’ αυτόν είναι σχεδόν ο φυσικός του χώρος!
Ένας θρησκευόμενος υποκριτής είναι ο Φαρισαίος. Ψέματα δε λέει. Ό,τι λέει μεγαλόφωνα είναι αλήθεια. Δεν είναι άρπαγας, όπως και οι άλλοι άνθρωποι, το τονίζει αυτό, άδικος ή μοιχός, όπως ο κρυμμένος μέσα σε μια σκοτεινή γωνία του Ναού Τελώνης. Αυτόν δείχνει με το δάκτυλο ο Φαρισαίος, όταν με στόμφο συνεχίζει να διασαλπίζει την θρησκευτικότητα του, πράττοντας επακριβώς ότι ο Νόμος ορίζει! Αλήθεια λέει! Ο Φαρισαίος δεν είναι αμαρτωλός σε αντίθεση με τον Τελώνη. Είναι όμως κάτι άλλο που αποστρέφεται ο Θεός : Υποκριτής!
Αρκετά όμως ασχοληθήκαμε με τον Φαρισαίο. Ας περιγράψουμε τώρα τον κρυμμένο Τελώνη: μετανιωμένος αμαρτωλός! Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Εξ άλλου ο ίδιος με μια συνοπτική φράση, με λυγμούς και δάκρυα μετανοίας, αποζητά το φως του Θείου Ελέους μέσα στο σκοτάδι της αμαρτίας του. «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», επαναλαμβάνει μετανιωμένος! Ο ίδιος ο Χριστός μας βεβαιώνει πως τελικά αυτός που δικαιώνεται στα μάτια Του Θεού είναι ο μετανιωμένος αμαρτωλός και όχι ο θρησκευόμενος αμαρτωλός και όχι ο θρησκευόμενος υποκριτής!
Αυτή είναι η λογική του Θεού. Αυτό και το μεγαλείο της Θείας φιλανθρωπίας. Στην απαρχή του Τριωδίου, ο καθένας από εμάς καλείται να ταυτιστεί με έναν από τους δύο πρωταγωνιστές της παραβολής. Μια αυτοκριτική είναι ικανή να μας βοηθήσει να καταλάβουμε με ποιόν τελικά ταυτιζόμαστε, τον Τελώνη που μετανιώνει για ό,τι έκανε ή τον Φαρισαίο που υποκρίνεται για ό,τι κάνει…
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου