Πριν ξεκινήσω την κατάθεση των σκέψεων μου, θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου, τόσο στο διοικητικό Συμβούλιο του Αποστόλου Παύλου όσο και προσωπικά στον αγαπητό εν Χριστώ αδελφό κ. Εμμανουήλ Σταθούλια για την ευγενική τους πρόσκληση να καταθέσω σήμερα τις πενιχρές και ελάχιστες σκέψεις μου στην αγάπη σας, για έναν τόσο μεγάλο Άγιο των καιρών μας, τον Άγιο Νεκτάριο τον Θαυματουργό.
Μάλιστα, θα αναφερθούμε ειδικά σε μια πτυχή της συναρπαστικής πορείας της ζωής του Αγίου μας, που αφορά τις αρετές που τον κατέστησαν Άγιο στα μάτια του Θεού και των ανθρώπων, τις αρετές της πίστης, της προσευχής, της ταπείνωσης και κυρίως της υπομονής. Αυτή τελικά η τελευταία αρετή φάνηκε το κλειδί του παραδείσου στα χέρια του Αγίου, ένα κλειδί που άνοιξε διάπλατα για εκείνον τις πύλες του παραδείσου.
Αν πρέπει να μιλήσουμε για τις θλίψεις στη ζωή του Αγίου μας, θα πρέπει να αλλάξουμε τον τίτλο και αντί για ώρες των θλίψεων να μιλήσουμε για τα χρόνια των θλίψεων του Αγίου. Από μικρό παιδί δοκιμάστηκε στην υπομονή και στην ταπείνωση. Εκεί όμως που οι θλίψεις γιγαντώθηκαν, όπως η φωτιά στο δάσος, ήταν μετά την εις επίσκοπο χειροτονία του.
Ας ξεκινήσουμε όμως το ταξίδι μας στον αγρό μιας αγιασμένης ζωής που σπάρθηκε από την πίστη και την προσευχή, ποτίστηκε από τα δάκρυα και καρποφόρησε από την αγιότητα των αρετών του χαρισματικού Αγίου Νεκταρίου.
Στον Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς, υπάρχει ένα μικρό Παρεκκλήσιο. Στον χώρο αυτό, φιλοξενήθηκε για λίγες ώρες, έως ότου μεταβεί στην Αίγινα για να ταφεί, το πολύπαθο σώμα ενός από τους πλέον αγαπημένους Αγίους του λαού μας, του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού…
Εκατοντάδες άνθρωποι περνούν από εκεί καθημερινά για να ανάψουν ένα κερί και να προσευχηθούν στον άγιο με το γλυκύτατο πρόσωπο, την σεβάσμια φυσιογνωμία που όταν διαβάσει κάποιος τον βίο του, αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να κερδίζεις τον παράδεισο, ζώντας στην γη.
Ο Άγιος, γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης την 1η Οκτωβρίου του 1846 από ευσεβείς γονείς που δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ότι το πέμπτο από τα επτά παιδιά τους, έμελλε να γίνει ο Άγιος του 20ου αιώνα.
Η πορεία του ξεκινά από εκεί, στα πονεμένα χώματα της Ανατολικής Θράκης που κάποτε έσφυζαν από ζωή. Ελληνικές περιοχές με παράδοση, με βυζαντινό πολιτισμό, με αρχοντικά, με Εκκλησιές και Μοναστήρια που γέμιζαν από τις ψαλμωδίες και το θυμίαμα της προσευχής. Οι ανατολικοθρακιώτες αγαπούσαν τον Θεό! Σε τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσε ο Αναστάσης Κεφαλάς, μοσχομυρισμένος από θυμίαμα και αγιασμένος από τις μητρικές προσευχές της μητέρας του κόνας Μπαλλούς!
Μικρό παιδί, προσευχόταν μπροστά στην θαυματουργό Εικόνα της Κυράς Παναγιάς της Συλυβριανής που τα αγιασμένα χέρια των προσφύγων την ταξίδεψαν και την έφεραν να σκεπάζει την πόλη της Καβάλας, όπου και φυλάσσεται στον Μητροπολιτικό Ναό της. Κοιτούσε την Παναγιά κατάματα και αισθανόταν πως Εκείνη, άκουγε τις αθώες παιδικές προσευχές του…
Το κατάλαβε μετέπειτα, όταν ξανά και ξανά είδε την παρουσία της Παναγίας να τον επισκιάζει. Τα πρώτα χρόνια ζει και εργάζεται σε δύσκολες συνθήκες στην Κωνσταντινούπολη. Στην συνέχεια μεταβαίνει στην μυροβόλο Χίο, όπου εργάζεται ως δάσκαλος. Λίγο αργότερα, κείρεται μοναχός και μετά χειροτονείται διάκονος της Εκκλησίας του Χριστού.
Από την Χίο στην Αθήνα για λίγο και στην συνέχεια, στην Αλεξάνδρεια, όπου λαμβάνει τον δεύτερο βαθμό της Ιεροσύνης ως Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης. Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας θα τον προάγει σε Μητροπολίτη Πενταπόλεως το 1889. Από εκεί ξεκινά ο Γολγοθάς του που θα ολοκληρωθεί με την μακάρια κοίμηση του το 1920. Τελικά, ο Άγιος Νεκτάριος αγαπήθηκε από τον λαό μας γιατί έζησε τον πόνο, την θλίψη, την πικρία, την πείνα, τον φθόνο, την συκοφαντία και τέλος τον διωγμό. Διωγμό από την πρώτη στιγμή που η Εκκλησία τον καθιστά Επίσκοπο Της…
Πόσο εύκολα μπορεί ο άνθρωπος να εκτοξεύσει την συκοφαντία! Μεγάλη αμαρτία έχει ο συκοφάντης. Και ακόμα μεγαλύτερη, όσοι αποδέχονται τα λόγια του συκοφάντη, όσοι θα συμφωνήσουν μαζί του και θα μεταφέρουν την συκοφαντία ξεχνώντας ότι υπάρχει πάντοτε ένας πνευματικός νόμος που αλίμονο σε όποιον βρεθεί απέναντι του. Ποιος είναι ο νόμος αυτός; Πως το δάκρυ του συκοφαντημένου επιστρέφει πάντοτε στον συκοφάντη!
Κανείς δεν μπορεί να εκφύγει από τον πνευματικό αυτό νόμο. Και όσο μεγαλύτερες είναι οι συκοφαντίες, όσο περισσότερα είναι τα δάκρυα και οι καρδιακοί στεναγμοί του συκοφαντούμενου, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ένδικος μισθαποδοσία του συκοφάντου. Αν κάτι προσβάλλει βάναυσα τον Θεό, αυτό είναι η αχαριστία και η συκοφαντία. Το πρώτο διότι κυρίως έχει να κάνει με τον Θεό και το δεύτερο διότι κατά κύριο λόγο έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Η συκοφαντία αδικεί τον άνθρωπο. Έρχεται λοιπόν ο ίδιος ο Θεός να την αποκαταστήσει.
Η εκλογή του σε Επίσκοπο, σε συνδυασμό με το γεγονός πως υπήρξε ένας ιδιαίτερα χαρισματικός άνθρωπος, προκάλεσε τον φθόνο των αδελφών του κληρικών, φθόνος που αυξήθηκε όταν διαπίστωσαν την μεγάλη αγάπη του λαού του Θεού στο πρόσωπο του Αγίου. Πρόσωπα διαβλητά εισχώρησαν στο περιβάλλον του υπέργηρου τότε Πατριάρχου Αλεξανδρείας Σωφρονίου, διαβάλλοντας τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριο. Αυτό συνέβη διότι την εποχή εκείνη στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας οι επίσκοποι ήταν ελάχιστοι. Έβλεπαν λοιπόν ότι, εφ’ όσον ο Θρόνος βρισκόταν σε χηρεία μετά το θάνατο του Σωφρονίου, η εκλογή του Πενταπόλεως Νεκταρίου σε Πατριάρχη Αλεξανδρείας ήταν κάτι παραπάνω από βεβαία.
