Πάντα με προβλημάτιζε η "λογική" του Θεού απέναντι σε δυο πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στις ευαγγελικές περιγραφές. Το πρώτο έχει όνομα, Ιούδας... Απόστολος, επιλεγμένος απ' τον Ίδιο τον Χριστό. Ο άνθρωπος που τον συνόδεψε για τρία χρόνια όταν Εκείνος περπάτησε μεταξύ των ανθρώπων. Τον είδε να θεραπεύει λεπρούς. Να χαρίζει το φως σε τυφλούς, να απελευθερώνει από τα δεσμά της αμαρτίας τους μετανιωμένους αμαρτωλούς...
Και όμως, στο τέλος Τον πρόδωσε! Ο άλλος, δεν έχει όνομα. Η τουλάχιστον, ποτέ δεν μας έγινε γνωστό ακόμα και αν ο θρύλος διέσωσε το όνομα Δυσμάς. Ίσως γιατί στας δυσμάς του βίου του, γνώρισε Εκείνον που πίστεψε για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του. Πάντως για μας είναι ανώνυμος! Ένας ανώνυμος ληστής! Ανώνυμος αλλά πασίγνωστος για τα εγκλήματα του που τον οδήγησαν στη σταυρική καταδίκη. Συναντά Τον Χριστό τρεις ώρες πριν το τέλος. Αισθάνεται το βάρος των εγκλημάτων του. Η μετάνοια του, δεν μπορεί να μεταβάλει την ανθρώπινη καταδίκη. Και όμως, δεν διστάζει να Του πει: θυμήσου με στη Βασιλεία Σου!
Ότι δεν κατάφερε ο επώνυμος Απόστολος σε τρία χρόνια, το κατάφερε σε τρεις ώρες ένας κατάδικος, ανώνυμος ληστής! Το τελευταίο που έκλεψε στην επίγεια ζωή του, ήταν ο Παράδεισος..
Ποιος μπορεί να κατανοήσει την "λογική" του Θεού, που μπορεί να δικαιώσει τον κατάδικο στα ανθρώπινα μάτια και να αποδεχθεί την επιλογή της αυτοκαταδίκης του δικαιωμένου που νόμιζε πως είχε εξασφαλίσει αυτό που τελικά, απώλεσε για πάντα...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου