Σήμερα με αφορμή την ημέρα μνήμης του Οσίου Γερασίμου του Ιορδανίτου κάθισα να χαράξω λίγες γραμμές μιας και θυμήθηκα το προσκύνημα μας στο μοναστήρι του στην έρημο του Ιορδάνου στα χρόνια που διακονούσα ως ιεροκήρυκας στην Μητρόπολη Ελευθερουπόλεως. Είχαμε πάει λοιπόν κληρικοί και λαϊκοί στους Αγίους Τόπους για προσκύνημα, με προεξάρχοντα τον σεπτό Μητροπολίτη. Μεταξύ άλλων πήγαμε και στο Μοναστήρι του Αγίου όπου εκεί θαυμάσαμε τον κόπο και τον αγώνα του ηγουμένου γέροντα Χρυσοστόμου.
Εκεί λοιπόν, στην μοναστική όαση στη μέσα στην έρημο του Ιορδάνου, υπάρχει ένα αγαλματίδιο που εικονίζει ένα λιοντάρι που ταυτίστικε με έναν λέοντα του μοναχισμού και της αγιότητας, τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη. Ίσως κάποιος να το προσπεράσει αν δεν γνωρίζει πως ένα θηρίο ανήμερο συντρόφεψε μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής του έναν άνθρωπο...
Λένε πως τα θηρία είναι κρυμμένα μέσα στη ζούγκλα. Έχω πάψει πια να το πιστεύω. Αντίθετα, νομίζω πως τα πραγματικά ανήμερα θηρία κρύβονται μέσα στον πολιτισμό μέσα σε κοινωνίες που μετέτρεψαν σε αγέλες και ζουν τρώγοντας το ένα τη σάρκα του άλλου. Αυτά τα θηρία δεν εξημερώνονται και όσα μπορούν να κάνουν, τα άλλα της ζούγκλας δεν μπορούν ούτε να τα σκεφτούν!
Αν δεν το πιστεύεις αυτό, άκου την ιστορία.
Ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης, γεννήθηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. στα Μύρα της Λυκίας από ευσεβείς γονείς οι οποίοι από μικρό τον αφιέρωσαν στον Θεό. Μεγαλώνοντας ο Άγιος, ζήτησε την οδό της ασκήσεως και της εξωτερικής απομόνωσης εκεί στην περιοχή της Λυκίας έως ότου ο πόθος του να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους, εκεί που περπάτησε ο Θεός, τον οδήγησε κοντά σε έναν άλλο μεγάλο Όσιο ασκητή, τον Μέγα Ευθύμιο κοντά στον οποίο λαμβάνει όλα τα πνευματικά εφόδια για την μετέπειτα ζωή του, στην έρημο του Ιορδάνου.
Η φήμη της οσιακής ζωής του, γίνεται αιτία να συγκεντρωθούν κοντά του και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι και ακολουθούν τους κανόνες της κοινοβιακής ζωής πλέον έτσι όπως σήμερα την βλέπουμε στα μοναστήρια μας. Με αγώνες, προσευχές και δάκρυα μετανοίας, οι ασκητές του Ιορδάνου με πρωτοστάτη τον Αββά Γεράσιμο, αγωνίζονται για την κατάκτηση της ουράνιας βασιλείας. Κάποιες φορές ο γέροντας φεύγει λίγο μακρύτερα από την λαύρα που ο ίδιος έχει δημιουργήσει ώστε μέσα από την απομόνωση αυτή να καλλιεργήσει ακόμα περισσότερο αυτό που σήμερα εμείς του αναγνωρίζουμε ως αγιότητα. Βλέπεις, η αγιότητα, δεν είναι προνόμιο των λίγων αλλά κατάχτηση των πολλών μέσα από αγώνες και προσευχές που εξαϋλώνουν τον άνθρωπο από τα ανθρώπινα και τον οδηγούν προς την αναζήτηση της θεώσεως.
Που να τα καταλάβουμε εμείς αυτά ... Την αγιότητα την βλέπουμε αποτυπωμένη στις αγιογραφίες των τοίχων των εκκλησιών μας και αγνοούμε πως αυτοί που σήμερα τιμάμε ήταν άνθρωποι σαν και εμάς, που γέλασαν, έκλαψαν, πόνεσαν, αλλά και χάρηκαν χωρίς ποτέ και τίποτα να τους εμποδίσει από αυτό που λέμε συνάντηση με το Θεό!
Δεν φίλιωσαν ξαφνικά με το Θεό! Δεν γεννήθηκαν άγιοι! Έγιναν με την ζωή, τους αγώνες και την ομολογία τους άγιοι γιατί ήξεραν πως η Αγιότητα είναι μέσα στην ουσία Του Θεού που μας προσκαλεί σε αυτήν , γιατί ο Ίδιος είναι Άγιος. Ο Άγιος Γεράσιμος αυτό αποζητούσε, να φιλιώσει με το Θείο να γίνει ένα με αυτό. Και έγινε φίλος Του Θεού. Και οι φίλοι του Θεού, ξεπερνούν κανόνες λογικής, εκεί που ο άνθρωπος αδυνατεί να καταλάβει.
Είχε βγει ο Άγιος Του Θεού από το μοναστήρι του και περπατούσε προσευχόμενος στις όχθες του Ιορδάνου. Ένας βρυχηθμός διέκοψε την προσευχή του. Το ήμερο βλέμμα του έπεσε πάνω σε θηρίο ανήμερο, ένα πληγωμένο λιοντάρι. Όμως και τα θεριά πονούν! Ένα καλάμι είχε μπηχτεί ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού του. Πως να μιλήσει; Τι να πει; Μόνο κοιτούσε τον Άγιο όπως όλα τα άλογα ζώα που πονούν "και ως λόγον μη έχοντα, μόνοις τοις μυκηθμοίς, και ταις γοεραίς και ανάρθροις φωναίς, το πάθος και την οδύνην αυτών ελεεινώς εξαγγέλλοντα, ώστε και τους λογικούς εις συμπάθειαν τούτων έλκεσθαι".
Ο Άγιος το πλησίασε και το χάιδεψε. Μόλις είδε που ήταν η αιτία του πόνου του, κάθισε σε μια πέτρα, έπιασε το πόδι του λιονταριού και αφού έβγαλε το καλάμι να καθαρίσει η πληγή, να φύγει ο πόνος μαζί με το πύον που είχε συγκεντρωθεί έδεσε με ένα πανί το πληγωμένο πόδι του ζώου που τον καταλάβαινε πλέον πως ο πόνος και η οδύνη του θα έφευγαν χάριν στον άνθρωπο που είχε μπροστά του. Έτσι είναι. Εμείς έχουμε το Θεό και τα ζώα έχουν εμάς για Θεό τους. Εξάλλου ο Θεός έθεσε τον άνθρωπο ως βασιλέα της κτίσεως και ο άνθρωπος ονομάτισε τα ζώα αφού "ἐκάλεσεν Ἀδὰμ ὀνόματα πᾶσι τοῖς κτήνεσι καὶ πᾶσι τοῖς πετεινοῖς τοῦ οὐρανοῦ καὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τοῦ ἀγροῦ" (Γεν. 2-20).
Κίνησε ο Άγιος να φύγει, να επιστρέψει στο μοναστήρι του. Ξαφνιάστηκε όταν γύρισε και είδε το λιοντάρι να τον ακολουθεί κουτσαίνοντας. Έκανε να το διώξει αλλά αυτό πιότερο ερχόταν κοντά του. Φτάσαν μαζί στο μοναστήρι. Ο λέοντας της αγιότητος και το λιοντάρι της φύσης.
Και ο Άγιος ,αυτό και αν είναι θαύμα, το τάιζε με το χέρι του με ότι ο ίδιος έτρωγε. Και τι έτρωγε, ψωμί και βρεγμένα όσπρια! Από το χέρι εκείνου που το θεράπεψε. Είχαν και ένα γαϊδουράκι εκεί οι μοναχοί για να τους βοηθά να μεταφέρουν νερό στο μοναστήρι από τον Ιορδάνη ποταμό. Ο Άγιος Γεράσιμος, αυτό το διακόνημα όρισε στο λιοντάρι. Να προσέχει το γαϊδουράκι του μοναστηριού όταν αυτό μετέφερε το νερό στο μοναστήρι. Και το λιοντάρι έκανε υπακοή στον ευεργέτη του.
Κάποια στιγμή όμως ξέφυγε από την προσοχή του και χάθηκε το γαϊδουράκι. Κάποιοι διερχόμενοι έμποροι το βρήκαν μόνο του να περπατά και το πήραν μαζί τους δένοντας το πίσω από τις καμήλες τους. Και το λιοντάρι γύρισε μόνο του στο μοναστήρι... Με κατεβασμένο από την ντροπή του το κεφάλι, που είχε χάσει την αιτία της διακονίας του στον Άγιο. Εκείνος, νόμιζε πως το λιοντάρι καθοδηγούμενο από το ένστικτο του κατασπάραξε το γαϊδουράκι. Πως να του μιλήσει και να του πει την αλήθεια; Όταν ο Άγιος του είπε πως αφού έφαγες τον γάιδαρο, τώρα εσύ θα μπεις στην θέση του, εκείνο, υποταγμένο από την ευγνωμοσύνη του σε αυτόν μπήκε στη θέση του γαΐδάρου, να του φορτώνουν τις στάμνες με το νερό από το ποτάμι για να τις φέρνει στο μοναστήρι...
Κάποιος που με διαβάζει ίσως πει: μα, γίνονται αυτά τα πράγματα; Γιατί να μην γίνονται; Δεν βλέπεις τηλεόραση; Δεν ακούς και δεν διαβάζεις τι κάνουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον; Αυτά πως γίνονται; Νομίζεις εσύ και εγώ, πως τα ζώα μπορούν να κάνουν τις ανθρώπινες θηριωδίες; Όχι! Υπάρχουν στιγμές που τα ζώα εξανθρωπίζονται την στιγμή που οι άνθρωποι αποκτηνώνονται! Άκου λοιπόν την συνέχεια.
Το λιοντάρι καθημερινά έκανε την διακονία του στο μοναστήρι. Μάλιστα, λέγεται πως κάποιος άνθρωπος που βρέθηκε στο μοναστήρι, είδε αυτό το παράξενο θέαμα, το λιοντάρι να κουβαλά τις στάμνες με το νερό, ρώτησε και έμαθε τι είχε συμβεί και έδωσε ένα ποσό ώστε να αγοράσουν ένα γαϊδουράκι και να απαλλαχθεί το λιοντάρι από αυτή την εργασία κάτι που έγινε.
Σε κάποια στιγμή οι έμποροι που είχαν το γαϊδουράκι πέρασαν από την περιοχή έχοντας και το χαμένο ζώο μαζί τους. Έτυχε να είναι και το λιοντάρι εκεί που μόλις είδε το γαϊδουράκι το αναγνώρισε και έτρεξε κοντά του. Οι έμποροι πανικοβλήθηκαν και έφυγαν τρέχοντας παρατώντας και το γάιδαρο αλλά και τις καμήλες που είχαν στο καραβάνι τους. Και το λιοντάρι πιάνοντας με το στόμα του το σχοινί του γαϊδάρου οδήγησε μαζί με αυτό και τις καμήλες στο μοναστήρι...
Ο Άγιος Γεράσιμος κατάλαβε πως είχε αδικήσει το λιοντάρι. Μάλιστα λένε πως έκανε ότι και ο πρωτόπλαστος Αδάμ που ονομάτισε τα ζώα της κτίσεως και το ονόμασε Ιορδάνη. Οι έμποροι που είδαν το απίστευτο γεγονός, πήγαν στο μοναστήρι και βρήκαν τον Άγιο παρακαλώντας τον να τους συγχωρήσει για το ότι πήραν το ζωντανό μαζί τους αφού το βρήκαν μόνο του. Και εκείνος ασφαλώς τους συγχώρησε και τους επέστρεψε τις καμήλες που είχε φέρει τραβώντας μαζί με το γαϊδουράκι, το λιοντάρι στο μοναστήρι του.
Πέρασαν κάμποσα χρόνια και ήρθε η μέρα της αναχώρησης του Αγίου από αυτόν τον κόσμο. Έτυχε να λείπει το λιοντάρι ο Ιορδάνης , από το μοναστήρι την ημέρα εκείνη. Επέστρεψε τρεις μέρες μετά και με βρυχηθμούς ζητούσε να δει τον Άγιο. Οι πατέρες του έδωσαν τροφή και νερό αλλά αυτό βρυχώμενο, ζητούσε με τα μάτια του να δει τον Άγιο.
Ένας από τους πατέρες της μονής του έκανε νεύμα να τον ακολουθήσει και εκείνο ακολούθησε υπάκουο. Μόλις έφτασαν στο φρεσκοσκαμμένο τάφο του Αγίου, ο μοναχός έβαλε μετάνοια και έκανε το σταυρό του.
-Έδω είναι ο γέροντας Ιορδάνη, είπε με ήρεμη φωνή στο λιοντάρι που τον παρακολουθούσε με τα μάτια στραμμένα επάνω του.
Το λιοντάρι πλησίασε τον τάφο μυρίζοντας το χώμα... Τότε κατάλαβε! Και υψώνοντας το κεφάλι του έβγαλε μια πονεμένη κραυγή και ξεψύχησε επάνω στον τάφο του Αγίου Γερασίμου...Οι πατέρες της Μονής συγκλονισμένοι από την αφοσίωση και την αγάπη του λιονταριού στο πρόσωπο του γέροντα, το έθαψαν κοντά στον Άγιο. Για να είναι μαζί όπως έπλασε ο Θεός ανθρώπους και θηρία...
Αν πας στο μοναστήρι του Αγίου που σήμερα γιορτάζει θα δεις το άγαλμα του Ιορδάνη να στολίζει τον αύλειο χώρο της Μονής του Αγίου θυμίζοντας σε όλους τι ήταν αυτό το λιοντάρι για τον άνθρωπο του Θεού.
Θέλησα να γράψω αυτή την ιστορία τιμώντας σήμερα τον Άγιο που γιορτάζει και το λιοντάρι που τον συνόδεψε από την στιγμή της θεραπείας του μέχρι και το τέλος της ζωής του. Αν ακόμα κάποιος επιμένει πως δεν γίνονται αυτά, ας δει ένα δελτίο "ειδήσεων" στην τηλεόραση για να καταλάβει ποια είναι τελικά τα θηρία επάνω στη γη. Και όταν το καταλάβει, ας παρακαλέσει τον Άγιο του Θεού να προσευχηθεί στον Δημιουργό του παντός ώστε να πάψουμε οι άνθρωποι να γινόμαστε θηρία...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου