Ένα ακόμα θαυμαστό γεγονός θεραπείας μιας πονεμένης γυναίκας μας περιγράφει την Κυριακή ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Μιας δυστυχούς μητέρας Χαναναίας, που αγωνιά για το παιδί της, το οποίο υποφέρει από την επήρεια του Σατανά. Μιά κραυγή ακούγεται απὸ τα χείλη της «Ἐλέησόν με Κύριε, υἱὲ Δαβὶδ ὅτι ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται».
Τι ικεσία! Τι προσευχή προς τον Θεό! Πόσο μεγάλη είναι τελικά η προσευχή της μάνας για το παιδί της. Βουνά μπορεί να κινήσει η προσευχή της μάνας. Της μάνας που πιστεύει στο Θεό. Της μάνας, που κάνει την αγωνία της ψυχής της για το παιδί της προσευχή! Ο Κύριος μας δεν αντιδρά στην ικεσία. Εκείνη την ώρα! Και σε αυτή την φαινομενική «άρνηση» του Χριστού να ακούσει την γυναίκα παρατηρούμε δυο πράγματα αξιοσημείωτα. Το πρώτο είναι η επιμονή της γυναίκας να συνεχίσει να ζητά και να περιμένει το θαύμα. Δεν την απογοητεύει το γεγονός πως ο Χριστός μας «οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον»!
Επιμένει να φωνάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής της «Ἐλέησόν με Κύριε». Τόσο δυνατά, που η φωνή της ενοχλεί κάποιους από τούς μαθητές Του, που Τὸν πλησιάζουν ζητώντας Του να την απομακρύνει απὸ κοντά Του. Και αυτὸ είναι το δεύτερο αξιοσημείωτο στοιχείο αυτής της Ευαγγελικής περικοπής. Εδώ όμως υπάρχει ένα τρίτο σημείο ακόμα πιο σημαντικό από τα δύο προηγούμενα. Ακόμα και από την όχληση των μαθητών, δείγμα και αυτό μιας ανθρώπινης πτυχής που δείχνει πως ο Χριστός επέλεξε ατελείς ανθρώπους για να τους τελειοποιήσει κοντά Του ανθρώπους με ελαττώματα και αδυναμίες, αμαρτωλούς που αγιάσαν!
Ο Χριστός μας λέει δύο φράσεις. Η μία : «οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολλωλότα οἴκου Ἰσραήλ». Η Χαναναία δεν θεωρείται μόνον αλλοεθνής αλλά και αλλόθρησκη για τους Ισραηλίτες, αφού εκπροσωπεί τον εθνικό και ειδωλολατρικό κόσμο! Υπὸ αυτή την έννοια ίσως μπορούμε να κατανοήσουμε και την αντίδραση των μαθητών. Η δεύτερη φράση όμως είναι ακόμα πιο δύσκολη, πιο βαριά στην κατανόησή της. «Οὐκ ἐστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις». Δηλαδή, δεν είναι καλό να πάρεις το ψωμάκι από τα παιδιά και να το δώσεις στα σκυλάκια…
Ας σημειώσουμε ότι, πριν από αυτή την φράση έχει ήδη προηγηθεί η σιωπή του Χριστού στο αίτημα βοηθείας και θεραπείας της δυστυχούς κόρης από την μάνα στον Χριστό. Αν ήταν άλλη στην θέση της, ίσως να είχε προσβληθεί. Ίσως να είχε αποχωρήσει απογοητευμένη εκφράζοντας ίσως την πικρία της με ανταπόδοση λόγων. Άλλη!
Όχι αυτή η πιστή γυναίκα που πιστεύει στο θαύμα και το περιμένει. Ἀντί άλλων η γυναίκα με πραγματική ταπείνωση που υποδηλώνει την μεγάλη της πίστη, απαντά: «ναὶ Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν Κυρίων αὐτῷ»! Δηλαδή, ναι Κύριε αλλά και τα σκυλάκια από τούς κυρίους τους περιμένουν να τραφούν και να ζήσουν!
Πόση πιστή! Πόση ταπείνωση! Είναι δυνατόν να μην ακούσει ο Θεός; Θαυμάζει ο Χριστός μας την μεγάλη πίστη της Χαναναίας. Την επιβραβεύει όχι μόνο με την αναγνώριση αλλά κυρίως με το θαύμα της θεραπείας της κόρης της. Ας γίνει αυτό που θέλεις, της λέει.
Πολλές φορές ο Θεός δοκιμάζει την πίστη μας. Εμείς, οι φθαρτοί και χοϊκοί άνθρωποι, μπορεί να νομίζουμε πως ο Θεός δεν μας ακούει. Δεν είναι δυνατόν να πει ψέματα ο Θεός, αυτό μόνον ο διάβολος και οι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν. Όταν ο Θεός μας βεβαιώνει πως «αἰτῆτε καὶ δοθήσεται ὑμῖν», ποιος από τους ανθρώπους θα τον διαψεύσει;
Η πίστη επιβραβεύεται. Η αληθινή πίστη όχι αυτή που φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων αλλά η πίστη που φαίνεται στα μάτια Του Θεού. Η Χαναναία, αυτή η πιστή γυναίκα δεν ελπίζει απλά, αλλά περιμένει το θαύμα. Και το βρίσκει. Γιατί το θαύμα γίνεται σ' αὐτόν πού περιμένει!
π. Θωμάς Ανδρέου
1 σχόλια:
Πολύ ομορφο
Δημοσίευση σχολίου