Οι διαβολείς σχημάτισαν το κατηγορητήριο που συνοπτικά είχε ως εξής: Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος ξεσηκώνει το λαό εναντίων του γέροντος Πατριάρχου Σωφρονίου, με απώτερο στόχο να απομακρυνθεί αυτός από το Θρόνο ώστε να τον διαδεχθεί! Όπως συνήθως συμβαίνει με αυτές τις περιπτώσεις, οι συκοφαντίες βρήκαν πρόσφορο έδαφος στο Πατριαρχείο και στον υπέργηρο Πατριάρχη. Ο Σωφρόνιος παύει από την θέση του Διευθυντή του Πατριαρχικού γραφείου στο Κάιρο τον Άγιο Νεκτάριο, επιτρέποντας του να «μένει στο οίκημα της Πατριαρχικής Επιτροπείας και να λαμβάνει μέρος τροφής εν τη κοινή τραπέζη μετά των ιερέων…».
Λίγο αργότερα απολύεται από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, παρά τις αντιδράσεις των ευσεβών χριστιανών, που στο πρόσωπο του έβλεπαν ενσαρκωμένη την αρετή και την αγιότητα.
Οι χριστιανοί του Καΐρου, πληροφορούμενοι την αναχώρηση του Αγίου από το Κάιρο -για την οποία σκόπιμα είχαν κάποιοι διαδώσει πως ήταν δική του επιθυμία-, συνέλεξαν πάνω από 900 υπογραφές αναφέροντας σε επιστολή τους, που δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα, πως θεωρούν μεγάλη ηθική ζημία την στέρηση του πλέον συμπαθούς των αρχιερέων και του πλέον αγαθού και δραστηρίου των κληρικών.
Έτσι ο Άγιος βρίσκεται στην Αθήνα. Οφείλουμε σε αυτό το σημείο να τονίσουμε ότι, παρά την άδικη μεταχείριση και συμπεριφορά του Πατριάρχου Αλεξανδρείας στο πρόσωπο του, ο Άγιος ουδέποτε έπαυσε να τον σέβεται και να τον ευγνωμονεί, όπως εύστοχα σημειώνει ο Καθηγητής Σοφοκλής Δημητρακόπουλος στην μνημειώδη για το πρόσωπο του Αγίου ιστορική βιογραφία βασισμένη σε αυθεντικές πηγές, «Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, η πρώτη αγία μορφή των ημερών μας».
Αυτή είναι η πρώτη δοκιμασία για τον Άγιο Νεκτάριο, υποκινούμενη από το φθόνο και την μικροψυχία των ανθρώπων. Δυστυχώς, θα ακολουθήσουν και άλλες που θα τον συντροφέψουν μέχρι το τέλος της ζωής του. Ας συνεχίσουμε όμως την εξέλιξη των πραγμάτων.
Αποχωρεί από την Αλεξάνδρεια και φθάνει στην Αθήνα το 1890, σε ηλικία 44 ετών, όπου αναζητά μια απλή θέση Ιεροκήρυκος ώστε να ασκεί τα λειτουργικά και ιεροκηρυκτικά του καθήκοντα. Πιστεύει πως εδώ θα βρει ένα χαμόγελο, μια κουβέντα αγάπης από τους συλλειτουργούς αδελφούς του στο θυσιαστήριο του Θεού! Γρήγορα όμως οι ελπίδες εξανεμίζονται…
Τον Άγιο Νεκτάριο τον εξεδίωξαν οι κληρικοί και τον αγκάλιασε ο απλός λαός, που στο πρόσωπο του βρήκε τον αληθινό εργάτη του Ευαγγελίου της Αγάπης του Ιησού! Η αναζήτηση μιας απλής θέσης ιεροκήρυκα για τον πολύπαθο Μητροπολίτη έχει να κάνει και με βιοποριστικούς λόγους. Έφθασε στο σημείο να μείνει νηστικός γιατί κανείς από τους «αδελφούς του» δεν σκέφθηκε να του προσφέρει ένα πιάτο φαγητό…
Μόνο μια ηλικιωμένη γυναίκα, η σπιτονοικοκυρά του στο μικρό δωματιάκι που νοίκιαζε στην Αθήνα και που δεν γνώριζε πως ο απλούς ρασοφόρος που νοίκιαζε το δωμάτιο του σπιτιού της ήταν Μητροπολίτης, τον άκουσε κρυφά να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει στις δύσκολες ώρες που περνούσε και να Της λέει πως ήταν για δύο ημέρες νηστικός…
Έσπευσε η ηλικιωμένη σπιτονοικοκυρά να ετοιμάσει λιτό φαγητό, να στηρίξει τον άγιο του Θεού… Παρακαλούσε ο φτωχός Δεσπότης τους «Αγίους αδελφούς» του να του επιτρέψουν να λειτουργεί στο θυσιαστήριο. Η ντροπή τους έκανε να δέχονται περιστασιακά τον διωγμένο από τους ανθρώπους, φίλο του Θεού.
Ο φθόνος τύφλωνε τις ψυχές που αδυνατούσαν να καταλάβουν τον πτωχό Αρχιερέα. Μετά από πολλές παρακλήσεις και ικεσίες τελικά κατάφερε να διοριστεί Ιεροκήρυκας στην Χαλκίδα και την Καρυστία. Και εδώ όμως η λαίλαπα της συκοφαντίας τον ακολουθεί. Οι φήμες προέδραμαν τάχιον αυτού. Αν και το διάστημα της εκεί παραμονής του είναι σχετικά βραχύ, περίπου δυόμιση χρόνια, ωστόσο δεν έλειψαν οι πικρίες από την αφιλάδελφη συμπεριφορά κάποιων κληρικών που όσο έβλεπαν τον λαό να τον αγκαλιάζει τόσο περισσότερο επιθετικοί γίνονταν στο πρόσωπο του Αγίου μας. Ενδεικτικό αυτής της άσπλαχνης συμπεριφοράς είναι και το γεγονός πως ο τοπικός Αρχιεπίσκοπος Χαλκίδος δεν του επέτρεπε να ιερουργεί φοβούμενος την σύγκριση στα μάτια του λαού!
Λίγο αργότερα, ο Αρχιεπίσκοπος Χαλκίδος Χριστοφόρος πέθανε και την κηδεία του κλήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1892 να την κάνει ο Μητροπολίτης Πενταπόλεως Νεκτάριος, ο οποίος μάλιστα εκφώνησε και τον επικήδειο… Ωστόσο και στη συνέχεια μετά τον θάνατο του Χριστοφόρου, η τοπική επισκοπική επιτροπή, που διοικούσε την Αρχιεπισκοπή Χαλκίδος και αποτελούνταν από απλούς ιερείς, συνέχισε να δημιουργεί προσκόμματα στον Άγιο Νεκτάριο, κυρίως στο να λειτουργεί σε Ναούς της περιοχής. Δεν δίστασε μάλιστα να στείλει «ανοίκειο αγενές και θρασύτατο» ως προς το ύφος και το περιεχόμενο του έγγραφο προς τον Αρχιερέα το οποίον υπογράφεται από απλούς Ιερείς. Σε αυτό, μεταξύ άλλων, σε κάποια σημεία χρησιμοποιούν ενικό αριθμό στις εκφράσεις τους όπως «μετέβης και εκήρυξες», «προβαίνεις», «κρίνεις», «λαμβάνεις», εκφράσεις που υποδηλώνουν προκατάληψη, εμπάθεια και ασπλαχνία των Ιερέων απέναντι στον εμπερίστατο Ιεράρχη. Δυστυχώς, όμως, η στάση των ιερέων της επισκοπικής επιτροπής, φαίνεται πως υποστηρίζεται έμμεσα από την Ιερά Σύνοδο, στην οποία και υποβάλλει τελικά την παραίτηση του από την θέση του Ιεροκήρυκα της Ευβοίας ο Άγιος, στις 9 Ιουλίου 1892.
Ποιά θυσιαστήρια δέχτηκαν σαν λειτουργό τους τον Άγιο; Ποιοι είχαν την ξέχωρη ευλογία να κοινωνήσουν τον Χριστό από τα χέρια Του; Μόνον ο Θεός γνωρίζει! Όμως και εκεί ακολουθεί ο φθόνος, το σκουλήκι που κατατρώγει την ψυχή του ανθρώπου και τον θεριεύει κάνοντας τον να τρώει τις σάρκες του αδελφού του. Είπαμε όμως. Ο Άγιος Νεκτάριος μέσα από τους διωγμούς και τις συκοφαντίες κατάκτησε τον παράδεισο.
Η απαράμιλλη συγχωρητικότητα και ανεξικακία του, έγινε θρύλος στα χείλη των πολλών. Μέσα στα πολλά χαρίσματα με τα οποία τον είχε προικίσει ο Θεός ήταν και η συγχωρητικότητα προς όσους τον διέβαλαν, προς όσους του έκαναν κακό.
Μετατίθεται «χάριν πνευματικών λόγων» στον νομό Φθιωτιδοφωκίδος το 1893, μετάθεση η οποία προκάλεσε λύπη στους Ευβοείς και η οποία αποτυπώνεται στον τοπικό τύπο της εποχής εκείνης. Αγωνίζεται νυχθημερόν επισκεπτόμενος ενορίες, ιερουργών και κηρύττων το Ευαγγέλιο.
Λίγο καιρό μετά, διορίζεται Διευθυντής στην περίφημο Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή τον Μάρτιο του 1894. Με την εκεί παρουσία του θα γράψει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για την ιστορική αυτή σχολή αφήνοντας για πάντα την αγαθή ανάμνηση στις καρδιές των μαθητών του. Αγωνίζεται με υποδειγματική αγάπη και ταπείνωση, ώστε να εμπνεύσει με το παράδειγμα του τους μαθητές της περιωνύμου σχολής.
Γράφει σχετικά ο κ. Δημητρακόπουλος στο προαναφερθέν έργο του:« Το θρησκευτικό περιοδικό της εποχής εκείνης ‘’Σωτήρ’’, γνωστό για τις προσπάθειες του για την αναγέννηση των εκκλησιαστικών πραγμάτων, σχολιάζοντας την προσωπικότητα του νέου διευθυντή της Ριζαρείου έγραφε: «Χρηστότης ηθών, διοικητική ικανότης, επιστημονική μόρφωσις, αγαθότης και ευγένεια τρόπων, ιδού εν ολίγοις αι αρεταί, αίτινες κοσμούσιν τον Σεβ. Ιεράρχην».
Το πέρασμα του από την σχολή θα μείνει στην ιστορία! Τα γεγονότα που διαδραματίζονται εκεί φέρνουν δάκρυα στα μάτια του αναγνώστη του συναξαριού του, όταν διαβάζει πως για να σώσει την δουλειά του φτωχού επιστάτη που έπρεπε να λείψει για κάποιο χρονικό διάστημα για λόγους υγείας από τα καθήκοντα του, ανέλαβε ο ίδιος να καθαρίζει ακόμα και τις τουαλέτες, ώστε ο φτωχός μεροκαματιάρης να μην αντικατασταθεί στον χρόνο της απουσίας του. Ενίσχυε οικονομικά, όντας πτωχός ο ίδιος, πτωχούς μαθητές της σχολής και όχι μόνον, απ’ όσα η φιλοτιμία των πιστών του έδινε σε τυχόν ιεροπραξίες που έκανε «καθιστώντας το γραφείο του στη Ριζάρειο, σε κέντρο φιλανθρωπικής προσφοράς», μεταφέροντας με τον ζωντανό λόγο του πάντοτε τα διαχρονικά και άφθαρτά στο χρόνο μηνύματα του Ευαγγελίου της αγάπης στις διψασμένες ψυχές, που συνέρρεαν να τον ακούσουν. Εκεί θα συνδεθεί πνευματικά με τον φοιτητή της Νομικής Σωτήριο Σταμούλη, συμπατριώτη του από την Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, τον μετέπειτα λόγιο Μητροπολίτη από Μυριοφύτου και Περιστάσεως και μετά ταύτα Βεροίας, Ελευθερουπόλεως Σωφρόνιο, έναν αδικημένο Ιεράρχη που έγινε και ο ίδιος αποδέκτης συκοφαντιών, θλίψεων και δοκιμασιών που τελικά τον οδήγησαν στην απομάκρυνση του από την ιστορική Μητρόπολη Ελευθερουπόλεως.
Ίσως, προσωπική μου εκτίμηση είναι αυτή μιας και ασχολήθηκα επισταμένως με το πρόσωπο του Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως Σωφρονίου, όταν ο ίδιος βρέθηκε στην θέση που κάποτε ήταν ο Άγιος Νεκτάριος, αδικημένος και συκοφαντημένος, να είχε υπ’ όψιν του το παράδειγμα της υπομονής του Αγίου μας, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει και ο ίδιος τις δικές του δοκιμασίες. Αυτό θα πρέπει όλοι μας να το κρατήσουμε στη σκέψη μας, αφού για όλους ισχύει το ότι σε κάποια στιγμή της ζωής μας, αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσουμε την κάμινο πυρός των θλίψεων και των δοκιμασιών.
Πόσο ευλογημένοι υπήρξαν οι μαθητές της σχολής που έβλεπαν τον δεσποτοκαλόγερο με το φωτεινό πρόσωπο να τους διδάσκει της αιώνιες ευαγγελικές αλήθειες! Για δεκατέσσερα χρόνια, διευθύνει την Ριζάρειο, ώσπου το 1908 σε ηλικία 62 ετών, υποβάλει την παραίτηση του για λόγους υγείας. Έχει ήδη δημιουργήσει ένα μικρό ησυχαστήριο στην Αίγινα, τον Ιερό Παρθενώνα, όπως ο ίδιος το αποκαλούσε, και εκεί, στο ευλογημένο νησάκι του Αργοσαρωνικού, θα αφήσει τις τελευταίες του παρακαταθήκες στην ζωή!
Θεολογικά συγγράμματα, μελέτες και άλλα πολλά συνθέτουν το τεράστιο συγγραφικό του έργο. Ξεχωρίζουν οι ύμνοι στην Κυρία Θεοτόκο που έγραψε με τα χέρια του και μέχρι σήμερα αποτελούν μνημειώδη υμνολογικά κείμενα υψηλής ποιητικής τέχνης.
Η αγάπη του στην Παναγία ήταν τόση, ώστε προσευχόμενος σε Εκείνην, να Της απευθύνεται σε πληθυντικό αριθμό, όπως αρμόζει στην Παντοβασίλισσα. Η ζωή του στο ησυχαστήριο του δεν είναι ανέφελη. Ίσως, οι μεγαλύτερες δοκιμασίες του Αγίου μας να συνέβησαν την περίοδο αυτή της ζωής, του όταν ο Άγιος πλέον πηγαίνει να εφησυχάσει στον Ιερό Παρθενώνα του. Φαίνεται ότι κάποιοι δεν έβλεπαν θετικά την έλευση του στο νησί και την ίδρυση μοναστηριού από τον Άγιο στον τόπο τους. Που να ήξεραν πως η Αίγινα θα εξελισσόταν σε ένα από τα μεγαλύτερα παγκόσμια προσκυνήματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος δείχνει μακροθυμία και συγχωρητικότητα στις όποιες αντιδράσεις, γράφοντας σε διασωζόμενη επιστολή του σε κάποιον: «Τον Ανδρόνικον ο Μητροπολίτης τον διέταξε να μην έρχηται, διότι παραπονούνται οι ιερείς της ενορίας, ο Θεός να τους συγχωρήση».
Οι πρώτες δυσκολίες παρουσιάστηκαν με την δυσκολία αναγνώρισης του Μοναστηριού από την διοικούσα εκκλησία. Η διάσωση αλληλογραφίας μεταξύ του τότε Μητροπολίτου Αθηνών (δεν υπήρχε ακόμα ο τίτλος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος) Θεοκλήτου, στην ποιμαντική δικαιοδοσία του οποίου υπάγονταν τα νησιά του Αργοσαρωνικού, και του Μητροπολίτου Πενταπόλεως Νεκταρίου είναι ενδεικτική για τον τρόπο με τον οποίο η θεσμική Εκκλησία των προσώπων μεταχειρίστηκε τον Άγιο Νεκτάριο.
Ο φθόνος κάνει απειλητικά την εμφάνιση του. Ο διάβολος ωρύεται βλέποντας τον φτωχό Δεσποτοκαλόγερο να υπομένει μέχρι τέλους. Οι μοναχές, πνευματικές του θυγατέρες, ζουν το δράμα ενός Επισκόπου!
Τον Θεόκλητο διαδέχεται στον Μητροπολιτικό Θρόνο της Αθήνας μετά τα γεγονότα του γνωστού «αναθέματος» του Βενιζέλου, ο Μελέτιος Μεταξάκης που βρίσκει ανοικτό ακόμα το θέμα της αναγνώρισης της Μονής Αγίας Τριάδος. Έχουμε ήδη φθάσει στα 1918 δύο χρόνια δηλαδή πριν την κοίμηση του Αγίου.
Τότε δέχεται την επίθεση της Ειρήνης Φραγκούδη της γνωστής «Κερούς» που τον κατηγορεί για ανηθικότητα προκαλώντας με τις καταγγελίες της παρέμβαση του εισαγγελέα. Ο δικαστικός επισκέπτεται το Μοναστήρι για να κάνει ο ίδιος ανακρίσεις για το θέμα, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να συμπεριφερθεί στον Άγιο με «πρωτοφανή βαναυσότητα, με απειλές, ύβρεις και χειρονομίες» αφήνοντας εμβρόντητους τους παρισταμένους. Η απάντηση του Αγίου στις άδικες, ταπεινωτικές και ανυπόστατες κατηγορίες είναι μία: Ο Θεός ξέρει αν όσα μου καταλογίζεις είναι αλήθεια. Δεν θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου… Και ο Θεός μίλησε! Η καταγγέλλουσα καταδικάστηκε αυτεπάγγελτα για συκοφαντική δυσφήμιση και ο δικαστικός βρέθηκε αντιμέτωπος με σοβαρή ασθένεια η οποία σύμφωνα με τον Σώτο Χονδρόπουλο τον οδήγησε στο θάνατο. Πώς τα φέρνει έτσι ο Θεός!
Σε συνάντηση του με τον Μητροπολίτη Αθηνών Μελέτιο, που επισκέφθηκε την Αίγινα προσωπικά ώστε να πληροφορηθεί τα σχετικά με την συκοφαντική αυτή υπόθεση, ο Άγιος Νεκτάριος συναντά εκεί έναν ψηλό διάκονο με αρχοντικό παράστημα που συνόδευε τον Μητροπολίτη και ο οποίος σαγηνεύεται από την παρουσία του Αγίου. Βλέπει ο διάκονος την υπομονή του, διακρίνει την αγιότητα του και σκύβει στην γη και του φιλά το χέρι! Ποτέ δεν ξέχασε το βλέμμα του Αγίου Νεκταρίου ο αρχοντικός διάκονος!
Και το θυμήθηκε πολύ, την στιγμή που χρόνια αργότερα, υπέγραφε την Πατριαρχική Πράξη της Αγιοκατάταξης του εν Αγίοις Πατρός ημών, Νεκταρίου, Μητροπολίτου Πενταπόλεως του Θαυματουργού, ο τότε διάκονος και μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας!
Αυτή η δοκιμασία ήταν από τις τελευταίες της ζωής για τον άνθρωπο που βίωσε την διακονία της Αρχιερωσύνης ως Σταυρό και όχι ως Ανάσταση. Θα ακολουθούσε και μια τελευταία, αυτή της ασθενείας που τον οδήγησε τελικά στον επίγειο θάνατο. Ο Άγιος Νεκτάριος αποτελεί ένα μοναδικό παράδειγμα υπομονής στις θλίψεις, ταπείνωσης στις δοκιμασίες και ασφαλώς καλλιέργειας των χριστιανικών αρετών οι οποίες απορρέουν από το ευαγγελικό βίωμα. Διόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός, πως μια από τις «προσφιλείς του ενασχολήσεις ήταν και το να φιλοτεχνεί σταυρούς και να γράψει επάνω σ’ αυτούς : ”Σταυρός μερίς του βίου μου”» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Σ. Δημητρακόπουλος.
Όμως, ο χρόνος σε άλλους λειτουργεί ως λύτρωση και σε άλλους σαν τιμωρία! Στον Άγιο Νεκτάριο, λειτούργησε ευεργετικά ώστε μέσα από την ανθρώπινη ασθένεια, σε ένα μικρό δωμάτιο του Αρεταίειου Νοσοκομείου των Αθηνών, να δώσει την τελευταία μάχη με τον σταυρό της ασθενείας του! Άφησε την τελευταία του πνοή εκεί, στις 9 Νοεμβρίου του 1920.
Εκεί γίνεται και το πρώτο καταγεγραμμένο θαύμα του, μετά θάνατον. Το πολύπαθο σώμα μεταφέρεται στον Πειραιά ώστε να επιβιβασθεί σε πλοιάριο και να μεταφερθεί στην Αίγινα, στο αγαπημένο ησυχαστήριό του που δέχθηκε τα δάκρυα και τις προσευχές του, στα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Η εγνωσμένη αγιότητα του προσώπου του, θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης χιλιάδων ανθρώπων που μέχρι σήμερα επικαλούνται τον θαυματουργό Άγιο στη ζωή τους. Ο Άγιος Νεκτάριος έγινε ένας από τους πλέον λαοφιλείς Αγίους της Εκκλησίας, όχι μόνο για το χάρισμα της θαυματουργίας, αλλά κυρίως για την βιωτή του, για τους κόπους του και για τις ώρες των θλίψεων του για τις οποίες σήμερα προσκλήθηκα να μιλήσω στην αγάπη σας. κάτι για το οποίον και θερμά σας ευχαριστώ.
Αν βρεθείς στον Πειραιά, πέρασε από τον περικαλλή Ναό της Αγίας Τριάδος και πήγαινε στο παρεκκλήσιο που έχει το όνομά Του και που φιλοξένησε το σώμα Του για λίγες ώρες. Πήγαινε και κοίταξέ Τον στα μάτια εκεί, στην Εικόνα που τον δείχνει ενδεδυμένο τα Αρχιερατικά του άμφια να ευλογεί κάθε περαστικό που περνά το κατώφλι του παρεκκλησίου για να τον χαιρετίσει!
Ο αγαπημένος Άγιος διδάσκει την υπομονή, την συγχωρητικότητα και την αγάπη ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την κοίμηση του, μέσα από τα ατελείωτα κείμενα που γράφτηκαν για Εκείνον, τον φτωχό και άσημο για τους ανθρώπους, αλλά τόσο γνωστό στα μάτια του Θεού…
π. Θωμάς Ανδρέου
_________
*Διαδικτυακή
ομιλία την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021 στο Σύλλογο « Απόστολος Παύλος»,
Ιωαννίνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου