Την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η Ελλάδα γιορτάζει την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας! Όχι τυχαία, αφού την μεγάλη ημέρα του Ευαγγελισμού, επιτελείται "της σωτηρίας ημών τό Κεφάλαιον, καί του ἀπ᾽ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις".
Το σχέδιο της απελευθέρωσης του μεταπτωτικού ανθρώπου από τα δεσμά της δουλείας, ξεκινά!
Την ημέρα αυτή, οι ευλογημένοι πρόγονοι μας την κάνουν λάβαρο επανάστασης απέναντι στην μακραίωνη δουλεία των τετρακοσίων χρόνων, δίνοντας τα πάντα για τον σκοπό αυτό, ακόμα και την ίδια τη ζωή τους, αποζητώντας " καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιάς και φυλακής"!
Η επανάσταση του 1821 έγινε από εκείνους που θέλησαν να πεθάνουν οι ίδιοι για να ζήσουν λέφτερες οι επόμενες γενιές. Δεν ζήτησαν τίποτα από την πατρίδα αλλά της τα έδωσαν όλα! Οι ήρωες του 1821 πέθαναν πτωχοί και κάποιοι διωγμένοι... Αλλά πέθαναν ευτυχισμένοι γιατί πέτυχαν το ακατόρθωτο: να λεφτερώσουν τούτα τα χώματα!
Δεν τους πίστεψαν τότες. Οι ισχυροί δεν θα ασχολούνταν με τούτο το κομμάτι γης που όπου και να το σκάψεις, κόκαλα θα βγάλεις από τα σπλάχνα του, κόκαλα ή μαρτύρων ή ηρώων! Αυτά τα κόκαλα είναι η θύμηση της νίκης για το δώρο της ελευθερίας. Πάνω σε αυτά ορκίστηκαν η να λεφτερώσουν την Πατρίδα η να πεθάνουν για αυτήν. Και πέθαναν, για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την ελευθερία.
Τους βλέπω στα πορτρέτα της θύμησης να κοιτούν με βλοσυρό βλέμμα, όπως κοιτούσαν τότε τους καταχτητές, αγέρωχοι και φτυχισμένοι γιατί πράξαν το καθήκον τους. Σαν να μας λένε σήμερα: μην μας ξεχνάτε, μην ξεχνάτε πως η λεφτεριά σας είναι "απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά". Αυτή τη λευτεριά μην την δώσετε σε κανένα!
Διακόσια χρόνια πέρασαν από τότε... Αυτοί οι αθάνατοι πεθαμένοι έγιναν ενα με το ζείδωρο χώμα του τόπου που λεφτέρωσαν. Έμεινε πίσω τους ο αγέρας ο της ελευθερίας για να τον αναπνέουμε εμείς!
Πίστεψε με σε τούτο που θα σου πω: όποτε περνώ από την ομορφοκκλησιά της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά κάνω δύο φορές το σταυρό μου. Ένα για την Παναγιά που μπήκε μπροστά στους αγώνες μας για την λεφτεριά και ένα για τον γέρο τυφλό και φτωχό ζητιάνο που στέκει ακόμα σαν σκιά στα σκαλοπάτια Της με απλωμένο το χέρι και χαμηλωμένο το βλέμμα...
Οι περαστικοί δίπλα του δεν τον ξέρουν και τον προσπερνούν... Εκείνος κοιτώντας το χώμα, αυτό το βλογημένο της Πατρίδος χώμα, χωρίς να μιλά κρατά το χέρι του απλωμένο. Ένας περαστικός που περνά δίπλα του τον γνώρισε και σταματά. Μόλις ο γέρος τον αντιλαμβάνεται, μαζεύει το γεμάτο από λαβωματιές χέρι του.
- Στρατηγέ μου, του λέει, εσείς είστε; Τι κάνετε εδώ στα σκαλοπάτια της Εκκλησίας;
- Απολαμβάνω την ελεύθερη Πατρίδα παιδί, μου του απαντά εκείνος!
-Μα εδώ την απολαμβάνετε; Καθισμένος στο δρόμο; , συνέχισε ο ξένος.
- Η πατρίδα μου μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να περνώ καλά. Αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μία ιδέα πώς περνά ο κόσμος που για τη λευτεριά του πολέμησα, αποκρίθηκε και πάλι περήφανα ο ζητιάνος.
Ο άνθρωπος, υποκλίθηκε μπροστά του και στρέφοντας να φύγει, άφησε επίτηδες να του πέσει ένα πουγκί με χρυσά νομίσματα σχεδόν μπροστά στον τυφλό γέρο. Εκείνος ακούγοντας τον ήχο ψηλαφητά έπιασε το πουγκί και αμέσως φώναξε στον νεαρό:
- Σου έπεσε το πουγκί σου! Πάρτο μην το βρει κανένας και το χάσεις....
Αυτός ο φτωχός, τυφλός γέρος ήτανε ο ξακουστός Νικήτας Σταματελόπουλος! Και αν δεν τον ξέρεις έτσι, σίγουρα τον ξέρεις ως Νικηταρά Τουρκοφάγο...
Αυτή την ημέρα πέρνα από μια Εκκλησία και άναψε ένα κερί για τις ψυχές τους. Ένα κερί ευγνωμοσύνης για όλους εκείνους, κληρικούς και λαϊκούς, άνδρες και γυναίκες, πλούσιους που χάριν της Πατρίδος έγιναν φτωχοί και φτωχούς που πολέμησαν για την Πατρίδα χωρίς ποτέ να πλουτίσουν από αυτήν, για όλους εκείνους που στέκουν γονατιστοί μπροστά στην ευγνωμονούσα Ελλάδα στον πίνακα του Βρυζάκη.
Και ψέλλισε ένα αιωνία η μνήμη, για όλους αυτούς τους ήρωες , τα θεριά αυτού του τόπου και πες ποτέ εμείς, να μην φανούμε ανάξιοι απόγονοι, επάξιων προγόνων...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου