Μέσα από μια συζήτηση, μου ήρθε στη σκέψη η εικόνα των παιδιών της εποχής μας που κρατούν το πληκτρολόγιο του υπολογιστή η το κινητό του γονιού αν όχι το δικό τους και χάνονται μέσα στον ψεύτικο κόσμο του διαδικτύου. Μπορούν να σιωπήσουν για ώρες αφημένα στο να πλοηγούνται στο διαδίκτυο...
Συνάντησα πολλές φορές αυτή την εικόνα! Τρόμαξα βλέποντας μικρά παιδιά ακόμα και σε νηπιακή ηλικία, να χειρίζονται με άνεση τα μηχανήματα και να σιωπούν....
Διαπίστωσα πολλές φορές, ότι τα παιδιά σήμερα έχουν άμεση πρόσβαση στη γνώση, τέτοια που εμείς δεν είχαμε στην εποχή μας. Εμείς, δηλαδή η δική μου γενιά μεγαλώσαμε ακούγοντας "παραμύθια" από τα χείλη της γιαγιάς. Οχι ακριβώς παραμύθια, αλλά ιστορίες αληθινές βγαλμένες μέσα από ότι έζησαν οι παλιότεροι που στα αφτιά μας ηχούσαν σαν παραμύθια. Ήταν όμως ολότελα αληθινές! Έφυγαν οι παλιοί, μεγαλώσαμε εμείς και τα " παραμύθια " σταμάτησαν να ακούγονται μιας και μπήκαμε σε έναν αληθινό αλλά τρομακτικό κόσμο.
Κάποτε ακούγαμε τα παραμύθια. Τα σημερινά παιδιά όμως τα βλέπουν και τα ζουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται, στον ψεύτικο κόσμο του διαδικτύου. Το πρόβλημα είναι όμως, πως μόλις κλείσουν το μηχάνημα θα πρέπει να ζήσουν στον αληθινό κόσμο ... Αντ' αυτού όμως συνεχίζουν να ζουν σ' έναν εικονικό κόσμο στον οποίο και έχουν εθιστεί. Τι τραγικό, να ζουν τα παιδιά όχι σε ένα ξεκάθαρα ψεύτικο, αλλά σε ένα εικονικό κόσμο μέσα στον οποίο άλλος δεν χωρά!
Φοβάμαι πως αυτή η αλόγιστη χρήση, του διαδικτύου από τα παιδιά θυμίζει τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού όπως τότε, που τα πρώτα παιδιά ξαφνικά έχασαν την παιδικότητα τους για πάντα...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου